Μίκης Θεοδωράκης:Το όπλο της ανυπακοής
Τα αποτελέσματα από τις τελευταίες εκλογές θέτουν σοβαρά προβλήματα σε σχέση με εκείνο το ποσοστό των ψηφοφόρων που νομιμοποιεί μια κυβέρνηση και το κυβερνών κόμμα να ισχυρίζονται ότι διαθέτουν την πλειοψηφία ενός λαού και επομένως το δικαιούται να ασκούν την εξουσία. ΄Ηδη το γεγονός ότι οι ποικίλες αλχημείες απαραίτητες για να λειτουργήσει δήθεν το σύστημα- επιτρέπουν να αναδειχθούν κυβερνήσεις ουσιαστικής μειοψηφίας κάτω.....
του 50% και να λαμβάνουν αποφάσεις και μέτρα που είναι δυνατόν ακόμη και να αντίκεινται στα συμφέροντα της πραγματικής πλειοψηφίας έχει ως αποτέλεσμα να υποσκάπτεται η ενότητα του λαού που μονάχα μια ουσιαστική πλειοψηφία μπορεί να εξασφαλίσει και επομένως η εθνική σύμπνοια που θα πρέπει να αποτελεί το ΑΛΦΑ και το ΩΜΕΓΑ τόσο για την ομαλότητα όσο και για την πρόοδο του συνόλου μιας κοινωνίας.
Τι γίνεται όμως όταν η μεγάλη αποχή και η ύπαρξη πολλών κομμάτων κατεβάζουν τον πήχη της κυβερνητικής πλειοψηφίας στο ένα τρίτο του συνόλου των ψηφοφόρων;
Δεν πρόκειται πλέον για ένα ποσοστό περιορισμένης μειοψηφίας όπως πριν, αλλά για ένα αποτέλεσμα μιας ελάχιστης μειοψηφίας, που επομένως είναι απαράδεκτο να μπορεί να εκπροσωπήσει το σύνολο του λαού και μάλιστα σε μια περίοδο εθνικής κρίσεως. Από τις αλχημείες των συνταγματολόγων του ισχύοντος κοινοβουλευτικού μας συστήματος εκπέσαμε στην καρικατούρα της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας που επιτρέπει σε μια ασήμαντη για κοινοβουλευτικά σταθμά μειοψηφία να ασκεί την εξουσία εν ονόματι, αλλά αν το επιθυμεί και εις βάρος, της πραγματικής πλειοψηφίας του λαού.
Δεν πρόκειται πλέον για ένα ποσοστό περιορισμένης μειοψηφίας όπως πριν, αλλά για ένα αποτέλεσμα μιας ελάχιστης μειοψηφίας, που επομένως είναι απαράδεκτο να μπορεί να εκπροσωπήσει το σύνολο του λαού και μάλιστα σε μια περίοδο εθνικής κρίσεως. Από τις αλχημείες των συνταγματολόγων του ισχύοντος κοινοβουλευτικού μας συστήματος εκπέσαμε στην καρικατούρα της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας που επιτρέπει σε μια ασήμαντη για κοινοβουλευτικά σταθμά μειοψηφία να ασκεί την εξουσία εν ονόματι, αλλά αν το επιθυμεί και εις βάρος, της πραγματικής πλειοψηφίας του λαού.
Το γεγονός αυτό κατά τη γνώμη ενός απλού πολίτη όπως εγώ αποτελεί εκτροπή από τη δημοκρατική νομιμότητα κατά την οποία η πλειοψηφία κυβερνά και η μειοψηφία ελέγχει. Γιατί σήμερα η μεν μειοψηφία κυβερνά, η δε πλειοψηφία είναι καταδικασμένη να υφίσταται παθητικά τις αποφάσεις της. Γεγονός που κατά τη γνώμη μου νομιμοποιεί την ανυπακοή και την καθιστά όργανο άμυνας των πολλών απέναντι σε μια έωλη και ουσιαστικά αντιδημοκρατική νομιμοποίηση των ολίγων. Στον πρώτο γύρο των εκλογών για τον «Καλλικράτη» το ΠαΣοΚ απώλεσε ένα εκατομμύριο των ψηφοφόρων του. Αυτό σημαίνει ότι με τον α΄ ή τον β΄ τρόπο οι οπαδοί του κυβερνώντος κόμματος διαφώνησαν με την πολιτική του.
Πώς καταγράφεται λοιπόν αυτή η αποδοκιμασία του κυβερνητικού προγράμματος από τους ίδιους τους οπαδούς του σε συνταγματικό επίπεδο ουσίας και όχι τύπων; Και κυρίως ποια είναι στο επίπεδο πραγματικής δημοκρατικής λειτουργίας του πολιτεύματος; Και με ποιες επιπτώσεις στην πορεία της χώρας; Και με ποιο ουσιαστικό και όχι τυπικό και διάτρητο κύρος όπως τώρα θα εξακολουθεί να έχει το μονοπώλιο των αποφάσεων στη Βουλή για την ψήφιση νόμων και μέτρων χάρη στην κυβερνητική πλειοψηφία; Πρόκειται για ένα συνταγματικό αδιέξοδο, που βαρύνει, αλλοιώνει και βλάπτει τη χρηστή διακυβέρνηση της χώρας, οδηγώντας σε μια ουσιαστική κατάχρηση εξουσίας, και μετατρέπει τη Βουλή σε ένα άλλοθι για μια κατ΄ ουσίαν δικτατορική επιβολή μιας μειοψηφίας επί της πλειοψηφίας। Με άλλα λόγια οδηγεί στην καταπάτηση της Δημοκρατίας ως συστήματος που διασφαλίζει ίσα δικαιώματα σε όλους τους πολίτες. Υποθέτω ότι μετά τη μετατροπή του πολιτεύματος από προεδρικό σε πρωθυπουργοκεντρικό ο ρόλος του Προέδρου της Δημοκρατίας, που είναι κατά το Σύνταγμα «ρυθμιστής του πολιτεύματος», παραμένει παθητικός.
