Κρατικίζουμε, Λαϊκίζουμε, δεν παράγουμε, ζουμε με δανεικά και δεν αναλαμβάνουμε τις ευθύνες μας.
Οι «αγανακτισμένοι» πολίτες κυκλοφορούν (ακόμα και με Harley) το σύνθημα «πάρτε το μνημόνιο και φευγάτε», θεωρώντας ότι μ’ αυτόν τον τρόπο θα αρχίσει η λύση των προβλημάτων μας.
Σκέφτονται, όμως, με τι συνέπειες; Στην περίπτωση αυτή είναι αυτονόητο ότι θα πρέπει να καταφύγουμε σε στάση πληρωμών. Δηλαδή:
• Να σταματήσουμε να εξοφλούμε αυτά που χρωστάμε.
• Να ξεχάσουμε, ταυτόχρονα, την όποια σκέψη για νέα δάνεια.
• Με τα διαθέσιμα χρήματα θα πρέπει να καλύψουμε τις βασικές μας ανάγκες, όπως οι εισαγωγές πετρελαίου, φαρμάκων και τροφίμων, και στη συνέχεια πληρωμές μισθών και συντάξεων.
Για όλα αυτά, τα χρήματα που εισπράττουμε δεν φθάνουν.
Το 2009 τα έσοδα του ελληνικού δημοσίου από φόρους εκτιμάται ( Eurostat ) πως έφτασαν το 20% του ΑΕΠ, όταν ο μέσος όρος στην Ευρωπαϊκή Ένωση ήταν στο 29%.
Σύμφωνα με την ίδια έκθεση η Ελλάδα συντηρεί συγκριτικά το μεγαλύτερο δημόσιο τομέα, αφού οι δαπάνες μισθών και συντάξεων του δημοσίου απορροφούν το 55% των εσόδων του δημοσίου σε σχέση με το 38% αντίστοιχα που απορροφούν στην υπόλοιπη Ευρώπη.
Και επιπλέον
• Υπάρχουν και τα έξοδα λειτουργίας του κράτους.
• Υπάρχουν κι άλλα έξοδα πέραν των μισθών και των συντάξεων (π.χ. ηλεκτρικό, θέρμανση, κίνηση μέσων μεταφοράς, τηλέφωνα και φροντίδα ασθενών, παιδιών και ηλικιωμένων, εποπτικά μέσα στα σχολεία κα).
Τι θα γίνει για όλα αυτά;
Ως ανέφικτη λύση προβάλλει η έξοδος από το ευρώ, ώστε να μπορούν να τυπωθούν χρήματα, και η απαγόρευση εξαγωγής των καταθέσεων στο εξωτερικό, πράγμα που σημαίνει απαγόρευση της ελεύθερης κίνησης κεφαλαίων. Αυτό, όμως, αποτελεί παραβίαση της Συνθήκης της Ρώμης, λόγος για τον οποίο θα οδηγηθούμε εκτός Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Το τι θα ακολουθήσει δεν χρειάζεται να το εξηγήσω. Αν κάποιοι θεωρούν ότι τα παραπάνω είναι αόριστες κινδυνολογίες, ας περιγράψουν ευθαρσώς και με ονοματεπώνυμο τις εναλλακτικές κινήσεις που μας προτείνουν.
«Να πληρώσει η πλουτοκρατία», «να πληρώσουν αυτοί που τα έφαγαν», και «φέρτε πίσω τα κλεμμένα» είναι τα συνθήματα που κυκλοφορούνται από τα αριστερά κόμματα.
