Να πω τη γνώμη μου ή δεν επιτρέπεται;

Κάποιοι ακόμα και μετά τις ξεκάθαρες δηλώσεις των αρμόδιων υπουργών, τους διακηρυγμένους στόχους μέσα από εκατοντάδες σελίδων εγκυκλίων, νόμων και …παρανόμων, τις ποσοστώσεις που προεξοφλούν την ανεπάρκεια ημών και εσχάτως, τις πρώτες απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων, δεν έχουν πειστεί ακόμα πως η «αυτοαξιολόγηση» της σχολικής μονάδας και στη συνέχεια η αξιολόγηση του εκπαιδευτικού που την ακολουθεί, θα χρησιμοποιηθεί αποκλειστικά για κατηγοριοποίηση και συγχωνεύσεις σχολείων και απολύσεις. Ίσως δεν επεξεργάζονται σωστά τα δεδομένα που έχουν στη διάθεση τους, ίσως καταλαβαίνουν τι γίνεται αλλά εθελοτυφλούν εμπρός στην απόφαση που πρέπει να πάρουν όταν παραδεχθούν τι πραγματικά συμβαίνει… Για όλους εμάς τους υπόλοιπους που και μάτια έχουμε, και την εντιμότητα να πιστέψουμε σε αυτά που βλέπουν, προκύπτει ένα ερώτημα. Τι κάνουμε; Τι κάνουμε όχι μόνο απέναντι στην υποβάθμιση της ζωής μας, αλλά και απέναντι στην ολοένα αυξανόμενη επιβολή, το αυξανόμενο έλλειμμα δημοκρατίας, μέσα και έξω από το σχολειό.

Ενοχλούμαι  πλέον όταν συναντώ  συναδέλφους που μπροστά στο ερώτημα αυτό που ακολουθεί τη συνειδητοποίηση της πραγματικότητας και οδηγεί αναμφίβολα στην αναγκαία αντίδραση, αντιτάσσουν ένα άλλο: «Ποιος θα μου εγγυηθεί ότι αν αντιδράσω δε θα πάθω τίποτα;». Αυτή η νομολαγνεία που μας διακατέχει εσχάτως και αναμένουμε τη γνωμάτευση του τάδε νομικού συμβούλου ή του δείνα καθηγητή, εκεί έχει τη ρίζα της. Θέλουμε διαβεβαιώσεις, στοιχεία, εγγυήσεις, πως αν αντιδράσουμε δε θα έχουμε επιπτώσεις. Δε θα μας επιπλήξουν, δε θα μας θέσουν σε αργία, δε θα μας απολύσουν. Για να πούμε ΟΧΙ στο περαιτέρω κουτσούρεμα του μισθού μας που θα έρθει με την κατηγοριοποίηση, για να μη δεχθούμε την απόλυση μας ή του διπλανού μας, για να αντιδράσουμε στις υποχρεωτικές μεταθέσεις που θα κλείσουν τα σπίτια μας, για να ασκήσουμε το δικαίωμα μας στην απεργία, τη διαμαρτυρία, ακόμα και το δικαίωμα στο να εκφράσουμε άποψη ενυπόγραφα και συλλογικά, ρωτάμε αν μας το επιτρέπουν! Για να πούμε πως δε θα ανεχτούμε την κατάλυση της δημοκρατίας στο σχολείο, την κατάργηση του ρόλου του συλλόγου και την ανακήρυξη του διευθυντή σε… στρατιωτικό διοικητή που θα αποφασίζει μόνος, απαιτούμε εγγυήσεις από νομικούς, στήριξη από τα συνδικαλιστικά μας όργανα και την άδεια του Υπουργείου…

Είναι δυνατόν να βγαίνει ολόκληρη ομοσπονδία και μπροστά στην ωμή επιβολή της άποψης του τάδε Υπουργού, ενάντια μάλιστα στο δικό του νόμο, να λέει αυτό που μας έλεγαν στο στρατό; : «εκτελείς και βγαίνεις παραπονούμενος»! Είναι δυνατόν να συζητάμε μεταξύ μας και να λέμε πως αυτό που μας βάζουν να κάνουμε θα καταστρέψει το δημόσιο σχολείο, τις εργασιακές μας συνθήκες, την οικογενειακή μας ζωή, αλλά θα το κάνουμε επειδή μας διέταξαν; Να συμφωνούμε στους συλλόγους μας αλλά να ρωτάμε αν μας επιτρέπει ο νόμος να καταγράψουμε την άποψη  μας στο πρακτικό επειδή είναι αντίθετη στις εντολές; Να φοβόμαστε να πούμε ΟΧΙ και να τους γυρεύουμε την άδεια για να διαφωνήσουμε; Τι ψυχολογικός ευνουχισμός είναι αυτός που μας έχει οδηγήσει σε αυτή την κατάντια; Ποια παραδείγματα μας έπεισαν πως αν μας απαγορεύουν να μιλάμε, το καλύτερο που έχουμε να κάνουμε είναι να υπακούσουμε; Εδώ σε ένα μικρό παιδί αν προσπαθήσεις να επιβάλλεις κάτι με τη βία θα αντιδράσει, εμείς γιατί σιωπούμε; Και τι καημός είναι αυτός ξαφνικά που μας έχει πιάσει όλους για το τι θα πουν οι ομοσπονδίες μας, οι δικηγόροι και οι «συνδικαλιστές»; Είναι υποκρισία όταν μας λένε να αντιδράσουμε να τους καταγγέλλουμε ως επιπόλαιους ή έχοντες πολιτικές σκοπιμότητες, και όταν μας λένε να σκύψουμε το κεφάλι να επικαλούμαστε τις αποφάσεις ή τις συμβουλές τους.