Πώς καταγράφεται λοιπόν αυτή η αποδοκιμασία του κυβερνητικού προγράμματος από τους ίδιους τους οπαδούς του σε συνταγματικό επίπεδο ουσίας και όχι τύπων; Και κυρίως ποια είναι στο επίπεδο πραγματικής δημοκρατικής λειτουργίας του πολιτεύματος; Και με ποιες επιπτώσεις στην πορεία της χώρας; Και με ποιο ουσιαστικό και όχι τυπικό και διάτρητο κύρος όπως τώρα θα εξακολουθεί να έχει το μονοπώλιο των αποφάσεων στη Βουλή για την ψήφιση νόμων και μέτρων χάρη στην κυβερνητική πλειοψηφία; Πρόκειται για ένα συνταγματικό αδιέξοδο, που βαρύνει, αλλοιώνει και βλάπτει τη χρηστή διακυβέρνηση της χώρας, οδηγώντας σε μια ουσιαστική κατάχρηση εξουσίας, και μετατρέπει τη Βουλή σε ένα άλλοθι για μια κατ΄ ουσίαν δικτατορική επιβολή μιας μειοψηφίας επί της πλειοψηφίας। Με άλλα λόγια οδηγεί στην καταπάτηση της Δημοκρατίας ως συστήματος που διασφαλίζει ίσα δικαιώματα σε όλους τους πολίτες. Υποθέτω ότι μετά τη μετατροπή του πολιτεύματος από προεδρικό σε πρωθυπουργοκεντρικό ο ρόλος του Προέδρου της Δημοκρατίας, που είναι κατά το Σύνταγμα «ρυθμιστής του πολιτεύματος», παραμένει παθητικός.
Τι δέον γενέσθαι; Το ιδεώδες θα ήταν η ίδια η κυβέρνηση να αποκτούσε συναίσθηση της θέσης της και να αναζητούσε μέσα και έξω από τη Βουλή την ευρύτερη δυνατή συναίνεση, επιδιώκοντας οι όποιες αποφάσεις να έχουν την έγκριση της ουσιαστικής πλειοψηφίας του λαού, παύοντας να οχυρώνεται αλαζονικά σε μια συνταγματική νομιμότητα που μοιάζει με το «άδειο πουκάμισο» του Γιώργου Σεφέρη.
Σήμερα μπορούμε να πούμε ότι ο βασιλιάς είναι γυμνός, δηλαδή ιστορικά και εθνικά ακατάλληλος να υποστηρίξει τα δικαιώματα του λαού του।
Σήμερα μπορούμε να πούμε ότι ο βασιλιάς είναι γυμνός, δηλαδή ιστορικά και εθνικά ακατάλληλος να υποστηρίξει τα δικαιώματα του λαού του।
Στο μεταξύ και ώσπου η πολιτική εξουσία να επιλύσει τα προβλήματά της, εμείς η συντριπτική πλειοψηφία των ανεξάρτητων πολιτών έχουμε ηθικό, εθνικό και δημοκρατικό χρέος να θεωρούμε τις αποφάσεις αυτής της ουσιαστικής μειοψηφίας, σε μια εποχή μάλιστα που έχει παραδώσει τις τύχες της χώρας μας στους ξένους, ως ηθικά, εθνικά και δημοκρατικά παράνομες, αντιτάσσοντας το όπλο της ΑΝΥΠΑΚΟΗΣ στις ηθικά, εθνικά, δημοκρατικά και ιστορικά παράνομες αποφάσεις της.
Ανυπακοή, ατομική και συλλογική, σε όλα τα αντιλαϊκά μέτρα που παίρνονται μάλιστα κατ΄ επιταγήν των ξένων επιτηρητών μας και που θίγουν, εκτός από τα συμφέροντα του Λαού και της χώρας, την προσωπική, λαϊκή και εθνική μας αξιοπρέπεια. Στην ιστορία των δημοκρατιών η πολιτική ανυπακοή υπήρξε το μέσο μη βίαιης και διαφανούς αντίστασης του συνειδητού πολίτη απέναντι στις αποφάσεις μιας κυβέρνησης που παραβιάζει τους θεμελιώδεις κανόνες της κοινωνικής συμβίωσης. Η πολιτική ανυπακοή δεν είναι μια αυθαίρετη έννοια.
Είναι μια ολόκληρη θεωρία της πολιτικής επιστήμης και του Συνταγματικού Δικαίου και κεκτημένο του πολιτικού και συνταγματικού μας πολιτισμού. Ας μην ξεχνάμε την ακροτελεύτια διάταξη του Συντάγματός μας: «Η τήρηση του Συντάγματος επαφίεται στον πατριωτισμό των Ελλήνων».
Σχόλιο.
Ο Μίκης Θεοδωράκης, όσες φορές κλήθηκε από την Πατρίδα να προσφέρει τις υπηρεσίες του ( ΕΑΜ – ΕΜΦΥΛΙΟΣ - ΧΟΥΝΤΑ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΑΡΧΩΝ), ανταποκρίθηκε και με το παραπάνω.
Η συμβολή του στον Πολιτισμό είναι ανεκτίμητης αξίας.
Κάθε κριτική σ’ αυτά που λέει, μπορεί μα θεωρηθεί ως θρασύτητα και αναίδεια.
Διακινδυνεύοντας να αποκτήσω και τους δυο παραπάνω χαρακτηρισμούς, μπαίνω στον πειρασμό να σχολιάσω μερικά ερωτήματα που θέτει (και απαντά)
1. Τι γίνεται όμως όταν η μεγάλη αποχή και η ύπαρξη πολλών κομμάτων κατεβάζουν τον πήχη της κυβερνητικής πλειοψηφίας στο ένα τρίτο του συνόλου των ψηφοφόρων;
Η ύπαρξη πολλών κομμάτων, από μόνη της, δεν είναι υποχρεωτικά κακή και καταδικαστέα.
Η ύπαρξη πολλών ομοειδών κομμάτων (κυρίως στο χώρο της Αριστεράς), που αλληλομισούνται και οι μεν κατηγορούν τους δε για προδότες, είναι κακή και καταδικαστέα.
Η φιλοσοφία ΟΛΩΝ των κομμάτων, να θέλουν να ισχυρίζονται (το καθένα για λογαριασμό του) ότι αυτοί, μόνο, ξέρουν την αλήθεια και έχουν τις λύσεις για τη σωτηρία της Πατρίδας και την ευημερία του Λαού, είναι κακή και καταδικαστέα.
