Αγανακτισμένοι Πολίτες

Τις τελευταίες μέρες ζούμε την εξέγερση των αγανακτισμένων πολιτών.

Την εξέγερση εναντίον του πολιτικού συστήματος γενικά και χωρίς να επιχειρείται η απόδοση ευθυνών στο κάθε κόμμα και τον κάθε πολιτικό ξεχωριστά, για τον τρόπο:
• που κυβέρνησαν (όσοι κυβέρνησαν)
• που αντιπολιτεύθηκαν (όσοι αντιπολιτεύθηκαν)
• που συγκρούστηκαν μεταξύ τους και τις κατηγορίες που διατύπωσαν οι μεν για τους δε
• που συγκάλυψαν τις ευθύνες οι μεν των δε
• που εξέθρεψαν και γιγάντωσαν το πελατειακό κράτος (τόσο στην Κεντρική διοίκηση όσο και στην Τοπική αυτοδιοίκηση)
• που ανήγαγαν τη διαφθορά σε εθνικό sport.

Ο επιμερισμός των ευθυνών αφήνεται να γίνει σε επόμενη φάση, στις κάλπες.

Μια εξέγερση εναντίον του πολιτικού συστήματος, χωρίς ίχνος αυτοκριτικής για το γεγονός ότι επί 35 χρόνια όλοι έπαιζαν το παιχνίδι του κομματικού κράτους.
• Δεν βγήκε κανένας να διαδηλώσει όταν πήρε χαριστική θέση και επίδομα.
• Δεν βγήκε κανένας να φωνάξει όταν έκλεισε τη «δουλίτσα» και κονόμησε με «μπάρμπα» βουλευτή ή γενικό γραμματέα.
• Δεν βγήκε κανένας να φωνάξει όταν τα έβλεπε όλα αυτά αλλά δεν τον ακουμπούσαν άμεσα. «Ο Ολυμπιακός και το Αιγάλεω να κερδάει» κατά τη γνωστή ρήση.

Το κίνημα των αγανακτισμένων μου φαίνεται ετερόκλητο. Το απαρτίζουν άνθρωποι που είναι:
• αριστεροί και πασόκοι,
• δεξιοί και κεντρώοι,
• υπαμειβόμενοι εργάτες και άνεργοι
• οικογενειάρχες, που φοβούνται ότι αύριο έρχεται η σειρά τους να γίνουν άνεργοι,
• κουλτουριάρηδες και νέο-χαβαλέδες με Harley
• Νεαρά άτομα που θέλουν να ζήσουν καταστάσεις σαν κι αυτές που άκουσαν ότι έζησαν οι γονείς τους , κατά τα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης ή και παλαιότερα.

Τους ενώνουν τα προβλήματα όχι η κομματική τοποθέτηση. Κατάλαβαν πως τα κόμματα δεν μπορούν να προσφέρουν πια λύση, γι’ αυτό και θέλουν να τα ρεζιλέψουν.

Το κίνημα των «αγανακτισμένων» δεν είναι εναντίον της Δημοκρατίας, απλά και προς το παρόν δεν έχει ηγέτες. Ο μόνος που έγινε αποδεκτός, σε κάποιο βαθμό, είναι ο Μίκης, στην ένατη δεκαετία της ζωής του. Αυτό δείχνει την πνευματική και πολιτική «φτώχεια» της σύγχρονης Ελλάδος.

Το κίνημα των «αγανακτισμένων»:
• Δεν έχει πρόταση για κανένα θέμα.
• Είναι εναντίον της φτώχειας, της ταπείνωσης και της μιζέριας.
• Μόλις τώρα, με την έμμεση παρότρυνση των Ισπανών, βγήκε στις πλατείες.
• Διαμαρτύρεται και περιμένει κάτι ν’ αλλάξει, ενώ δεν φαίνεται να το πολύ-πιστεύει.

Είναι φυσικό το κίνημα τους να είναι ευάλωτο στις προβοκάτσιες.
Τα κρατικοδίαιτα ΜΜΕ, με την έξυπνη τακτική που υπαγορεύει το καθεστώς, άρχισαν να εμφανίζουν διάφορους τύπους που χρίζονται ως ηγήτορες του κινήματος, ώστε να βγάλουν προς τα έξω όχι την πραγματική εικόνα αλλά την εικόνα που «πουλάει».
Έτσι προσπαθούν να εντάξουν το κίνημα των «αγανακτισμένων» στο δικό τους δημοσιογραφικό «προϊόν», ώστε να το ελέγξουν και να το εκφυλίσουν.
Αν λοιπόν προσέξετε τα κανάλια, τα οποία ξεθάρρεψαν και άρχισαν να μπαίνουν ακόμα και μέσα στις συγκεντρώσεις, ξεστρατίζουν την όλη υπόθεση από το κεντρικό στόχο των διαδηλώσεων που είναι η «ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ» και προσπαθούν να παρουσιάσουν την κατάσταση ως μια γιορτή με διάφορα φολκλόρ χάπενιγκς, καθώς και τα ατομικά πρόβλημα του καθενός, αλλά ποτέ δεν ρωτούν ούτε παρουσιάζουν τις απόψεις εκείνες που θίγουν το πολιτικό σύστημα.

