Οι καταγγελίες δεν ωφελούν όταν παραμένουν καταγγελίες.
Στα τέλη της δεκαετίας του ’50 και στις αρχές της δεκαετίας του ’60 τα πράγματα, από οικονομικής απόψεως, ήταν τόσο άσχημα όσο είναι και σήμερα.
Πολλοί συμπατριώτες μας έπαιρναν το δρόμο της ξενιτιάς για να αναζητήσουν, ως εργάτες σε ανθρακωρυχεία ή σε βαριές βιομηχανίες, μια καλύτερη τύχη.
Ένα παιδί της εποχής εκείνης, που ο πατέρας του ήταν εξόριστος για τη συμμετοχή του στο Ε.Α.Μ. , διάβαζε σε μια αριστερή εφημερίδα ότι η χώρα μας έχει πλούτο που τον δημιουργούν οι εργάτες και οι αγρότες αλλά τον καρπώνονται οι τραπεζίτες , οι μεγαλέμποροι και οι πολιτικοί και, όλοι αυτοί, έβγαζαν τα χρήματα λαθραία σε Ελβετικές τράπεζες, όπου είχαν αριθμημένους και όχι επώνυμους λογαριασμούς.
Το κείμενο αυτό ( με παραλλαγές που δεν αλλοίωναν την ουσία του ) έκανε συστηματικά την εμφάνιση του.
Ήταν κάτι ανάλογο με αυτό που λέγεται και γράφεται σήμερα:
«Η αλήθεια είναι τούτη:
Τα 600 δισ. του συσσωρευμένου πλούτου που κατέχουν οι τράπεζες,
τα 700 δισ. του συσσωρευμένου πλούτου που κατέχουν οι εν Ελλάδι πολυεθνικές και μονοπώλια, τα 450 δισ. που έχει πληρώσει ο ελληνικός λαός σε τόκους την τελευταία δεκαετία υπέρ ντόπιων και ξένων «τοκογλύφων» δανειστών, τα 60 δισ. «ρευστό» που διαθέτουν οι 4.000 Έλληνες πλουτοκράτες με «private banking» λογαριασμούς, είναι από μόνα τους ασφαλή στοιχεία για να προσδιοριστεί με απόλυτη ακρίβεια ποιοι τα φάγανε και ποιοι συνεχίζουν να τα τρώνε». (αν και τα αριθμητικά στοιχεία αμφισβητούνται από πολλούς)
Το παιδί το εμπέδωσε (το κείμενο), άρχισε να το προβάλλει σε κάθε ευκαιρία και να ζητά, μαζί με άλλους, να διωχθούν οι παραπάνω και να αναγκασθούν να επιστρέψουν τα χρήματα που έφαγαν .
Μια μέρα, ένας από το ακροατήριο του τον ρώτησε:
• Αυτά που λες - πέρα από τη συναισθηματική σου πεποίθηση ότι αληθεύουν- μπορείς να τα αποδείξεις;
• Το νομικό καθεστώς που διέπει τη ζωή μας φτιάχτηκε από τους ανθρώπους που εσύ κατηγορείς. Θα σου επιτρέψει – και αν ακόμα βρεις κάποιες ενδείξεις – να προχωρήσεις στη δίωξη τους;
Ήταν κάτι ανάλογο με αυτό που γίνεται σήμερα:
« Εξεταστικές επιτροπές, σκυλοκαβγάδες για τα μάτια του κόσμου, δήθεν διαφωνίες, δήθεν επιφυλάξεις και το αποτέλεσμα ΜΗΔΕΝ. Οι συμμετέχοντες όμως, από όλα τα κόμματα, προσπαθούν να εκμεταλλευτούν πολιτικά το γεγονός και να «τσιμπήσουν ψήφους», να επιρρίψουν τις ευθύνες στους άλλους, εισπράττοντας τη δέουσα αμοιβή τους.»
Και τότε και σήμερα είναι πολλοί εκείνοι που στα κρυφά «διπλαρώνουν τους ισχυρούς και στα δυο λυγάν τη μέση» , όπως έλεγε και ο Βάρναλης, και συμμαχούν μαζί τους αρκεί να φάνε και αυτοί ένα κοκαλάκι!