Εγώ προσωπικά δεν έχω πρόβλημα να τα υιοθετήσω όλα. Όμως με ποιο τρόπο θα αναγκαστεί η «πλουτοκρατία» ή «οι κλέφτες» να επιστέψουν τα χρήματα;
Θα πρέπει πρώτα να μας ορίσουν τα αριστερά κόμματα, συγκεκριμένα και όχι με αοριστολογίες του τύπου αυτοί που έχουν τις off shore, τα golden boys κ.τ.λ. :
• Από ποιο εισόδημα και από ποια περιουσιακή κατάσταση και πάνω θα χαρακτηρίζεται κάποιος ως πλουτοκράτης;
• Με ποια αντικειμενικά στοιχεία και ποια παραστατικά θα στηρίξουν τον χαρακτηρισμό αυτό;
• Με ποιο νομικό καθεστώς και ποια διαδικασία θα αναγκάσουν τους πλουτοκράτες να πληρώσουν ή τους κλέφτες να επιστρέψουν τα κλεμμένα;
Και μη μου πουν ότι αυτά δεν είναι δουλειά δική τους αλλά, γενικά και αόριστα, ότι είναι δουλειά του κράτους. Του κράτους που όταν προσπαθεί να «βάλει χέρι» στις παχυλές αμοιβές π.χ. των λιμενεργατών του Πειραιά ή των εργαζομένων στη ΔΕΗ βρίσκει, πρώτα και κύρια, απέναντι του τους συνδικαλιστές των αριστερών κομμάτων!
Τόσο τα κόμματα που κυβέρνησαν όσο και τα υπόλοιπα κόμματα (εντός και εκτός της Βουλής) προβάλλουν ως το υπ’ αριθμόν 1 πρόβλημα την οικονομία της χώρας. Κάνουν όμως λάθος.
Η οικονομία είναι το σύμπτωμα της ασθένειας που λέγεται τρόπος που έχουμε επιλέξει να επιτρέπουμε στους κομματικούς μηχανισμούς να καπηλεύονται την εξουσία και να μας οδηγούν σε ένα φαύλο κύκλο ανατροφοδοτούμενης διαφθοράς.
Δεν υπάρχουν διακριτές εξουσίες στη Δημοκρατία μας.
Νομοθετική, Εκτελεστική και Δικαστική εξουσία συνενώθηκαν σε μία. Στη συνέχεια ο Τύπος, που εθεωρείτο η άτυπη αλλά και πρωταρχική 4η εξουσία, συνθηκολόγησε για κάποιες κρατικές διαφημίσεις, για κάποιες κρατικές προμήθειες ή για κάποια δημόσια έργα (30 αργύρια τα έλεγαν κάποτε).
Έτσι, σήμερα έχουμε :
• Κυβερνήτη-Νομοθέτη-Δικαστή-Εκδότη , 4 σε συσκευασία του ενός.
Οι άνθρωποι που υπηρετούν το σύστημα αυτό:
• Μισθοδοτούνται από τα κρατικά ταμεία.
• Επεμβαίνουν στο Σύνταγμα της χώρας για να δημιουργήσουν ασπίδα προστασίας για την ενιαία αυτή εξουσία, θεσμοθετώντας την ανισονομία. (Νόμοι περί ευθύνης υπουργών, νόμοι φίμωσης του πολίτη που έχει στοιχεία εναντίον διεφθαρμένου πολιτικού, ΕΔΕ για να κουκουλώνονται οι ατασθαλίες Εφοριακών Πολεοδόμων κ.τ.λ. που θα διενεργούνται από ομοτράπεζους τους, και δεν ξέρω τι άλλο θα σκαρφιστούν ακόμα…)
Το σημερινό Σύστημα Διακυβέρνησης της Ελληνικής Δημοκρατίας, δηλαδή η (κομματοκεντρική πελατειακή) Προεδρευομένη Κοινοβουλευτική (και βουλευτο-ασυλική) Δημοκρατία, όπως διαμορφώθηκε από το 1974 μέχρι σήμερα, στηρίζει και επιτρέπει την Απόλυτη Εξουσία.
