Το νέο σχολείο, οι συγχωνεύσεις, η στάση των εκπαιδευτικών και η ρητορεία των κομμάτων.
Πρόσφατα ανακοινώθηκε από το Υπουργείο Παιδείας το αναλυτικό πρόγραμμα και η σχεδιαζόμενη δομή για το νέο σχολείο.
Χθες ανακοινώθηκε η πρόταση για τις σχεδιαζόμενες συγχωνεύσεις των σχολείων.
Για όλα αυτά ζητήθηκε Δημόσια διαβούλευση.
Μπορεί το Υπουργείο Παιδείας, ως βραχίονας της Κυβέρνησης, να θέλει να εφαρμόσει μια πολιτική που, κατά τη γνώμη τους, είναι απαραίτητη και θα βγάλει το εκπαιδευτικό μας σύστημα από το τέλμα στο οποίο βρίσκεται.
Μπορεί ακόμα να σκέφτεται ότι αυτό επιβάλλεται από τη δεινή οικονομική κατάσταση στην οποία βρισκόμαστε.
Μπορεί να ισχύουν και τα δύο.
Εκείνο, όμως, που έχει σημασία είναι να δοθεί μια απάντηση στα ακόλουθα ερωτήματα:
1. Υπάρχει κατάσταση τέλματος στο εκπαιδευτικό μας σύστημα, με σχολεία που ιδρύθηκαν άναρχα, για λόγους εξυπηρέτησης της κομματικής πελατείας, ακόμα και για λόγους εξασφάλισης κάποιας «μίζας» σε κάποιους αρμόδιους που συναλλάσσονται με κατασκευαστικές και προμηθευτικές εταιρίες;
2. Υπάρχει ένα καθεστώς διορισμών εκπαιδευτικών σε απομακρυσμένα και δυσπρόσιτα σχολεία, οι οποίοι αμέσως αποσπώνται σε πόλεις της προτίμησης τους και ταυτόχρονα προσλαμβάνονται αναπληρωτές και ωρομίσθιοι για τα σχολεία αυτά;
3. Υπάρχει ένα καθεστώς δήλωσης πλασματικού αριθμού μαθητών, από πολλά σχολεία, έτσι ώστε αυτά να δημιουργήσουν περισσότερα τμήματα και να διεκδικήσουν το διορισμό και 2ου υποδιευθυντή και την πρόσληψη κάποιων ωρομισθίων εκπαιδευτικών, έτσι ώστε να ελαφρυνθεί, κάπως, το ωρολόγιο πρόγραμμα των εκπαιδευτικών που κατέχουν τις οργανικές θέσεις;
4. Υπάρχει, λόγω παντελούς έλλειψης αξιολόγησης, ένα καθεστώς σχετικής ασυδοσίας των εκπαιδευτικών, κατά την εκτέλεση των καθηκόντων τους;
5. Υπάρχει ένα καθεστώς μισθολογικής ισοπέδωσης των εκπαιδευτικών, έτσι ώστε και αν ακόμα βρεθούν ελάχιστοι που θέλουν να προσφέρουν «το κάτι επιπλέον», να δέχονται ειρωνικά σχόλια από τους άλλους του τύπου: «Ρε μ…..., τι κάνεις; Νομίζεις θα σου το αναγνωρίσει κανείς;»
Και, αν η απάντηση στα παραπάνω ερωτήματα είναι καταφατική,
υπάρχει κανείς που να πιστεύει ότι όλα θα διορθωθούν με μια αύξηση του μισθού των εκπαιδευτικών ή με μια μείωση του αριθμού των μαθητών ανά τμήμα στους 25 ή στους 20, ή ακόμα με επιπλέον διορισμούς εκπαιδευτικών;
Από τη δεκαετία του ’60 , που ήμουν φοιτητής, ακουγόταν το σύνθημα :
ΔΩΣΤΕ ΛΕΦΤΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΙΔΕΙΑ.
Το ίδιο ακούγεται και σήμερα. Οπωσδήποτε τα λεφτά είναι απαραίτητα, αλλά από μόνα τους αρκούν;
Δεν είμαι πολιτικός- και ούτε σκοπεύω να γίνω, τώρα στα γεράματα - γι’ αυτό και δεν με ενδιαφέρει να μετακυλήσω ευθύνες σε άλλους και να δηλώσω ότι εγώ θα τα έκανα καλύτερα.