Αρκεί να τους δοθεί η ευκαιρία να τα «πιάσουν μαύρα» και να αποκτήσουν και αυτοί το αυθαίρετο τους, το ακριβό τους αυτοκίνητο και πιθανώς και το σκαφάκι τους.
Αυτό κατάντησε να γίνει «Εθνική μας κουλτούρα», που στις μεταξύ μας συζητήσεις το παραδεχόμαστε όλοι, αλλά «διαρρηγνύουμε τα ιμάτια μας» όταν μας το λένε άλλοι ( Στρος Καν – Όλι Ρεν και όπως αλλιώς κι αν λέγονται).
Το παιδί της εποχής εκείνης, καθώς μεγάλωνε, άρχισε να σκέφτεται πως υπάρχουν δύο λύσεις:
• Η λύση της λαϊκής επανάστασης και η εγκαθίδρυση λαϊκής δημοκρατίας, πράγμα που εφαρμόστηκε σε άλλες χώρες και, αντί να φέρει την ευημερία των λαών, έφερε νέα κομματική γραφειοκρατία, νέους πλουτοκράτες και νέους δυνάστες.
Η εξαθλίωση των ανθρώπων στις χώρες του τέως υπαρκτού σοσιαλισμού το μαρτυράει. (Αλήθεια, όλοι αυτοί οι Ρώσοι και Ουκρανοί μεγιστάνες του πλούτου , που κυκλοφορούν σήμερα ανά τον κόσμο και ιδρύουν τις μεγάλες εταιρίες και αγοράζουν εφημερίδες, ποδοσφαιρικές ομάδες κ.τ.λ. ήταν ή δεν ήταν αγαπημένα παιδιά του κομμουνιστικού κόμματος; )
• Η λύση της απόκτησης γνώσεων και δεξιοτήτων που θα του επέτρεπαν να πολεμήσει την παραπάνω « Εθνική κουλτούρα» και να συμβάλλει, μαζί με όσους άλλους το ήθελαν, στη δημιουργία «νέας κουλτούρας» που θα εστιάζει στην βελτίωση του ήθους των ανθρώπων και στην προβολή ιδανικών και αξιών.
Παρά τις αντιξοότητες, το παιδί της εποχής εκείνης τα κατάφερε και έγινε δάσκαλος. Στα 40 χρόνια της ενασχόλησης του με τα παιδιά προσπάθησε να αναδείξει αυτή τη «νέα κουλτούρα» και την αξία του λόγου με επιχειρήματα και όχι με γενικόλογες καταγγελίες।
Πολλοί συμπατριώτες μας έπαιρναν το δρόμο της ξενιτιάς για να αναζητήσουν, ως εργάτες σε ανθρακωρυχεία ή σε βαριές βιομηχανίες, μια καλύτερη τύχη.
Ένα παιδί της εποχής εκείνης, που ο πατέρας του ήταν εξόριστος για τη συμμετοχή του στο Ε.Α.Μ. , διάβαζε σε μια αριστερή εφημερίδα ότι η χώρα μας έχει πλούτο που τον δημιουργούν οι εργάτες και οι αγρότες αλλά τον καρπώνονται οι τραπεζίτες , οι μεγαλέμποροι και οι πολιτικοί και, όλοι αυτοί, έβγαζαν τα χρήματα λαθραία σε Ελβετικές τράπεζες, όπου είχαν αριθμημένους και όχι επώνυμους λογαριασμούς.
Το κείμενο αυτό ( με παραλλαγές που δεν αλλοίωναν την ουσία του ) έκανε συστηματικά την εμφάνιση του.