• Πώς αλλιώς θα μπορούσε μια δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση των Ελλήνων να αδιαφορεί για το ανθρώπινο κόστος του ενός εκατομμυρίου ανέργων του ιδιωτικού τομέα (750.000 επίσημα άνεργοι και ποιός ξέρει πόσοι ελεύθεροι επαγγελματίες που φυτοζωούν στα όρια της νεόπτωχης επιβίωσης ενώ ο ΟΑΕΕ τους κυνηγάει να πληρώσουν εισφορές που δεν έχουν να πληρώσουν);
• Πώς αλλιώς θα μπορούσε μια κυβέρνηση να επιμένει πως δεν θα απολύσει ούτε έναν δημόσιο υπάλληλο, όταν ξέρει και τελευταίος Ευρωπαίος ότι τεράστιο ποσοστό εξ αυτών “κάθονται” αλλά πληρώνονται χρυσάφι από το μόχθο και το αίμα του Έλληνα φορολογούμενου με τεράστιο κοινωνικό κόστος;
Το πρόβλημα της Ελλάδος βρίσκεται στο Σύστημα Διακυβέρνησης της Δημοκρατίας μας. Αυτό γεννά όλα τα συμπτώματα της κακοδαιμονίας μας.
Εύχομαι να αποφασίσουμε σύντομα να γίνουμε ειλικρινείς με τον εαυτό μας, να αναλάβουμε τις ευθύνες μας και να προσπαθήσουμε να αφήσουμε στα παιδιά μας μια Ελλάδα ενωμένη από τους στόχους της κοινωνίας, και όχι χωρισμένη από τα συμφέροντα και τα πάθη των ομάδων που νέμονται την απόλυτη εξουσία.
Πιστεύω ότι το καθήκον μας είναι να δούμε πως θα θεραπεύσουμε τις παθογένειες του πολιτικού μας DNA, και τότε η οικονομία, ως σύμπτωμα, θα ακολουθήσει την εξυγίανση του Συστήματος Διακυβέρνησης της Δημοκρατίας μας।
Σκέφτονται, όμως, με τι συνέπειες; Στην περίπτωση αυτή είναι αυτονόητο ότι θα πρέπει να καταφύγουμε σε στάση πληρωμών. Δηλαδή:
• Να σταματήσουμε να εξοφλούμε αυτά που χρωστάμε.
• Να ξεχάσουμε, ταυτόχρονα, την όποια σκέψη για νέα δάνεια.
• Με τα διαθέσιμα χρήματα θα πρέπει να καλύψουμε τις βασικές μας ανάγκες, όπως οι εισαγωγές πετρελαίου, φαρμάκων και τροφίμων, και στη συνέχεια πληρωμές μισθών και συντάξεων.
Για όλα αυτά, τα χρήματα που εισπράττουμε δεν φθάνουν.
Το 2009 τα έσοδα του ελληνικού δημοσίου από φόρους εκτιμάται ( Eurostat ) πως έφτασαν το 20% του ΑΕΠ, όταν ο μέσος όρος στην Ευρωπαϊκή Ένωση ήταν στο 29%.
Σύμφωνα με την ίδια έκθεση η Ελλάδα συντηρεί συγκριτικά το μεγαλύτερο δημόσιο τομέα, αφού οι δαπάνες μισθών και συντάξεων του δημοσίου απορροφούν το 55% των εσόδων του δημοσίου σε σχέση με το 38% αντίστοιχα που απορροφούν στην υπόλοιπη Ευρώπη.
Και επιπλέον
• Υπάρχουν και τα έξοδα λειτουργίας του κράτους.
• Υπάρχουν κι άλλα έξοδα πέραν των μισθών και των συντάξεων (π.χ. ηλεκτρικό, θέρμανση, κίνηση μέσων μεταφοράς, τηλέφωνα και φροντίδα ασθενών, παιδιών και ηλικιωμένων, εποπτικά μέσα στα σχολεία κα).
