Ένα τραγούδι με....ΠΟΛΥ ΝΟΗΜΑ!

3ο ΛΥΚΕΙΟ ΚΗΦΙΣΙΑΣ ΓΙΟΡΤΗ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ

Για να μην χαθούμε ποτέ........

Ο τελευταίος χορός........

Αφιερωμένο στους μαθητές μου από το κοινωνικό φροντιστήριο.........
2 Λύκειο Γλυκών Νερών..........
Καλή επιτυχία!!!!!

Κάποτε ψάχναμε …………………...

Κάποτε ψάχναμε να κάνουμε φίλους ……….. σήμερα ψάχνουμε για facebook ………..

Κάποτε ψάχναμε 10 δραχμές για να πάρουμε κουλούρι ……….. σήμερα ψάχνουμε 1000000 ευρώ για να πάρουμε βίλα στην Εκάλη ………..

Κάποτε ψάχναμε τηλέφωνο για να πάρουμε το κορίτσι μας ……….. σήμερα ψάχνουμε για καινούργιο tablet ………..

Κάποτε ψάχναμε για κανένα καφενείο με τηλεόραση……….. σήμερα ψάχνουμε για  καφενείο ………..

Κάποτε ψάχναμε για κανένα σύκο, κανένα μήλο, κανένα αχλάδι από κανένα δέντρο ………..σήμερα ψάχνουμε για δέντρο………..

Κάποτε ψάχναμε τα βράδια να δούμε τ’ αστέρια στον ουρανό……….. σήμερα ψάχνουμε να βρούμε τον ουρανό ………..

Κάποτε ψάχναμε τις λέξεις για να πούμε στον έρωτά μας……….. σήμερα ψάχνουμε να βρούμε πόσα ευρώ έχει το πορτοφόλι μας ………..

Κάποτε ψάχναμε κάποιο καλό βιβλίο στη δανειστική βιβλιοθήκη ……….. σήμερα ψάχνουμε απεγνωσμένα για το τηλεχειριστήριο………..

Κάποτε ψάχναμε γραμματόσημα για να στείλουμε ένα γράμμα ……….. σήμερα αναζητούμε το mail σας………..

Κάποτε ψάχναμε τη στάση του λεωφορείου ……….. σήμερα ψάχνουμε θέση για να παρκάρουμε ………..

Κάποτε ψάχναμε να βρούμε τις έννοιες ……….. σήμερα ψάχνουμε μόνο μια, την έννοια «άνθρωπος» ………..

Κάποτε ψάχναμε να βρούμε τι θα κάναμε στον ελεύθερο χρόνο μας ……….. σήμερα ψάχνουμε τον ελεύθερο χρόνο μας ………..

Κάποτε ψάχναμε «ποιος» και «τι» θα μας βγάλει απ’ το σκοτάδι ……….. σήμερα ψαχνόμαστε μέσα στο σκοτάδι ………..

Κάποτε ψάχναμε πέτρες για να χτίσουμε σπιτάκια ……….. σήμερα ψάχνουμε πέτρες για να πετάξουμε ο ένας στον άλλο……….. 

Κάποτε ψάχναμε την Επανάσταση ……….. σήμερα ψάχνουμε τους Επαναστάτες ………..

Κάποτε ψάχναμε έναν καλύτερο κόσμο ……….. σήμερα «είμαστε στον κόσμο μας» γενικώς………..

Κατσούλας Ανδρέας

Φιλόλογος

Να πω τη γνώμη μου ή δεν επιτρέπεται;

Κάποιοι ακόμα και μετά τις ξεκάθαρες δηλώσεις των αρμόδιων υπουργών, τους διακηρυγμένους στόχους μέσα από εκατοντάδες σελίδων εγκυκλίων, νόμων και …παρανόμων, τις ποσοστώσεις που προεξοφλούν την ανεπάρκεια ημών και εσχάτως, τις πρώτες απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων, δεν έχουν πειστεί ακόμα πως η «αυτοαξιολόγηση» της σχολικής μονάδας και στη συνέχεια η αξιολόγηση του εκπαιδευτικού που την ακολουθεί, θα χρησιμοποιηθεί αποκλειστικά για κατηγοριοποίηση και συγχωνεύσεις σχολείων και απολύσεις. Ίσως δεν επεξεργάζονται σωστά τα δεδομένα που έχουν στη διάθεση τους, ίσως καταλαβαίνουν τι γίνεται αλλά εθελοτυφλούν εμπρός στην απόφαση που πρέπει να πάρουν όταν παραδεχθούν τι πραγματικά συμβαίνει… Για όλους εμάς τους υπόλοιπους που και μάτια έχουμε, και την εντιμότητα να πιστέψουμε σε αυτά που βλέπουν, προκύπτει ένα ερώτημα. Τι κάνουμε; Τι κάνουμε όχι μόνο απέναντι στην υποβάθμιση της ζωής μας, αλλά και απέναντι στην ολοένα αυξανόμενη επιβολή, το αυξανόμενο έλλειμμα δημοκρατίας, μέσα και έξω από το σχολειό.