Η πρακτική ΟΛΩΝ των κομμάτων (το καθένα για λογαριασμό του) να θέλουν να ελέγξουν τα πάντα και να περάσουν, με θεμιτά και αθέμιτα μέσα, μόνο τη δική τους γραμμή είναι κακή και καταδικαστέα.
Αυτή η φιλοσοφία και η πρακτική των κομμάτων έπληξε θανάσιμα την δική τους αξιοπιστία και φέρει την ευθύνη, σε μεγάλο βαθμό, για την εμφάνιση της αποχής των πολιτών από τα πολιτικά πράγματα και από τις εκλογές.
2. Επιτρέπεται σε μια ασήμαντη, για κοινοβουλευτικά σταθμά, μειοψηφία να ασκεί την εξουσία εν ονόματι, αλλά αν το επιθυμεί, και εις βάρος, της πραγματικής πλειοψηφίας του λαού;
Σήμερα το ανακαλύψαμε αυτό; Όλες οι μεταπολιτευτικές κυβερνήσεις μας είχαν τα παραπάνω γνωρίσματα.
Άλλες, τις θεωρήσαμε σαν αναγκαίο κακό.
Κάποιες άλλες, τις χειροκροτήσαμε με πολύ ενθουσιασμό.
Οι κυβερνήσεις συνεργασίας ή οι οικουμενικές κυβερνήσεις ήταν πολύ βραχύβιες και σημείωσαν παταγώδη αποτυχία, διότι συγκροτήθηκαν υπό το πρίσμα κομματικών σκοπιμοτήτων και υστεροβουλιών και όχι από πραγματικό ενδιαφέρον για το καλό του Λαού και την προκοπή του τόπου.
Και όμως, αυτές οι μειοψηφικές κυβερνήσεις κατάφεραν να διαφθείρουν ένα πολύ μεγάλο τμήμα του Λαού, εγκαθιδρύοντας τις πελατειακές σχέσεις, την αδιαφάνεια και τη διαφθορά και πλήττοντας θανάσιμα τις αξίες, τα όνειρα και τα ιδανικά.
Αυτό το μεγάλο τμήμα του Λαού "βολεύτηκε" (ή νόμισε ότι βολεύτηκε) για 35 χρόνια και τώρα, που ήλθε η ώρα να πληρωθεί ο λογαριασμός, απεκδύεται των ευθυνών του και αντιδρά σπασμωδικά. (Δεν φταίμε εμείς - άλλοι τα φάγανε –να πληρώσουν οι άλλοι – για ποιον να ψηφίσουμε; - να αλλάξουν όλοι οι άλλοι, εκτός από εμάς.)
Και , όμως, όλοι το ξέρουμε ότι
Φταίμε και εμείς
Φταίτε και εσείς
Φταίνε και οι άλλοι
Όπως λέει και το τραγούδι του Λουκιανού.
3. Εμείς, η συντριπτική πλειοψηφία των ανεξάρτητων πολιτών, έχουμε ηθικό, εθνικό και δημοκρατικό χρέος να θεωρούμε τις αποφάσεις αυτής της ουσιαστικής μειοψηφίας, σε μια εποχή μάλιστα που έχει παραδώσει τις τύχες της χώρας μας στους ξένους, ως ηθικά, εθνικά και δημοκρατικά παράνομες, αντιτάσσοντας το όπλο της ΑΝΥΠΑΚΟΗΣ στις ηθικά, εθνικά, δημοκρατικά και ιστορικά παράνομες αποφάσεις της.
…………………………………………………………………………………
Και πως εννοείται αυτή η ανυπακοή;
Ανυπακοή, ατομική και συλλογική, σε όλα τα αντιλαϊκά μέτρα που παίρνονται μάλιστα κατ’ επιταγήν των ξένων επιτηρητών μας και που θίγουν, εκτός από τα συμφέροντα του Λαού και της χώρας, την προσωπική, λαϊκή και εθνική μας αξιοπρέπεια.
Ας μην ξεχνάμε την ακροτελεύτια διάταξη του Συντάγματός μας: «Η τήρηση του Συντάγματος επαφίεται στον πατριωτισμό των Ελλήνων».
Το όπλο της ΑΝΥΠΑΚΟΗΣ και, με τη σημασία που του αποδίδει ο Μίκης Θεοδωράκης (αλλά και κάποια από τα εντός Βουλής κόμματα), φοβούμαι ότι θα μας οδηγήσει σε ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ και αυτή με τη σειρά της σε ΝΕΟ ΕΜΦΥΛΙΟ.
Η συνταγή δοκιμάστηκε στο παρελθόν.
-Ξεκινάμε με αγνές προθέσεις, στην πορεία υιοθετούμε την αρχή « ο σκοπός αγιάζει τα μέσα» και, εν ονόματι αυτής της αρχής, διαπράττονται εγκλήματα και από τις δύο πλευρές.
-Η βία φέρνει περισσότερη βία, το αίμα φέρνει περισσότερο αίμα και, στο τέλος κάποιος επικρατεί.
-Εφαρμόζει το «δίκαιο του ισχυρότερου», μιλά για «Εθνικοφροσύνη» και, μετά από 60 χρόνια, αρχίζουν όλοι να αναζητούν την «Εθνική συμφιλίωση».
Ανυπακοή και ταυτόχρονη υπακοή στην ακροτελεύτια διάταξη του Συντάγματος μας, το οποίο ψηφίστηκε από «μια ασήμαντη, για κοινοβουλευτικά σταθμά, μειοψηφία να ασκεί την εξουσία», ακούγεται κάπως παράξενα।
Ανυπακοή, ατομική και συλλογική, σε όλα τα αντιλαϊκά μέτρα που παίρνονται μάλιστα κατ΄ επιταγήν των ξένων επιτηρητών μας και που θίγουν, εκτός από τα συμφέροντα του Λαού και της χώρας, την προσωπική, λαϊκή και εθνική μας αξιοπρέπεια. Στην ιστορία των δημοκρατιών η πολιτική ανυπακοή υπήρξε το μέσο μη βίαιης και διαφανούς αντίστασης του συνειδητού πολίτη απέναντι στις αποφάσεις μιας κυβέρνησης που παραβιάζει τους θεμελιώδεις κανόνες της κοινωνικής συμβίωσης. Η πολιτική ανυπακοή δεν είναι μια αυθαίρετη έννοια.
