Η ελληνική Επανάσταση και η αλήθεια.

Ο σηκωμός

Στις 22 του Φλεβάρη 1821 ο Αλέξανδρος Υψηλάντης, μαζί µε τα τρία αδέρφια του-Δημήτρη, Νικόλα και Γιώργο-και κάμποσους από τούς πιο σημαντικούς Φιλικούς περνάει τον Προύθο. Ο Σπ. Τρικούπης τον κατηγοράει, πως «αντί να εγκολπωθεί την ισχυράν μερίδα, την των αρχόντων, και δια της συνδρομής αυτών να ενισχύσει τον αγώνα του, εµελέτησε να καταργήση τα προνόµιά των και να κηρύξη πολιτικήν ισότητα, ο εστί, να προκαλέση την αγανάκτησιν των δυνατών εναντίον του χωρίς καν να ωφελήση ή να ελκύση τους δούλους (το λαό δηλαδή).....».
Έπειτα από µια λαμπρή αρχική επιτυχία, ο αγώνας στις Ηγεμονίες, µε τις διάφορες προδοσίες που γίνηκαν από τους τρανούς, παίρνει την κάτω βόλτα. Η µάχη στο Δραγατσάνι, όπου συντρίφτηκε ο Ιερός Λόχος, στέκεται το τέλος της εκστρατείας. Ο Αλέξανδρος Υψηλάντης παραδίνεται, µε τ' αδέρφια του Νικόλα και Γιώργο, στους Αυστριακούς στις 14 του Μάη. Πιο πριν όμως είχε προστάξει τον αδερφό του Δημήτρη, που ήταν λοχαγός στο ρούσικο στρατό κι είχε πάρει μέρος στους Ναπολεόντειους πολέμους, να φύγει για το Μοριά, έχοντας για σύμβουλό τον Φιλικό Αναγνωστόπουλο.
Όταν οι πρώτες ειδήσεις για το κίνημα του Υψηλάντη φτάσανε στο Μοριά, κανείς πια δε μπορεί να βαστάξει το λαό. Στις 21 του Μάρτη ο τσαγγάρης Παναγιώτης Καρατζάς ξεσηκώνει τους Πατρινούς, παίρνουν την πολιτεία κι αναγκάζουν τους Τούρκους να κλειστούν στο κάστρο. Το μεγάλο αυτό νέο αντηχάει κεραυνός από τη µια στην άλλη άκρη του Μοριά κι έπειτα από δυο µέρες, στις 23 του Μάρτη, ο Κολοκοτρώνης, ο Παπαφλέσας κι ο Πετρόµπεης Μαυρομιχάλης µπαίνουν στην Καλαμάτα.
Η επανάσταση λοιπόν δεν άρχισε, όπως το θέλει η επίσημη παράδοση, στις 25 του Μάρτη στην Αγία Λαύρα µε τελετές και µε δοξολογίες. Τούτη την αλήθεια την παραδέχεται πρώτος και καλύτερος ο Σπ. Τρικούπης: «Ψευδής είναι η εν Ελλάδι επικρατούσα ιδέα, ότι εν τη Μονή της Αγίας Λαύρας ανυψώθη κατά πρώτον η σημαία της Ελληνικής επαναστάσεως».
Κι ο Π. Πατρών Γερμανός, κι ο Πετρόµπεης Μαυρομιχάλης, κι οι περισσότεροι άλλοι προύχοντες του Μοριά, θέλοντας και µη πήρανε µέρος στην Επανάσταση. «Το πράγμα τέλος πάντων κατήντησε εις τόσον βαθµόν ενθουσιασµού ... ώστε και µυρίας γλώσσας Δηµοσθενικάς αν είχε τις ... » γράφει ο Περραιβός, «…δια να καθησυχάση την ορμή των Ελλήνων, ου μόνον εκοπίαζεν µαταίως, αλλ' εκινδύνευεν ακόμη και η ζωή του, επειδή τον ενόµιζον τουρκολάτρην και µάλιστα πoλύ περισσότερον υπέκειντο εις τον κίνδυνον οι Aρχιερείς και οι Προύχοντες, ως συνεχή σχέσιν έχοντες µετά των Τούρκων».

Δημ. Φωτιάδη, «Καραϊσκάκης», σελ.96, εκδόσεις «ΜΕΛΙΣΣΑ»