Τι θα γίνει για όλα αυτά;
Ως ανέφικτη λύση προβάλλει η έξοδος από το ευρώ, ώστε να μπορούν να τυπωθούν χρήματα, και η απαγόρευση εξαγωγής των καταθέσεων στο εξωτερικό, πράγμα που σημαίνει απαγόρευση της ελεύθερης κίνησης κεφαλαίων. Αυτό, όμως, αποτελεί παραβίαση της Συνθήκης της Ρώμης, λόγος για τον οποίο θα οδηγηθούμε εκτός Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Το τι θα ακολουθήσει δεν χρειάζεται να το εξηγήσω. Αν κάποιοι θεωρούν ότι τα παραπάνω είναι αόριστες κινδυνολογίες, ας περιγράψουν ευθαρσώς και με ονοματεπώνυμο τις εναλλακτικές κινήσεις που μας προτείνουν.
«Να πληρώσει η πλουτοκρατία», «να πληρώσουν αυτοί που τα έφαγαν», και «φέρτε πίσω τα κλεμμένα» είναι τα συνθήματα που κυκλοφορούνται από τα αριστερά κόμματα.
Εγώ προσωπικά δεν έχω πρόβλημα να τα υιοθετήσω όλα. Όμως με ποιο τρόπο θα αναγκαστεί η «πλουτοκρατία» ή «οι κλέφτες» να επιστέψουν τα χρήματα;
Θα πρέπει πρώτα να μας ορίσουν τα αριστερά κόμματα, συγκεκριμένα και όχι με αοριστολογίες του τύπου αυτοί που έχουν τις off shore, τα golden boys κ.τ.λ. :
• Από ποιο εισόδημα και από ποια περιουσιακή κατάσταση και πάνω θα χαρακτηρίζεται κάποιος ως πλουτοκράτης;
• Με ποια αντικειμενικά στοιχεία και ποια παραστατικά θα στηρίξουν τον χαρακτηρισμό αυτό;
• Με ποιο νομικό καθεστώς και ποια διαδικασία θα αναγκάσουν τους πλουτοκράτες να πληρώσουν ή τους κλέφτες να επιστρέψουν τα κλεμμένα;
Και μη μου πουν ότι αυτά δεν είναι δουλειά δική τους αλλά, γενικά και αόριστα, ότι είναι δουλειά του κράτους. Του κράτους που όταν προσπαθεί να «βάλει χέρι» στις παχυλές αμοιβές π.χ. των λιμενεργατών του Πειραιά ή των εργαζομένων στη ΔΕΗ βρίσκει, πρώτα και κύρια, απέναντι του τους συνδικαλιστές των αριστερών κομμάτων!
Τόσο τα κόμματα που κυβέρνησαν όσο και τα υπόλοιπα κόμματα (εντός και εκτός της Βουλής) προβάλλουν ως το υπ’ αριθμόν 1 πρόβλημα την οικονομία της χώρας. Κάνουν όμως λάθος.
Η οικονομία είναι το σύμπτωμα της ασθένειας που λέγεται τρόπος που έχουμε επιλέξει να επιτρέπουμε στους κομματικούς μηχανισμούς να καπηλεύονται την εξουσία και να μας οδηγούν σε ένα φαύλο κύκλο ανατροφοδοτούμενης διαφθοράς.
Δεν υπάρχουν διακριτές εξουσίες στη Δημοκρατία μας.
Νομοθετική, Εκτελεστική και Δικαστική εξουσία συνενώθηκαν σε μία. Στη συνέχεια ο Τύπος, που εθεωρείτο η άτυπη αλλά και πρωταρχική 4η εξουσία, συνθηκολόγησε για κάποιες κρατικές διαφημίσεις, για κάποιες κρατικές προμήθειες ή για κάποια δημόσια έργα (30 αργύρια τα έλεγαν κάποτε).
Έτσι, σήμερα έχουμε :
• Κυβερνήτη-Νομοθέτη-Δικαστή-Εκδότη , 4 σε συσκευασία του ενός.
Οι άνθρωποι που υπηρετούν το σύστημα αυτό:
• Μισθοδοτούνται από τα κρατικά ταμεία.