Είναι μια ολόκληρη θεωρία της πολιτικής επιστήμης και του Συνταγματικού Δικαίου και κεκτημένο του πολιτικού και συνταγματικού μας πολιτισμού. Ας μην ξεχνάμε την ακροτελεύτια διάταξη του Συντάγματός μας: «Η τήρηση του Συντάγματος επαφίεται στον πατριωτισμό των Ελλήνων».
Σχόλιο.
Ο Μίκης Θεοδωράκης, όσες φορές κλήθηκε από την Πατρίδα να προσφέρει τις υπηρεσίες του ( ΕΑΜ – ΕΜΦΥΛΙΟΣ - ΧΟΥΝΤΑ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΑΡΧΩΝ), ανταποκρίθηκε και με το παραπάνω.
Η συμβολή του στον Πολιτισμό είναι ανεκτίμητης αξίας.
Κάθε κριτική σ’ αυτά που λέει, μπορεί μα θεωρηθεί ως θρασύτητα και αναίδεια.
Διακινδυνεύοντας να αποκτήσω και τους δυο παραπάνω χαρακτηρισμούς, μπαίνω στον πειρασμό να σχολιάσω μερικά ερωτήματα που θέτει (και απαντά)
1. Τι γίνεται όμως όταν η μεγάλη αποχή και η ύπαρξη πολλών κομμάτων κατεβάζουν τον πήχη της κυβερνητικής πλειοψηφίας στο ένα τρίτο του συνόλου των ψηφοφόρων;
Η ύπαρξη πολλών κομμάτων, από μόνη της, δεν είναι υποχρεωτικά κακή και καταδικαστέα.
Η ύπαρξη πολλών ομοειδών κομμάτων (κυρίως στο χώρο της Αριστεράς), που αλληλομισούνται και οι μεν κατηγορούν τους δε για προδότες, είναι κακή και καταδικαστέα.
Η φιλοσοφία ΟΛΩΝ των κομμάτων, να θέλουν να ισχυρίζονται (το καθένα για λογαριασμό του) ότι αυτοί, μόνο, ξέρουν την αλήθεια και έχουν τις λύσεις για τη σωτηρία της Πατρίδας και την ευημερία του Λαού, είναι κακή και καταδικαστέα.
Η πρακτική ΟΛΩΝ των κομμάτων (το καθένα για λογαριασμό του) να θέλουν να ελέγξουν τα πάντα και να περάσουν, με θεμιτά και αθέμιτα μέσα, μόνο τη δική τους γραμμή είναι κακή και καταδικαστέα.
Αυτή η φιλοσοφία και η πρακτική των κομμάτων έπληξε θανάσιμα την δική τους αξιοπιστία και φέρει την ευθύνη, σε μεγάλο βαθμό, για την εμφάνιση της αποχής των πολιτών από τα πολιτικά πράγματα και από τις εκλογές.
2. Επιτρέπεται σε μια ασήμαντη, για κοινοβουλευτικά σταθμά, μειοψηφία να ασκεί την εξουσία εν ονόματι, αλλά αν το επιθυμεί, και εις βάρος, της πραγματικής πλειοψηφίας του λαού;
Σήμερα το ανακαλύψαμε αυτό; Όλες οι μεταπολιτευτικές κυβερνήσεις μας είχαν τα παραπάνω γνωρίσματα.
Άλλες, τις θεωρήσαμε σαν αναγκαίο κακό.
Κάποιες άλλες, τις χειροκροτήσαμε με πολύ ενθουσιασμό.
Οι κυβερνήσεις συνεργασίας ή οι οικουμενικές κυβερνήσεις ήταν πολύ βραχύβιες και σημείωσαν παταγώδη αποτυχία, διότι συγκροτήθηκαν υπό το πρίσμα κομματικών σκοπιμοτήτων και υστεροβουλιών και όχι από πραγματικό ενδιαφέρον για το καλό του Λαού και την προκοπή του τόπου.
Και όμως, αυτές οι μειοψηφικές κυβερνήσεις κατάφεραν να διαφθείρουν ένα πολύ μεγάλο τμήμα του Λαού, εγκαθιδρύοντας τις πελατειακές σχέσεις, την αδιαφάνεια και τη διαφθορά και πλήττοντας θανάσιμα τις αξίες, τα όνειρα και τα ιδανικά.
Αυτό το μεγάλο τμήμα του Λαού "βολεύτηκε" (ή νόμισε ότι βολεύτηκε) για 35 χρόνια και τώρα, που ήλθε η ώρα να πληρωθεί ο λογαριασμός, απεκδύεται των ευθυνών του και αντιδρά σπασμωδικά. (Δεν φταίμε εμείς - άλλοι τα φάγανε –να πληρώσουν οι άλλοι – για ποιον να ψηφίσουμε; - να αλλάξουν όλοι οι άλλοι, εκτός από εμάς.)
Και , όμως, όλοι το ξέρουμε ότι
Φταίμε και εμείς
Φταίτε και εσείς
Φταίνε και οι άλλοι
Όπως λέει και το τραγούδι του Λουκιανού.
3. Εμείς, η συντριπτική πλειοψηφία των ανεξάρτητων πολιτών, έχουμε ηθικό, εθνικό και δημοκρατικό χρέος να θεωρούμε τις αποφάσεις αυτής της ουσιαστικής μειοψηφίας, σε μια εποχή μάλιστα που έχει παραδώσει τις τύχες της χώρας μας στους ξένους, ως ηθικά, εθνικά και δημοκρατικά παράνομες, αντιτάσσοντας το όπλο της ΑΝΥΠΑΚΟΗΣ στις ηθικά, εθνικά, δημοκρατικά και ιστορικά παράνομες αποφάσεις της.
…………………………………………………………………………………
Και πως εννοείται αυτή η ανυπακοή;
Ανυπακοή, ατομική και συλλογική, σε όλα τα αντιλαϊκά μέτρα που παίρνονται μάλιστα κατ’ επιταγήν των ξένων επιτηρητών μας και που θίγουν, εκτός από τα συμφέροντα του Λαού και της χώρας, την προσωπική, λαϊκή και εθνική μας αξιοπρέπεια.
