Μια άλλη άποψη(2)
Αγαπητέ μου φίλε Ανδρέα,
Θέτεις, πράγματι, ένα θέμα πολύ σοβαρό και θα συμφωνήσω, μαζί σου, όσον αφορά στις αιτίες που οδήγησαν στο να βγαίνουν από τα σχολεία μας «άνθρωποι χωρίς αξίες, αρχές και ιδανικά αλλά τεχνοκρατικές μηχανές και ανήθικοι πολίτες.»
Κατά το τελευταίο εξάμηνο ακούω, τόσο από ραδιοφωνικούς σταθμούς όσο και από τα τηλεοπτικά κανάλια ότι για όλα φταίνε οι Πολιτικοί, ότι ο κοσμάκης (εργαζόμενοι-συνταξιούχοι-γονείς–εκπαιδευτικοί) είναι «αθώα περιστερά» και ότι καλείται, πάντα, να πληρώσει τις αμαρτίες των άλλων.
Με όσα θα αναφέρω, στη συνέχεια, δεν θα επιχειρήσω να αθωώσω τους Πολιτικούς (αυτοί αντικειμενικά έχουν τεράστια ευθύνη) αλλά θα επιχειρήσω να εξετάσω το κατά πόσο, πράγματι, ο «κοσμάκης» είναι αθώα περιστερά.
Από τη δεκαετία του ’50 ,στη χώρα μας, γινόταν κλεψιές (άλλοτε παράνομες και άλλοτε «νόμιμες» ) και κυκλοφορία «μαύρου χρήματος», με πρωταγωνιστές τους «Εθνικόφρονες», τους (λαθρ)έμπορους, τους μεγάλο-Παπάδες, τους Ασφαλίτες, τους Μπακάληδες και τους Πολιτικούς.
Οι Πολιτικοί έπαιρναν τα χρήματα των ασφαλιστικών ταμείων, πρακτικά άτοκα, και τα έδιναν σε μεγαλοεπιχειρηματίες ή σε τράπεζες για δήθεν επενδύσεις και δήθεν αναπτυξιακές πρωτοβουλίες, εξασφαλίζοντας, έτσι, τη στήριξη τους για να επανεκλεγούν και, ταυτόχρονα, έπαιρναν και την ανάλογη «μίζα» για να αυξήσουν την προσωπική τους περιουσία.
Όσο για την εκπαίδευση, αυτή αποτελούσε, μόνο στα λόγια, το πρώτο μέλημα των κυβερνήσεων μας.
Οι κλεψιές αυτές δεν γίνονταν ευρύτερα γνωστές διότι:
• Ο εμφύλιος μόλις είχε τελειώσει και δεν τολμούσε κανείς να τα βάλει με την πάσης φύσεως «εξουσία».
• Τα ραδιόφωνα ήταν απολύτως ελεγχόμενα και δεν μετέδιδαν την πραγματικότητα.
• Ο τύπος βρισκόταν υπό καθεστώς λογοκρισίας και επιπλέον, ορισμένες εφημερίδες, που είχαν λίγο «τολμηρά δημοσιεύματα», ήταν απρόσιτες στο αναγνωστικό κοινό, αφού ο κάθε περιπτεράς κρατούσε αρχείο και ενημέρωνε, τακτικά, το αντίστοιχο τμήμα ασφάλειας για το «ποιες εφημερίδες διαβάζει ποιος και πόσο συχνά».
• Η Δικαιοσύνη δεν ήταν και τόσο «τυφλή», όσο θα περιμέναμε, αφού δικαίωνε τους ισχυρούς και καταδίκαζε τους αδύνατους (ειδικά αν οι τελευταίοι είχαν και φάκελο στην ασφάλεια).
Τα λαϊκά στρώματα, όμως, διέθεταν ηθική και αρχές διότι:
• Ο θεσμός της οικογένειας ήταν πολύ ισχυρός και οι γονείς παρότρυναν τα παιδιά τους να ζουν σύμφωνα με τις αρχές του αυτοσεβασμού, της αξιοπρέπειας, της εργατικότητας, της αγάπης και της αλληλεγγύης , παρά το γεγονός ότι υποψιάζονταν (τουλάχιστον) αυτά που συνέβαιναν γύρω τους.
• Εντελώς ανάλογα δρούσαν, στη συντριπτική πλειοψηφία τους, οι δάσκαλοι της Στοιχειώδους και της Μέσης εκπαίδευσης (τουλάχιστον).
Για αξιοκρατία , ας μην το συζητάμε καλύτερα. Το πιστοποιητικό «κοινωνικών φρονημάτων» έβαζε στο περιθώριο τους ικανούς και προωθούσε τους αρεστούς, ανεξάρτητα από τις ικανότητες τους.
Η ανατροπή της κατάστασης έπρεπε να γίνει μέσω της διαδικασίας των εθνικών εκλογών, μόνο που αυτές γινόταν υπό καθεστώς βίας ( ας θυμηθούμε τη δράση των ΤΕΑ στα χωριά, τις απειλές και τον ψυχολογικό εκβιασμό που ασκούσαν οι ασφαλίτες στους ψηφοφόρους των πόλεων) και νοθείας (κάποτε ψήφιζαν και τα δέντρα!)
Παρ’ όλα αυτά, τα λαϊκά στρώματα επιβίωσαν και πολλά παιδιά κατάφεραν να σπουδάσουν, να προοδεύσουν και να γίνουν ενεργά και αξιόλογα μέλη της κοινωνίας μας, βασιζόμενα στις ηθικές αρχές και την εργατικότητα τους.
Δεν γκρίνιαζαν και δεν επεδίωκαν (στη συντριπτική τους πλειοψηφία) να αναρριχηθούν με πλάγια μέσα, αλλά ό,τι κατάφεραν το κατάφεραν παλικαρίσια και στηριζόμενοι στα δικά τους πόδια.
Στα μέσα της δεκαετίας του ’60 και, παρά το ισχνό αεράκι Δημοκρατίας που έφερε η κυβέρνηση της Ένωσης Κέντρου, συντελέστηκε το μεγαλύτερο έγκλημα κατά του λαού, που δεν ήταν άλλο από τη θεσμοθέτηση της εξαγοράς των συνειδήσεων! Ξεκίνησε από την εξαγορά των συνειδήσεων των βουλευτών (αποστασία και σαλαμοποίηση της Ένωσης Κέντρου) και προχώρησε προς τα κάτω (στα κρατικά στελέχη, στους ανώτερους και κατώτερους υπάλληλους και, το χειρότερο, στους δάσκαλους που άρχισαν να καλλιεργούν την ελαστική συνείδηση στους νέους).
Η διαφθορά έγινε «ημινόμιμη» και πολλοί έγιναν, αδικαιολόγητα, πλούσιοι.
Αναπόφευκτα ήλθε η επτάχρονη δικτατορία που ολοκλήρωσε αυτό το έγκλημα. (Μετά το ΄74, σχεδόν το σύνολο των Ελλήνων δήλωναν «αντιστασιακοί», παρά το γεγονός ότι, πάρα πολλοί απ’ αυτούς, εκδήλωναν στην προσήλωση τους στην «Κυβέρνηση της Εθνοσωτήριας Επανάστασης της 21ης Απριλίου» , καταχειροκροτώντας τους «υπουργούς» της χούντας , σε κάθε εμφάνιση τους και πλούτισαν, χάρις στην εύνοια τους.)
Και ήλθε η μεταπολίτευση.
• Ο Μίκης Θεοδωράκης είδε την κυβέρνηση Καραμανλή ως αναγκαίο κακό (ή Καραμανλής ή τα τανκς).
• Η παλιά Ένωση Κέντρου διατύπωνε ξύλινο λόγο και έφθινε.
• Η Ελληνική δεξιά πανηγύριζε διότι επέστρεψε ως «πεφωτισμένη» στην εξουσία, υπό τον Καραμανλή.
• Το ΚΚΕ νομιμοποιήθηκε και, αντί να συνενώσει τις αριστερές δυνάμεις, άρχισε να επιδίδεται σε διασπάσεις.