Αν όμως, όλοι μας, μπορούσαμε να διατυπώσουμε την άποψη μας «για το δέον γενέσθαι» αντί να καταγγέλλουμε τους άλλους, μήπως θα βρίσκαμε τη λύση;
Αυτό είναι το αυτονόητο και αντί γι’ αυτό:
• Οι ομοσπονδίες ΟΛΜΕ-ΔΟΕ βρίσκονται στην καρακοσμάρα τους, δεν μπορούν να καταστρώσουν ένα σχέδιο για την αντιμετώπιση της κατάστασης, τα ρίχνουν όλα στο μνημόνιο και αναλίσκονται σε λίγο διάλογο- που στη συνέχεια τον καταγγέλλουν- λίγο συντεχνιασμό και αρκετή απεργιολαγνεία, με γενικά και αόριστα αιτήματα.
Το χειρότερο είναι ότι βαυκαλίζονται πως μπορεί να πετύχουν – ο λύκος στην αναμπουμπούλα χαίρεται - να πάρουν κάτι από τα επιδόματα που σκοπεύει να πάρει η Κυβέρνηση από τους υπαλλήλους άλλων Υπουργείων που αμείβονται καλύτερα!
• Το ΚΚΕ και το ΠΑΜΕ επιμένουν πως πρέπει να αποκαλύψουμε ότι τα σχολεία μας είναι «σχολεία της αγοράς» και πως πρέπει να ξεσηκώσουμε γονείς – μαθητές και εκπαιδευτικούς για να απαιτήσουμε το «σχολείο των λαϊκών αναγκών», χωρίς να το προσδιορίζουν, χαϊδεύοντας αυτιά προς κάθε κατεύθυνση, καταγγέλλοντας τον δικομματισμό ως την αιτία όλων των κακών και αναμασώντας απλά το βασικό σύνθημα:
ΔΩΣΤΕ ΛΕΦΤΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΙΔΕΙΑ.
Οι κραυγές της όψιμης κομμουνίστριας κας Κανέλλη δεν αποτελούν προτάσεις που θα διορθώσουν τα κακώς έχοντα στο εκπαιδευτικό μας σύστημα.
• Η Ριζοσπαστική Αριστερά χρησιμοποιεί μια ξύλινη αντικαπιταλιστική ρητορεία και διατυπώνει ένα στείρο εκπαιδευτικό διεκδηκητισμό, χωρίς ούτε η ίδια να τον πιστεύει. Νομίζει ότι, με σύμμαχους τους –ξεκομμένους από τη βάση τους – επαγγελματίες συνδικαλιστές της ΟΛΜΕ και της ΔΟΕ, θα προκαλέσει ένα λαϊκό ξεσηκωμό, που θα της δώσει πόντους για να εξασφαλίσει την συνέχεια της κοινοβουλευτικής της εκπροσώπησης.
• Οι θέσεις των συντηρητικών κομμάτων δεν απέχουν πολύ από της θέσεις της Κυβέρνησης, αλλά αυτό είναι κάτι που δεν πρόκειται να το παραδεχτούν διότι πρέπει απλά να καταγγέλλουν την Κυβέρνηση για ό,τι κάνει!
Με τέτοιες νοοτροπίες δεν πρόκειται να βρεθεί λύση.
Ας προσπαθήσουμε, όλοι, να μιλήσουμε τη γλώσσα της αλήθειας (και όχι της αλήθειας μας), διατυπώνοντας θέσεις που υποστηρίζονται από τεκμηριωμένα επιχειρήματα, χωρίς να δαιμονοποιούμε τα μνημόνια και τις παραινέσεις των άλλων.
Ας προσπαθήσουμε να λύσουμε εμείς το δικό μας πρόβλημα με την κατάσταση που επικρατεί στο εκπαιδευτικό μας σύστημα।
Χθες ανακοινώθηκε η πρόταση για τις σχεδιαζόμενες συγχωνεύσεις των σχολείων.
Για όλα αυτά ζητήθηκε Δημόσια διαβούλευση.
Μπορεί το Υπουργείο Παιδείας, ως βραχίονας της Κυβέρνησης, να θέλει να εφαρμόσει μια πολιτική που, κατά τη γνώμη τους, είναι απαραίτητη και θα βγάλει το εκπαιδευτικό μας σύστημα από το τέλμα στο οποίο βρίσκεται.
