«Μαθήματα Ιστορίας για αρχάριους!!!» Μια πολιτιστική προσφορά ενός ιστορικού και πολυπαθούς εκπαιδευτικού!!!

Το είχα λησμονήσει, μέχρι που μου το υπενθύμισε κάποιος αναγνώστης. Επανέρχομαι λοιπόν κάπου εκεί που είχα μείνει τον Αύγουστο. Καλή ανάγνωση!

3/2/1830: Η πατρίδα μας γίνεται ανεξάρτητο κράτος. Για πρώτη φορά στην παγκόσμια ιστορία ιδρύεται κράτος με το όνομα Ελλάδα και με κατοίκους που φέρουν το εθνικό όνομα Έλληνες. Η έκτασή του μικρή, μόλις 47.000 τχλμ και οι κάτοικοί του δεν ξεπερνούν τις 700.000. Στο τιμόνι του κράτους βρίσκεται εδώ και 2 χρόνια ο Ιωάννης Καποδίστριας. Ας δούμε στο σημείο αυτό τα πρόσωπα που διαδραμάτισαν ενεργό ρόλο στα πολιτικά και στρατιωτικά ζητήματα πριν και μετά την απελευθέρωση, καθώς και κάποιες χρήσιμες ημερομηνίες.

Ιωάννης Καποδίστριας: Το ξέσπασμα της ελληνικής Επανάστασης το 1821 – πρώτα στις παραδουνάβιες ηγεμονίες στις 22/2/ 1821 και μετά στο Μοριά στις 23/3/1821 τον βρίσκει Υπουργό Εξωτερικών του Τσάρου της Ρωσίας. Κάνει ό,τι περνά από το χέρι του για να αντισταθεί στις προθέσεις του Αυστριακού καγκελάριου Μέττερνιχ που επιδιώκει να κατασταλεί η Επανάσταση με κάθε τρόπο. Οι ακούραστες προσπάθειές του θα σώσουν τον ελληνικό αγώνα και λίγα χρόνια μετά θα ανοίξουν το δρόμο προς την ανεξαρτησία. Ο Καποδίστριας δεν θα διστάσει να έρθει σε ρήξη με τον Τσάρο και θα παραιτηθεί από το αξίωμά του. Συνεχίζει όμως ακούραστα να μάχεται για τα ελληνικά δίκαια. Το Μάη του 1827 η Γ΄ Εθνοσυνέλευση τον καλεί να αναλάβει τη διακυβέρνηση της ακόμα επαναστατημένης Ελλάδας. Στις 6/1/1828 ο Καποδίστριας φτάνει στο Ναύπλιο. Από την πρώτη στιγμή ΑΡΝΕΙΤΑΙ την πολυτελή κατοικία που του προσφέρουν στο Ναύπλιο προτιμώντας ένα διώροφο σπιτάκι στο κέντρο της πόλης και εκδίδει διάταγμα με το οποίο κάνει σαφές πως οι μισθοί των ανθρώπων της διοικήσεως θα είναι τόσοι ώστε να εξασφαλίζουν ΜΟΝΟ τα αναγκαία προς το ζην! Έχει ήδη φροντίσει να εκποιήσει όλη του την περιουσία στην Αγία Πετρούπολη και να γεμίσει με τρόφιμα 5 μεγάλα καράβια, τα οποία φτάνουν στην Πελοπόννησο για να καλύψουν τις ανάγκες του φτωχού και πεινασμένου λαού.