• Ο Ανδρέας Παπανδρέου υποσχέθηκε το σοσιαλισμό, ιδρύοντας το ΠΑΣΟΚ, που πάρα πολλοί έλληνες το είδαν, στην αρχή, σαν ένα μικρό ΕΑΜ.
Έτσι άρχισε η περίοδος της, κακώς εννοούμενης, παντοδυναμίας των κομμάτων (όσων από αυτά επιβίωσαν.)
Τα κόμματα οργανώνονται , προσπαθούν να ελέγξουν (το καθένα για λογαριασμό του) τους μαζικούς φορείς, μιλούν για ακηδεμόνευτο συνδικαλισμό, που είναι το τρίτο βάθρο της Δημοκρατίας, ενώ φροντίζουν όλα να ιδρύσουν τις δικές τους κομματικές συνδικαλιστικές παρατάξεις και να αποκτήσουν το «μάτι» και το «αυτί» τους μέσα στα συνδικαλιστικά όργανα, επιβάλλοντας τη θέλησή τους έστω και αν έφερναν σε αντιπαράθεση τους ηγέτες των συνδικαλιστικών οργάνων με τους εργαζόμενους που (υποτίθεται ότι) εκπροσωπούσαν!
Οι επαγγελματίες συνδικαλιστές είδαν τα συνδικαλιστικά όργανα σαν μικρο-εκτοξευτήρες που θα τους έφερναν στη θέση ενός Δημάρχου, ενός Νομάρχη, ενός Βουλευτή ακόμα και ενός Υπουργού, προχωρώντας σε συμμαχίες , άλλοτε Πασοκο-δεξιές και άλλοτε Πασοκο-αριστερές που εξυπηρετούσαν τα δικά τους συμφέροντα και τα συμφέροντα των κομμάτων που τους στήριζαν.
Ο Τύπος ξέφυγε από το καθεστώς της λογοκρισίας, μπήκε και η τηλεόραση στη ζωή μας, και οι δημοσιογράφοι αντί να καταγράφουν και να προβάλλουν την πραγματικότητα άρχισαν να προβάλλουν την «πραγματικότητα» των κομμάτων (και των μεγαλο-εταιριών) με τα οποία διαπλέκονταν. Μέχρι που, στις μέρες μας, κατά τη διάρκεια των δελτίων ειδήσεων, βλέπουμε και σχολιαστές από τη συμπολίτευση και από την αντιπολίτευση να ερίζουν για το ποιος κάνει την καλύτερη παραπληροφόρηση!
Ο «κοσμάκης» τα βλέπει όλα αυτά και υιοθετεί την άποψη ότι δεν υπάρχουν πια αξίες και ικανότητες αλλά «γνωριμίες και άκρες» που, αν τις διαθέτει κανείς, μπορεί να «βολευτεί» και να περνά «ζωή και κότα».
Άρχισαν, λοιπόν, να στρέφονται προς την κατάκτηση (με οποιαδήποτε μέσα) μιας θέσης στο Δημόσιο ή μιας θέσης σ’ ένα οργανισμό από όπου, χωρίς να δουλεύουν, θα αμείβονται (με μικρό ή μεγαλύτερο μισθό) και θα έχουν τη δυνατότητα να «τα πιάνουν μαύρα» κάνοντας παρανομίες και προσφέροντας εκδουλεύσεις .
Δυστυχώς, από την τάση αυτή δεν γλύτωσαν ούτε οι Δάσκαλοι, ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΒΑΘΜΙΔΩΝ ΤΗΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗΣ, και υιοθετώντας την αρχή «τόσο με πληρώνουν τόσο κάνω» ξέχασαν την κύρια αποστολή τους, που είναι η διαμόρφωση νέας γενιάς με ηθικές αρχές, με ολοκληρωμένη προσωπικότητα και με γνώσεις και ικανότητες που θα τους επιτρέψουν να εργαστούν για την προκοπή της χώρας τους, και άρχισαν να κυνηγούν το «μαύρο χρήμα» (ιδιαίτερα μαθήματα- εκβιασμοί και εξαγορά ψήφων από φοιτητές για την ανάδειξη Πρυτάνεων.)
Ο θεσμός της οικογένειας περνά μια φάση κατάπτωσης και το μήνυμα που εκπέμπουν οι γονείς προς τα παιδιά είναι το «δούλεψε για να τρως και κλέψε για να έχεις»!
Στις εκλογές ο «κοσμάκης» ( οι περισσότεροι) δεν ψηφίζει τους ικανούς και χρήσιμους για τη χώρα, αλλά εκείνους με τους οποίους έχει «άκρες» και θα πετύχει το «βόλεμα» που επιθυμεί.
Η Εκκλησία ξεχνά το πνευματικό της έργο και επιδίδεται σε συσσώρευση πλούτου με θεμιτά και αθέμιτα μέσα (εκκλησιαστικό σκάνδαλο) και η Δικαιοσύνη γίνεται συνεχώς, από «σχετικά τυφλή» περισσότερο «ανοιχτομάτα». (παρα-δικαστικά κυκλώματα)
Οι (περισσότεροι) πολιτικοί φθάνουν στο μέγιστο βαθμό ηθικής κατάπτωσης και ενδιαφέρονται μόνο για τον προσωπικό τους πλουτισμό (σκάνδαλο Κοσκωτά, σκάνδαλο χρηματιστηρίου, σκάνδαλο δομημένων ομολόγων, σκάνδαλο Βατοπαιδίου, σκάνδαλο Siemens, παράκτιες εταιρίες κ.α.) και μας μιλούν, θρασύτατα, ακόμα για «νόμιμες άρα και ηθικές» πράξεις.
• Ο έλεγχος και η αξιολόγηση απουσιάζουν, σ’ όλους τους τομείς, και οι εργαζόμενοι πανηγυρίζουν γι’ αυτό και, επιδίδονται συχνά σε πράξεις συναλλαγής, κάτω από το τραπέζι.
• Η φοροδιαφυγή γίνεται το εθνικό μας sport (όπου μπορούν, φοροδιαφεύγουν ΟΛΟΙ από τον τελευταίο λούστρο μέχρι τον πιο υψηλόβαθμο κρατικό υπάλληλο ή ιδιώτη .)
• Η εγκληματικότητα και τα ναρκωτικά παίρνουν ανεξέλεγκτες διαστάσεις. (βλέπεις, οι αστυνομικοί μας , για ένα πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα, εκπαιδεύονταν να κυνηγούν αριστερούς και όχι εγκληματίες και αρκετοί απ’ αυτούς εξακολουθούν να λειτουργούν έτσι και σήμερα.)
• Τα ελλείμματα των προϋπολογισμών και το δημόσιο χρέος αυξάνονται με μεγάλο ρυθμό.
• Οι πολιτικοί τα κουκουλώνουν, τα μαγειρεύουν και ωραιοποιημένα τα σερβίρουν στα όργανα της Ε.Ε. νομίζοντας ότι οι «κουτόφραγκοι» θα τα «χάψουν»!
• Σοβαρή βιομηχανική παραγωγή δεν είχαμε ποτέ αλλά και αυτή η υποτυπώδης που υπήρχε εξαφανίστηκε, αφού οι «βιομήχανοι» έπαιρναν δάνεια (με ευνοϊκούς όρους) για να τονώσουν την παραγωγή, αλλά προτιμούσαν να τα φυγαδεύουν στο εξωτερικό και στη συνέχεια να κλείνουν τις επιχειρήσεις τους ή να της μεταφέρουν εκτός Ελλάδος.
• Κάποια αγροτική παραγωγή είχαμε, αλλά οι αγρότες μας ανακάλυψαν τις επιδοτήσεις και τις έπαιρναν, με πλαστά στοιχεία, εγκαταλείποντας, έτσι, τη σοβαρή προσπάθεια για προσαρμογή στις σύγχρονες συνθήκες και παραγωγή ανταγωνιστικών προϊόντων. Θα μου πεις ότι έπρεπε να τους καθοδηγεί σωστά το κράτος. Ναι, αλλά νομίζεις ότι την επεδίωξαν ποτέ αυτή την καθοδήγηση; Είναι πιο εύκολο να κλείνεις τους δρόμους με τα τρακτέρ και τα φορτηγά, παρά να αγωνίζεσαι για προσαρμογές και ανταγωνιστικότητες.
