Τους μισθούς τους φέρνει ο «πελαργός» και οι απεργίες... – το νταλαβέρι της διαφθοράς.

Το πελατειακό κομματικό κράτος και οι δημόσιοι υπάλληλοι έχουν πείσει τον εαυτό τους πως τους μισθούς κάθε πρώτη του μηνός τους φέρνει ο «πελαργός», όπως ακριβώς πιτσιρικάδες πιστεύαμε πως ο πελαργός φέρνει τα παιδιά...

Ή όπως οι χριστιανοί πιστεύουν πως τα παιδιά τα στέλνει ο Θεός.
Πιστεύουν ακόμη πως σε άλλους που είναι ευσεβείς, στέλνει πολλά και σε άλλους που είναι επίσης ευσεβείς, κανένα, για να τους δοκιμάσει.
Επίσης καμιά φορά στέλνει πολλά και στους ασεβείς για να τους δώσει μια ευκαιρία ή να τους τιμωρήσει, ανάλογα με την ερμηνεία που απαιτεί η πίστη κατά περίσταση.

Στην Ελλάδα όλο το πολιτικό σκηνικό μετά την Χούντα κινείται εντός της πολιτικής απόχρωσης της κεντροαριστεράς με κοινό παρανομαστή όλων των αποχρώσεων το δέος για το κράτος - εργοδότη.

Στην Ελλάδα ακόμη και οι αντι-εξουσιαστές νιώθουν δέος και συμπάθεια για το κράτος - εργοδότη.

Κανείς εδώ και δεκαετίες δεν μπήκε στον κόπο να σκεφτεί πως, όπως και κάθε εργοδότης, το κράτος πρέπει από κάπου να εισπράττει για να είναι σε θέση να πληρώνει μισθούς και συντάξεις.

Οι μισοί Έλληνες, παραδιδόμενοι στην ιδεολογική κυριαρχία της εγχώριας αριστερόστροφης φλυαρίας, είχαν πειστεί πως επιχειρηματίας ίσον απατεώνας
και
οι άλλοι μισοί, έψαχναν για μια θέση στο κράτος που θα τους επιτρέπει, με την απειλή επιβολής της κρατικής εξουσίας, να «αρμέγουν» επιχειρήσεις και ιδιώτες, όχι για τα κρατικά ταμεία, αλλά για τα προσωπικά, για τα κομματικά και για τα συνδικαλιστικά...

«Βγάλε μας δυο Καγιέν και την έχεις τη δουλειά, έλεγε ο δημόσιος υπάλληλος των προμηθειών.
Ένα για μένα και ένα για τον αποπάνω...».
«Δώστε εσείς παραγγελία που να αφήνει τέσσερα Καγιέν και θα έχετε τα δυο, απαντούσε ο επιχειρηματίας...».
Ανάλογα σκηνικά έχω ακούσει και με τους φορολογούμενους και με όσους υπόκειντο στον έλεγχο της πολεοδομίας...
Ακόμη και ΚΤΕΟ να ήθελες να περάσεις, όταν τα τελευταία ήταν μόνο κρατικά, έπρεπε να κλείσεις ραντεβού μερικούς μήνες πριν καν δώσεις στο μεσάζοντα κάτι για τα «παιδιά» προκειμένου να πιουν καμιά μπύρα... Που μεταφράζονταν σε 2-3 κιβώτια μπύρες...
Δεν θα συνεχίσω, τα ξέρετε, εκτός από τους ενόχους που τα έχουν απωθήσει και όσους πιστούς βλέπουν τον κόσμο μέσα από τις γραφές ή απλά βλέπουν αυτά που θέλουν να δουν.
Η οικονομική ανάλυση της εγχώριας αριστερής ιδεολογίας της μεταπολίτευσης, παρασιτούσα στα κρατικά ταμεία, είχε καλλιεργήσει την πεποίθηση πως το μισθό των δημοσίων υπαλλήλων τον φέρνει κάθε μήνα ο πελαργός και πως δεν έχει καμιά επίπτωση η φυγή και το κλείσιμο των επιχειρήσεων.
Ανάλογα, είχε διαποτίσει την κοινωνία με την πεποίθηση πως τους μισθούς στον ιδιωτικό τομέα τους εξασφαλίζουν οι συλλογικές συμβάσεις και όχι η παραγωγικότητα και η δυνατότητα των επιχειρήσεων να βγάζουν κέρδη.

Οι συλλογικές συμβάσεις είναι συμφωνίες που αποτυπώνουν τις δυνατότητες της οικονομίας ή ενός κλάδου σε μια δεδομένη στιγμή. Αν η οικονομία έχει λάβει φθίνουσα πορεία οι συλλογικές συμβάσεις δεν έχουν καμιά αξία.
Όπως δεν έχουν τώρα με ένα εκατομμύριο άνεργους και εκτίμηση, σε ένα δυο χρόνια, για άλλους τόσους.

Ο μοναδικός παράγοντας που εγγυάται υψηλούς μισθούς είναι η ανταγωνιστικότητα και παραγωγικότητα της επιχείρησης, του κλάδου της χώρας.
Πιστεύω, πως όσοι υποστηρίζουν πως το υψηλότερο βιοτικό επίπεδο επιτυγχάνεται όπου υπάρχουν ισχυρότερα συνδικάτα, φιλεργατικό άκαμπτο θεσμικό πλαίσιο ή ισχυρά αριστερά, κάνουν λάθος...

Μια ματιά στον κατάλογο με τις χώρες με το υψηλότερο βιοτικό επίπεδο και τις καλύτερες ευκαιρίες αρκεί. Το υψηλότερο βιοτικό επίπεδο το έχουν οι κοινωνίες που δίνουν κίνητρα στην ατομική πρωτοβουλία και όχι στον παρασιτισμό.

Πολλοί πέφτουν στην συναισθηματική παγίδα της κοινωνικής αλληλεγγύης μέσω μιας γραφειοκρατικής αναδιανομής του πλούτου.

Κατά τη γνώμη μου, η ευημερία εξαρτάται περισσότερο από την επιδίωξη προσωπικού πλούτου και λιγότερο από την επιδίωξη παραγωγής για μια δίκαιη αναδιανομή.

Θα το περιγράψω με απλά λόγια.
Οι μέλισσες τρυγούν τα άνθη για όφελος της κυψέλης, των κηφήνων και της βασίλισσας। Εξ αιτίας όμως αυτής της ιδιοτελούς επιδίωξης συμβάλλουν στο 70% τις επικονίασης και άρα της αύξησης της γεωργικής παραγωγής. Με τον ίδιο τρόπο νομίζω πως η επιδίωξη του ιδιωτικού οφέλους συμβάλλει στην παραγωγή πλούτου που τελικά διαχέεται σε όλη την κοινωνική οργάνωση.

Κώστας Στούπας

(Υπεύθυνος για τη μεταφορά Θαν. Παπαδημητρίου)