• Επεμβαίνουν στο Σύνταγμα της χώρας για να δημιουργήσουν ασπίδα προστασίας για την ενιαία αυτή εξουσία, θεσμοθετώντας την ανισονομία. (Νόμοι περί ευθύνης υπουργών, νόμοι φίμωσης του πολίτη που έχει στοιχεία εναντίον διεφθαρμένου πολιτικού, ΕΔΕ για να κουκουλώνονται οι ατασθαλίες Εφοριακών Πολεοδόμων κ.τ.λ. που θα διενεργούνται από ομοτράπεζους τους, και δεν ξέρω τι άλλο θα σκαρφιστούν ακόμα…)
Το σημερινό Σύστημα Διακυβέρνησης της Ελληνικής Δημοκρατίας, δηλαδή η (κομματοκεντρική πελατειακή) Προεδρευομένη Κοινοβουλευτική (και βουλευτο-ασυλική) Δημοκρατία, όπως διαμορφώθηκε από το 1974 μέχρι σήμερα, στηρίζει και επιτρέπει την Απόλυτη Εξουσία.
• Πώς αλλιώς θα μπορούσε μια δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση των Ελλήνων να αδιαφορεί για το ανθρώπινο κόστος του ενός εκατομμυρίου ανέργων του ιδιωτικού τομέα (750.000 επίσημα άνεργοι και ποιός ξέρει πόσοι ελεύθεροι επαγγελματίες που φυτοζωούν στα όρια της νεόπτωχης επιβίωσης ενώ ο ΟΑΕΕ τους κυνηγάει να πληρώσουν εισφορές που δεν έχουν να πληρώσουν);
• Πώς αλλιώς θα μπορούσε μια κυβέρνηση να επιμένει πως δεν θα απολύσει ούτε έναν δημόσιο υπάλληλο, όταν ξέρει και τελευταίος Ευρωπαίος ότι τεράστιο ποσοστό εξ αυτών “κάθονται” αλλά πληρώνονται χρυσάφι από το μόχθο και το αίμα του Έλληνα φορολογούμενου με τεράστιο κοινωνικό κόστος;
Το πρόβλημα της Ελλάδος βρίσκεται στο Σύστημα Διακυβέρνησης της Δημοκρατίας μας. Αυτό γεννά όλα τα συμπτώματα της κακοδαιμονίας μας.
Εύχομαι να αποφασίσουμε σύντομα να γίνουμε ειλικρινείς με τον εαυτό μας, να αναλάβουμε τις ευθύνες μας και να προσπαθήσουμε να αφήσουμε στα παιδιά μας μια Ελλάδα ενωμένη από τους στόχους της κοινωνίας, και όχι χωρισμένη από τα συμφέροντα και τα πάθη των ομάδων που νέμονται την απόλυτη εξουσία.
Πιστεύω ότι το καθήκον μας είναι να δούμε πως θα θεραπεύσουμε τις παθογένειες του πολιτικού μας DNA, και τότε η οικονομία, ως σύμπτωμα, θα ακολουθήσει την εξυγίανση του Συστήματος Διακυβέρνησης της Δημοκρατίας μας।
Θαν. Παπαδημητρίου
αναρτήθηκε από το χρήστη Θανάσης Παπαδημητρίου | 10:28 π.μ.
5 σχόλια:
καλησπερα κυριε Κατσουλα!ακουσα πως αν γινει χρεοκοπια και πτωχευση,ολα τα λεφτα στην τραπεζα που εχουμε καταθεσει σε λογαριασμους τα παιρνει η τραπεζα αλλα αν χρωσταμε κατι στην τραπεζα που δεν προλαβει η τραπεζα να παρει οπως πχ ενα ακινητο,το κραταμε και αυτοι ειναι οι κανονες της τραπεζας..τα "ψιλα γραμματα".Ισχυει κατι απο ολα αυτα; περιμενω την απαντηση σας..ευχαριστω πολυ..
Προς τον φίλο ανώνυμο:
Το χειρότερο φίλε μου είνα να μας πάρουν τις ζωές, την περηφάνια μας ως λαού, το ήθος και την αξιοπρέπειά μας. Από αυτά κινδυνεύουμε περισσότερο. Γιατί σπίτι στην τελική ξαναφτιάχνεις, ζωή όμως όχι!