Έτσι φτάσαμε στον Νοέμβριο του 2009.
• Οι δανειστές μας ζητούσαν τα χρήματα τους, εδώ και τώρα!
• Τα όργανα της Ε.Ε. μας χλεύαζαν ως αναξιόπιστους, τεμπέληδες, καλοπερασάκηδες και κλέφτες.
• Η νέα κυβέρνηση ( τουλάχιστον ο Πρωθυπουργός και ορισμένοι Υπουργοί) προσπαθεί να συμμαζέψει τα ασυμμάζευτα.
- Όμως, με ποιον κρατικό μηχανισμό;
- Με ποια κατανόηση από την αντιπολίτευση;
- Με ποιο νομικό και δικαστικό υπόβαθρο;
Όταν υπάρχουν υποχρεώσεις, που τρέχουν, πρέπει να βρεις χρήματα.
Το σωστό και δίκαιο θα ήταν να τα πάρεις πρώτα από τους ισχυρούς και από αυτούς που τα έφαγαν και έπειτα από τους εργαζόμενους, που με τις πράξεις και τις παραλείψεις τους βοήθησαν (ο καθένας με τις δυνάμεις του) στη δημιουργία του όλου μπάχαλου.
Το νομικό καθεστώς, που δημιουργήθηκε, από όλες τις κυβερνήσεις, έχει κατοχυρώσει την ασυλία στους Πολιτικούς και, μια χρονοβόρα και ατελέσφορη διαδικασία στον έλεγχο και την τιμωρία των ισχυρών.
Και, όταν οι δανειστές σου σε κυνηγούν, μοιραία θα στραφείς στους μισθωτούς, τους συνταξιούχους και τους μικρούς επιχειρηματίες, που δεν έχουν ισχυρά λογιστήρια και νομικούς συμβούλους, που θα βρουν τα «παραθυράκια» για να παρακάμψουν τον Νόμο.
Η πολιτική που εφαρμόζεται σήμερα ήταν νομοτελειακά αναμενόμενη!
Υπάρχει ελπίδα;
Σίγουρα ΝΑΙ.
Αρκεί η Κυβέρνηση
1. Να σεβαστεί στην πράξη τον κόπο και τα χρήματα των εργαζομένων κόβοντας με το μαχαίρι τις σπατάλες.
2. Να επιβάλει παντού τον έλεγχο, την αξιολόγηση, την αξιοκρατία, την ισότητα και τη διαφάνεια.
3. Να δημιουργήσει τις συνθήκες για μια σοβαρή αναθεώρηση του συντάγματος που θα επιβάλει την ισονομία για όλους και θα καταργεί την ατιμωρησία των Πολιτικών και της παρέας τους.
Αρκεί τα κόμματα
1. Να πάψουν να υποκρίνονται ότι νοιάζονται για τα συμφέροντα του Ελληνικού λαού , ενώ «σφάζονται» για τις καρέκλες τους.
2. Να πάψουν ( όσα από αυτά το κάνουν) να κηρύσσουν την ΑΝΥΠΑΚΟΗ και τις ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ (σχολείων, ιδρυμάτων, μουσείων δρόμων και λιμανιών)
3. Τις διαφορετικές απόψεις τους και τις διαφορετικές προσεγγίσεις στην επίλυση των προβλημάτων να τις αναπτύσσουν και να τις υποστηρίζουν μέσα στη Βουλή και όχι στους δρόμους και στα τηλεοπτικά παράθυρα.
4. Να επιτρέψουν τη δημιουργία πραγματικά ακηδεμόνευτου συνδικαλισμού.
Αρκεί οι δημοσιογράφοι
1. Να πάψουν να εξαρτώνται από κόμματα και επιχειρήσεις.
2. Να ερευνούν και να προβάλλουν την πραγματικότητα αντικειμενικά, και να μην επιμένουν να οδηγήσουν τους συνομιλητές τους στα συμπεράσματα που αυτοί (οι δημοσιογράφοι) επιθυμούν, αλλά να τους αφήνουν να ολοκληρώσουν τους συλλογισμούς τους και ο κόσμος ας βγάλει τα συμπεράσματά του.
Αρκεί οι δάσκαλοι
Να βρουν, ξανά, τον παλιό καλό τους εαυτό, και να δουλέψουν φιλότιμα και με αυταπάρνηση στο να διαμορφωθεί η νέα γενιά με ηθικές αρχές, με ολοκληρωμένη προσωπικότητα και με γνώσεις και ικανότητες που θα την επιτρέψουν να εργαστεί για την προκοπή της χώρας.
Αρκεί η οικογένεια
Να ανασυνταχθεί και οι γονείς να μαθαίνουν στα παιδιά τους ότι «τα αγαθά κόποις κτώνται»
Αρκεί οι επιχειρηματίες, οι αγρότες και οι εργαζόμενοι σ’ όλους τους τομείς
1. Να καταλάβουν ότι το κέρδος και οι υψηλές αμοιβές δεν είναι αυτοσκοπός, αλλά συνέπεια μιας σκληρής και ευσυνείδητης δουλειάς που θα δημιουργεί πλούτο και ανάλογες ανταμοιβές.
2. Να καταλάβουν ότι, σε περιόδους κρίσης, θα πρέπει να επιδεικνύεται η αρετή της ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ!
Θανάσης Παπαδημητρίου.
Θέτεις, πράγματι, ένα θέμα πολύ σοβαρό και θα συμφωνήσω, μαζί σου, όσον αφορά στις αιτίες που οδήγησαν στο να βγαίνουν από τα σχολεία μας «άνθρωποι χωρίς αξίες, αρχές και ιδανικά αλλά τεχνοκρατικές μηχανές και ανήθικοι πολίτες.»
Κατά το τελευταίο εξάμηνο ακούω, τόσο από ραδιοφωνικούς σταθμούς όσο και από τα τηλεοπτικά κανάλια ότι για όλα φταίνε οι Πολιτικοί, ότι ο κοσμάκης (εργαζόμενοι-συνταξιούχοι-γονείς–εκπαιδευτικοί) είναι «αθώα περιστερά» και ότι καλείται, πάντα, να πληρώσει τις αμαρτίες των άλλων.
Με όσα θα αναφέρω, στη συνέχεια, δεν θα επιχειρήσω να αθωώσω τους Πολιτικούς (αυτοί αντικειμενικά έχουν τεράστια ευθύνη) αλλά θα επιχειρήσω να εξετάσω το κατά πόσο, πράγματι, ο «κοσμάκης» είναι αθώα περιστερά.
Από τη δεκαετία του ’50 ,στη χώρα μας, γινόταν κλεψιές (άλλοτε παράνομες και άλλοτε «νόμιμες» ) και κυκλοφορία «μαύρου χρήματος», με πρωταγωνιστές τους «Εθνικόφρονες», τους (λαθρ)έμπορους, τους μεγάλο-Παπάδες, τους Ασφαλίτες, τους Μπακάληδες και τους Πολιτικούς.
Οι Πολιτικοί έπαιρναν τα χρήματα των ασφαλιστικών ταμείων, πρακτικά άτοκα, και τα έδιναν σε μεγαλοεπιχειρηματίες ή σε τράπεζες για δήθεν επενδύσεις και δήθεν αναπτυξιακές πρωτοβουλίες, εξασφαλίζοντας, έτσι, τη στήριξη τους για να επανεκλεγούν και, ταυτόχρονα, έπαιρναν και την ανάλογη «μίζα» για να αυξήσουν την προσωπική τους περιουσία.
Όσο για την εκπαίδευση, αυτή αποτελούσε, μόνο στα λόγια, το πρώτο μέλημα των κυβερνήσεων μας.
Οι κλεψιές αυτές δεν γίνονταν ευρύτερα γνωστές διότι:
• Ο εμφύλιος μόλις είχε τελειώσει και δεν τολμούσε κανείς να τα βάλει με την πάσης φύσεως «εξουσία».
