Εκδηλώσεις προβληματισμού για το Ελληνικό Δημόσιο Σχολείο - Εκδήλωση 1η

«Το σχολείο μας νοσεί. Θα περιμένουμε να πεθάνει;»
«Σχέση Σχολείου και Κοινωνίας»

Αποφασίστηκε να γίνει στις 13-12-2008 , ημέρα Σάββατο και ώρα 18.30 , στην αίθουσα των εκδηλώσεων του σχολείου μας .
Στην επιτροπή (για την πρώτη εκδήλωση ) μετείχαν:
Από τους μαθητές:
Ο Κώστας Τερψιόπουλος (Πρόεδρος του Δεκαπενταμελούς )
Ο Κωστής Κουρής (Αντιπρόεδρος του Δεκαπενταμελούς)
Η Εύα Σαββοπούλου (Γραμματέας του Δεκαπενταμελούς )
Από το Δ.Σ. του Συλλόγου Γονέων και Κηδεμόνων:
Η Μαρία Κωτάκη
Η Λίτσα Τοσουνιάν
Η Αλέκα Ζιώγα
Από τους καθηγητές :
Ο Αντώνης Τρίαρος ( Διευθυντής του 3ου ΓΕΛ Αγίας Παρασκευής)
Ο Θανάσης Παπαδημητρίου (Φυσικός)
Ο Χάρης Κυριακάκος (Φυσικός)
Η διαδικασία.
Ζητήσαμε από τους μαθητές του σχολείου μα να απαντήσουν (όσοι επιθυμούν) στα ερωτήματα:
Ποια είναι τα γνωρίσματα της σημερινής Κοινωνίας και ποια του Σχολείου που την υπηρετεί;
Ποια είναι η Κοινωνία που ονειρεύεστε και ποιο είναι το σχολείο που θέλετε;

Απάντησαν 70 μαθητές.
Η επιτροπή επεξεργάστηκε τις απαντήσεις , ταξινόμησε τις απόψεις που διατυπώθηκαν και τις κωδικοποίησε.
Οι τρεις μαθητές που μετείχαν στην επιτροπή ( βοηθούμενοι και από τα υπόλοιπα παιδιά του Δεκαπενταμελούς αλλά και από μερικά παιδιά που ήταν ένθερμοι υποστηρικτές της κατάληψης ) ανέλαβαν να τις παρουσιάσουν.

Στην εκδήλωση προσκλήθηκαν , ως ομιλητές , οι Σχολικοί Σύμβουλοι :
1.Γκίνης Δημήτριος ( Σύμβουλος Μαθηματικών)
2.Γεωργιάδου Αναστασία ( Σύμβουλος Φυσικών )
που αποδέχτηκαν , με χαρά , την πρόσκληση μας και τους ευχαριστούμε .

13-12-2008

Η εκδήλωση μας πραγματοποιείται και σ΄ αυτή παρευρίσκονται και κάνουν παρεμβάσεις στη συζήτηση :
Ο κ. Μιχάλης Γαβράς, υπεύθυνος Κοινωνικής Πολιτικής του Δήμου Αγίας Παρασκευής
Η κ. Αλεξάνδρα Κιμουλάκη, Αντιδήμαρχος Παιδείας του Δήμου Αγίας Παρασκευής
Αρκετοί Διευθυντές γειτονικών Γυμνασίων και Λυκείων
Ένας σημαντικός αριθμός Γονέων
Μια μερίδα καθηγητών του 3ου Λυκείου Αγίας Παρασκευής και
Ένας μεγάλος αριθμός μαθητών!



Πρόλογος από το καθηγητή κ. Θανάση Παπαδημητρίου.

Σας καλωσορίζουμε στην πρώτη από τις

Εκδηλώσεις προβληματισμού για το μέλλον του Ελληνικού Δημόσιου Σχολείου με θέμα τη «Σχέση Σχολείου και Κοινωνίας».

Θα θέλαμε , η εκδήλωση αυτή να είχε γίνει σ’ ένα καλύτερο και πιο ήρεμο κλίμα από το σημερινό. Ένα κλίμα που σκιάζεται από τη δολοφονία ενός μικρού παιδιού , από ανθρώπους που είχαν ταχθεί να προστατεύουν τη ζωή και την ακεραιότητα των Ελλήνων πολιτών, και , δυστυχώς , αυτό δεν συμβαίνει για πρώτη φορά!

Η σημερινή νεολαία έχει κατηγορηθεί για πολλά πράγματα. Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι εμείς , οι μεγαλύτεροι , δεν τους καταλαβαίνουμε.

