Δεν ήταν αυτοκτονία. Φόνος εκ προμελέτης ήταν, του Χρήστου Κυργιάκη

Δεν ήταν αυτοκτονία. Φόνος εκ προμελέτης ήταν

Από τον Χρήστο Επαμ. Κυργιάκη

Ουστ, γραικύλοι. Ανδρείκελα, λαμόγια του κερατά.

Μπείτε στις γυάλες σας, στα ατσαλάκωτα κοστούμια σας και στις γυαλιστερές σας λιμουζίνες.

Αφήστε τους πολίτες να κλάψουν για το χαμό του συνανθρώπου τους. Αφήστε τους ανθρώπους να πονέσουν και ετοιμάστε τις ακριβές βαλίτσες σας, γιατί σαν περάσει ο πόνος, εσείς, οι ηθικοί αυτουργοί θα ψάχνετε λαγούμι να κρυφτείτε καθώς το μαντρί των μνημονίων δεν θα μπορεί να σας προστατεύσει. Αυτός που έφυγε δεν ήταν δικός σας, ήταν δικός μας. Δεν ήταν σαν και σας.

Είχε ευθιξία, είχε αξιοπρέπεια, ήξερε ποιος φταίει. Σημάδι καλό μόνο δεν ήξερε.

«Συντετριμμένοι» περιφέρεστε στα κανάλια και πουλάτε σε τηλεοπτικές μερίδες την υποκρισία σας, μη νιώθοντας καμία ευθύνη για ότι έχει συμβεί.

Αν νιώθατε, θα είχατε φύγει. Δεν θα ζητούσατε πάλι την ψήφο των πολιτών όλοι εσείς που δεν αφήσατε ούτε ένα τόσο δα αρθράκι των μνημονίων χωρίς να το ψηφίσετε. Και όσοι, λόγω συγκυρίας, είπατε «όχι» κάποιο πρωινό, τρέξατε λαχανιασμένοι, οι περισσότεροι, για να προλάβετε να ξαναμπείτε στο μαντρί πριν ο τσοπάνης κλείσει την πόρτα και μείνετε απ’ έξω.

Αναλύετε με τη βοήθεια των «ειδικών» της τηλεόρασης τα «πώς» και τα «γιατί» λες και υπάρχει περίπτωση ποτέ να νιώσετε αυτά που περνάει ο κόσμος.

Κάνετε ψυχαναλύσεις αντί να βγάλετε πολιτικά συμπεράσματα. Εσείς, γιατί εμείς τα συμπεράσματά μας τα βγάζουμε κάθε μέρα, κάθε ώρα και κάθε στιγμή που περνάει.

Έχετε μείνει ποτέ, με 2 ευρώ στην τσέπη, γνωρίζοντας πως στο σπίτι δεν υπάρχει γάλα για τα παιδιά σας;

Έχετε αφήσει ποτέ απλήρωτες τις δόσεις των δανείων σας;

Ήρθε ποτέ το παιδί σας να σας ζητήσει χαρτζιλίκι για το σχολείο και αναγκαστήκατε να του πείτε κλαίγοντας πως δεν έχετε να του δώσετε;

Αναγκαστήκατε ποτέ να κοιτάξετε το παιδί σας κατάματα και να του πείτε πως δεν θα μπορέσει να πάει να σπουδάσει στη σχολή που πέρασε γιατί είναι μακριά από το σπίτι σας και δεν μπορείτε να συντηρείτε δύο σπίτια;

Είδατε ποτέ το παιδί σας να ψήνεται στον πυρετό αλλά, γαμώ τον ΕΟΠΥΥ σας, το πρώτο διαθέσιμο ραντεβού για παιδίατρο να είναι μετά από ένα μήνα;

Πήρατε ποτέ βερεσέ φάρμακα από το φαρμακείο γιατί, γαμώ τον ΕΟΠΥΥ σας, το ταμείο στο οποίο πληρώνετε κάθε μήνα τις εισφορές, χρωστάει τα κέρατά του στους φαρμακοποιούς γιατί τα λεφτά από τα αποθεματικά φαγώθηκαν;

Μήπως έχετε παιδί που χρήζει ειδικής αγωγής και έχετε να πάρετε χρήματα, γαμώ τον ΕΟΠΥΥ σας, εδώ και ένα χρόνο για τις φυσικοθεραπείες που χρειάζονται;

Μήπως θα είστε από αυτούς που φέτος θα σουβλίσουν κοτόπουλο αντί για αρνί; Όχι βέβαια! Θα γυρνάτε χαρούμενοι και χορτάτοι στις εκλογικές σας περιφέρειες, θα ρίχνετε και κανένα τσάμικο ή καλαματιανό για να δείξετε πόσο «Έλληνες» είστε και κυρίως πόσο «Έλληνες» αισθάνεστε, θα δώσετε και καμιά συνέντευξη για το πόσο διαφωνούσατε με όσα έγιναν εδώ και τρία χρόνια και τις μέρες των εκλογών, φρέσκοι-φρέσκοι και αναβαπτισμένοι από το θαύμα της Ανάστασης θα ζητήσετε και τη δική σας πολιτική ανάσταση.

Δεν ήταν αυτοκτονία αυτή του συνταξιούχου στο Σύνταγμα, αλλά φόνος εκ προμελέτης. Από εκείνους τους φόνους που οι πραγματικοί αυτουργοί, όχι απλώς προσπαθούν να μείνουν ατιμώρητοι, αλλά περιφέρονται στον τόπο του εγκλήματος δίνοντας «συμβουλές» και βγάζοντας «συμπεράσματα».

Δυστυχώς αυξάνεται δραματικά, λένε οι έρευνες και οι μελέτες, ο αριθμός των ανθρώπων που σκέφτονται και τελικά καταλήγουν να δίνουν τέρμα στη ζωή τους λόγω των αποτελεσμάτων της πολιτικής των μνημονίων.

Όμως, αρκετές ήταν μέχρι τώρα οι απώλειες της πλευράς των πολλών. Πολύ το αίμα που χύθηκε τόσο κυριολεκτικά όσο και μεταφορικά. Ήρθε η ώρα να πληρώσουν και οι λίγοι. Όλοι αυτοί που εξακολουθούν να θησαυρίζουν με τον ιδρώτα των πολλών και όλοι όσοι τους διευκολύνουν να κάνουν κάτι τέτοιο.

Τουλάχιστον, την ώρα που ο κόσμος, πενθεί για τις «δικές του» απώλειες, δείξτε λίγο σεβασμό και σταματήστε να υποκρίνεστε. Αρκετά!

Δεν βαρεθήκατε που σας βαρεθήκαμε;