Μπορεί ακόμα να σκέφτεται ότι αυτό επιβάλλεται από τη δεινή οικονομική κατάσταση στην οποία βρισκόμαστε.
Μπορεί να ισχύουν και τα δύο.
Εκείνο, όμως, που έχει σημασία είναι να δοθεί μια απάντηση στα ακόλουθα ερωτήματα:
1. Υπάρχει κατάσταση τέλματος στο εκπαιδευτικό μας σύστημα, με σχολεία που ιδρύθηκαν άναρχα, για λόγους εξυπηρέτησης της κομματικής πελατείας, ακόμα και για λόγους εξασφάλισης κάποιας «μίζας» σε κάποιους αρμόδιους που συναλλάσσονται με κατασκευαστικές και προμηθευτικές εταιρίες;
2. Υπάρχει ένα καθεστώς διορισμών εκπαιδευτικών σε απομακρυσμένα και δυσπρόσιτα σχολεία, οι οποίοι αμέσως αποσπώνται σε πόλεις της προτίμησης τους και ταυτόχρονα προσλαμβάνονται αναπληρωτές και ωρομίσθιοι για τα σχολεία αυτά;
3. Υπάρχει ένα καθεστώς δήλωσης πλασματικού αριθμού μαθητών, από πολλά σχολεία, έτσι ώστε αυτά να δημιουργήσουν περισσότερα τμήματα και να διεκδικήσουν το διορισμό και 2ου υποδιευθυντή και την πρόσληψη κάποιων ωρομισθίων εκπαιδευτικών, έτσι ώστε να ελαφρυνθεί, κάπως, το ωρολόγιο πρόγραμμα των εκπαιδευτικών που κατέχουν τις οργανικές θέσεις;
4. Υπάρχει, λόγω παντελούς έλλειψης αξιολόγησης, ένα καθεστώς σχετικής ασυδοσίας των εκπαιδευτικών, κατά την εκτέλεση των καθηκόντων τους;
5. Υπάρχει ένα καθεστώς μισθολογικής ισοπέδωσης των εκπαιδευτικών, έτσι ώστε και αν ακόμα βρεθούν ελάχιστοι που θέλουν να προσφέρουν «το κάτι επιπλέον», να δέχονται ειρωνικά σχόλια από τους άλλους του τύπου: «Ρε μ…..., τι κάνεις; Νομίζεις θα σου το αναγνωρίσει κανείς;»
Και, αν η απάντηση στα παραπάνω ερωτήματα είναι καταφατική,
υπάρχει κανείς που να πιστεύει ότι όλα θα διορθωθούν με μια αύξηση του μισθού των εκπαιδευτικών ή με μια μείωση του αριθμού των μαθητών ανά τμήμα στους 25 ή στους 20, ή ακόμα με επιπλέον διορισμούς εκπαιδευτικών;
Από τη δεκαετία του ’60 , που ήμουν φοιτητής, ακουγόταν το σύνθημα :
ΔΩΣΤΕ ΛΕΦΤΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΙΔΕΙΑ.
Το ίδιο ακούγεται και σήμερα. Οπωσδήποτε τα λεφτά είναι απαραίτητα, αλλά από μόνα τους αρκούν;
Δεν είμαι πολιτικός- και ούτε σκοπεύω να γίνω, τώρα στα γεράματα - γι’ αυτό και δεν με ενδιαφέρει να μετακυλήσω ευθύνες σε άλλους και να δηλώσω ότι εγώ θα τα έκανα καλύτερα.
Αν όμως, όλοι μας, μπορούσαμε να διατυπώσουμε την άποψη μας «για το δέον γενέσθαι» αντί να καταγγέλλουμε τους άλλους, μήπως θα βρίσκαμε τη λύση;
Αυτό είναι το αυτονόητο και αντί γι’ αυτό:
• Οι ομοσπονδίες ΟΛΜΕ-ΔΟΕ βρίσκονται στην καρακοσμάρα τους, δεν μπορούν να καταστρώσουν ένα σχέδιο για την αντιμετώπιση της κατάστασης, τα ρίχνουν όλα στο μνημόνιο και αναλίσκονται σε λίγο διάλογο- που στη συνέχεια τον καταγγέλλουν- λίγο συντεχνιασμό και αρκετή απεργιολαγνεία, με γενικά και αόριστα αιτήματα.