Ήταν κάτι ανάλογο με αυτό που λέγεται και γράφεται σήμερα:
«Η αλήθεια είναι τούτη:
Τα 600 δισ. του συσσωρευμένου πλούτου που κατέχουν οι τράπεζες,
τα 700 δισ. του συσσωρευμένου πλούτου που κατέχουν οι εν Ελλάδι πολυεθνικές και μονοπώλια, τα 450 δισ. που έχει πληρώσει ο ελληνικός λαός σε τόκους την τελευταία δεκαετία υπέρ ντόπιων και ξένων «τοκογλύφων» δανειστών, τα 60 δισ. «ρευστό» που διαθέτουν οι 4.000 Έλληνες πλουτοκράτες με «private banking» λογαριασμούς, είναι από μόνα τους ασφαλή στοιχεία για να προσδιοριστεί με απόλυτη ακρίβεια ποιοι τα φάγανε και ποιοι συνεχίζουν να τα τρώνε». (αν και τα αριθμητικά στοιχεία αμφισβητούνται από πολλούς)
Το παιδί το εμπέδωσε (το κείμενο), άρχισε να το προβάλλει σε κάθε ευκαιρία και να ζητά, μαζί με άλλους, να διωχθούν οι παραπάνω και να αναγκασθούν να επιστρέψουν τα χρήματα που έφαγαν .
Μια μέρα, ένας από το ακροατήριο του τον ρώτησε:
• Αυτά που λες - πέρα από τη συναισθηματική σου πεποίθηση ότι αληθεύουν- μπορείς να τα αποδείξεις;
• Το νομικό καθεστώς που διέπει τη ζωή μας φτιάχτηκε από τους ανθρώπους που εσύ κατηγορείς. Θα σου επιτρέψει – και αν ακόμα βρεις κάποιες ενδείξεις – να προχωρήσεις στη δίωξη τους;
Ήταν κάτι ανάλογο με αυτό που γίνεται σήμερα:
« Εξεταστικές επιτροπές, σκυλοκαβγάδες για τα μάτια του κόσμου, δήθεν διαφωνίες, δήθεν επιφυλάξεις και το αποτέλεσμα ΜΗΔΕΝ. Οι συμμετέχοντες όμως, από όλα τα κόμματα, προσπαθούν να εκμεταλλευτούν πολιτικά το γεγονός και να «τσιμπήσουν ψήφους», να επιρρίψουν τις ευθύνες στους άλλους, εισπράττοντας τη δέουσα αμοιβή τους.»
Και τότε και σήμερα είναι πολλοί εκείνοι που στα κρυφά «διπλαρώνουν τους ισχυρούς και στα δυο λυγάν τη μέση» , όπως έλεγε και ο Βάρναλης, και συμμαχούν μαζί τους αρκεί να φάνε και αυτοί ένα κοκαλάκι!
Αρκεί να τους δοθεί η ευκαιρία να τα «πιάσουν μαύρα» και να αποκτήσουν και αυτοί το αυθαίρετο τους, το ακριβό τους αυτοκίνητο και πιθανώς και το σκαφάκι τους.
Αυτό κατάντησε να γίνει «Εθνική μας κουλτούρα», που στις μεταξύ μας συζητήσεις το παραδεχόμαστε όλοι, αλλά «διαρρηγνύουμε τα ιμάτια μας» όταν μας το λένε άλλοι ( Στρος Καν – Όλι Ρεν και όπως αλλιώς κι αν λέγονται).
Το παιδί της εποχής εκείνης, καθώς μεγάλωνε, άρχισε να σκέφτεται πως υπάρχουν δύο λύσεις:
• Η λύση της λαϊκής επανάστασης και η εγκαθίδρυση λαϊκής δημοκρατίας, πράγμα που εφαρμόστηκε σε άλλες χώρες και, αντί να φέρει την ευημερία των λαών, έφερε νέα κομματική γραφειοκρατία, νέους πλουτοκράτες και νέους δυνάστες.
Η εξαθλίωση των ανθρώπων στις χώρες του τέως υπαρκτού σοσιαλισμού το μαρτυράει. (Αλήθεια, όλοι αυτοί οι Ρώσοι και Ουκρανοί μεγιστάνες του πλούτου , που κυκλοφορούν σήμερα ανά τον κόσμο και ιδρύουν τις μεγάλες εταιρίες και αγοράζουν εφημερίδες, ποδοσφαιρικές ομάδες κ.τ.λ. ήταν ή δεν ήταν αγαπημένα παιδιά του κομμουνιστικού κόμματος; )
• Η λύση της απόκτησης γνώσεων και δεξιοτήτων που θα του επέτρεπαν να πολεμήσει την παραπάνω « Εθνική κουλτούρα» και να συμβάλλει, μαζί με όσους άλλους το ήθελαν, στη δημιουργία «νέας κουλτούρας» που θα εστιάζει στην βελτίωση του ήθους των ανθρώπων και στην προβολή ιδανικών και αξιών.