Είναι διαφορετικοί από εμάς και τα δικά μας πρότυπα.
Αλίμονο αν δεν ήταν. Θα είχαμε , τότε , στασιμότητα και όχι εξέλιξη.
Έχουν περισσότερες προσλαμβάνουσες εμπειρίες και ωριμάζουν με ρυθμούς που μας είναι δύσκολο να τους παρακολουθήσουμε.
Δεν νομίζω πως φταίει η νεολαία γι’ αυτό.
Δεν έχουν «ούτε μιαν άσπρη τρίχα στην ψυχή τους , ούτε σταγόνα γεροντίστικης ευγένειας»

και αυτό μας παραξενεύει. Μας παραξενεύει γιατί στο μυαλό μας έχουμε ως πρότυπο καλού μαθητή , το μαθητή που είναι υποταγμένος και συμφωνεί άκριτα με οτιδήποτε του λέμε εμείς οι μεγάλοι , που θεωρούμε τους εαυτούς μας . τουλάχιστο ως παντογνώστες.

Είναι εξοικειωμένοι με τις σύγχρονες τεχνολογίες , ενώ εμείς δεν είμαστε. Και αυτό το θεωρούμε «ύποπτο».
Έχουν τον ενθουσιασμό του δεκαεξάρη και «μας γαμούν τα Λύκεια» όπως λέει και ο Διονύσης Σαββόπουλος.
Εμείς , όμως , τι θα κάνουμε;
Θα σταθούμε δίπλα τους και θα βοηθήσουμε ώστε αυτός ο ενθουσιασμός να οδηγηθεί σε κάτι θετικό και δημιουργικό
ή

Θα τους αφήσουμε μόνους τους και ο ενθουσιασμός αυτός θα φέρνει τις καταλήψεις των σχολείων και , ακόμα χειρότερο, τις καταστροφές καταστημάτων αθώων συμπολιτών μας ;

Και , πιστέψτε με , η διαχωριστική γραμμή ανάμεσα σ’ αυτές τις δυο προοπτικές είναι πολύ λεπτή!

Δεν τους καταλαβαίνουμε εμείς οι δάσκαλοί τους , δεν τους καταλαβαίνετε εσείς οι γονείς τους.

Η ψυχική και πνευματική επαφή μας , μαζί τους , κινδυνεύει σοβαρά να χαθεί , αν δεν έχει ήδη χαθεί , και σας θυμίζω ότι πριν από λίγες μέρες ο καθηγητής του Πανεπιστημίου Αθηνών και Πρύτανης κ. Κίττας παραιτήθηκε γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο!

Το Σχολείο δεν παίζει το ρόλο που όφειλε να παίζει.
Και, θα μου πείτε:

Δεν φταίμε εμείς, φταίει η Πολιτεία που αδιαφορεί!

Σίγουρα φταίει η Πολιτεία. Είναι υποχρέωση της να εξασφαλίζει το σωστό σύστημα εκπαίδευσης για τα παιδιά μας. Την απροθυμία , την υποκρισία και την αποσπασματικότητα που επιδεικνύει η Πολιτεία στην αντιμετώπιση των προβλημάτων της εκπαίδευσης (και όχι μόνο), δεν μπορούμε να τα ανατρέψουμε μέσα από το Σχολείο.

Φταίμε όμως και εμείς, γιατί δεν καταφέραμε να συνεργαστούμε, ως συντελεστές του Σχολείου, και να αντιμετωπίσουμε τα προβλήματα της Σχολικής ζωής. Αυτά τα προβλήματα των οποίων η λύση περνά από το χέρι μας.

Σ’ αυτή τη συνεργασία στοχεύουν οι εκδηλώσεις που ξεκινάμε.

Είναι ανάγκη, πλέον, να καθίσουμε στο ίδιο τραπέζι Μαθητές – Γονείς και Καθηγητές, ως ισότιμοι συνομιλητές, και να συζητήσουμε τα προβλήματα της εκπαίδευσης .

Είναι ανάγκη, πλέον, να αποκαταστήσουμε την εμπιστοσύνη μεταξύ μας και τον αλληλοσεβασμό.

Είναι ανάγκη, πλέον, να αγωνιστούμε για να κρατήσουμε ζωντανό το Ελληνικό Δημόσιο Σχολείο, γιατί είναι το μόνο όπλο άμυνας των παιδιών μας , απέναντι σε μια επικίνδυνη, σκληρή, και αδίστακτη κοινωνία, όπως δυστυχώς έγινε η δική μας.