• Τα ραδιόφωνα ήταν απολύτως ελεγχόμενα και δεν μετέδιδαν την πραγματικότητα.
• Ο τύπος βρισκόταν υπό καθεστώς λογοκρισίας και επιπλέον, ορισμένες εφημερίδες, που είχαν λίγο «τολμηρά δημοσιεύματα», ήταν απρόσιτες στο αναγνωστικό κοινό, αφού ο κάθε περιπτεράς κρατούσε αρχείο και ενημέρωνε, τακτικά, το αντίστοιχο τμήμα ασφάλειας για το «ποιες εφημερίδες διαβάζει ποιος και πόσο συχνά».
• Η Δικαιοσύνη δεν ήταν και τόσο «τυφλή», όσο θα περιμέναμε, αφού δικαίωνε τους ισχυρούς και καταδίκαζε τους αδύνατους (ειδικά αν οι τελευταίοι είχαν και φάκελο στην ασφάλεια).
Τα λαϊκά στρώματα, όμως, διέθεταν ηθική και αρχές διότι:
• Ο θεσμός της οικογένειας ήταν πολύ ισχυρός και οι γονείς παρότρυναν τα παιδιά τους να ζουν σύμφωνα με τις αρχές του αυτοσεβασμού, της αξιοπρέπειας, της εργατικότητας, της αγάπης και της αλληλεγγύης , παρά το γεγονός ότι υποψιάζονταν (τουλάχιστον) αυτά που συνέβαιναν γύρω τους.
• Εντελώς ανάλογα δρούσαν, στη συντριπτική πλειοψηφία τους, οι δάσκαλοι της Στοιχειώδους και της Μέσης εκπαίδευσης (τουλάχιστον).
Για αξιοκρατία , ας μην το συζητάμε καλύτερα. Το πιστοποιητικό «κοινωνικών φρονημάτων» έβαζε στο περιθώριο τους ικανούς και προωθούσε τους αρεστούς, ανεξάρτητα από τις ικανότητες τους.
Η ανατροπή της κατάστασης έπρεπε να γίνει μέσω της διαδικασίας των εθνικών εκλογών, μόνο που αυτές γινόταν υπό καθεστώς βίας ( ας θυμηθούμε τη δράση των ΤΕΑ στα χωριά, τις απειλές και τον ψυχολογικό εκβιασμό που ασκούσαν οι ασφαλίτες στους ψηφοφόρους των πόλεων) και νοθείας (κάποτε ψήφιζαν και τα δέντρα!)
Παρ’ όλα αυτά, τα λαϊκά στρώματα επιβίωσαν και πολλά παιδιά κατάφεραν να σπουδάσουν, να προοδεύσουν και να γίνουν ενεργά και αξιόλογα μέλη της κοινωνίας μας, βασιζόμενα στις ηθικές αρχές και την εργατικότητα τους.
Δεν γκρίνιαζαν και δεν επεδίωκαν (στη συντριπτική τους πλειοψηφία) να αναρριχηθούν με πλάγια μέσα, αλλά ό,τι κατάφεραν το κατάφεραν παλικαρίσια και στηριζόμενοι στα δικά τους πόδια.
Στα μέσα της δεκαετίας του ’60 και, παρά το ισχνό αεράκι Δημοκρατίας που έφερε η κυβέρνηση της Ένωσης Κέντρου, συντελέστηκε το μεγαλύτερο έγκλημα κατά του λαού, που δεν ήταν άλλο από τη θεσμοθέτηση της εξαγοράς των συνειδήσεων! Ξεκίνησε από την εξαγορά των συνειδήσεων των βουλευτών (αποστασία και σαλαμοποίηση της Ένωσης Κέντρου) και προχώρησε προς τα κάτω (στα κρατικά στελέχη, στους ανώτερους και κατώτερους υπάλληλους και, το χειρότερο, στους δάσκαλους που άρχισαν να καλλιεργούν την ελαστική συνείδηση στους νέους).
Η διαφθορά έγινε «ημινόμιμη» και πολλοί έγιναν, αδικαιολόγητα, πλούσιοι.
Αναπόφευκτα ήλθε η επτάχρονη δικτατορία που ολοκλήρωσε αυτό το έγκλημα. (Μετά το ΄74, σχεδόν το σύνολο των Ελλήνων δήλωναν «αντιστασιακοί», παρά το γεγονός ότι, πάρα πολλοί απ’ αυτούς, εκδήλωναν στην προσήλωση τους στην «Κυβέρνηση της Εθνοσωτήριας Επανάστασης της 21ης Απριλίου» , καταχειροκροτώντας τους «υπουργούς» της χούντας , σε κάθε εμφάνιση τους και πλούτισαν, χάρις στην εύνοια τους.)
Και ήλθε η μεταπολίτευση.
• Ο Μίκης Θεοδωράκης είδε την κυβέρνηση Καραμανλή ως αναγκαίο κακό (ή Καραμανλής ή τα τανκς).
• Η παλιά Ένωση Κέντρου διατύπωνε ξύλινο λόγο και έφθινε.
• Η Ελληνική δεξιά πανηγύριζε διότι επέστρεψε ως «πεφωτισμένη» στην εξουσία, υπό τον Καραμανλή.
• Το ΚΚΕ νομιμοποιήθηκε και, αντί να συνενώσει τις αριστερές δυνάμεις, άρχισε να επιδίδεται σε διασπάσεις.
• Ο Ανδρέας Παπανδρέου υποσχέθηκε το σοσιαλισμό, ιδρύοντας το ΠΑΣΟΚ, που πάρα πολλοί έλληνες το είδαν, στην αρχή, σαν ένα μικρό ΕΑΜ.
Έτσι άρχισε η περίοδος της, κακώς εννοούμενης, παντοδυναμίας των κομμάτων (όσων από αυτά επιβίωσαν.)
Τα κόμματα οργανώνονται , προσπαθούν να ελέγξουν (το καθένα για λογαριασμό του) τους μαζικούς φορείς, μιλούν για ακηδεμόνευτο συνδικαλισμό, που είναι το τρίτο βάθρο της Δημοκρατίας, ενώ φροντίζουν όλα να ιδρύσουν τις δικές τους κομματικές συνδικαλιστικές παρατάξεις και να αποκτήσουν το «μάτι» και το «αυτί» τους μέσα στα συνδικαλιστικά όργανα, επιβάλλοντας τη θέλησή τους έστω και αν έφερναν σε αντιπαράθεση τους ηγέτες των συνδικαλιστικών οργάνων με τους εργαζόμενους που (υποτίθεται ότι) εκπροσωπούσαν!
Οι επαγγελματίες συνδικαλιστές είδαν τα συνδικαλιστικά όργανα σαν μικρο-εκτοξευτήρες που θα τους έφερναν στη θέση ενός Δημάρχου, ενός Νομάρχη, ενός Βουλευτή ακόμα και ενός Υπουργού, προχωρώντας σε συμμαχίες , άλλοτε Πασοκο-δεξιές και άλλοτε Πασοκο-αριστερές που εξυπηρετούσαν τα δικά τους συμφέροντα και τα συμφέροντα των κομμάτων που τους στήριζαν.
Ο Τύπος ξέφυγε από το καθεστώς της λογοκρισίας, μπήκε και η τηλεόραση στη ζωή μας, και οι δημοσιογράφοι αντί να καταγράφουν και να προβάλλουν την πραγματικότητα άρχισαν να προβάλλουν την «πραγματικότητα» των κομμάτων (και των μεγαλο-εταιριών) με τα οποία διαπλέκονταν. Μέχρι που, στις μέρες μας, κατά τη διάρκεια των δελτίων ειδήσεων, βλέπουμε και σχολιαστές από τη συμπολίτευση και από την αντιπολίτευση να ερίζουν για το ποιος κάνει την καλύτερη παραπληροφόρηση!