Παρά τις αντιξοότητες, το παιδί της εποχής εκείνης τα κατάφερε και έγινε δάσκαλος. Στα 40 χρόνια της ενασχόλησης του με τα παιδιά προσπάθησε να αναδείξει αυτή τη «νέα κουλτούρα» και την αξία του λόγου με επιχειρήματα και όχι με γενικόλογες καταγγελίες।
Θανάσης Παπαδημητρίου
αναρτήθηκε από το χρήστη Θανάσης Παπαδημητρίου | 9:33 π.μ.
3 σχόλια:
Φίλε μου Θανάση:
- Τι θα πρέπει να απασχολεί έναν νέο άνθρωπο σήμερα, αν αυτή είναι η αλήθεια για τις τράπεζες και "αυτούς που τα φάγανε" ή αν αποδεικνύεται με ακριβή στοιχεία; Αμφισβητεί δηλ. κανείς πως τα λεφτά του ελληνικού λαού τα έφαγαν οι τραπεζίτες, οι κυβερνήσεις 1974-2011, οι βιομήχανοι και οι εφοπλιστές;
- Γνωρίζεις άραγε πως η κυβέρνηση Καραμανλή (τα στοιχεία είναι πέρα για πέρα αληθή) έδωσε "δωράκι στις τράπεζες 100 δισ για να καλύψει τα ελλείμματά τους, χρήματα που σήμερα εξακολουθεί να χαρίζει η κυβέρνηση Παπανδρέου;
- Ο σοσιαλισμός και ο κομμουνισμός απέτυχαν. Ο καπιταλισμός πού ακριβώς πέτυχε φίλε μου; Στο να σου πάρει το σπίτι και να κάνει τα παιδιά σου σκλάβους του ΔΝΤ και των Αμερικανών;
- Οι γενικόλογες καταγγελίες δεν είναι ακριβώς γενικόλογες, είναι βασισμένες σε υπαρκτά στοιχεία και καταστάσεις. Ένα από αυτά είναι ο μισθός πείνας που έπαιρνες τόσα χρόνια και η σύνταξη πείνας που θα πάρεις. Κι αυτό θα είναι δώρο του καπιταλιστικού συστήματος και όχι του σοσιαλιστικού.
- Τη χώρα οικονομικά δεν την εξαθλίωσε ο κομμουνισμός, την εξαθλίωσε το καπιταλιστικό σύστημα. Σε αυτό το σύστημα, που όπως λες μας δίνει και φαγάκι και τρώμε, μήπως θα έπρεπε να λέμε και ευχαριστώ που ήδη έφτασε την ανεργία μας στο 14,5% και άλλο τόσο ποσοστό νέων το καταδίκασε να πάρει το δρόμο της ματανάστευσης;
- Η πατρίδα, που την υπηρέτησες με τόσο μεράκι και αγάπη να μάθεις τα ελληνόπουλα γράμματα, μέσω κάποιων ευτραφών κυρίων σε αποκάλεσε "κοπρίτη" και "τεμπελόσκυλο"!
Αν όλα αυτά σου αρέσουν και είναι γενικολογίες και αφορισμοί τότε ε, ναι φταίει ο κομμουνισμός, η ΕΣΣΔ, ο Άρης Βελουχιώτης και οι.... εξωγήινοι εκτός από αυτούς που φταίνε πραγματικά!
Αγαπητέ μου φίλε Ανδρέα,
1. Είναι γεγονός ότι το χρέος της Ελλάδας ανέρχεται στα επίπεδα του 150% του Α.Ε,Π. και γι’ αυτό την κύρια ευθύνη την έχουν τα δυό μεγάλα κόμματα.
2. Ευθύνη έχουν και τα μικρότερα κόμματα διότι:
• Δεν αντέδρασαν όταν έπρεπε και όσο έπρεπε.