Παρουσίαση των απόψεων των μαθητών του Σχολείου μας από τους εκπροσώπους του Δεκαπενταμελούς Μαθητικού Συμβουλίου.

Κωστής Κουρής ( αντιπρόεδρος του Δεκαπενταμελούς)

Η κοινωνία του σήμερα αρνείται να κοιτάξει, με το κεφάλι ψηλά, το παρόν και να οραματιστεί, με αισιοδοξία και τόλμη, το αύριο.

Προβάλλει συχνά το τιμημένο παρελθόν, τους αγώνες και τις εξεγέρσεις των προγόνων μας.

Αυτό, αποτελεί μια δικαιολογία για την αδράνεια που επιδεικνύει η κοινωνία μας.

Μας αποπροσανατολίζει και μας αποκοιμίζει ώστε να μη βλέπουμε τις ελλείψεις και τις κακοτεχνίες του συστήματος , στο οποίο ζούμε.

Έτσι, μας εφησυχάζει και θεωρεί ότι έκανε το χρέος της, απέναντι στις μελλοντικές γενιές.

Δεν αμφισβητούμε τους αγώνες και τις κατακτήσεις των προγόνων μας , αλλά αν μείνουμε μόνο σ’ αυτούς και δεν συναισθανθούμε ότι το βάρος της κληρονομιάς που μας άφησαν πρέπει να γίνει πηγή έμπνευσης για νέες δράσεις, τότε θα χρεοκοπήσουμε και θα αναρωτιόμαστε τι έφταιξε.

Τα κόμματα , που ασκούν την εξουσία , θέτουν ως πρώτο μέλημα τους , την στελέχωση του Δημόσιου τομέα με πρόσωπα δικά τους, με το επιχείρημα ότι έτσι θα εφαρμόσουν πιο σωστά το πρόγραμμα τους.

Όμως, εμείς καταλαβαίνουμε ότι έτσι γίνεται μια αλλαγή του «χρώματος» των παιδιών που πρέπει να βολευτούν.

Ας φρόντιζαν, τουλάχιστο, να είναι τα παιδιά του νέου χρώματος τα ικανά και κατάλληλα για να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις της θέσης που καταλαμβάνουν.

Στο όνομα του «Πολιτικού κόστους» η αντικειμενική αξιολόγηση είναι ανύπαρκτη.

Έτσι , γίνεται καθημερινή πρακτική ο ωχ-αδερφισμός και πάει περίπατο η πολυπόθητη ποιότητα των παρεχομένων υπηρεσιών.

Καθημερινά γινόμαστε μάρτυρες μιας περίεργης απόδοσης της δικαιοσύνης.

Βλέπουμε «ισχυρούς» να αθωώνονται , διότι τους αναγνωρίζονται όλα τα ελαφρυντικά που εφευρίσκουν οι πολυμήχανοι δικηγόροι τους, και

«ασθενείς» να καταλήγουν στις φυλακές για μισό γραμμάριο ναρκωτικών ουσιών , που βρέθηκε επάνω τους ή για ένα χρέος λίγων ευρώ που έχουν προς το Δημόσιο ή προς κάποια τράπεζα, χωρίς κανένα ελαφρυντικό.

Θα περιμέναμε, οι εργαζόμενοι με τα ίδια προσόντα να αμείβονται εξ ίσου, ανεξάρτητα από το Υπουργείο ή την υπηρεσία στην οποία ανήκουν.

Κάτι τέτοιο δεν συμβαίνει , όπως ακούμε συχνά από τους γονείς μας, λες και οι μεν είναι παιδιά καλού θεού και οι άλλοι είναι παιδιά κακού θεού.

Το καθημερινό μας ανάγνωσμα , στον τύπο , είναι η λέξη «Διαφθορά»

Διαφθορά στα τελωνεία , στην πολεοδομία , στους Δικαστές , στους Εφοριακούς , στους Κληρικούς και σε τόσους άλλους.

Η τηλεόραση καθημερινά αναφέρεται σε σκάνδαλα, νέα σκάνδαλα, πιο νέα σκάνδαλα …

Χωρίς κανένας «μεγάλος» να παραιτείται, να τιμωρείται ή, τουλάχιστο, να ζητά συγγνώμη !

Τα κόμματα , που ασκούν την εξουσία, θέτουν ως πρώτο μέλημα τους, πάλι, την αναβάθμιση της παρεχόμενης παιδείας.

Όμως , πριν αλέκτωρ λαλήσει τρις , την ξεχνούν και ούτε ελέγχουν την ορθή διαχείριση έστω και αυτής της ανεπαρκούς χρηματοδότησης.