Ο «κοσμάκης» τα βλέπει όλα αυτά και υιοθετεί την άποψη ότι δεν υπάρχουν πια αξίες και ικανότητες αλλά «γνωριμίες και άκρες» που, αν τις διαθέτει κανείς, μπορεί να «βολευτεί» και να περνά «ζωή και κότα».
Άρχισαν, λοιπόν, να στρέφονται προς την κατάκτηση (με οποιαδήποτε μέσα) μιας θέσης στο Δημόσιο ή μιας θέσης σ’ ένα οργανισμό από όπου, χωρίς να δουλεύουν, θα αμείβονται (με μικρό ή μεγαλύτερο μισθό) και θα έχουν τη δυνατότητα να «τα πιάνουν μαύρα» κάνοντας παρανομίες και προσφέροντας εκδουλεύσεις .
Δυστυχώς, από την τάση αυτή δεν γλύτωσαν ούτε οι Δάσκαλοι, ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΒΑΘΜΙΔΩΝ ΤΗΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗΣ, και υιοθετώντας την αρχή «τόσο με πληρώνουν τόσο κάνω» ξέχασαν την κύρια αποστολή τους, που είναι η διαμόρφωση νέας γενιάς με ηθικές αρχές, με ολοκληρωμένη προσωπικότητα και με γνώσεις και ικανότητες που θα τους επιτρέψουν να εργαστούν για την προκοπή της χώρας τους, και άρχισαν να κυνηγούν το «μαύρο χρήμα» (ιδιαίτερα μαθήματα- εκβιασμοί και εξαγορά ψήφων από φοιτητές για την ανάδειξη Πρυτάνεων.)
Ο θεσμός της οικογένειας περνά μια φάση κατάπτωσης και το μήνυμα που εκπέμπουν οι γονείς προς τα παιδιά είναι το «δούλεψε για να τρως και κλέψε για να έχεις»!
Στις εκλογές ο «κοσμάκης» ( οι περισσότεροι) δεν ψηφίζει τους ικανούς και χρήσιμους για τη χώρα, αλλά εκείνους με τους οποίους έχει «άκρες» και θα πετύχει το «βόλεμα» που επιθυμεί.
Η Εκκλησία ξεχνά το πνευματικό της έργο και επιδίδεται σε συσσώρευση πλούτου με θεμιτά και αθέμιτα μέσα (εκκλησιαστικό σκάνδαλο) και η Δικαιοσύνη γίνεται συνεχώς, από «σχετικά τυφλή» περισσότερο «ανοιχτομάτα». (παρα-δικαστικά κυκλώματα)
Οι (περισσότεροι) πολιτικοί φθάνουν στο μέγιστο βαθμό ηθικής κατάπτωσης και ενδιαφέρονται μόνο για τον προσωπικό τους πλουτισμό (σκάνδαλο Κοσκωτά, σκάνδαλο χρηματιστηρίου, σκάνδαλο δομημένων ομολόγων, σκάνδαλο Βατοπαιδίου, σκάνδαλο Siemens, παράκτιες εταιρίες κ.α.) και μας μιλούν, θρασύτατα, ακόμα για «νόμιμες άρα και ηθικές» πράξεις.
• Ο έλεγχος και η αξιολόγηση απουσιάζουν, σ’ όλους τους τομείς, και οι εργαζόμενοι πανηγυρίζουν γι’ αυτό και, επιδίδονται συχνά σε πράξεις συναλλαγής, κάτω από το τραπέζι.
• Η φοροδιαφυγή γίνεται το εθνικό μας sport (όπου μπορούν, φοροδιαφεύγουν ΟΛΟΙ από τον τελευταίο λούστρο μέχρι τον πιο υψηλόβαθμο κρατικό υπάλληλο ή ιδιώτη .)
• Η εγκληματικότητα και τα ναρκωτικά παίρνουν ανεξέλεγκτες διαστάσεις. (βλέπεις, οι αστυνομικοί μας , για ένα πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα, εκπαιδεύονταν να κυνηγούν αριστερούς και όχι εγκληματίες και αρκετοί απ’ αυτούς εξακολουθούν να λειτουργούν έτσι και σήμερα.)
• Τα ελλείμματα των προϋπολογισμών και το δημόσιο χρέος αυξάνονται με μεγάλο ρυθμό.
• Οι πολιτικοί τα κουκουλώνουν, τα μαγειρεύουν και ωραιοποιημένα τα σερβίρουν στα όργανα της Ε.Ε. νομίζοντας ότι οι «κουτόφραγκοι» θα τα «χάψουν»!
• Σοβαρή βιομηχανική παραγωγή δεν είχαμε ποτέ αλλά και αυτή η υποτυπώδης που υπήρχε εξαφανίστηκε, αφού οι «βιομήχανοι» έπαιρναν δάνεια (με ευνοϊκούς όρους) για να τονώσουν την παραγωγή, αλλά προτιμούσαν να τα φυγαδεύουν στο εξωτερικό και στη συνέχεια να κλείνουν τις επιχειρήσεις τους ή να της μεταφέρουν εκτός Ελλάδος.
• Κάποια αγροτική παραγωγή είχαμε, αλλά οι αγρότες μας ανακάλυψαν τις επιδοτήσεις και τις έπαιρναν, με πλαστά στοιχεία, εγκαταλείποντας, έτσι, τη σοβαρή προσπάθεια για προσαρμογή στις σύγχρονες συνθήκες και παραγωγή ανταγωνιστικών προϊόντων. Θα μου πεις ότι έπρεπε να τους καθοδηγεί σωστά το κράτος. Ναι, αλλά νομίζεις ότι την επεδίωξαν ποτέ αυτή την καθοδήγηση; Είναι πιο εύκολο να κλείνεις τους δρόμους με τα τρακτέρ και τα φορτηγά, παρά να αγωνίζεσαι για προσαρμογές και ανταγωνιστικότητες.
Έτσι φτάσαμε στον Νοέμβριο του 2009.
• Οι δανειστές μας ζητούσαν τα χρήματα τους, εδώ και τώρα!
• Τα όργανα της Ε.Ε. μας χλεύαζαν ως αναξιόπιστους, τεμπέληδες, καλοπερασάκηδες και κλέφτες.
• Η νέα κυβέρνηση ( τουλάχιστον ο Πρωθυπουργός και ορισμένοι Υπουργοί) προσπαθεί να συμμαζέψει τα ασυμμάζευτα.
- Όμως, με ποιον κρατικό μηχανισμό;
- Με ποια κατανόηση από την αντιπολίτευση;
- Με ποιο νομικό και δικαστικό υπόβαθρο;
Όταν υπάρχουν υποχρεώσεις, που τρέχουν, πρέπει να βρεις χρήματα.
Το σωστό και δίκαιο θα ήταν να τα πάρεις πρώτα από τους ισχυρούς και από αυτούς που τα έφαγαν και έπειτα από τους εργαζόμενους, που με τις πράξεις και τις παραλείψεις τους βοήθησαν (ο καθένας με τις δυνάμεις του) στη δημιουργία του όλου μπάχαλου.
Το νομικό καθεστώς, που δημιουργήθηκε, από όλες τις κυβερνήσεις, έχει κατοχυρώσει την ασυλία στους Πολιτικούς και, μια χρονοβόρα και ατελέσφορη διαδικασία στον έλεγχο και την τιμωρία των ισχυρών.
Και, όταν οι δανειστές σου σε κυνηγούν, μοιραία θα στραφείς στους μισθωτούς, τους συνταξιούχους και τους μικρούς επιχειρηματίες, που δεν έχουν ισχυρά λογιστήρια και νομικούς συμβούλους, που θα βρουν τα «παραθυράκια» για να παρακάμψουν τον Νόμο.
Η πολιτική που εφαρμόζεται σήμερα ήταν νομοτελειακά αναμενόμενη!
Υπάρχει ελπίδα;
Σίγουρα ΝΑΙ.
Αρκεί η Κυβέρνηση
1. Να σεβαστεί στην πράξη τον κόπο και τα χρήματα των εργαζομένων κόβοντας με το μαχαίρι τις σπατάλες.