Το χειρότερο είναι ότι βαυκαλίζονται πως μπορεί να πετύχουν – ο λύκος στην αναμπουμπούλα χαίρεται - να πάρουν κάτι από τα επιδόματα που σκοπεύει να πάρει η Κυβέρνηση από τους υπαλλήλους άλλων Υπουργείων που αμείβονται καλύτερα!
• Το ΚΚΕ και το ΠΑΜΕ επιμένουν πως πρέπει να αποκαλύψουμε ότι τα σχολεία μας είναι «σχολεία της αγοράς» και πως πρέπει να ξεσηκώσουμε γονείς – μαθητές και εκπαιδευτικούς για να απαιτήσουμε το «σχολείο των λαϊκών αναγκών», χωρίς να το προσδιορίζουν, χαϊδεύοντας αυτιά προς κάθε κατεύθυνση, καταγγέλλοντας τον δικομματισμό ως την αιτία όλων των κακών και αναμασώντας απλά το βασικό σύνθημα:
ΔΩΣΤΕ ΛΕΦΤΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΙΔΕΙΑ.
Οι κραυγές της όψιμης κομμουνίστριας κας Κανέλλη δεν αποτελούν προτάσεις που θα διορθώσουν τα κακώς έχοντα στο εκπαιδευτικό μας σύστημα.
• Η Ριζοσπαστική Αριστερά χρησιμοποιεί μια ξύλινη αντικαπιταλιστική ρητορεία και διατυπώνει ένα στείρο εκπαιδευτικό διεκδηκητισμό, χωρίς ούτε η ίδια να τον πιστεύει. Νομίζει ότι, με σύμμαχους τους –ξεκομμένους από τη βάση τους – επαγγελματίες συνδικαλιστές της ΟΛΜΕ και της ΔΟΕ, θα προκαλέσει ένα λαϊκό ξεσηκωμό, που θα της δώσει πόντους για να εξασφαλίσει την συνέχεια της κοινοβουλευτικής της εκπροσώπησης.
• Οι θέσεις των συντηρητικών κομμάτων δεν απέχουν πολύ από της θέσεις της Κυβέρνησης, αλλά αυτό είναι κάτι που δεν πρόκειται να το παραδεχτούν διότι πρέπει απλά να καταγγέλλουν την Κυβέρνηση για ό,τι κάνει!
Με τέτοιες νοοτροπίες δεν πρόκειται να βρεθεί λύση.
Ας προσπαθήσουμε, όλοι, να μιλήσουμε τη γλώσσα της αλήθειας (και όχι της αλήθειας μας), διατυπώνοντας θέσεις που υποστηρίζονται από τεκμηριωμένα επιχειρήματα, χωρίς να δαιμονοποιούμε τα μνημόνια και τις παραινέσεις των άλλων.
Ας προσπαθήσουμε να λύσουμε εμείς το δικό μας πρόβλημα με την κατάσταση που επικρατεί στο εκπαιδευτικό μας σύστημα।
Θανάσης Παπαδημητρίου
αναρτήθηκε από το χρήστη Θανάσης Παπαδημητρίου | 9:42 π.μ.