Ιδρύουν σχολές και τμήματα , χωρίς προγραμματισμό και χορηγούν πτυχία , μερικά από τα οποία δεν έχουν κανένα επαγγελματικό αντίκρισμα.

Αναγνωρίζουν ως ισότιμα τα πτυχία διαφόρων κολεγίων που δρουν ανεξέλεγκτα και με αμφίβολο περιεχόμενο σπουδών.

Θεσπίστηκε η βάση του «10» ως κριτήριο εισαγωγής στα ΑΕΙ και τα ΤΕΙ.
Αυτό , εκ πρώτης όψεως , ακούγεται ως καλό.

Γιατί , όμως , δεν θεσπίστηκε η ίδια βάση για την εγγραφή στα ποικιλώνυμα κολέγια , αφού τα πτυχία τους αναγνωρίζονται ως ισότιμα ;

Κατά τα τελευταία τρία χρόνια, που ισχύει η βάση του «10» , διαπιστώθηκε ότι ένα ποσοστό της τάξης του 30% ως 40% των παιδιών δεν καταφέρνουν να την πιάσουν!

Αναρωτήθηκε η πολιτεία μας ποιος φταίει;

Μήπως φταίει η δομή και η οργάνωση του Ελληνικού Δημόσιου Σχολείου;

Ή μήπως , το όλο ενδιαφέρον της πολιτείας ήταν απλά η εξασφάλιση πελατείας στα «αδρώς αμειβόμενα» κολέγια;

Εύα Σαββοπούλου (Γραμματέας του Δεκαπενταμελούς)

Οι γονείς μας, ως ένας από τους συντελεστές του σχολείου, επιδρούν στη λειτουργία του και την επηρεάζουν, μερικές φορές, με λάθος τρόπο.

Οι γονείς μας, σ’ ένα βαθμό, μας βλέπουν ως το μέσο που θα εκπληρώσει τα όνειρα και φιλοδοξίες που οι ίδιοι είχαν και δεν κατάφεραν, λόγω συνθηκών να πραγματοποιήσουν.

Θεμιτό είναι να το θέλουν, αλλά αυταρχικό να μας το επιβάλουν.

Δεν είναι σωστό να μας πιέζουν να γίνουμε π.χ. Δικηγόροι ή Γιατροί , ανεξάρτητα από τη δική μας κλίση και επιθυμία.

Ούτε είναι σωστό να μιλούν απαξιωτικά για τα Τεχνικά Επαγγέλματα , λες και αυτά είναι ένα είδος …ντροπής.

Το Σχολείο μας έχει καθηγητές που , κατά τεκμήριο, έχουν τις γνώσεις πάνω στο αντικείμενο που σπούδασαν. Όμως , δεν μπορούμε να πούμε ότι όλοι τους είναι δάσκαλοι.

Αυτό φαίνεται από τον τρόπο που μας προσεγγίζουν στη διάρκεια της διδακτικής ώρας , ένα τρόπο που δηλώνει έλλειψη ψυχολογίας και παιδαγωγικής.

Οπωσδήποτε και εμείς είμαστε λίγο «ατίθασοι» και καμιά φορά λίγο «προκλητικοί».

Αυτό , όμως , δεν σημαίνει ότι ως απάντηση πρέπει να εισπράττουμε την «ειρωνεία» , και τη φράση : «Εγώ ξέρω , όταν και εσύ θα μεγαλώσεις τότε θα μπορείς να έχεις άποψη».

• Φταίει το γεγονός ότι στα Πανεπιστήμια μας δεν διδάσκεται , στο βαθμό που θα έπρεπε , η Παιδαγωγική , η Ψυχολογία και η Διδακτική του αντικειμένου τους ;
• Φταίει η ανεπαρκής επιμόρφωση τους , που , από πληροφορίες εκείνων των γονέων μας που συμβαίνει να είναι και εκπαιδευτικοί , είναι προαιρετική και γίνεται με κλήρωση ;
• Φταίει η απουσία της αξιολόγησης τους , που παρατηρείται τις τελευταίες δεκαετίες ;

Πάντως με τη στάση τους , ορισμένοι , δεν μας εμπνέουν το σεβασμό του δασκάλου.

Κατανοούμε ότι η Πολιτεία δεν τους αμείβει με το μισθό που θα τους επέτρεπε να είναι απερίσπαστοι και αφοσιωμένοι σ’ αυτό που λέμε «λειτούργημα του εκπαιδευτικού.»

