"Δεν κάνουν καταλήψεις οι μαθητές ή ...εικόνα σου είμαι κοινωνία και σου μοιάζω"

Ρεθεμιώτικα Νέα , Παρασκευή 27 Ιανουαρίου 1995.

Του ΜΑΝΟΥ ΛΙΟΔΑΚΗ

Έχει περάσει μια εβδομάδα κατάληψης. Υπάρχει απόφαση της Γενικής Συνέλευσης των μαθητών για τη διακοπή της. Από Δευτέρα βέβαια. Η Δευτέρα φτάνει.
… «Εμείς δεν είμαστε εδώ την Πέμπτη που ψηφίζανε. Θέλουμε να γίνει ξανά ψηφοφορία»
Εδώ εκλογικοί αντιπρόσωποι λείπουν από τις εθνικές εκλογές, άρα γιατί να μη λείπουν οι μαθητές απ’ τις δικές τους εκλογές;
Η ψηφοφορία φέρνει ξανά την απόφαση για συνέχιση της κατάληψης.
- Ποια είναι τα αιτήματα;
- Δεν υπάρχουν αιτήματα απαντά ο πρόεδρος του δεκαπενταμελούς. « Είναι απλά για να μη γίνουν μαθήματα.»
- Θέλω μια ειλικρινή συζήτηση μαζί σου Δάσκαλε , μου λέει κάποιος μαθητής.
- Και εγώ τη θέλω και την επιδιώκω.
Επειδή το δύσκολο ήμερα δεν είναι να μιλάς αλλά να μπορείς να ακούς , προσπαθώ να ακούσω το 16-χρονο συνομιλητή μου.
- Γιατί προβληματίζεστε για την απόφαση μας , δεν βλέπεις γύρω σου την κοινωνία της «ρεμούλας» και της «κονόμας»; Δεν βλέπεις πόσοι και πόσοι παίρνουν ψεύτικες επιδοτήσεις; Δεν βλέπεις γύρω σου όλους αυτούς που αμείβονται χωρίς να κουράζονται; Δεν βλέπεις «καμπινέδες» που τρων και πίνουν δεκάδες κομπιναδόροι; Τι ζητάς από μας; Γιατί σε ξενίζει το γεγονός ότι και εμείς προσπαθούμε να «αμειφθούμε» χωρίς κούραση ; Μακριά και πέρα από τα πραγματικά αιτήματα: Αύξηση των δαπανών για την Παιδεία , Αίθουσες , Προγράμματα , Βιβλία κ.τ.λ.
- Τι θέλεις να μου πεις; τον διακόπτω.
- «Μα τι άλλο Δάσκαλε; εικόνα σου είμαι κοινωνία και σου μοιάζω». Δε σταματά όμως εδώ.
- «Έχετε την εντύπωση ότι εμείς δεν βλέπουμε; Δεν βλέπουμε νομίζετε τους μισθούς σας; Όσα παίρνεις εσύ σ’ ένα μήνα ο αδελφός μου, που δεν τέλειωσε το Δημοτικό , τα παίρνει στο μπαράκι της Νότιας Κρήτης σε μια βραδιά. Τώρα είναι στην Ολλανδία για διακοπές . Εσύ είσαι εδώ ζητώντας ελπίδες.»
- «Μα ξέρεις ..» προσπαθώ να του μιλήσω.
- «Ξέρω , ξέρω και επειδή ξέρω σου τα λέω. Ζούμε , Δάσκαλε , την εποχή του «οικονομημένου ανθρώπου».Είσαι «κάτι» όταν τα έχεις. Εσύ , απ’ ότι ξέρω, ούτε δικό σου σπίτι έχεις αλλά και το σαραβαλιασμένο ατομικό σου τραίνο 15 χρόνια σε κουβαλά και δεν πρόκειται να πάρεις άλλο. Από πού εξάλλου να τα βρεις;»
- «Μα ξέρεις …» ξαναπροσπαθώ.
- «Σώπα και άκου: Πατεράδες , μανάδες ούτε που νοιάζονται αν σπουδάζουμε ή όχι. Τους βαθμούς των παιδιών τους δεν ήρθαν να πάρουν από το πρώτο τρίμηνο. Όταν έρχονται πολλές φορές δεν ξέρουν ούτε σε ποια τάξη πηγαίνουν τα παιδιά τους. Σου λέω ειλικρινά κάποιοι απ’ αυτούς δεν είχαν μάθει ότι την περασμένη εβδομάδα γινόταν κατάληψη στο σχολείο των παιδιών τους.»
- «Είσαι υπερβολικός» καταφέρνω και του λέω.
- «Γιατί , είναι ψέματα ότι δεν ήλθαν γονείς να πάρουν τους βαθμούς των παιδιών τους;»
- «Είναι αλήθεια, αλλά λίγοι» του λέω.
- «Άκου κι άλλα όμως» , μου λέει. «Εσείς οι καθηγητές , τα ίδια με τους υπόλοιπους είστε. Και εσείς πλάσματα της ίδιας κοινωνίας. Δεν σας φτάνει ο μισθός σας και ψάχνετε άλλες απασχολήσεις για να ζήσετε, αδιάφοροι για όλα και εσείς»
- «Έχεις δίκιο αλλά..»
- «Δεν υπάρχουν αλλά» με κατακεραυνώνει. « Εσείς όλοι, πολιτεία , δάσκαλοι, μανάδες , πατεράδες , πολιτικοί , πολιτικάντηδες , εξουσία , εσείς κάνετε τις καταλήψεις. Δικές σας αποφάσεις υλοποιούμε»
- «Ε. όχι κι έτσι. Να μιλήσω και εγώ λίγο» του λέω. «Αν σ’ όλα όσα μου είπες συμφωνήσω, θα πρέπει να βάλλουμε τα πράγματα κάτω για να βρούμε κάποιες λύσεις, δεν έχουμε δικαίωμα να συνεχίζουμε αυτή την κατάσταση.»
- «Έχω να προτείνω λύσεις», μου λέει.
- «Είμαι όλος αυτιά και ακούω»
- ‘Όταν η κοινωνία , εσείς όλοι οι ενήλικες, αρχίσετε να εφαρμόζετε τους νόμους που εσείς οι ίδιοι έχετε θεσπίσει, τότε κι εμείς θα κάνουμε το ίδιο, γιατί αυτό θα μας έχετε διδάξει».
Εγώ , τέλος, ένα γρανάζι αυτής της μηχανής , ερωτώ εσένα πολίτη, έμπορε, βιοτέχνη, ξενοδοχοϋπάλληλε, άνθρωπε:
Πότε θα διδάξουμε αυτό στο νέο που είναι απέναντι μου;
Οι τίτλοι των εφημερίδων αυτές τις μέρες:
«Οι μαθητές επανέρχονται στα θρανία.» « Σε εκτόνωση οι καταλήψεις.»
Κοιμηθείτε , λοιπόν ήσυχοι.
Η διδασκαλία που μου ζήτησαν αναβάλλεται.
Θα διδάξω φυσική και χημεία.