Ας μην ξεχνάμε την ακροτελεύτια διάταξη του Συντάγματός μας: «Η τήρηση του Συντάγματος επαφίεται στον πατριωτισμό των Ελλήνων».
Το όπλο της ΑΝΥΠΑΚΟΗΣ και, με τη σημασία που του αποδίδει ο Μίκης Θεοδωράκης (αλλά και κάποια από τα εντός Βουλής κόμματα), φοβούμαι ότι θα μας οδηγήσει σε ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ και αυτή με τη σειρά της σε ΝΕΟ ΕΜΦΥΛΙΟ.
Η συνταγή δοκιμάστηκε στο παρελθόν.
-Ξεκινάμε με αγνές προθέσεις, στην πορεία υιοθετούμε την αρχή « ο σκοπός αγιάζει τα μέσα» και, εν ονόματι αυτής της αρχής, διαπράττονται εγκλήματα και από τις δύο πλευρές.
-Η βία φέρνει περισσότερη βία, το αίμα φέρνει περισσότερο αίμα και, στο τέλος κάποιος επικρατεί.
-Εφαρμόζει το «δίκαιο του ισχυρότερου», μιλά για «Εθνικοφροσύνη» και, μετά από 60 χρόνια, αρχίζουν όλοι να αναζητούν την «Εθνική συμφιλίωση».
Ανυπακοή και ταυτόχρονη υπακοή στην ακροτελεύτια διάταξη του Συντάγματος μας, το οποίο ψηφίστηκε από «μια ασήμαντη, για κοινοβουλευτικά σταθμά, μειοψηφία να ασκεί την εξουσία», ακούγεται κάπως παράξενα।
Αντί να απέχουμε από εκλογές και να διατυπώνουμε ένα γενικά και αόριστα καταγγελτικό λόγο, ας προσπαθήσουμε να εντοπίσουμε και να αναδείξουμε τα θετικά στοιχεία της κοινωνίας, δίνοντάς τους νέα, λειτουργική πνοή.
Αν δεν μας εκφράζουν τα κόμματα και ο τρόπος που λειτουργούν στην κοινοβουλευτική μας Δημοκρατία, ας οργανωθούμε και ας δημιουργήσουμε άλλα, μέσα από την κοινωνία μας, που θα μας καθοδηγούν και θα μας εμφυσούν με ιδανικά, θα διαμορφώνουν οράματα, θα παλεύουν για την ποιότητα της ζωής μας και το συλλογικό συμφέρον.
Είναι καιρός να φύγουμε από το ρόλο του θεατή που περιμένει παθητικά τη σωτηρία του.
Είναι καιρός να κάνουμε την ειλικρινή αυτοκριτική μας και να αναλάβουμε τις ευθύνες μας.
Είναι καιρός να δουλέψουμε και να πληρώσουμε το λογαριασμό για τα σπασμένα που όλοι μας δημιουργήσαμε.
Θανάσης Παπαδημητρίου
αναρτήθηκε από το χρήστη Θανάσης Παπαδημητρίου | 10:08 π.μ.
6 σχόλια:
Φίλε Θανάση και πάλι θα συμφωνήσω σε πολλά απ' όσα γράφεις. Όμως:
1. Η ΑΝΥΠΑΚΟΗ είναι λέξη δισυπόστατη. Ο καθένας μπορεί να τη δει από δυό πλευρές, από τη μια του μηδενισμού και της καταστροφολογίας (μακριά πιστεύω αυτό από τους δημοκρατικούς και προοδευτικούς πολίτες) και από την άλλη της αντίστασης στις ΑΥΘΑΙΡΕΣΙΕΣ της εξουσίας. Γιατί δηλαδή ο λαός στο όνομα μιας δήθεν νομιμότητας να σκύβει το κεφάλι και να δέχεται τα μνημόνια, τα ΔΝΤ, τις Λισσαβώνες, τα Μάαστριχτ κλπ; Λόγο δεν έχει ή πρέπει μονίμως "μούγκα και στον καναπέ";
2. Η μη τήρηση των άρθρων του Συντάγματος από την ίδια την κυβέρνηση και μερίδα βουλευτών δεν είναι ΑΝΥΠΑΚΟΗ στη λαϊκή εντολή των εκλογών; Ή η κυβέρνηση στο όνομα της πλειοψηφίας (αν μπορεί να λεχθεί πλειοψηφία το 41%) μπορεί να κάνει ό, τι της γουστάρει χωρίς να δίνει λογαριασμό σε κανέναν;
3. Οι ρεμούλες, τα σκάνδαλα, η διασπάθιση του δημοσίου χρήματος, το ξεπούλημα της εθνικής παραγωγής και του εθνικού πλούτου καθιστούν ΥΠΑΚΟΗ ή ΑΝΥΠΑΚΟΗ στο Σύνταγμα; Γιατί μάλλον δεν λέει πουθενά το Σύνταγμα πως ο κλέφτης αν είναι πολιτικός μένει ατιμώρητος, ούτε πως ο πολιτικός έχει υποχρέωση να τα αρπάζει με τον αραμπά του. Και μη μου πεις πάλι πως φάγαμε κι εμείς γιατί άλλοι διαμένουν σε βίλες των ΒΠ και όχι οι μεροκαματιάρηδες των 500 ευρώ, ούτε οι συνάδελφοί μας που μετά από 30 χρόνια προσφοράς στην εκπαίδευση αμείβονται με 1500 ευρώ!
4. Ο λαός έχει φύγει από το ρόλο του θεατή και του κομπάρσου και κάνει πρόβες για να γίνει σύντομα ο ΚΥΡΙΟΣ πρωταγωνιστής του έργου και να δώσει τέλος στη φαρσοκωμωδία των τελευταίων ετών. Ήδη η παρέα των κυβερνώντων αρχίζει και το αντιλαμβάνεται και την έχει κόψει κρύος ιδρώτας.