Καλό απόγευμα.
Φίλε Θανάση.
Όλα όσα αναφέρεις και σωστά και αληθή είναι. ΔΕΝ διαφωνώ σε ούτε ένα από αυτά. Να βάλουμε όμως κάποια πράγματα στη θέση τους:
- Όταν λέμε "την κρίση να πληρώσει η πλουτοκρατία" εννοούμε δίκαιη και αναλογική κατανομή των φόρων, πάταξη της φοροδιαφυγής του κεφαλαίου, περικοπές όσο και όπου πρέπει. Π.χ δεν είναι το ίδιο να κόβεις 20% από τη σύνταξή σου (πρέπει να είναι γύρω στο 1300άρι) και 13% από τα κέρδη της Eurobank, της Πειραιώς ή της Alpha ή της Marfin.
- Πώς θα γίνει λες όλο αυτό; Υπάρχει κάτι που λέγεται νόμος. Ή έχεις τα κότσια να τον εφαρμόσεις ή μην τον ψηφίζεις ή κάτσε σπιτάκι σου και πλένε πιάτα. Μη θέλεις όμως να κυβερνήσεις τον τόπο αν δεν μπορείς, δεν στο ζήτησε κανένας επιτακτικά στην τελική.
- Μια κυβέρνηση παίρνει εντολή από το λαό να κυβερνήσει, αφού έχει εξαγγείλει ένα πρόγραμμα. Όταν άλλα έλεγε πριν και άλλα κάνει μετά είναι απλά παράνομη, δεν έχει τη νομιμοποίηση του λαού και ως εκ τούτου ΕΠΙΒΑΛΛΕΤΑΙ να παραιτηθεί, λόγω εξαπάτησης. Φέρε π.χ σπίτι σου έναν μάστορα άλλο να του ζητήσεις κι άλλο να σου φτιάξει. Θα τον πληρώσεις; Θα τον μηνύσεις; Μάλλον το δεύτερο.
- Το 1974 η χούντα άφησε χρέη 7 δισ.δραχμές (αυτά τα στοιχεία δημοσιεύονται σήμερα από τις περισσότερες εφημερίδες, δεν είναι δικά μου).
Ο Κων/νος Καραμανλής μας έβαλε στην ΕΟΚ με χρέη 28 δισ. δραχμές. Σήμερα 31 χρόνια μετά την παρουσία μας στην ΕΕ το χρέος πλησιάζει τα 400 δισ. ευρώ, και μάλιστα δεν είμαστε οι μόνοι διότι και άλλες "αδύναμες" χώρες της ΕΕ χρωστούν τα μαλλιά της κεφαλής τους. Δηλαδή - ρωτώ αφελώς- αν δεν ήμασταν στην ΕΕ πόσο θα ήταν το χρέος; 10 τρις;
- Τα αριστερά κόμματα και δη το ΚΚΕ ήταν το μόνο κόμμα που από τη δεκαετία του 80 φώναζε πως οι πλουτοκράτες και οι τυχοδιώκτες της παγκόσμιας αγοράς με πρωτοστατούντες τις ΗΠΑ παίζουν ένα βρώμικο και ύπουλο παιχνίδι εναντίον των αδύνατων οικονομικά χωρών, με κερδοσκοπικές επιδιώξεις, δανειοδοτήσεις με υπέρογκα επιτόκια, "μούφες" επιδοτήσεις κλπ. Καλούσε την τότε κυβέρνηση Ανδρ. Παπανδρέου να βγάλει τη χώρα από την ΕΟΚ, διότι θα έφτανε η στιγμή που το χρέος μας θα έφτανε σε δυσθεόρατα ύψη και οι πλουτοκράτες (βλ. σήμερα ΔΝΤ και ΕΚΤ και ΕΕ ήτοι τρόικα) θα ζητούσαν γη και ύδωρ. Επαληθεύτηκαν; Ναι.
