Μια άλλη άποψη

Θα ανοίξω ένα θέμα σοβαρό. Ένα θέμα καυτό. Ένα θέμα που πονάει. Θα ήθελα τη συμμετοχή όλων, μαθητών, γονέων, συναδέλφων εκπαιδευτικών. Μήπως μπορέσουμε ποτέ και σταματήσουμε την πορεία προς το βούρκο και την κατρακύλα που έχει πάρει αυτή η δύσμοιρη ελληνική κοινωνία.

Τρίτη βράδυ. Σε κεντρικό δρόμο της Αγίας Παρασκευής μια παρέα ανήλικων μαθητών – προφανώς των τελευταίων τάξεων του Γυμνασίου ή των πρώτων τάξεων του Λυκείου – καταμεσής του δρόμου γύρω στις 9.30 έχει αρπάξει ένα λάστιχο ποτίσματος από παρακείμενο παρτέρι και με φωνές και βρισιές κάθε είδους ρίχνουν νερό στα διερχόμενα αυτοκίνητα για να κάνουν «πλάκα»! Ο κίνδυνος πρόκλησης τροχαίου ατυχήματος προφανής! Παρακολουθώντας η σύζυγός μου τη σκηνή βγαίνει και τους φωνάζει και τους ζητά να φύγουν. Η απάντηση; Βρισιές και ασχήμιες κάθε είδους που δεν περιγράφονται. Είναι η ώρα που και ο πιο ψύχραιμος άνθρωπος χάνει τη νηφαλιότητά του και γίνεται θηρίο. Κατέβηκα στο δρόμο και τους κυνήγησα. Άρχισαν βέβαια να τρέχουν και εντός λίγων… δευτερολέπτων έγιναν καπνός! Ένας πιτσιρικάς μόνο έμεινε στο τέλος για να εκλιπαρεί για συγνώμη βλέποντας πως οι διαθέσεις μου μόνο φιλικές δεν ήταν! Αλλά είπα μέσα μου τι να το κάνεις παιδί είναι, άλλος φυσικά είναι ο υπεύθυνος και τον άφησα να φύγει – όχι με κόσμιο τρόπο το ομολογώ!

Στο δια ταύτα τώρα. Είμαστε ομολογουμένως μια ανήθικη κοινωνία, σάπια και ελεεινή. Η βρώμα και η μπόχα της ξεκινούν από ψηλά, από πολύ ψηλά.

Πρώτα απ’ όλα είναι ανήθικοι αυτοί που μας κυβερνούν. Και πώς να μην είναι! Όταν έχει π.χ ο ένας 58, ο άλλος 62, ο τρίτος 70 και εγώ δεν ξέρω πόσα ακίνητα και όσα άλλα περιουσιακά στοιχεία, όταν παίρνουν τις παχυλές μισθάρες και προχωρούν με τις παραφουσκωμένες κοιλιές τους και ταυτόχρονα κατηγορούν τον ελληνικό λαό πως «μαζί τα φάγαμε», ε τότε πώς να μιλάμε για ήθος; Με ποια τσίπα;

Είναι ανήθικη η κοινωνία που ζούμε. Μια κοινωνία που ο καθένας νομίζει πως υπάρχει μόνο αυτός και κανείς άλλος, που νομίζει ο καθένας πως μπορεί ατιμωρητί να κάνει και να λέει ό, τι του καπνίσει. Είμαστε μιας κοινωνία που ο κάθε πολίτης δεν έχει μάθει να σέβεται και να υπολογίζει τον άλλο, που προσπαθούμε να ξεπεράσουμε ο ένας τον άλλο σε αναισχυντία, σε κακία , σε πονηριά, σε μικρότητα, σε καφρίλα! Εγώ π.χ. γουστάρω στις 12 τη νύχτα να πάρω τη μηχανή μου και να ξεσηκώσω το σύμπαν, να ξυπνήσω γέρους, παιδιά, μωρά, εργαζόμενους ανθρώπους, αλλά όταν με συλλάβουν «Προς Θεού! Έχω δικαιώματα, έχουμε δημοκρατία!» Ναι δημοκρατία! Μια λέξη που την καταντήσαμε πατσαβούρα από την κακή χρήση της. Γιατί δημοκρατία στην οποία δεν σέβεται ο ένας τον άλλο δεν είναι δημοκρατία, αλλά η χειρότερη μορφή ΦΑΣΙΣΜΟΥ! Η δημοκρατία απαιτεί ήθος και αρετή, λέξεις άγνωστες στο λεξιλόγιο του νεοέλληνα.