5. Τι σημαίνει κάνω αυτοκριτική; Να ισχυριστώ πόσο βλάκας είμαι να πιστεύω πως "άλλαξε ο Μανωλιός" κι έβαλε τα ρούχα του αλλιώς; Πως ΠΑΣΟΚ και ΝΔ που κυβερνούν 36 χρόνια αυτόν τον τόπο άλλαξαν εν μια νυκτί φιλοσοφία και θα κοιτάξουν να σώσουν τη χώρα; Ε, τότε δεν έχουμε να περιμένουμε πως και ο .....Παλαιοκώστας θα γίνει πρόεδρος της Τράπεζας της Ελλάδος και ο ....Παπαχρόνης πρόεδρος του συλλόγου βιασθέντων γυναικών!
6. Στο σπίτι σου μπαίνει ένας κλέφτης και όχι μια ή δύο αλλά πολλάκις. Σου κλέβει το βιος, βιάζει τη γυναίκα σου και σκοτώνει τα παιδιά σου. Όταν τον συλλαμβάνουν, αντί να ζητήσεις πίσω τα κλοπιμαία και την καταδίκη του, του λες ότι θα δουλέψεις λίγο παραπάνω για να πληρώσεις τη ζημιά και την επόμενη μέρα πας ως μάρτυρας υπεράσπισης στο δικαστήριο γιατί "κατά βάθος είναι καλό παιδί"! Θα το έκανες ποτέ; Μάλλον όχι ε; Τότε γιατί να δουλέψει περισσότερο ο Έλληνας για να πληρώσει τα σκάνδαλα των Παπανδρεοσημιτοκαραμανλίδων; Άλλοι τρων και πίνουν και το λογαριασμό ο μόνιμα βλάκας έτσι;
7. Σήμερα είναι ημέρα μνήμης. Ας γυρίσουμε 37 χρόνια πίσω και ας θυμηθούμε πως αν είμαστε σήμερα λεύτεροι το χρωστάμε στην ΑΝΥΠΑΚΟΗ εκείνων των νέων που "οι άλλοι τους φώναζαν αλήτες"!
Ανδρέας Κατσούλας ο ΑΝΥΠΑΚΟΥΟΣ
Αγαπητέ μου φίλε Ανδρέα,
1. Η αντίστασης στις ΑΥΘΑΙΡΕΣΙΕΣ της εξουσίας είναι θεμιτή, όταν εκδηλώνεται ειρηνικά και συνοδεύεται από συγκεκριμένες και εφικτές προτάσεις, στα πλαίσια της Κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας. Όταν δεν απειλεί τη χώρα με ΕΜΦΥΛΙΟ.
2. Η ΑΠΟΧΗ δεν έδειξε ότι η πλειοψηφία στοιχίζεται πίσω από κάποιο κόμμα που κηρύσσει την ΑΝΥΠΑΚΟΗ, ώστε να μας επιτρέπει να λέμε ότι ο λαός έχει φύγει από το ρόλο του θεατή και του κομπάρσου και κάνει πρόβες για να γίνει σύντομα ο ΚΥΡΙΟΣ πρωταγωνιστής του έργου και να δώσει τέλος στη φαρσοκωμωδία των τελευταίων ετών.
3. Τι σημαίνει κάνω αυτοκριτική;
• Να αναγνωρίσω ότι τόσα χρόνια κοίταζα την τσέπη μου και έλεγα άλλο εγώ και άλλο το κράτος, που όσο δεν απειλούταν με χρεοκοπία, με «βόλευε».
• Να αναγνωρίσω ότι, επί 35 χρόνια, έκλεινα τα μάτια και τα αυτιά μου στο γεγονός ότι με κυβερνούσαν ΜΕΙΟΨΗΦΙΕΣ (με ενισχυμένες αναλογικές και άλλες παραλλαγές του εκλογικού συστήματος), αρκεί αυτές να μου εξασφάλιζαν τον διορισμό μου, τις επιδοτήσεις στα προϊόντα μου (πραγματικά ή υποθετικά), τις αποζημιώσεις μου για φυσικές καταστροφές (πραγματικές ή υποθετικές), τις επιχορηγήσεις μου (από τα πλαίσια στήριξης) ακόμα και για εικονικές επενδύσεις, τη «λούφα» μου και τις «κρυφές συναλλαγές μου», ως εργαζομένου στο Δημόσιο και στον ευρύτερο Δημόσιο τομέα.
• Να αναγνωρίσω ότι όλα αυτά τα χρόνια δεν μου «καιγόταν καρφάκι» για την αξιοκρατία, την ισονομία και την κοινωνική αλληλεγγύη αφού «λάδωνα», «έγλυφα» και προσπαθούσα να εξυπηρετήσω το ατομικό μου συμφέρον, με κάθε μέσο.
4. Οι Παπανδρεοσημιτοκαραμανλίδες ή οι Παπαρηγοτσιπροαλαβάνηδες ή όποιοι άλλοι ανήκουν στο λεγόμενο «πολιτικό σύστημα» ή θα αλλάξουν φιλοσοφία και πρακτική, ή θα μπουν στο περιθώριο από κοινωνικές δυνάμεις, που εύχομαι να αναδειχθούν στο προσκήνιο, όταν θα φύγουμε από το ρόλο του θεατή που περιμένει παθητικά τη σωτηρία του και θα διεκδικήσουμε, στα πλαίσια της κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας, να κυβερνήσουμε σωστά αυτόν τον τόπο.