Πριν από δέκα ημέρες στήσαμε γιορτές στα σχολεία για να τιμήσουμε αυτούς που «έβαλαν το κεφάλι τους στον τορβά» για να κάνουν αυτό που πίστεψαν σωστό. Μη δεν είχαν τάχα κι αυτοί κάποια εργασία, οικογένεια, χρέη, υποχρεώσεις; Μήπως δεν υπήρχαν νόμοι που να απαγόρευαν να αντισταθούν, ή μήπως δεν είχαν κυρώσεις όσοι σήκωναν κεφάλι, και μάλιστα μάλλον βαρύτερες από αργία ή παύση; Βέβαια αυτοί δεν ήταν δάσκαλοι, ήταν κυρίως αγρότες, ψαράδες, τσοπάνηδες και τεχνίτες… Αλλά είχαν μεταπτυχιακά στην αξιοπρέπεια… Και μήπως δεν υπήρχαν νόμοι επί Γερμανικής Κατοχής που απαγόρευαν την αντίσταση; Τους ζητήσαμε την άδεια τάχα για να διεκδικήσουμε τα δίκια μας; Ή μήπως επί Χούντας τιμούμε στις σχολικές εορτές αυτούς που έμπαιναν στις σχολικές αίθουσες σκυφτοί, κήρυτταν την επίσημη προπαγάνδα και κατέδιδαν τα «ταραχοποιά στοιχεία» γιατί έτσι έλεγαν οι εντολές από το Υπουργείο και την Κυβέρνηση;

«Μα», θα πει κάποιος,  «τότε ήταν άλλες εποχές, είχαμε πόλεμο, Κατοχή, Χούντα, τώρα έχουμε δημοκρατία»! Ε τότε γιατί δε την λες τη γνώμη σου θαρετά αλλά φοβάσαι τις επιπτώσεις, μη σε βάλουν στο μάτι, μη σε σταμπάρουν; Γιατί μας απαγορεύουν, μας επιστρατεύουν, μας διατάζουν; Γιατί το κάνουν αυτό σε όλη την κοινωνία, γιατί επιβάλλονται με τη Βία και το Φόβο; Και αν συνάδελφε τώρα που έχουμε δημοκρατία δε βγαίνουμε να ζητήσουμε τα δίκια μας, όταν δε θα έχουμε και θ’ απειλούμαστε με φυλακή, με εξορία ή με σφαίρες, ποιός πιστεύει πραγματικά πως θα το κάνουμε; Τι μάθημα παίρνουν τα παιδιά μας από αυτή μας τη στάση; Και πώς θα σταθούν αυτά αύριο στη δικιά τους ζωή;

Ότι σπέρνουμε θερίζουμε. Όσο σκύβουμε το κεφάλι μας θα σιχαινόμαστε όλο και περισσότερο τα μούτρα μας, θα ψάχνουμε άλλους να τους φορτώσουμε τη δειλία μας και θα υπομένουμε όλο και περισσότερα περιμένοντας κάτι ή κάποιον να μας σώσει, είτε είναι εμπνευσμένος συνδικαλιστής, είτε έγκριτος νομικός,  είτε ξεπηδήσει μέσα από ένα παραβαν μια Κυριακή (για να μη σχολιάσω πως κάποιοι περιμένουν σωτηρία από το «θείο απ΄ το Σικάγο» και τα δισεκατομμύριά του). Και όταν είσαι μονάχος, πεσμένος στα γόνατα, όλοι σου φαίνονται πιο ψηλά, όλα πιο δύσκολα. Άμα σηκώσουμε το κεφάλι και ανοίξουμε το στόμα που μας φράζουν, όλα σιγά σιγά θα ξανάρθουν εκεί που πρέπει.

Και θα γίνουμε πάλι δάσκαλοι.

5/4/14 Δάμαλος Χρήστος ΠΕ20