Η Πολιτεία πιστεύει πως η εκπαίδευση μας επαφίεται στον πατριωτισμό των εκπαιδευτικών και μερικοί τον εκδηλώνουν αυτόν το πατριωτισμό. Οι υπόλοιποι όμως;

Η πολιτεία δεν τους δίνει άλλα κίνητρα , πέρα από τα πενιχρά οικονομικά , για να θελήσουν να διακριθούν. Τους αντιμετωπίζει ισοπεδωτικά και αυτοί χάνουν σιγά – σιγά το μεράκι για τη δουλειά τους.

Έτσι το Σχολείο μας κατάντησε να είναι ένα άχαρο Σχολείο της ρουτίνας ,

• Ένα Σχολείο χωρίς έμπνευση
• Ένα Σχολείο που δεν μπορεί να ανοίξει ένα παράθυρο στο όνειρο και στην ελπίδα μιας καλύτερης ζωής
• Ένα Σχολείο που οι μαθητές του συμβιβάζονται και αφήνονται να ενδίδουν
• και «είναι φρικτή η μέρα που ενδίδεις , η μέρα που αφέθηκες και ενδίδεις» , όπως λέει και ο Κ. Καβάφης στη «σατραπεία»
• Ένα Σχολείο όπου ακούμε απόψεις, μας επιβάλλονται απόψεις και πολλές φορές χωρίς τα κατάλληλα επιχειρήματα.

Το Σχολείο μας δεν έχει ξεκάθαρους στόχους . Η σύνδεση του Λυκείου με τις Πανελλήνιες εξετάσεις έχει επιφέρει μια σύγχυση.

• Να φροντίσει να δώσει μια σφαιρική μόρφωση στους μαθητές και να ολοκληρώσει την προσωπικότητα τους ,
• ή να δράσει ως φροντιστήριο με στόχο να βοηθήσει τους μαθητές να γράψουν καλά στις Πανελλήνιες;

Η διάκριση των μαθημάτων σε :

μαθήματα γενικής παιδείας και μαθήματα κατεύθυνσης

οδήγησε, μαθητές και καθηγητές, να ρίξουν το βάρος στα δεύτερα και να εκμηδενιστούν πρακτικά τα πρώτα.

«Τούτων δοθέντων» , όπως θα έλεγαν και οι αρχαίοι ημών πρόγονοι , στο σημερινό σχολείο:

• Και ή βαθμοθηρία θα ανθεί
• Και οι μικρο – συναλλαγές θα κάνουν την εμφάνιση τους
• Και η εικόνα της κατάρρευσης θα γίνεται όλο και πιο έντονη.

Ύστερα θα απορούμε γιατί το σχολείο απωθεί τους μαθητές του, ή γιατί η φυγοπονία και κοπάνα αναγορεύονται σε κυρίαρχα στοιχεία της σχολικής ζωής;

Κώστας Τερψιόπουλος (Πρόεδρος του Δεκαπενταμελούς)




Μετά από όσα ακούσατε για τα γνωρίσματα της σημερινής κοινωνίας , είναι προφανές ότι η κοινωνία που ονειρευόμαστε, πρέπει να έχει τα ακριβώς αντίθετα γνωρίσματα.
Ονειρευόμαστε μια κοινωνία όπου θα κυριαρχούν :

• Η αξιοκρατία
• Η αξιολόγηση
• Η ενιαία δικαιοσύνη , για όλους
• Η ισονομία στην αμοιβή της εργασίας
• Η έλλειψη της διαφθοράς

Ονειρευόμαστε μια κοινωνία που θα έχει συνειδητοποιήσει, επιτέλους, ότι η επιβίωση της εξαρτάται άμεσα από την ποιότητα της παρεχόμενης παιδείας.

Το σχολείο που θέλουμε είναι ένα σχολείο ανοιχτό στη γνώση και όχι «αμπαρωμένο» λόγω κατάληψης, που στα τελευταία χρόνια γίνεται « κατ’ έθιμο » και όχι από διάθεση για αγωνιστική κινητοποίηση.

Με την κατάληψη, όπως αυτή γίνεται, επιχειρείται το γκρέμισμα του σχολείου, χωρίς να προτείνεται αυτό που θα το αντικαταστήσει.

Θέλουμε ένα σχολείο που θα έχει δασκάλους και όχι μίζερους δημόσιους υπαλλήλους που δεν έχουν όραμα και στόχους να αναδείξουν τους μαθητές.