Το άρθρο σας, κ. Παπαδημητρίου, εκφράζει αλήθειες και παραθέτει ερωτήματα που ταλανίζουν την πλειοψηφία του Ελληνικού λαού. Θα σταθώ σε εκείνα που -ναι, το κρίνω σκόπιμο!- να σχολιάσω: πράγματι η λειτουργεία όλων ανεξαρτήτως των ελληνικών κομμάτων, αριστερών, δεξιών κ.τ.λ. κρίνεται το λιγότερο απαράδεκτη. Ίσως αυτό να φανεί υπερβολικό, αλλά, ναι, κ. Κατσούλα, τα συνθήματα που αποτυπώθηκαν στους τοίχους την περίοδο της χούντας δεν είναι απλά πιο διαχρονικά από ποτέ, αλλά ανταποκρίνονται απόλυτα στη δική μας, σύγχρονη, πραγματικότητα, σαν να γράφτηκαν χτες και χωρίς να ξενίζουν. Ποια η διαφορά του "τότε" από το "σήμερα"; Ουδεμία ή καλύτερα, το γεγονός ότι τότε ο εχθρός μπορούσε να θεωρηθεί πιο ορατός, πιο απτός, ενώ σήμερα είναι υπόγειος, ύπουλος και πολυδιάστατος. Κατά τ' άλλα, δικτατορία του Παπαδόπουλου τότε -και των "υπολοίπων", εννοείται- και σήμερα κοινοβουλευτική δικτατορία, συν της περιβόητης τρόικας, της Ε.Ε. κ.τ.λ. Η ανάπηρη Δημοκρατία "σβήνει" στο κρεβάτι του θανάτου και οι παραπάνω "διευκολύνουν" το τέλος της. Από την άλλη, τώρα, κ. Παπαδημητρίου, ναι, φταίει και ο ελληνικός λαός, ο οποίος έμαθε να ζει με χρήματα δανεικά, συνέβαλε στο μπάχαλο, έκανε πολλαπλά λάθη και οφείλει να αλλάξει. Και πιστεύω με όλη μου την ψυχή πως έχει τις δυνατότητες και θέλει να αλλάξει. Δεν του δίνεται η ευκαιρία, ωστόσο, ενώ κλίνεται να πληρώσει εκείνος όλο το λογαριασμό του χρόνιου "συμποσίου" το οποίο απολάμβαναν ως τώρα -και, εννοείται, συνεχίζουν ακόμη να μπουκώνονται- οι ιθύνοντες. Τι να πρωτοκάνει; Να αποβάλλει τη νοοτροπία που κατασπαράζει τόσα χρόνια τη χώρα και τον ίδιο ή να κοιτάξει να επιβιώσει -αφού στα όρια της εξαθλίωσης τείνουμε- μέσα στη "ζούγκλα" που του επιβλήθηκε; Επιπλέον, ναι:
Φταίμε και εμείς
Φταίτε και εσείς
Φταίνε και οι άλλοι
Ένας πληρώνει, όμως, το σύνολο των αμαρτημάτων και μερικοί δεν έφταιξαν στο ελάχιστο. Είμαι 17 ετών και ως το τέλος μου είμαι υποχρεωμένη να υποστώ αυτό το βάρος, να αφήσω πίσω τα όνειρά μου και, λες και γυρίσαμε στις αρχές του 20ού αιώνα, να παλέψω, πέρα από το συντηρήσω τον εαυτό μου, για δικαιώματα που θεωρούσα δεδομένα και όμως, αμφισβητούμενα, ρευστά και ανατρεπόμενα. Όταν θα έρθει η ώρα της κάλπης, λοιπόν, και για εμένα, εύχομαι να μην επιλέξω τον "καλύτερο" από τους χειρότερους, αλλά να συμβάλλω, όπως μου υπαγορεύει η ηλικία, τα όνειρα, οι προσδοκίες και η αγάπη μου γι' αυτό τον άγονο, διαλυμένο, αλλά πάντα λατρεμένο και γεμάτο δύναμη τόπο, στην αναδόμησή του.
Υ.Σ.: Ευχαριστώ που με τιμήσατε στο άρθρο σας. Με εκτίμηση και για τους 2 ιδιοκτήτες του blog, Marisa Augeri
Φίλε Θανάση να είσαι σίγουρος πως τα νέα παιδιά είναι έτοιμα να τα αλλάξουν όλα. Και θα το κάνουν γιατί θέλουν ΝΑ ΖΗΣΟΥΝ! Όσο κι αν κατηγορούμε αυτό το λαό, ΟΧΙ δεν είμαστε λαός διεφθαρμένος. Ξέρουμε πολύ καλά κι από χούντες κι από μειοψηφίες και από τα δύσκολα και είμαι σίγουρος πως θα τα καταφέρουμε, αλλά ΜΟΝΑΧΟΙ μας! "Μικρός λαός και πολεμά δίχως σπαθιά και βόλια"! Την αγάπη μου!
Φίλη μου Marisa Augeri σήμερα στην πορεία του Πολυτεχνείου είδα μια νεολαία δυνατή, μαχητική, συνειδητοποιημένη, έτοιμη να τα δώσει όλα για να φτιάξει καλύτερο και πιο ανθρώπινο το μέλλον της. Χιλιάδες νεολαίοι, ανάμεσά τους και "δικά μου" παιδιά, ο Μάκης, ο Οδυσσέας, ο Θωμάς, βρωντοφώναξαν στους γραβατάκηδες της εξουσίας: "προσέξτε καλά, είμαστε εδώ!". Την αγάπη μου!