• Δεν επεξεργάστηκαν συγκεκριμένες λύσεις για τα προβλήματα της χώρας και αρκέστηκαν (εξ άλλου ήξεραν ότι δεν θα κληθούν να κυβερνήσουν «και να βγάλουν τα κάστανα από τη φωτιά») μόνο στο να διατυπώνουν καταγγελτικό λόγο (πολλές φορές με τραγικές υπερβολές).
• Στήριξαν άκριτα (ιδίως το ΚΚΕ με το ΠΑΜΕ) την οποιαδήποτε απεργιακή κινητοποίηση, ακόμα και εργαζομένων με παχυλές αμοιβές(π.χ. λιμενεργάτες του Πειραιά), και με καταλήψεις και (πολλές φορές αδικαιολόγητες) πορείες κατέφεραν και εξακολουθούν να καταφέρουν σοβαρό πλήγμα, τόσο στους μικρομεσαίους ελεύθερους επαγγελματίες και εμπόρους, όσο και στον τουρισμό.
• Αντί για επιχειρήματα, χρησιμοποίησαν την προπαγάνδα της λάσπης, διαστρέβλωσαν δηλώσεις και καταστάσεις (π.χ. ο Πάγκαλος δεν απεκάλεσε «κοπρίτες» όλους τους δημόσιους υπάλληλους, όπως κατά κόρον προβάλλεται, αλλά μόνο εκείνους που, χωρίς τα απαραίτητα προσόντα και γλείφοντας κάποιους πολιτικούς, κατάφεραν να καταλάβουν θέσεις στο δημόσιο και πληρώνονται χωρίς να δουλεύουν. Τον Πάγκαλο μπορεί να τον κατηγορήσει κανείς για πολλά πράγματα, αλλά όχι με «επιχειρήματα» του τύπου « ο χοντρός» , «ο κοιλαράς κ.τ.λ.
• Η περιβόητη ρήση « μαζί τα φάγαμε» του Πάγκαλου αναφέρεται :
(1) Σε εκείνους τους αγρότες που παρέδιδαν δύο και τρείς φορές το ίδιο βαμβάκι για να εισπράξουν την επιδότηση
(2) Σε εκείνους τους γιατρούς, που τα έκαναν πλακάκια με φαρμακοβιομηχανίες και εταιρίες που προμήθευαν νοσοκομειακό υλικό, με υπερκοστολόγηση και με φέσωμα των νοσοκομείων, ενώ ταυτόχρονα πετούσαν στους κουβάδες των αχρήστων φάρμακα και υλικά.
(3) Σε εκείνους τους υπάλληλους των Εφοριών , της Πολεοδομίας και των ΔΕΚΟ, που αντί να προσφέρουν έργο, έστησαν βιομηχανία συναλλαγών και πλούτισαν
(4) Σε εκείνους τους νεοέλληνες που ξεχνούσαν να υποβάλλουν φορολογική δήλωση ή υπέβαλλαν συστηματικά ψευδή φορολογική δήλωση, και σε πολλούς άλλους.
Οι πολίτες όλων των παραπάνω κατηγοριών έφαγαν λίγα;
3. Για το μαύρο μας του χάλι φταίνε τα κόμματα που μας κυβέρνησαν, φταίνε οι άνθρωποι που ξεφτίλισαν τα ιδεολογικά ρεύματα, μα πάνω απ’ όλα φταίει το γεγονός ότι αφεθήκαμε στην απώλεια της ανθρωπιάς μας και πέσαμε με τα μούτρα στον τζόγο και τον εύκολο πλουτισμό.
Θανάσης
Η γιαγιά μου Θανάση έλεγε μια σοφή παροιμία:
"Εκεί που πήδηξε η γίδα θα πηδήξει και η βιτούλα"!
Και ο μεγάλος μας ποιητής ο Κωστής Παλαμάς:
"Η ελευθερία των λαών δε μετριέται με το στρέμμα, με της καρδιάς το πύρωμα μετριέται και με το αίμα"!
Καλό σου βράδυ!
Δημοσίευση σχολίου
Εγγραφή σε Σχόλια ανάρτησης [Atom]
<< Αρχική σελίδα