Θέλουμε ένα σχολείο έντονης κοινωνικοποίησης, με δασκάλους που δεν θα αρκούνται μόνο στο να μας διδάξουν τους νόμους της φυσικής ή τα θεωρήματα των μαθηματικών ή τη γραμματική και συντακτική ανάλυση των κειμένων, αλλά που θα συνδέουν τη γνώση με τη ζωή και τη δημιουργία καλύτερων ανθρώπων, και οπωσδήποτε δεν θέλουμε ένα σχολείο όπου θα σερνόμαστε για επτά ώρες την ημέρα.

Θέλουμε ένα σχολείο που θα μας εμπεδώνει το αίσθημα της ελευθερίας και θα μας δίνει ελπίδες για ένα καλύτερο αύριο , για μια καλύτερη ζωή.

Θέλουμε ένα σχολείο όπου θα διδάσκεται, σωστά και από ειδικούς ο επαγγελματικός προσανατολισμός τόσο στο Γυμνάσιο όσο και στην πρώτη τάξη του Λυκείου , έτσι ώστε κάθε παιδί να μπορεί να ανακαλύψει τις κλίσεις του και να κάνει τις επιλογές που του ταιριάζουν.

Θέλουμε ένα σχολείο με καλή οργάνωση και σωστό εξοπλισμό τόσο στα Τεχνικά – Επαγγελματικά Λύκεια όσο και στα Γενικά Λύκεια και στελεχωμένο με το κατάλληλο διδακτικό προσωπικό όλων των ειδικοτήτων.

Έτσι , όλα τα παιδιά να πηγαίνουν στο σχολείο που υπαγορεύει η κλίση τους
και να μη συνωστίζονται στο Γενικό Λύκειο.

Θέλουμε να αντικατασταθεί το σημερινό σχολείο από ένα άλλο ΟΛΟΗΜΕΡΟ ΣΧΟΛΕΙΟ , όπως συμβαίνει και σε άλλες χώρες.

• Στο σχολείο αυτό θα υπάρχουν πρωινές ώρες διδασκαλίας στις αίθουσες ή στα εργαστήρια, όταν αυτό θα κρίνεται αναγκαίο,
• Ενδιάμεσες ώρες για αθλητικές και πολιτιστικές δραστηριότητες και
• Απογευματινές ώρες για μελέτη και κατάλληλη επιπλέον διδακτική στήριξη όλων των μαθητών.

Τελειώνοντας τη σχολική τους ημέρα, τα παιδιά θα αφήνουν βιβλία , τετράδια και εργασίες στο σχολείο και , απαλλαγμένα από κάθε κατ΄ οίκον εργασία , θα γυρίζουν στο σπίτι τους όπου θα μπορούν να ασχοληθούν με τα Hobby τους να ακούσουν μουσική να διαβάσουν ένα λογοτεχνικό βιβλίο ή να βγουν έξω για λίγη διασκέδαση. Θα μπορούν δηλαδή να ζήσουν σαν άνθρωποι.

Επιπλέον θα νοιώσουν και οι γονείς μας μια ανακούφιση, αφού θα απαλλαγούν από την οικονομική αιμορραγία που υφίστανται σήμερα, λόγω φροντιστηρίων και ξένων γλωσσών.

Απαιτούμε να ζήσουμε τα καλύτερα μας χρόνια, που είναι τα σχολικά, κατά ένα τρόπο δημιουργικό.

3. Τοποθετήσεις των Σχολικών Συμβούλων

Η κ. Γεωργιάδου συμφώνησε με τις διαπιστώσεις και προτάσεις των μαθητών και

• Παρουσιάζοντας διατάξεις του νόμου 1566 , που διέπει τη δομή και τη λειτουργία των Σχολείων , τόνισε ότι αυτά που ζητούν οι μαθητές (εκτός από το ολοήμερο Σχολείο) προβλέπονται από τον παραπάνω νόμο , ο οποίος όμως δεν εφαρμόζεται στην πράξη !
• Υποσχέθηκε να προωθήσει αρμοδίως τα αιτήματα των μαθητών μας
• Υποσχέθηκε να κάνει γνωστή την προσπάθεια που ξεκίνησε από το Σχολείο μας και σε άλλα Σχολεία της περιοχής ευθύνης της.

Ο κ. Γκίνης αναφέρθηκε διεξοδικά σ’ αυτά που ισχύουν σε άλλες χώρες , όπου την ευθύνη και τη χρηματοδότηση των Σχολείων έχει η Τοπική Αυτοδιοίκηση και εξέφρασε την άποψη ότι και στη δική μας χώρα , με κατάλληλη οικονομική υποστήριξη της Τοπικής Αυτοδιοίκησης , θα μπορούσε και εδώ να εφαρμοστεί κάτι ανάλογο και να εδραιωθεί μια μεγαλύτερη ευελιξία στην αντιμετώπιση των προβλημάτων της εκπαίδευσης .