2. Να επιβάλει παντού τον έλεγχο, την αξιολόγηση, την αξιοκρατία, την ισότητα και τη διαφάνεια.
3. Να δημιουργήσει τις συνθήκες για μια σοβαρή αναθεώρηση του συντάγματος που θα επιβάλει την ισονομία για όλους και θα καταργεί την ατιμωρησία των Πολιτικών και της παρέας τους.
Αρκεί τα κόμματα
1. Να πάψουν να υποκρίνονται ότι νοιάζονται για τα συμφέροντα του Ελληνικού λαού , ενώ «σφάζονται» για τις καρέκλες τους.
2. Να πάψουν ( όσα από αυτά το κάνουν) να κηρύσσουν την ΑΝΥΠΑΚΟΗ και τις ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ (σχολείων, ιδρυμάτων, μουσείων δρόμων και λιμανιών)
3. Τις διαφορετικές απόψεις τους και τις διαφορετικές προσεγγίσεις στην επίλυση των προβλημάτων να τις αναπτύσσουν και να τις υποστηρίζουν μέσα στη Βουλή και όχι στους δρόμους και στα τηλεοπτικά παράθυρα.
4. Να επιτρέψουν τη δημιουργία πραγματικά ακηδεμόνευτου συνδικαλισμού.
Αρκεί οι δημοσιογράφοι
1. Να πάψουν να εξαρτώνται από κόμματα και επιχειρήσεις.
2. Να ερευνούν και να προβάλλουν την πραγματικότητα αντικειμενικά, και να μην επιμένουν να οδηγήσουν τους συνομιλητές τους στα συμπεράσματα που αυτοί (οι δημοσιογράφοι) επιθυμούν, αλλά να τους αφήνουν να ολοκληρώσουν τους συλλογισμούς τους και ο κόσμος ας βγάλει τα συμπεράσματά του.
Αρκεί οι δάσκαλοι
Να βρουν, ξανά, τον παλιό καλό τους εαυτό, και να δουλέψουν φιλότιμα και με αυταπάρνηση στο να διαμορφωθεί η νέα γενιά με ηθικές αρχές, με ολοκληρωμένη προσωπικότητα και με γνώσεις και ικανότητες που θα την επιτρέψουν να εργαστεί για την προκοπή της χώρας.
Αρκεί η οικογένεια
Να ανασυνταχθεί και οι γονείς να μαθαίνουν στα παιδιά τους ότι «τα αγαθά κόποις κτώνται»
Αρκεί οι επιχειρηματίες, οι αγρότες και οι εργαζόμενοι σ’ όλους τους τομείς
1. Να καταλάβουν ότι το κέρδος και οι υψηλές αμοιβές δεν είναι αυτοσκοπός, αλλά συνέπεια μιας σκληρής και ευσυνείδητης δουλειάς που θα δημιουργεί πλούτο και ανάλογες ανταμοιβές.
2. Να καταλάβουν ότι, σε περιόδους κρίσης, θα πρέπει να επιδεικνύεται η αρετή της ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ!
Θανάσης Παπαδημητρίου.
αναρτήθηκε από το χρήστη Θανάσης Παπαδημητρίου | 12:29 μ.μ.
9 σχόλια:
Φίλε Θανάση συμφωνώ 100 να μη σου πω 1000% με όσα καταγράφεις. Μια μικρή όμως παρατήρηση: η παρούσα κυβέρνηση δεν έπεσε απ' τον ουρανό, ούτε ήρθε απ' τον Άρη. Οι περισσότεροι απ' τους κυβερνώντες ήταν Υπουργοί ή υφυπουργοί ή βουλευτές όταν το ίδιο τους το κόμμα ενεπλέκονταν στα σκάνδαλα και στις ρεμούλες που τόσο εύστοχα ανέφερες. Κι όταν κάποιος πρωθυπουργός ήταν ηθικός αυτουργός - έτσι λέγεται στην ποινική δικονομία αυτός που συμμετέχει ηθικά σε εγκλήματα - σκανδάλων και παρανομιών που ευθύνονται και αυτά για την σημερινή κατάντια, όταν η Υπουργός Παιδείας είναι η πρώην κοινοτική επίτροπος άρα γνώριζε εκ των έσω το χάλι της ελληνικής οικονομίας αλλά σιωπούσε, ενώ τώρα φορά τάχα μου τον μανδύα της κάθαρσης και της εντιμότητας και της αξιοκρατίας (με 46 ΑΠΟΣΠΑΣΜΕΝΟΥΣ εκπαιδευτικούς στο γραφείο της, αυτή που ουρλιάζει αριστερά και δεξιά για τους "τεμπέληδες" εκπαιδευτικούς), αυτοί και όλοι οι άλλοι ένα έντιμο δρόμο έχουν πια να πάρουν. ΝΑ ΠΑΡΑΙΤΗΘΟΥΝ ΕΔΩ ΚΑΙ ΤΩΡΑ - που έλεγε και ο Ανδρέας ο συνονόματός μου!
Aν τα τρωγαμε ολοι μαζι θα ειχαμε την ιδια μπαγκα
Αν δεν κλεβαμε το κρατος θα ειχαμε πεθανει απο την ληστεια του εις βαρος μας
Αν δεν καναμε καταληψεις θα ειχαν περασει οι νομοι εκτρωμα (γιαννακου,αρσενης)
Αν δεν κανουμε εξεγερση θα μας δολοφονησει το ΔΝΤ
Αν δεν μορφωθουμε θα μας χειραγωγουνε
Αν παρουμε την ζωη μας στα χερια μας και αν αγωνιστουμε και αν επαναστατησουμε θα φτασουμε στο κοσμο των ονειρων μας ΡΑΝΤΕΒΟΥ ΣΤΑ ΟΔΟΦΡΑΓΜΑΤΑ Ο ΓΝΩΣΤΟΣ ΑΓΝΩΣΤΟΣ,το κολοπαιδο,ο αλητης,ο καταληψιας,ο αντιδραστικος,Ο ΟΝΕΙΡΟΠΟΛΟΣ
Αγαπητέ μου ανώνυμε. Δικαιολογημένη η αγανάκτησή σου. Κι εγώ συμφωνώ πως χρειάζεται παλλαικός ξεσηκωμός, αρκεί αυτός ο ξεσηκωμός να μην στρέφεται εναντίον αθώων πολιτών, συμπολιτών μας που οι εργοδότες τους έχουν δεμένους πισθάγκωνα - θυμήσου τους τρεις νεκρούς της MARFIN. Ναι στην αντίδραση, όχι στην τυφλή βία. Ελπίζω να συμφωνείς μαζί μου πως όταν στρεφόμαστε ο ένας εναντίον του άλλου απλά εξυπηρετούμε τα σχέδια των ισχυρών και τίποτα παραπάνω. Η αντίδραση στην εξουσία δεν γίνεται κατ' ανάγκη με μολότοφ, ξύλο και άνανδρες επιθέσεις και δολοφονικές ενέργειες! Κια για να σε παρηγορήσω σου υπενθυμίζω πως παραμένω ακόμα άνεργος με δύο παιδιά και με δικαίωμα διορισμού εδώ και 2 χρόνια. Καλή σου μέρα!