Ο Καποδίστριας σύντομα αντιλαμβάνεται ποιους έχει να αντιμετωπίσει, αλλά δεν διστάζει να συγκρουστεί μαζί τους. Πρόκειται βέβαια για τους μεγαλοκοτζαμπάσηδες της Πελοποννήσου (Μαυρομιχάληδες, Ζαΐμηδες κλπ), αλλά και τις Μεγάλες Δυνάμεις που έβλεπαν τα συμφέροντά τους, ειδικά η Αγγλία που είχε τα τοκοχρεωλύσια των δανείων κατά την περίοδο της Επανάστασης, να θίγονται. Των τελευταίων δεν τους άρεσε ο παραγκωνισμός τους από τον Καποδίστρια, χάσανε την κουτάλα και τα προνόμια και άρχισαν να πολεμούν τον Κυβερνήτη με κάθε τρόπο. Καλοκαίρι 1831, ο Κυβερνήτης συλλαμβάνει τον Πετρόμπεη Μαυρομιχάλη ως υποκινητή συνωμοσίας εναντίον του. 27 Σεπτέμβρη 1831. Κυριακή, Ναύπλιο, έξω από το ναό του Αγίου Σπυρίδωνα. Ο άνθρωπος που αναγέννησε την Ελλάδα από τις στάχτες της δολοφονείται από τους Γεώργιο και Κωνσταντίνο Μαυρομιχάλη. Σήμερα είναι πια γνωστό πως το χέρι των φονιάδων δεν το όπλισε η ντροπή για το φυλακισμένο πατέρα και αδελφό τους, αλλά τα συμφέροντα Αγγλίας και Γαλλίας που ήθελαν να ξεμπερδεύουν μια ώρα αρχύτερα με τον «Ρώσο πράκτορα».

Αλέξανδρος Μαυροκορδάτος : Ο «απελευθερωτής» της Ελλάδας! Σύμφωνα με ορισμένους ιστορικούς. Ο εγγονός του Αλέξανδρου Μαυροκορδάτου, ηγεμόνα της Μολδοβλαχίας κατά τον 18^ο αιώνα διορισμένο από τους Τούρκους, ήρθε στην Ελλάδα αμέσως μετά την έκρηξη της Επανάστασης γυρεύοντας βέβαια δόξες και μεγαλεία. Ο «μέγας» αυτός ανήρ, αφού εξασφάλισε πως η Επανάσταση θα είχε συνέχεια – με τις εγγυήσεις του φίλου του Τζώρτζ Κάνιγκ, ο οποίος μάλιστα δήλωνε κατά την έναρξη του αγώνα για τους Έλληνες τα εξής στον φίλο του H. W. Temperlay: «Είναι φανερό πως πρόκειται για σπείρα αχρείων!». – αφού υπολόγισε στο πάθος και την αγωνιστικότητα των συμπατριωτών του (βλ. Καραϊσκάκης, Κολοκοτρώνης κλπ), ανέλαβε από την πρώτη στιγμή όλες τις πολιτικές εξουσίες και τα αξιώματα θεωρώντας εαυτόν τον μόνο ικανό να προσφέρει την πολυπόθητη ελευθερία στους Έλληνες. Και τι τους προσέφερε: το 1823 βρίσκεται πίσω από τη φυλάκιση των οπλαρχηγών – ανάμεσά του και ο Κολοκοτρώνης στην Ύδρα – με την κατηγορία της προδοσίας, είναι εκείνος που μαζί με τον άλλο «λεβέντη» τον Κωλέττη σύρανε τους Έλληνες στον εμφύλιο 1823-1825. Στις 2 Απριλίου 1824 καταδικάζει τον Γ. Καραϊσκάκη σε θάνατο και στρατιωτική καθαίρεση, απόφαση που μετατρέπεται σε εξορία μετά το φόβο λιντσαρίσματος από το λαό του Αιτωλικού, την ίδια περίοδο υπογράφει τη σύναψη δανείων με τον αγγλικό οίκο LOYD για ονομαστικό κεφάλαιο 2.800.000 λίρες στερλίνες!!!, ποσό που δεν πήραμε τελικά ποτέ παρά μόνο περίπου 400.000, ενώ τα υπόλοιπα πέσαν στα χέρια των «σαράφηδων» της εποχής. Και τα οποία τα ξεχρεώσαμε προ 35ετίας! Ένα χρόνο μετά βρίσκεται πίσω από τη δολοφονία του Οδ. Ανδρούτσου, ο οποίος κατ’ εντολήν του συνελήφθη και οδηγήθηκε στην Ακρόπολη, όπου αφού στραγγαλίστηκε πετάχτηκε από τον ιερό βράχο, ώστε να φανεί σαν απόπειρα απόδρασης! Με την απελευθέρωση αυτός και το φιλαράκι του Κωλέττης εναντιώθηκαν στον Καποδίστρια – αυτός ως αρχηγός του αγγλικού κόμματος, ο άλλος ως αρχηγός του γαλλικού – και αφού τον έβγαλαν απ’ τη μέση (δες παραπάνω) καρπώθηκαν Υπουργεία και Πρωθυπουργείες και εκτέλεσαν στο ακέραιο τις επιταγές των Μεγάλων Δυνάμεων μέχρι ο θεός να βάλει το χέρι του (ως το θάνατό τους δηλαδή)!

