Συζήτηση στη Βουλή των Ελλήνων για την Παιδεία.

Πριν από λίγες μέρες , στη Βουλή , οι Πολιτικοί μας συζήτησαν για την Παιδεία.
Μου έδωσαν την εντύπωση ότι είναι από τους λίγους Έλληνες που δεν κατανοούν το πρόβλημα της Παιδείας.

1. Τα σχολεία , από το Νηπιαγωγείο μέχρι και το Πανεπιστήμιο , μοιάζουν με «φθαρμένες μηχανές» που έκαναν τα χιλιόμετρα τους και πρέπει να αντικατασταθούν . Οι πολιτικοί μας νομίζουν ότι με μια «αλλαγή φλάντζας» ( π.χ. αλλαγή του συστήματος για την εισαγωγή στα ΑΕΙ και ΤΕΙ) ή με μια «αλλαγή ιμάντων» ( π.χ. καθορισμός της έννοιας του ασύλου ) θα αποκτήσουμε σωστό εκπαιδευτικό σύστημα.
2.Τα ίδια τα κόμματα φρόντισαν και φροντίζουν να στελεχώνουν όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης με κομματικό και πελατειακό ανθρώπινο δυναμικό δημιουργώντας μια υδροκέφαλη και ανορθολογική γραφειοκρατία , που αποτελεί τον κακό δαίμονα των Δημόσιων Σχολείων και Πανεπιστημίων.
3.Εδώ και τριάντα χρόνια ο Ν. Δήμου έγραψε : « Η Ελληνική παιδεία είναι ένας μηχανισμός μαζικής και βεβιασμένης τροφοδότησης γνώσεων , που τον κινούν αμόρφωτοι , άμουσοι και υπαμειβόμενοι εκπαιδευτικοί»
Δεν νομίζω ότι υπάρχει κανείς που θα διαφωνήσει μαζί του.
Πόσα χρόνια , ακόμη , πρέπει να περάσουν για να καταλάβουν οι Πολιτικοί μας ότι μόνο με μια ριζική ανακατανομή της δημόσιας δαπάνης για την Παιδεία είναι δυνατό να ξεκινήσει η λύση του προβλήματος ;
4.Ανέφερε ο κ. Γ. Παπανδρέου ότι «κάθε ευρώ που επενδύουμε στηνΠαιδεία, επιστρέφει στο έθνος μας με τόκο.»
Θα συμπληρώσω λέγοντας ότι δεν υπάρχει επένδυση πιο επωφελής για τον τόπο από την επένδυση στην Παιδεία.
5.Το 1981 , ο Α. Παπανδρέου μιλούσε για το περίφημο τρίτο βάθρο της Δημοκρατίας , που είναι ο ακηδεμόνευτος συνδικαλισμός. Μόνο ακηδεμόνευτο συνδικαλισμό δεν είδαμε από τότε μέχρι σήμερα. Το κάθε κόμμα φρόντισε να βάλλει στα συνδικάτα « το μάτι του» ή « το αυτί του» ή ακόμη και « τον κομιστή» των απόψεων του . Τα μέλη των Δ.Σ. των συνδικάτων μας , συνήθως , προωθούν τα κομματικά και όχι τα συμφέροντα των εργαζομένων. Μήπως είναι καιρός να αποκτήσουμε γνήσιο και ακηδεμόνευτο συνδικαλισμό;
6.Οι πολιτικοί μας δεν πρέπει να εισηγηθούν τις λεπτομέρειες της αναγκαίας, για τον τόπο μας , Εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης. Δεν είναι δική τους δουλειά αυτό. Οι πολιτικοί μας πρέπει να διακηρύξουν ( αν το πιστεύουν και όσοι το πιστεύουν ) ότι θέλουν ένα πολίτη που να έχει τα ακόλουθα γνωρίσματα:
(α) Κατέχει ένα συνεκτικό και επαρκές σώμα γνώσεων από όλες τις επιστήμες

(β) Είναι πολίτης, που χαρακτηρίζεται από δημοκρατικότητα, αγωνιστικότητα, παρρησία και κοινωνική υπευθυνότητα, και εμφορείται από τις αξίες της κοινωνικής δικαιοσύνης και της αλληλεγγύης.

(γ) Διαθέτει στο υψηλότερο δυνατό επίπεδο τις κομβικές ιδιότητες, (ικανότητες-κλειδιά) και δεξιότητες που απαιτούνται στην κοινωνία του 21ου αιώνα
7.Να καθιερώσουν ένα «πολιτισμό του διαλόγου» ανάμεσα σε όλους όσους συμμετέχουν στη Σχολική ζωή. (Εκπαιδευτικοί με αναβαθμισμένο το ρόλο τους , άνθρωποι της Τοπικής Αυτοδιοίκησης , εκπρόσωποι από τα Εργατικά Συνδικάτα , εκπρόσωποι της οικονομίας.) Δηλαδή πρέπει να συμμετέχουν στη διαμόρφωση της και να τη στηρίξουν οι άνθρωποι των οποίων επηρεάζεται η καθημερινή τους ζωή.

Να αφήσουν ελεύθερους τους ανθρώπους αυτούς να κάνουν διεξοδική συζήτηση πάνω στις γενικές προθέσεις και κατόπιν να προχωρήσουν σε σταδιακή και περιορισμένη σε ορισμένα Σχολεία εισαγωγή μέτρων , με διαρκή αξιολόγηση τους , εκ μέρους των Εκπαιδευτικών , στην καθημερινή εκπαιδευτική πράξη.

8.Όταν ολοκληρωθεί η φάση αυτή , τότε θα πρέπει οι Πολιτικοί μας να νομοθετήσουν.

Θανάσης Παπαδημητρίου , φυσικός