Είναι ανήθικη η ελληνική οικογένεια. Όταν μαθαίνουμε στα παιδιά μας να είναι ασύδοτα, όταν τους μαθαίνουμε πως έχουν μονάχα δικαιώματα, όταν τους δείχνουμε πως νόμο εννοούμε σ’ αυτόν τον τόπο το δίκιο του ισχυρού, όταν τα μαθαίνουμε από μικρά να σέβονται μόνο από ανάγκη ή να υποκρίνονται το σεβασμό μόνο και μόνο αν έχουν κάτι να κερδίσουν. Γονιός μου κατέθεσε πριν λίγο καιρό το εξής ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΟ: «Και βέβαια αν έρθω να σε βρω στο σχολείο σου είτε εσένα είτε οποιοδήποτε άλλο δάσκαλο ΔΕΝ πρόκειται να σου μιλήσω στον πληθυντικό! Γιατί ποιος είσαι εσύ που θα σου μιλήσω στον πληθυντικό;» Θέλετε μεγαλύτερη απόδειξη για την κατάντια του Έλληνα γονιού; Σε άλλη περίπτωση γονιός εισέβαλε στο γραφείο των καθηγητών και μαινόμενος απαιτούσε από συνάδελφο, μιλώντας βέβαια στον ενικό και με το γνωστό νεοελληνικό στυλάκι «Ξες ποιος είμαι εγώ ρε», να δώσει εξηγήσεις για το βαθμό του παιδιού του και μάλιστα κάλεσε τη συνάδελφο να λογικευτεί γιατί δεν είχε παιδιά και δεν γνώριζε από παιδική ψυχολογία! Είπατε τίποτα; Αναρωτιόμαστε λοιπόν γιατί έχουμε πάρει την κατρακύλα και ως λαός και ως έθνος και ως κράτος; Μάλλον η απάντηση είναι εύκολη.

Είναι ανήθικο το εκπαιδευτικό μας σύστημα. Και ΟΧΙ το σχολείο! Και είναι ανήθικο γιατί 18 και πλέον μεταρρυθμίσεις είχαν και εξακολουθούν να έχουν έναν και μόνο στόχο: πώς θα μπουν όλοι στο πανεπιστήμιο και …todos caballeros! Και όπως πολύ εύστοχα παρατηρεί σε ένα παλιό του άρθρο ο Σαράντης Καργάκος εκπαιδευτικό σύστημα – σχολείο που δεν παράγει ήθος και δεν καλλιεργεί ανθρώπινες αξίες δεν είναι σχολείο, αλλά είτε σκωληκοτροφείο είτε ενδιαίτημα βαρβάρων! Αλήθεια όλοι εσείς οι περισπούδαστοι Υπουργοί, Υφυπουργοί, αναπληρωτές Υπουργοί και δώστου κι άλλα του Υπουργείου Κακοπαιδείας έχετε κάνει καμιά βόλτα έτσι αιφνιδιαστικά από τα σχολεία της Αθήνας ή κάποιας άλλης πόλης; Έτσι για να δείτε από κοντά τα άθλια αυτά ιδρύματα που έχετε δημιουργήσει. Που μαθητές (ευτυχώς όχι όλοι), γονείς (ευτυχώς όχι όλοι), αλλά και κάποιοι «εκπαιδευτικοί» (ευτυχώς όχι όλοι) συναγωνίζονται ο ένας τον άλλο σε αδιαφορία, μαχμουρλίκι, μπινελίκια και ασυδοσία άνευ προηγουμένου;