Κυριε Κατσουλα δεν θελω να μου προσαπτεται κουβεντες που δεν ειπα.Σαν μεσο παλης δεν πιστευω οτι ειναι οι πετρες ουτε οι μολοτοφ ουτε η βια ουτε η ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ.Δεν ειμαι παρακρατος ειμαι απλα ενας ανθρωπος.Απο εκει και περα διαφωνω με την ενταξη της χωρας στο δντ σε αντιθεση με τον κυριο παπαδημητριου για μενα το μονο μας οπλο ειναι η ενοτητα και η αλληλεγγυη.Τελος θελω να πω οτι οι καιροι που ερχονται θα ειναι δυσκολοι και επειδη προβλεπω εξεγερση πρεπει να διαλεξουμε στρατοπεδο.Ή με τον λαο και τους εξεγρμενους ή με τα αφεντικα,την βουλη,την τροικα κτλ .Ο ΤΑΞΙΚΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ ΞΕΚΙΝΗΣΕ ΑΠΛΑ Ο ΑΛΗΤΗΣ ΤΗΣ ΓΕΙΤΟΝΙΑΣ (Α)
μπορει να ειναι σωστος ο συλλογισμος σας .Αλλα εξεγερση γινεται οταν υπαρχουν αρκετα καταπιεσμενοι ανθρωποι.1)Εργαζομενοι-μισθωτοι σκλαβοι(μικροτερος μισθος περισσοτερες ωρες οχι δικαιωματα ελαστικοποιηση κ.α.)2)Νεοι που ασχολουνται με την βαθμοθυρια που το σχολειο τους καταστρεφει συνεχως που επισης τους βαζει ΚΑΓΚΕΛΑ και ΑΠΟΒΟΛΛΕΣ,που ενδιαφερονται μονο για το φροντιστηριο.3)Μεταναστες χωρις δικαιωματα με μαυρη εργασια χωρις ασυλο πολιτικο με εκμεταλευση.4)Και καθημερινοι συνταξιουχοι που τοσα χρονια ψηφιζαν κομματα και πλεον τους συχαθηκαν.αυτοι οι νοικοκυραιοι που ακουγαν τραγκα,πρετεντερη κτλπ και τωρα πετανε τις τηλεορασεις.ΟΛΟΙ ΑΥΤΟΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΕΙΝΑΙ ΜΗΧΑΝΕΣ ΚΑΙ ΣΚΛΑΒΟΙ ΤΟΥ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΥ.ΟΛΟΙ ΕΜΕΙΣ ΚΑΝΑΜΕ ΤΗΝ ΑΡΧΗ ΤΟΝ ΔΕΚΕΜΒΡΗ ΣΥΝΕΧΗΣΑΜΕ ΣΤΗΣ 5 ΜΑΗ ΚΑΙ ΣΥΝΕΧΙΖΟΥΜΕ.ΣΥΧΑΘΗΚΑΝ ΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ ΚΑΙ ΕΞΕΓΕΙΡΟΝΤΑΙ.ΟΙ ΣΥΝΕΙΔΗΣΕΙΣ ΦΤΙΑΧΝΟΝΤΑΙ ΣΤΟΝ ΔΡΟΜΟ ΚΑΙ ΟΧΙ ΣΤΑ ΘΡΑΝΙΑ (Α) ΚΑΠΟΙΟΣ-ΟΙΑ
Αγαπητέ μου Ανώνυμε
(που υποψιάζομαι ότι υπήρξες, πρόσφατα, μαθητής μου και, σε θαύμαζα που υποστήριζες ΕΠΩΝΥΜΩΣ τις απόψεις σου , ανεξάρτητα από το αν διαφωνούσα με αυτές)
1. «Aν τα τρώγαμε όλοι μαζί θα είχαμε την ίδια μπάγκα»
Από το «κοτόπουλο» που φαγώθηκε, άλλοι φάγανε τα «μπούτια» και το «στήθος» και εμείς φάγαμε τα «πλατάρια».
Γι’ αυτό δεν έχουμε την ίδια μπάγκα.
Είμαστε, όμως, αθώες περιστερές;
2. «Αν δεν κλέβαμε το κράτος θα είχαμε πεθάνει από την ληστεία του εις βάρος μας»
Έχεις την εντύπωση ότι το κράτος είναι μια έννοια ξέχωρη από εμάς τους ίδιους;
Δηλαδή, εμείς κλέβουμε το κράτος (με τη φοροδιαφυγή, με την εισφοροδιαφυγή, με την αποφυγή της ορθής εκτέλεσης των καθηκόντων μας ως εργαζόμενοι, με τη συναλλαγή μας κάτω από το τραπέζι ως υπάλληλοι της πολεοδομίας ή της εφορίας ή των νοσοκομείων κ.τ.λ. ) για να μην πεθάνουμε από τη ληστεία του κράτους εις βάρος μας;
Και, ταυτόχρονα, θα διαμαρτυρόμαστε για τις υποβαθμισμένες υπηρεσίες που μας προσφέρει;
3. “Αν δεν κάναμε καταλήψεις θα είχαν περάσει οι νόμοι έκτρωμα (Γιαννάκου, Αρσένης) Οι καταλήψεις των Σχολείων και των Πανεπιστημίων έγιναν, κατά κόρον, αλλά οι νόμοι «έκτρωμα», όπως τους αποκαλείς πέρασαν. Πέρασαν γιατί στα Σχολεία οι καταληψίες είχαν ως στόχο απλώς να μη γίνεται το μάθημα και να διαθέτουν οι μαθητές το χρόνο τους στα φροντιστήρια (στην καλύτερη περίπτωση) ή στις καφετέριες (στη χειρότερη).
Πέρασαν στα Πανεπιστήμια γιατί οι φοιτητές διεκδικούσαν τη μη αλλαγή στο υφιστάμενο status ( κυριαρχία των κομματικών παρατάξεων – συναλλαγή των συνδικαλιστών με τους Πρυτάνεις – μοίρασμα των θέσεων στα μεταπτυχιακά με κομματικο-συνδικαλιστικά κριτήρια.
Πέρασαν γιατί οι φοιτητές, επικαλούμενοι το άσυλο, θέλουν να εξακολουθήσουν να υπάρχουν οι λεγόμενοι αναρχικοί μέσα στα Πανεπιστήμια και να κάνουν κουμάντο.
Πέρασαν γιατί δεν υποβλήθηκαν προτάσεις για την ουσιαστική αναβάθμιση του επιπέδου της παρεχόμενης εκπαίδευσης.
4. «Αν δεν κάνουμε εξέγερση θα μας δολοφονήσει το ΔΝΤ»
Το ΔΝΤ το φέραμε όλοι μαζί (οι πολιτικοί -τους οποίους εμείς εκλέγουμε- έχουν τη μεγαλύτερη ευθύνη και εμείς τη μικρότερη ) αλλά, σκέψου, τη θα γινόταν αν δεν το φέρναμε. Θα σου το περιγράψω με μία λέξη: ΧΡΕΟΚΟΠΙΑ.
Αυτά που μας ζητάει το ΔΝΤ είναι πράγματα που θα έπρεπε να τα είχαμε κάνει, μόνοι μας, εδώ και πολύ καιρό.
5. «ΟΙ ΣΥΝΕΙΔΗΣΕΙΣ ΦΤΙΑΧΝΟΝΤΑΙ ΣΤΟΝ ΔΡΟΜΟ ΚΑΙ ΟΧΙ ΣΤΑ ΘΡΑΝΙΑ»
Αυτή είναι μια πολύ λανθασμένη άποψη.
• Απεμπολεί την έννοια των σχολείων και την αξία της μόρφωσης.
• Διολισθαίνει στην κυριαρχία της φιλοσοφίας και της ψυχολογίας του «όχλου»
• Αν, πάλι, αναφέρεσαι σε λαϊκές επαναστάσεις και εγκαθίδρυση Λαϊκών Δημοκρατιών σκέψου ποια ήταν η τύχη τους εκεί όπου εφαρμόστηκαν.