κυριε Κατσουλα γεια σας.Μετα απο αυτα μπυ γραφτηκαν στο log θα ηθελα να εκφρασω την αποψη μου σχετικα με αυτα τα θεματα.Θα ηθελα να ξεκινησω λεγοντας οτι σεβομαι τον κ.Θεοδωρακη σαν ενα ιστορικο προσωπο.Απο εκει περα δεν υποστηριζω τις αποψεις του γιατι οταν μιλαει για ξεχναει τα κατορθωματα του οικουμενικη κυβερνηση,χουντα ή καραμανλης κ.α. δηλαδη την συνενοχη του στο εγκλημα απενατι στο λαο.Επισης διαφωνω καθετα με τον κ.Παπαδημητριου στο οτι ολοι ειμαστε υπευθυνοι.Μιλαμε για μια συμμαχια απο κρατος και αφεντικα που εχουν εξαπολυσει εναν απιστευτο πολεμο απενατι μας αιωνες τωρα.Την κριση την δημιουργησε ο καπιταλισμος με τα υπερκερδοι των αφεντικων απενατι σε εργατες αγροτες εργαζομενους.Υπαρχουν στοιχεια που αποδεικνυουν αυτα τα στοιχεια και σε καιρους κρισης.Αυτη τη στιγμη τα ΜΜΕ παρουσιαζουν πλεον ως μονη λυση το μνημονιο πληρωντας εμεις τα σπασμενα τους.Ποιν θα κατηγορισετε κυριε παπαδημητριου ως υπευθυνο της σημερινης καταστασης?Τον εργατη που πεθαινει για ενα κομματι ψωμι και που σκοτωνεται στα εργατικα ατυχηματα,τον νεο που πληρωνεται με 592 ευρω ανασφαλητος και χωρις εργασιακα δικαιωματα, τον μεταναστη που ζει στους δρομους που του παρει την αξιοπρεπεια του και τον εκμεταλευονται απο παντου,τον μαθητη που ενα ολοκληρο συστημα τον εχει εγκλωβισει μεσα σε αθλια ονειρα και ζωη ΠΟΙΟΝ?.Κυριε Κατσουλα συνατηθηκαμε στο δρομο του αγωνα μαζι με αλλους μαθητες σας ειδατε οτι δεν ειμαστε μονο θεωρια και σαπια λογια αλλα και πραξη.Κατα την γνωμη μου ολοι πρεπει να βγουμε στους δρομους να εξεγερθουμε να αγωνιστουμε για την ζωη που μας τρωνε καθε μερα.Ο καθενας με τον τροπο του.Να μην τους αφησουμε να μας σκοτωσουνε να ορμηξουνε μεσα σε κοινοβουλεια και πολυεθνικες να γινουμε το μελλον της κοινωνιας να παμε για νεα πολυτεχνεια και δεκεμβρηδες.Και αν αποτυχουμε ξανα απο την αρχη με ταξικο πολεμο στην αρχουσα ταξη.Να μην παραδωσουμε τα οπλα οπως στην βαρκιζα να μην μας ξαναδιωξει η αστυνομια και αν τα καταφεριε να παμε οπλισμενοι οπως αυτοι.Ειναι πλεον σιγουρο οτι ενας ολοκληρος κοσμος του καπιταλισμου καταρευσε αφου εξαντλησε την δυναμη και το παθος μας αιωνες τωρα για να μην ανατραπουν.ΕΜΠΡΟΣ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ ΣΤΑ ΟΔΟΦΡΑΓΜΑΤΑ.ΠΟΛΕΜΟΣ ΑΓΡΙΟΣ ΤΑΞΙΚΟΣ.ΤΑ ΠΛΟΥΤΗ ΤΟΥΣ ΟΙ ΖΩΕΣ ΜΑΣ.ΠΕΙΘΑΡΧΕΙΑ ΤΕΛΟΣ ΖΩΗ ΜΑΓΙΚΗ Οδυσσεας Χατζηνεοφυτου ή απλα ενας αλητης
Φίλε μου και παλιέ μου μαθητή Οδυσσέα,
είμαι σύμφωνος στο να παλέψουμε όλοι για μια καλύτερη κοινωνία. Ξέρεις όμως πως είμαι κατά της βίας, γιατί αν πάμε οπλισμένοι όπως λες σαν κι αυτούς, τότε πάμε για εμφύλιο και για αίμα. Εδώ θα συμφωνήσω με τον φίλο μου Θανάση Παπαδημητρίου, ότι δηλαδή τον εμφύλιο και τη βία σε αυτόν τον τόπο τα πληρώσαμε πάρα μα πάρα πολύ ακριβά. Και τελικά όχι μόνο τίποτα δεν κέρδισε ο λαός, αλλά ήταν ο μεγάλος χαμένος, μιας και ακόμα τα μετεμφυλιακά σύνδρομα τον κρατούν φυλακισμένο στο σπιτάκι του, να παρακολουθεί απαθής και αποβλακωμένος τις εξελίξεις. Φαντάσου πως χθες το βράδυ συγγενικό μου πρόσωπο μου είπε επί λέξει:"σιγά μη στείλω το παιδί μου στη γιορτή του Πολυτεχνείου μαζί με τα κομμούνια"!!!!
Καταλαβαίνεις λοιπόν τι πόλωση και τι προκαταλήψεις υπάρχουν ακόμα στα μυαλά των περισσοτέρων. Ζούμε σε μια δημοκρατική χώρα - ναι καπιταλιστικού τύπου δεν διαφωνώ. Όμως έχουμε δημοκρατία και οι γενιές του Πέτρουλα, του Λαμπράκη, του 114 και του Πολυτεχνείου για αυτό ακριβώς παλέψαν: ΓΙΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ. Αν λοιπόν, όπως λες, κατεβούμε στα οδοφράγματα και προσπαθήσουμε με τη βία να αλλάξουμε τα πράγματα, φοβάμαι πως απλά θα παίξουμε το παιχνιδάκι των τρομολάγνων που πίσω από κάθε ενέργεια της νεολαίας και των εργαζομένων βλέπουν την...Κόζα Νόστρα! Χθες χάρηκα το δυναμισμό κυρίως της νεολαίας, το πάθος, τον παλμό της. Δεν άνοιξε ρουθούνι όπως διαπίστωσες και όμως τα κατευθυνόμενα ΜΜΕ ΔΕΝ ΕΔΕΙΞΑΝ ΤΙΠΟΤΑ! Αν είχαμε εκτεταμένα επεισόδια βέβαια όλα θα ήταν εκεί. Αυτός ο λαός λοιπόν τους τρομάζει, χωρίς απαραίτητα να έχει στο χέρι τουφέκια ή αλυσίδες! Εγώ είμαι σίγουρος πως μόνο και μόνο η παλλαϊκή συμμετοχή είναι ικανή να τους προγγίξει και θα το κάνει, λίγη υπομονή χρειάζεται μόνο! Και κάτι άλλο. Αλήτης Οδυσσέα μου δεν είναι ένας νέος που ξεσηκώνεται γιατί βλέπει να του κλέβουν τα όνειρά του. Αλήτες είναι αυτοί που χρόνια και χρόνια μας κοροϊδεύουν μπροστά στα μάτια μας. Έχεις θυμό μέσα σου όχι γιατί σου έκλεψαν το playstation, αλλά την ίδια τη ζωή σου. Δεν θέλω λοιπόν να σε ξανακούσω να αυτοαποκαλείσαι αλήτης, γιατί δεν νομίζω να φοράς ούτε κοστούμι, ούτε γραβάτα, ούτε να κατοικείς προς Μαξίμου μεριά! Ο φίλος σου και παλιός καθηγητής σου (που τώρα πια μεγάλωσες και πρέπει να μάθεις να του μιλάς στον ενικό!) Ανδρέας.
Δημοσίευση σχολίου
Εγγραφή σε Σχόλια ανάρτησης [Atom]
<< Αρχική σελίδα