2 σχόλια:
Μερικές ερωτήσεις:
α. Ποιος τα ίδρυσε όλα αυτά τα σχολεία, ποιες κυβερνήσεις και ποιοι ως Υπουργοί και μέλη των κυβερνήσεων ενέκριναν; Η Λιάνα Κανέλλη, το ΚΚΕ ή το ΠΑΜΕ; Οι κυβερνήσεις Παπανδρέου Ανδρέα, Σημίτη, Καραμανλή και Παπανδρέου Γιώργου ή απατώμαι;
β. Αν ναι τώρα τι μας το παίζουν; Εξυγιαντές; Να σε κάψω Γιάννη να σ' αλείψω λάδι;
γ. Αποσπάσεις ρουσφετολογικές, διορισμούς από το παράθυρο, κατάργηση της επετηρίδας και αντικατάστασή της με άλλη επετηρίδα και τώρα άλλη ποιος τα έκανε όλα αυτά; Μήπως ο Αρσένης, ο Ευθυμίου, η Γιαννάκου, ο Στυλιανίδης και προσφάτως η Διαμάντω; Κι εδώ τι έγινε, τους πίεζε το ΚΚΕ και το ΠΑΜΕ ή η εκλογική τους πελατεία;
δ. Για τους ελεεινούς μισθούς μας φταίει πάλι το ΚΚΕ και το ΠΑΜΕ ή αυτοί που κυβέρνησαν και κυβερνούν τόσα χρόνια;
ε. Όλα (λες) έγιναν τόσα χρόνια χωρίς σχεδιασμό και πρόγραμμα, αλλά πρόχειρα και ακατάστατα. Μήπως τώρα όσα σχεδιάζει η νέα Θάτσερ είναι προγραμματισμένα και μεθοδικά και όχι στις επιταγές της τρόϊκα και του ΔΝΤ;
Σίγουρα κι εγώ θα πικραινόμουν αν έβλεπα τους ανθρώπους που χρόνια εμπιστευόμουν να με ξεπουλάνε με το χειρότερο τρόπο και να οδηγούν τη χώρα μου σε διάλυση, αλλά η αλήθεια αυτή είναι θέλουμε να το πιστέψουμε ή όχι. Η κυβέρνηση αυτή είναι πια ΟΛΟΦΑΝΕΡΑ ξενοκίνητη και ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΗ για τον τόπο. Όσο πιο γρήγορα ξεκουμπιστούν τόσο το καλύτερο για όλους μας. Και πρέπει να φύγουν τώρα πριν ξεπουλήσουν κι εμάς τους ίδιους!
Αγαπητέ μου φίλε Ανδρέα,
1. Δεν ισχυρίζομαι ότι όλα αυτά τα σχολεία, δεν τα ίδρυσαν οι κυβερνήσεις Παπανδρέου Ανδρέα, Σημίτη, Καραμανλή και Παπανδρέου Γιώργου και ότι τα ίδρυσαν η Λιάνα Κανέλλη, το ΚΚΕ ή το ΠΑΜΕ .
Όμως, όταν τα ίδρυαν οι παραπάνω, δεν είδα το ΚΚΕ ή το ΠΑΜΕ ή τα άλλα κόμματα της αντιπολίτευσης να διατυπώνουν τις αντιρρήσεις τους. Απεναντίας συμφωνούσαν, επικαλούμενοι το σκεπτικό ότι ένα σχολείο παραπάνω σημαίνει δουλειά για ακόμη 20 τουλάχιστον εκπαιδευτικούς. Ουδέποτε διατύπωσαν συγκεκριμένη θέση για τη σκοπιμότητα της ίδρυσης νέων σχολείων , τη χωροταξία τους και την κοστολόγηση τους, που θα κρίνει και το εφικτό ή μη της ίδρυσης.
2. Τα ίδια ισχύουν για τις αποσπάσεις τις ρουσφετολογικές, τους διορισμούς από το παράθυρο, κ.τ.λ. Μόνο καταγγελτικός λόγος .Συγκεκριμένες προτάσεις : Να μην αλλάξει το παραμικρό. Να φύγει ο επικίνδυνος δικομματισμός.
Και να έλθει στην εξουσία ποιος;
Ένα κόμμα που αρνείται τη συνεργασία.
Ένα κόμμα που όσες φορές άσκησε εξουσία, στην τοπική αυτοδιοίκηση, έκανε ακριβώς τα ίδια που κάνουν και τα δυο μεγάλα κόμματα, μόνο που οι πελάτες είναι διαφορετικοί.
3. Σε μια εποχή κρίσης, όπως η σημερινή και ανεξάρτητα από το ποιος φταίει, είναι απαραίτητο να επιδείξουμε σύμπνοια, αλληλεγγύη και, το κυριότερο, να δώσουμε τεκμηριωμένες θέσεις και όχι αφορισμούς του τύπου « Όσο πιο γρήγορα ξεκουμπιστούν τόσο το καλύτερο για όλους μας. Και πρέπει να φύγουν τώρα πριν ξεπουλήσουν κι εμάς τους ίδιους!»
Αυτό ήθελα να επισημάνω με την τελευταία μου ανάρτηση.
Θανάσης.
Δημοσίευση σχολίου
Εγγραφή σε Σχόλια ανάρτησης [Atom]
<< Αρχική σελίδα