4. Τοποθέτηση των εκπροσώπων της Τοπικής Αυτοδιοίκησης

Ο κ. Γαβράς αφού επικρότησε την προσπάθεια που ξεκινά από το Σχολείο μας, μεταξύ άλλων επισήμανε πως:
Η Ελληνική κοινωνία παρουσιάζει όλες της παθογένειες μιας στρεβλής καπιταλιστικού τύπου ανάπτυξης και αυτές αναπαράγονται στην λειτουργία του ελληνικού σχολείου και στην σχέση του με την κοινωνία.
Παράλληλα οι σημερινοί πολιτικοί σταμάτησαν να παράγουν πολιτική με τα κλασικά εργαλεία που προσφέρει η κοινωνιολογία και η κοινωνική ανάλυση με τα οποία γίνονται κατανοητά τα προβλήματα των κοινωνικών ομάδων. Το κυριότερο εργαλείο πλέον είναι οι δημοσκοπήσεις και σ’ αυτές η νέα γενιά και τα προβλήματά της δεν περιλαμβάνονται στα μετρήσιμα μεγέθη. Ως αποτέλεσμα αυτού έχουμε την αδυναμία να γίνει κατανοητή η συμπεριφορά της νεολαίας και η αμηχανία μπροστά στον καταιγισμό αντιδράσεων των τελευταίων ημερών. Τα Τμήμα Κοινωνικής Πολιτικής επεξεργάζεται ένα πρόγραμμα
Αξιοποίησης από τους νέους του ελεύθερου χρόνου τους με την δημιουργία ανάλογων λειτουργιών και υποδομών.
Υποσχέθηκε δε να βοηθήσει στην προβολή της, ώστε να παρακινηθούν και άλλα Σχολεία σε ανάλογες δράσεις.
Η κ. Κιμουλάκη επικρότησε επίσης την προσπάθεια μας και έκανε την επισήμανση ότι η δική μας Τοπική Αυτοδιοίκηση «είναι ακόμη στα σπάργανα» και δεν είναι έτοιμη για την ανάληψη της δράσης στον τομέα της Παιδείας , όπως αυτό γίνεται σε άλλες χώρες.

5. Τοποθετήσεις Γονέων

Υπήρξαν πολλές , με στοιχεία αυτοκριτικής , με επικρίσεις προς μερίδα καθηγητών , αλλά με εμφανή τη διάθεση τους να αφυπνιστούν και να συμβάλουν στην καλύτερη λειτουργία του Σχολείου.

6. Τοποθετήσεις καθηγητών

Υπήρξαν λίγες , άλλες με ένθερμη υποστήριξη της προσπάθειας που ξεκινάμε και άλλες που θεωρούσαν ότι βάζουμε ψηλούς στόχους και ότι ίσως θα έπρεπε να είμαστε περισσότερο προσγειωμένοι»

Χαρακτηριστική ήταν η απάντηση του μαθητή Κωστή Κουρή , ο οποίος είπε:
« … όταν ήμουν μαθητής στο Γυμνάσιο έλεγα μερικές φορές στη μητέρα μου ότι σε κάποιο μάθημα ενδέχεται να μη γράψω και τόσο καλά, αλλά καλό θα είναι και ένα 15. Η μητέρα μου , μου είπε τότε : Κωστή , να βάζεις ψηλά τον πήχη , έτσι ώστε ,αν δεν καταφέρεις να τον υπερβείς , θα μπορείς να περνάς πιο άνετα από κάτω.»

7. Τοποθετήσεις μαθητών

Υπήρξαν πολλές , σε θέματα που είχαν αναφερθεί στις εισηγήσεις και σε παράπονα απέναντι σε Γονείς και σε Καθηγητές.

Στο τέλος σχεδόν όλοι ρωτούσαν: Πότε θα γίνει η επόμενη εκδήλωση;


ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΗΝ 1η ΕΚΔΗΛΩΣΗ

1. Το Σχολείο δεν παίζει το ρόλο που όφειλε να παίζει.

• Πέρα από τις όποιες ευθύνες τις Πολιτείας, ως συντελεστές του Σχολείου, πρέπει να συνεργαστούμε και να αντιμετωπίσουμε τα προβλήματα της Σχολικής ζωής. Αυτά τα προβλήματα των οποίων η λύση περνά από το χέρι μας.
• Ας ξεκινήσουμε με μια πιστή εφαρμογή του νόμου 1566/85 για τα Σχολικά Συμβούλια.