1843, 1893, 1898 : Η Ελλάδα βρίσκεται υπερχρεωμένη στους δανειστές της, μετά την θεάρεστη διακυβέρνηση Όθωνα, Μαυροκορδάτων, Κωλέττηδων, Τρικούπηδων και Δηλιγιανναίων. Το 1843 επί Όθωνα και Κωλέττη υπογράφει «Μνημόνιο» με τις ΜΔ που είναι ταυτόχρονα και δανειστές μας. Στο «Μνημόνιο» αυτό προβλέπεται μεταξύ των άλλων απόλυση πολλών δημοσίων υπαλλήλων!, αναστολή καταβολής συντάξεων και στρατιωτικών συντάξεων για τους αγωνιστές του ‘ 21!, επιτροπή ελέγχου των δημόσιων οικονομικών, αύξηση έμμεσων και άμεσων φόρων! Το αποτέλεσμα: οι δανειστές εισέπραξαν ένα μέρος των χρημάτων τους, αλλά η χώρα οδηγήθηκε σταδιακά στην πτώχευση του 1893 επί Τρικούπη. Το 1898 το άλλο «λεβεντόπαιδο» ο Δηλιγιάννης, αφού πρώτα καθ’ υπόδειξη των Άγγλων και του βασιλιά Γιωργάκη το έπαιξε παλλληκαράς και νταής κηρύσσοντας πόλεμο κατά των Τούρκων, έκατσε στο σβέρκο μας τον Διεθνή Οικονομικό Έλεγχο, το ΔΝΤ δηλαδή της εποχής!!!

Τι φανερώνουν όλα αυτά; Μα ότι η ιστορία ΠΟΤΕ δεν επαναλαμβάνεται! Η οποιαδήποτε ομοιότητα με σημερινά πρόσωπα και πράγματα είναι φανταστική και βρίσκεται απλά στη φαντασία του γράφοντος. Καλή σας μέρα.

ΥΓ: Τι απέγιναν όμως οι "άλλοι";

Αθανάσιος Διάκος, ήρωας και διάκονος της εκκλησίας. Αιχμαλωτίστηκε από τους Τούρκους τον Απρίλη του 1821 και σουβλίστηκε ζωντανός όταν αρνήθηκε να προσκυνήσει. Το 1996 η Ιερά Σύνοδος απέρριψε αίτημα της ιδιαίτερης πατρίδας του για αγιοποίηση του ήρωα με την αιτιολογία! ότι είχε βάψει τα χέρια του με αίμα - αλήθεια ο Άγιος Γεώργιος και ο Άγιος Δημήτριος με τι είχαν βάψει τα χέρια τους; Με κομπόστα μήλο;

Οδυσσέας Ανδρούτσος, ο ήρωας της Γραβιάς στο ομώνυμο Χάνι, δολοφονήθηκε τον Απρίλη του 1825 από ανθρώπους του Μαυροκορδάτου (βλέπε παραπάνω).