Κάνοντας μια απλή αναδρομή στο παρελθόν αναλογιστείτε ΟΛΟΙ το απλό: πότε τα σχολεία μας και η νεολαία μας ήταν στο χειρότερο χάλι; Πριν 30 χρόνια ή σήμερα; Πότε οι νέοι αυτού του τόπου ήταν περισσότερο ασεβείς; Πριν 30 χρόνια ή σήμερα; Πότε ένα νέο παιδί ασχημονούσε με τόση άνεση εναντίον των μεγαλυτέρων; Πριν 30 χρόνια ή σήμερα; Γιατί τα πράγματα οδεύουν προς το χειρότερο; «Τις πταίει»; Μήπως τελικά όλη αυτή η χαλαρότητα και η ξετσιπωσιά της ελληνικής κοινωνίας εμπότισαν και το εκπαιδευτικό μας σύστημα;

Ωραία καταργήσαμε τον αυταρχισμό και το «ξύλο» στα σχολεία σαν αντιπαιδαγωγικές μεθόδους και ακραίες. Και με τι δηλαδή τα αντικαταστήσαμε; Μήπως φτάνοντας στο άλλο άκρο όπου δεν τολμά πια ένα δάσκαλος ή ένας ενήλικος να κάνει μια απλή παρατήρηση σε έναν νέο και αμέσως εισπράττει ποταμό ύβρεων; Μήπως τελικά πρέπει να επανέλθουμε σε πιο αυστηρές δομές; Μπουχτίσαμε πια να ακούμε τους νεοπαιδαγωγούς: «μη μαλώσεις το παιδί, θα πάθει ψυχολογικό», «μην τιμωρήσεις το παιδί, θα πάθει ψυχολογικό», «η βία γεννά βία»κλπ. Ωραία η βία γεννά βία το δέχομαι, αλλά γιατί τα παιδιά έχουν γίνει ακόμα πιο βίαια είτε αυτή η βία είναι σωματική είτε λεκτική; Ποιος παράγει τη βία τελικά; Ωραία μας τα παρουσιάζουν οι ψυχολόγοι, αλλά την πραγματικότητα δεν μπορεί κανείς να την αποκρύψει, ότι δηλαδή το μέτρο έχει χαθεί ΕΝΤΕΛΩΣ! Και το ψυχολογικό κοντεύουν να το πάθουν εκατοντάδες δάσκαλοι και καθηγητές που τους έχουν «δεθεί τα χέρια» και ανήμποροι να αντιδράσουν βλέπουν τα πράγματα καθημερινά να χειροτερεύουν.

Πολύ φοβάμαι πως όσα κι αν σχεδιάζουμε για το σχολείο του μέλλοντος, όσες εκπαιδευτικές μεταρρυθμίσεις κι αν γίνουν κι όσες βαρύγδουπες εξαγγελίες κι αν ακουστούν του τύπου «πρώτα ο μαθητής», πρέπει να γίνουν βαθιές και γενναίες τομές για να αποκτήσει ξανά το ελληνικό σχολείο το κύρος και την χαμένη του αξιοπρέπεια. «ΠΡΩΤΑ ΤΟ ΗΘΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΑΝΘΡΩΠΙΝΟ ΣΧΟΛΕΙΟ» κυρία Διαμαντοπούλου, το σχολείο που θα βγάζει στην κοινωνία ανθρώπους με αξίες, αρχές και ιδανικά και όχι τεχνοκρατικές μηχανές και ανήθικους πολίτες! Και ύστερα ελάτε να συζητήσουμε για όλα τα άλλα!!