- Τέλος, να θυμίσω και το πιο τραγικό για την οικογένεια Παπανδρέου: ο παππούς Γιωργάκης είναι ο δημιουργός του εμφυλίου πολέμου στην Ελλάδα, ο εμπνευστής των Δεκεμβριανών και ηθικός αυτουργός της 5ετούς αλληλοσφαγής των Ελλήνων. Ο υιός Ανδρέας ο καταστροφέας της νεότερης ματαπολιτευτικής Ελλάδας και ο εμπνευστής της ρεμούλας, του βολέματος και της κομπίνας των τελευταίων δεκαετιών. Και τώρα ο Γιωργάκης μου θυμίζει την παροιμία που έλεγε η συχωρεμένη η γιαγιά μου:"εκεί που πήδηξε η γίδα θα πηδήξει και η βιτούλα"!
- Ναι Θανάση φίλε μου το χρέος να το πληρώσουν αυτοί που το δημιούργησαν και όχι ο λαός. Αν πιστεύεις κι εσύ όπως ο Πάγκαλος πως "μαζί τα φάγαμε", τότε συντάξου με τη λογική του να τα πληρώσει όλα ο κακός και σπάταλος λαός (μπορείς αν θέλεις να προσφέρεις την πενιχρή σου σύνταξη, τα ψίχουλα που σου έδωσε η κυβέρνηση του χοντροκοιλαρά που μεθαύριο θα πάρει σύνταξη κοντά στα 10000 ευρώ), ένας λαός που θέλει να ζει ανθώπινα και με αξιοπρέπεια. Γιατί εγώ Θανάση και τα παιδιά μου ούτε Κοσκωτάδες, ούτε χρηματιστήρια, ούτε βατοπαίδια, ούτε μπαταρισμένα υποβρύχια, ούτε σακατεμένα αεροπλάνα δημιουργήσαμε! Δουλεύουμε με αξιοπρέπεια, μοχθούμε, πληρώνουμε τους φόρους μας και νιώθουμε υπερήφανοι που γεννηθήκαμε ΕΛΛΗΝΕΣ και όχι σκουλίκια και ποντίκια σαν και δαύτους!
Καλό απόγευμα.
Ανδρέας Κατσούλας
Αγαπητέ Ανδρέα,
1. Στο σύστημα της δήθεν Προεδρευομένης Κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας που έχουμε δεν υπάρχει πιθανότητα να πληρώσουν αυτοί που είναι υπεύθυνοι για την κρίση, διότι φρόντισαν να θεσμοθετήσουν την ασπίδα της ΑΝΙΣΟΝΟΜΙΑΣ.
2. Το σύστημα αυτό το θεμελίωσαν ΟΛΑ τα κόμματα, άλλα σε μεγάλο και άλλα σε μικρότερο βαθμό. ( Μη σπεύδεις να απαλλάξεις το ΚΚΕ διότι το 1989 είχε την ευκαιρία να απαιτήσει τη θέσπιση της απλής αναλογικής, που θα άνοιγε το δρόμο για ΙΣΟΝΟΜΙΑ, αλλά προτίμησε τη συνεργασία με τον Μητσοτάκη για να κερδίσει εκλογικούς πόντους.)
3. Ζητώ την καταδίκη όλων των κομμάτων και των μηχανισμών τους και σου επαναλαμβάνω τα ακόλουθα:
“Η οικονομία είναι το σύμπτωμα της ασθένειας που λέγεται τρόπος που έχουμε επιλέξει να επιτρέπουμε στους κομματικούς μηχανισμούς να καπηλεύονται την εξουσία και να μας οδηγούν σε ένα φαύλο κύκλο ανατροφοδοτούμενης διαφθοράς.”
Θαν. Παπαδημητρίου
Συμφωνώ με τον κ. Παπαδημητρίου.
Δημοσίευση σχολίου
Εγγραφή σε Σχόλια ανάρτησης [Atom]
<< Αρχική σελίδα