Γεώργιος Καραϊσκάκης, ο ήρωας των ηρώων, ο γιός της καλογριάς, ο "μούλος", δολοφονήθηκε στις 23 Απρίλη 1827 μετά από το τέλος μιας μάχης στην πολιορκία του Φαλήρου από έναν σπιούνο, τσιράκι των ανθρώπων του Μαυροκορδάτου. Η δολοφονία ήταν τόσο καλά σχεδιασμένη ώστε για χρόνια θεωρούσαν πως τον σκότωσε κάποιος Τούρκος στρατιώτης και χαρακτηρίστηκε θάνατος στη μάχη!

Ιωάννης Μακρυγιάννης, ο ήρωας και Επαναστάτης και μετά τον Αγώνα. Πρωτοστάτησε στην Επανάσταση της 3ης Σεπτέμβρη 1843 εναντίον του Όθωνα και έπειτα έπεσε σε δυσμένεια. Καταδικάστηκε σε θάνατο το 1853 ως συνωμότης και πέθανε σχεδόν φτωχός το 1864 στο σπίτι του στο Κουκάκι, αφήνοντας έργο ζωής τα απομνημονεύματά του τα οποία εξέδωσε ο λογοτέχνης και ιστορικός Γιάννης Βλαχογιάννης. Αργότερα το σπίτι του έγινε μουσείο και λίγο πιο πάνω σήμερα βρίσκεται το νέο μουσείο της Ακρόπολης.

Παπαφλέσσας ή Γρηγόριος Δικαίος, ο ήρωας παπάς, ο"τρελόπαπας" όπως τον έλεγαν οι Τούρκοι. Έπεσε ως νέος Λεωνίδας με 300 παληκάρια το Μάη του 1825 στο Μανιάκι της Μεσσηνίας προσπαθώντας να ανακόψει τις σφαγές και τις λεηλασίες του Ιμπραήμ στην Πελοπόννησο.

Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, ο γέρος του Μοριά, ο Έλληνας των Ελλήνων. Φυλακίστηκε 2 φορές, μια το 1824-25 από το Μαυροκορδάτο και την παρέα του στην Ύδρα και μια το 1833 από την αντιβασιλεία στο Ιτς Καλέ του Ναυπλίου κατηγορούμενος για εσχάτη προδοσία. Την απόφαση για τη θανατική του καταδίκη με κίνδυνο της ζωής τους αρνήθηκαν να υπογράψουν ο πρόεδρος του δικαστηρίου Αναστάσιος Πολυζωίδης και ο δικαστής Γεώργιος Τερτσέτης. Πέθανε το 1843 αφού πρώτα ξαναπήρε τιμητικά τον τίτλο του αρχιστρατήγου και προτού πεθάνει κι αυτός απ' την πείνα.

Νικήτας Σταματελόπουλος ή Νικηταράς. Πέθανε το 1849 πάμφτωχος και εντελώς τυφλός σε ένα υπόγειο στον Πειραιά ξεχασμένος από όλους και φυσικά από την ελληνική πολιτεία.

Μαντώ Μαυρογένους, πλούσια Μυκονιότισσα που διέθεσε όλη της την περιουσία για τον Αγώνα. Πέθανε το 1848 πάμφτωχη σε ένα σοκάκι της Πάρου που ζητιάνευε για να ζήσει. Είναι χαρακτηριστικός ο διάλογός της με έναν υπάλληλο του Υπουργείου, που ήταν υπεύθυνος για τη χορήγηση βοηθήματος στους αγωνιστές: "Τι προσφέρατε εσείς κυρία στην Επανάσταση;" και η Μαντώ: "Εγώ τι προσέφερα; Τίποτε!".

Λασκαρίνα Μπουμπουλίνα, η άλλη μεγάλη ελληνίδα. Δολοφονήθηκε στο σπίτι της στις Σπέτσες το 1825 "δι' ασήμαντον αφορμήν" - επειδή δηλαδή ο γιός της τόλμησε να ερωτευτεί μια πλούσια αρχοντοπούλα του νησιού και οι δικοί της θέλησαν να πάρουν εκδίκηση!

Αυτά!