Τα πολιτικά κόμματα, μετά το πρώτο σοκ που υπέστησαν, άρχισαν προσεκτικά να αναζητούν τρόπους να προσεταιριστούν το κίνημα των αγανακτισμένων.
ΠΑΣΟΚ
Ο υπουργός Πολιτισμού χαρακτήρισε τις κινητοποιήσεις των "Αγανακτισμένων" πολιτών θετικές και είπε ότι ξαφνιάζουν τη γενιά του, «γιατί δεν είχαμε συνηθίσει τέτοιου είδους κινητοποιήσεις, κινητοποιήσεις που είναι ειρηνικές, δεν διεκδικούν κάτι συγκεκριμένο, αλλά θέλουν να δουν κάτι να αλλάζει στον τόπο».
«Όλοι μας στην κυβέρνηση, συναισθανόμαστε την αγωνία των πολιτών, που την εκφράζουν με τις ειρηνικές διαμαρτυρίες.»
Ν. ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ
Οι αντιδράσεις που καταγράφονται (από τους αγανακτισμένους) συνιστούν δικαίωση για τις θέσεις εναντίον του Μνημονίου, που μέχρι σήμερα διατυπώνει η αξιωματική αντιπολίτευση. Τα μηνύματα της κοινωνίας τα διατυπώνουμε στις θέσεις μας που έχουν αρχίσει να ακούγονται από την κοινωνία.
ΚΚΕ
Το σύνθημα «έξω τα κόμματα» στις συγκεντρώσεις των Αγανακτισμένων, «δημιουργεί και αρκετά ερωτηματικά»
Είχαμε τους κουκουλοφόρους οι οποίοι βγαίνουν με τις κουκούλες και σπάνε βιτρίνες. Τώρα μερικοί βγάζουν την κουκούλα και βαφτίζονται ακομμάτιστοι και ανώνυμοι. Δεν λέμε ότι είναι οι ίδιοι κουκουλοφόροι. Αλλά αυτοί που είναι τώρα στο Σύνταγμα, πάρα πολλοί, ψήφισαν συγκεκριμένα κόμματα, εμείς το πιστεύουμε απόλυτα ότι είναι άνθρωποι δυσαρεστημένοι από τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, αισθάνονται προδομένοι γιατί πίστεψαν σε κόμματα τα οποία τους διέψευσαν.
ΛΑΟΣ
Επιβάλλεται να υπάρξει συνάντηση με την πολιτεία, για να ακούσουμε αιτήματα προτάσεις και θέσεις.
ΣΥΡΙΖΑ
Ο λαός μας, σοφότερος από όσα διαδραματίστηκαν ένα χρόνο τώρα, επιλέγει την ειρηνική εξέγερση και αξιώνει τη δική του κυριαρχία και απαιτεί δημοκρατία. Αύριο οι Έλληνες και οι Ελληνίδες, αλλά και οι άλλοι λαοί της Ευρώπης, θα στείλουν το πιο ισχυρό μήνυμα αλλαγής.

Τελικά, αυτό που βλέπουμε είναι:
• Πολίτες κάτι παραπάνω από αγανακτισμένοι;
• Ένα κίνημα ειρηνικό, ακομμάτιστο, ενωτικό και πανεθνικό;
• Άνθρωποι που βρήκαν μια ευκαιρία να «εξιλεωθούν» για όσα έκαναν ή δεν έκαναν κατά τα τελευταία 35 χρόνια;
• Άνθρωποι για τους οποίους τα πάντα είναι ένας «χαβαλές»;
Η χώρα μας χρειάζεται ελπίδα και προοπτική. Η αγανάκτηση είναι το πρώτο σημαντικό βήμα. Ξυπνήσαμε, βγήκαμε στους δρόμους, ξέρουμε τι δεν θέλουμε.
Το δεύτερο βήμα όμως είναι ακόμα πιο σημαντικό. Πρέπει να ξεκαβαλήσουμε το καλάμι και να θυμηθούμε το φιλότιμο. Πρέπει να αποφασίσουμε τι θέλουμε:
• Αν φύγουν αυτοί, ποιοι θα έρθουν;
• Πώς πρέπει να οργανώσουμε την οικονομία μας ώστε να επιτευχθεί ένα καλύτερο επίπεδο ζωής και μια μεγαλύτερη εργασιακή ασφάλεια;
• Τι πρέπει να κάνουμε για το χρέος;
• Ποια πρέπει να είναι η θέση μας στην Ευρώπη;

Μήπως ο πνευματικός μας κόσμος πρέπει να ξυπνήσει και αυτός και να τεθεί επικεφαλής ενός τέτοιου κινήματος πριν είναι πολύ αργά;
Θανάσης Παπαδημητρίου