Θανάσης Παπαδημητρίου
Δυστυχώς αυτή είναι η ΠΙΚΡΗ - θέλουμε δεν θέλουμε να το παραδεχτούμε - αλήθεια που αναφέρει ο φίλος μου ο Θανάσης. Δεν πιστεύω βέβαια πως δεν μπορούσαμε να αποφύγουμε το ΔΝΤ. Γιατί άραγε οι "καλοί" μας σύμμαχοι και "φίλοι" δεν μας έβαζαν φρένο όταν το χρέος είχε φτάσει στα 100 δισ ή στα 150; Τι περίμεναν, ότι ξαφνικά θα μας έπιανε το φιλότιμο και θα σταματούσαμε τη ρεμούλα και τη διαφθορά; Θυμηθείτε μόνο τι έγινε έναν αιώνα και κάτι πριν, στα 1898 με την επιβολή του ΔΟΕ (Διεθνούς Οικονομικού Ελέγχου) στην Ελλάδα του Δηλιγιάννη και του Τρικούπη. Όχι μόνο δεν καταφέραμε να αποπληρώσουμε τα χρέη,όχι μόνο υποδουλωθήκαμε οικονομικά και πολιτικά στις Μεγάλες Δυνάμεις, όχι μόνο κατέρρευσε το πολιτικό σύστημα και τα κόμματα, αλλά τελικώς φτάσαμε στην επέμβαση (ΚΑΙ ΠΑΛΙ) του στρατού στο Γουδί το 1909. Τα ξεχάσαμε αυτά; Γιατί ως λαός είμαστε αμνήμονες; Πολύ φοβάμαι όμως πως τώρα πια ούτε Ζορμπάς υπάρχει, ούτε Παπαναστασίου, ούτε Βενιζέλος, ούτε αλύτρωτοι αδελφοί για να μασήσουμε το παραμυθάκι της ελπίδας από κάπου! Κι όσο για τις λαϊκές δημοκρατίες που κατέρρευσαν να θυμίσω πως και ο καπιταλισμός αυτή τη στιγμή δείχνει στην ανθρωπότητα τα φοβερά του δόντια! 40.000.000 άνεργοι και άστεγοι στις ΗΠΑ, 500.000 άνεργοι στην πατρίδα μας εκ των οποίων οι 350.000 είναι νέοι κάτω των 30 και επίσης 200.000 άτομα κάτω από το όριο της φτώχειας. Μην συγκρίνουμε λοιπόν καταστάσεις γιατί άκρη δεν θα βρούμε. Στην τελική για να χρησιμοποιήσω και φράση πολιτικού μας οι λαϊκές δημοκρατίες έδιναν σπίτια στον κόσμο δεν τα άρπαζαν! Καλή μέρα σε όλους και καλή δύναμη, καλό μήνα και καλό κουράγιο!
Προς όλους:
1. Σας δηλώνω κατηγορηματικά ότι δεν είμαι καθόλου ευτυχής με την έλευση του ΔΝΤ.
2. Όταν , με ευθύνη πολιτικών, βιομηχάνων, επιχειρηματιών και ημών των πολιτών :
• Διογκώθηκε το χρέος και τα ελλείμματα
• Κατέρρευσε κάθε έννοια ελεγκτικών μηχανισμών
• Κλονίστηκε η εμπιστοσύνη μας στη Δικαιοσύνη, στην Εκκλησία, στην Οικογένεια και στους Νόμους του Κράτους
• Αυξήθηκε υπέρμετρα το ΘΡΑΣΟΣ όλων
• Η παρα-οικονομία επισκίασε την οικονομία
• Ξεφτιλίστηκε το Σχολείο και οι Διδάσκοντες και,
• Οι δανειστές μας απαιτούσαν τα δανεικά εδώ και τώρα, ενώ τα spreads(λόγω της ανύπαρκτης αξιοπιστίας μας-πράγμα που καλλιεργήθηκε τα τελευταία 35 χρόνια) έφτασαν στις 1000 μονάδες
Ποιος θα μπορούσε να αποτρέψει την έλευση του ΔΝΤ;
3. Οι κραυγές των κομμάτων ότι «εμείς θα καταφέρναμε να έχουμε και το σκύλο χορτάτο και την πίτα ολόκληρη» απλά μας χαϊδεύουν τα αυτιά και ακούγονται σαν «παρηγοριά στον άρρωστο…»
4. Πρέπει όλοι να αναλάβουμε τις ευθύνες μας (ο καθένας στο μέτρο που τον αφορούν).
Να πάψουμε να πιπιλάμε την καραμέλα «φταίνε όλοι οι άλλοι εκτός από εμάς».
Είναι εύκολο να λέμε «φέρτε πίσω τα κλεμμένα» και «να πληρώσουν αυτοί που τα έφαγαν».
Με το νομικό καθεστώς που διαθέτουμε μπορούμε να τους πιάσουμε;
5. Δεν μ’ ενδιαφέρει αν απέτυχαν οι Λαϊκές Δημοκρατίες ή αν καταρρέει ο Καπιταλισμός.
Με ενδιαφέρει να μπορέσουμε να ζήσουμε ειρηνικά, με αλληλοσεβασμό και με αξιοπρέπεια.
ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΝΑ ΞΑΝΑΖΗΣΩ ΑΛΛΟΝ ΕΜΦΥΛΙΟ.
6. Ας γίνουμε ειλικρινείς και ας κάνουμε μια ΝΕΑ ΑΡΧΗ.
Καλέ μου φίλε, προς θεού δεν ισχυρίστηκα κάτι τέτοιο. Απλά ως παρατήρηση το έθεσα, διότι καμιά φορά τα οδοφράγματα κατακλύζονται από τους "γνωστούς-αγνώστους", η προβοκάτσια της κυβέρνησης και των ΜΜΕ πάει σύννεφο και οι αγώνες των εργαζομένων περνούν σε δεύτερη μοίρα, όπως πολλές φορές θα έχεις διαπιστώσει. Εγώ πάλι ΔΕΝ προβλέπω εξέγερση (ίσως καμιά πορεία ή καμιά 48ωρη απεργία) γιατί:
- οι συνδικαλιστικές ηγεσίες είναι ΠΟΥΛΗΜΕΝΕΣ ΚΑΙ ΠΡΟΣΚΥΝΗΜΕΝΕΣ
- ο λαός είναι φίλε μου (δυστυχώς ή ευτυχώς) ακόμα ΧΟΡΤΑΤΟΣ και ως γνωστόν από ΧΟΡΤΑΤΟΥΣ και ΒΟΛΕΜΕΝΟΥΣ δεν γίνονται εξεγέρσεις
- τα πολιτικά κόμματα έχουν ξεφτίσει και δεν μπορούν πια να πείσουν ΚΑΝΕΝΑΝ
- ΟΛΟΙ είναι υπερχρεωμένοι στις τράπεζες και ΔΟΥΛΕΥΟΥΝ ΜΑΝΙΩΔΩΣ για να αποπληρώσουν τα χρέη τους
- οι εξεγέρσεις γίνονται όταν υπάρχει καλλιεργημένη πολιτική και ταξική συνείδηση, πράγμα ανύπαρκτο σε πολλούς στην ελληνική κοινωνία!
- η ελληνική νεολαία, πλην ορισμένων εξαιρέσεων, παίζει μια χαρά το παιχνιδάκι τους κυνηγώντας μια θέση στο Πανεπιστήμιο ή μια θεσούλα στο δημόσιο όταν αποφοιτήσει ή μια δουλίτσα που θα σκύβει το κεφάλι στον εργοδότη θα τρώει τη φάπα και θα μιλάει κάποτε για τους "αγώνες" που έκαναν όταν ήταν νέοι
- η ελληνική κοινωνία συνεχίζει να ενημερώνεται από 9, ΝΑΙ 9, κρατικά κανάλια ΕΤ1 ΝΕΤ ET3 MEGA ANT1 STAR ALTER ALPHA SKAI, την Τρέμη, τον Καψή και τον Πρετεντέρη
- θα μας ρίχνουν το παραμυθάκι για καμιά 24ωρη ή 48ωρη απεργία εκτόνωσης και ...φούρνος μην καπνίσει
- όποιος σήμερα μιλάει για ξεσηκωμό αποκαλείται ελεεινός ΚΚΕς, προπαγανδιστής, ανόητος ή ρομαντικός
- η χειμερία νάρκη που μας έχουν ρίξει θα είναι μακράς, πολύ μακράς διαρκείας!
Αυτά όμως δεν πρέπει να μας πτοούν, η ανθρωπότητα ό, τι κέρδισε το κέρδισε με αγώνες, με συνεχή εγρήγορση και δράση. Αυτό που έχουμε απλά να κάνουμε είναι ένα: να καλλιεργήσουμε τις συνειδήσεις μας μήπως ως λαός συνολικά ξυπνήσουμε από το λήθαργό μας και αντιδράσουμε!!
Δημοσίευση σχολίου
Εγγραφή σε Σχόλια ανάρτησης [Atom]
<< Αρχική σελίδα