«Το σχολικό συμβούλιο συνεδριάζει υποχρεωτικά τρεις (3) φορές το χρόνο, εντός του πρώτου δεκαημέρου του κάθε τριμήνου, έκτακτα δε, όποτε το ζητήσει ο Διευθυντής ή δυο τουλάχιστο φορείς, που μετέχουν στο Σχολικό Συμβούλιο.»

• Είναι ανάγκη , πλέον , να αποκαταστήσουμε την εμπιστοσύνη μεταξύ μας και τον αλληλοσεβασμό.

2. Παρατηρείται έλλειψη Παιδαγωγικής και Διδακτικής ικανότητας.
Για την οριστική αντιμετώπιση ρύθμιση του προβλήματος ΠΡΟΤΕΙΝΟΥΜΕ:

• Να ανατεθεί το έργο της Παιδαγωγικής κατάρτισης των υφιστάμενων καθηγητών Μέσης Εκπαίδευσης στα Πανεπιστήμια της Ελλάδας.
  Το σχετικό πρόγραμμα να έχει διάρκεια ενός ακαδημαϊκού έτους, και να οδηγεί στην απόκτηση παιδαγωγικού διπλώματος.
  Το παραπάνω πρόγραμμα απευθύνεται σε πτυχιούχους «καθηγητικών σχολών» ή σε προπτυχιακούς φοιτητές που θα το επιλέγουν κατά τη διάρκεια των σπουδών τους, και θα περιλαμβάνει βασικά παιδαγωγικά μαθήματα και τη σχολική εμπειρία.
  Μελλοντικά δικαίωμα διεκδίκησης θέσης εκπαιδευτικού στη Μέση Εκπαίδευση θα έχουν μόνο τα άτομα που έχουν ήδη την απαιτούμενη παιδαγωγική κατάρτιση μέσω σχετικού αναγνωρισμένου τίτλου από Πανεπιστήμια της Ελλάδας ή του εξωτερικού.
• Κατάρτιση ειδικού προγράμματος που θα απευθύνεται στους έκτακτους εκπαιδευτικούς που διορίστηκαν τα τελευταία χρόνια χωρίς προηγούμενη παιδαγωγική εκπαίδευση.

3.Επιβάλλεται η αναπροσαρμογή των αμοιβών των εκπαιδευτικών και η καθιέρωση της αντικειμενικής αξιολόγησης τους.


4.Είναι αναγκαία μια εκπαιδευτική μεταρρύθμιση που:
Δεν θα αποβλέπει στην αλλαγή του τρόπου εισαγωγής σε ΑΕΙ και ΤΕΙ , ούτε στην προσθαφαίρεση διδακτέας ύλης, αλλά θα είναι ριζική και θα ξεκινά από το νηπιαγωγείο.

5.Προτείνουμε να αντικατασταθεί το σημερινό σχολείο
από ένα άλλο ΟΛΟΗΜΕΡΟ ΣΧΟΛΕΙΟ , όπως συμβαίνει και σε άλλες χώρες.

• Στο σχολείο αυτό θα υπάρχουν πρωινές ώρες διδασκαλίας στις αίθουσες ή στα εργαστήρια, όταν αυτό θα κρίνεται αναγκαίο ,
• Ενδιάμεσες ώρες για αθλητικές και πολιτιστικές δραστηριότητες και
• Απογευματινές ώρες για μελέτη και κατάλληλη επιπλέον διδακτική στήριξη όλων των μαθητών.

Τελειώνοντας τη σχολική τους ημέρα , τα παιδιά θα αφήνουν βιβλία , τετράδια και εργασίες στο σχολείο και , απαλλαγμένα από κάθε κατ΄ οίκον εργασία , θα γυρίζουν στο σπίτι τους όπου θα μπορούν να ασχοληθούν με τα Hobby τους να ακούσουν μουσική να διαβάσουν ένα λογοτεχνικό βιβλίο ή να βγουν έξω για λίγη διασκέδαση. Θα μπορούν δηλαδή να ζήσουν σαν άνθρωποι.

6. Δηλώνουμε ότι θα αγωνιστούμε για Δημόσια εκπαίδευση ως κοινωνικό και πολιτιστικό δικαίωμα για όλους. Δημόσια, όχι «κατ’ ιδίαν», δημοκρατική παιδεία. Δεν νοείται δημοκρατία χωρίς δημόσια παιδεία.

Για τη μικτή επιτροπή
Ο πρόεδρος του Δεκαπενταμελούς

ΚΩΝ/ΝΟΣ ΤΕΡΨΙΟΠΟΥΛΟΣ

-------------------