Ενοχλούμαι  πλέον όταν συναντώ  συναδέλφους που μπροστά στο ερώτημα αυτό που ακολουθεί τη συνειδητοποίηση της πραγματικότητας και οδηγεί αναμφίβολα στην αναγκαία αντίδραση, αντιτάσσουν ένα άλλο: «Ποιος θα μου εγγυηθεί ότι αν αντιδράσω δε θα πάθω τίποτα;». Αυτή η νομολαγνεία που μας διακατέχει εσχάτως και αναμένουμε τη γνωμάτευση του τάδε νομικού συμβούλου ή του δείνα καθηγητή, εκεί έχει τη ρίζα της. Θέλουμε διαβεβαιώσεις, στοιχεία, εγγυήσεις, πως αν αντιδράσουμε δε θα έχουμε επιπτώσεις. Δε θα μας επιπλήξουν, δε θα μας θέσουν σε αργία, δε θα μας απολύσουν. Για να πούμε ΟΧΙ στο περαιτέρω κουτσούρεμα του μισθού μας που θα έρθει με την κατηγοριοποίηση, για να μη δεχθούμε την απόλυση μας ή του διπλανού μας, για να αντιδράσουμε στις υποχρεωτικές μεταθέσεις που θα κλείσουν τα σπίτια μας, για να ασκήσουμε το δικαίωμα μας στην απεργία, τη διαμαρτυρία, ακόμα και το δικαίωμα στο να εκφράσουμε άποψη ενυπόγραφα και συλλογικά, ρωτάμε αν μας το επιτρέπουν! Για να πούμε πως δε θα ανεχτούμε την κατάλυση της δημοκρατίας στο σχολείο, την κατάργηση του ρόλου του συλλόγου και την ανακήρυξη του διευθυντή σε… στρατιωτικό διοικητή που θα αποφασίζει μόνος, απαιτούμε εγγυήσεις από νομικούς, στήριξη από τα συνδικαλιστικά μας όργανα και την άδεια του Υπουργείου…

Είναι δυνατόν να βγαίνει ολόκληρη ομοσπονδία και μπροστά στην ωμή επιβολή της άποψης του τάδε Υπουργού, ενάντια μάλιστα στο δικό του νόμο, να λέει αυτό που μας έλεγαν στο στρατό; : «εκτελείς και βγαίνεις παραπονούμενος»! Είναι δυνατόν να συζητάμε μεταξύ μας και να λέμε πως αυτό που μας βάζουν να κάνουμε θα καταστρέψει το δημόσιο σχολείο, τις εργασιακές μας συνθήκες, την οικογενειακή μας ζωή, αλλά θα το κάνουμε επειδή μας διέταξαν; Να συμφωνούμε στους συλλόγους μας αλλά να ρωτάμε αν μας επιτρέπει ο νόμος να καταγράψουμε την άποψη  μας στο πρακτικό επειδή είναι αντίθετη στις εντολές; Να φοβόμαστε να πούμε ΟΧΙ και να τους γυρεύουμε την άδεια για να διαφωνήσουμε; Τι ψυχολογικός ευνουχισμός είναι αυτός που μας έχει οδηγήσει σε αυτή την κατάντια; Ποια παραδείγματα μας έπεισαν πως αν μας απαγορεύουν να μιλάμε, το καλύτερο που έχουμε να κάνουμε είναι να υπακούσουμε; Εδώ σε ένα μικρό παιδί αν προσπαθήσεις να επιβάλλεις κάτι με τη βία θα αντιδράσει, εμείς γιατί σιωπούμε; Και τι καημός είναι αυτός ξαφνικά που μας έχει πιάσει όλους για το τι θα πουν οι ομοσπονδίες μας, οι δικηγόροι και οι «συνδικαλιστές»; Είναι υποκρισία όταν μας λένε να αντιδράσουμε να τους καταγγέλλουμε ως επιπόλαιους ή έχοντες πολιτικές σκοπιμότητες, και όταν μας λένε να σκύψουμε το κεφάλι να επικαλούμαστε τις αποφάσεις ή τις συμβουλές τους.

Πριν από δέκα ημέρες στήσαμε γιορτές στα σχολεία για να τιμήσουμε αυτούς που «έβαλαν το κεφάλι τους στον τορβά» για να κάνουν αυτό που πίστεψαν σωστό. Μη δεν είχαν τάχα κι αυτοί κάποια εργασία, οικογένεια, χρέη, υποχρεώσεις; Μήπως δεν υπήρχαν νόμοι που να απαγόρευαν να αντισταθούν, ή μήπως δεν είχαν κυρώσεις όσοι σήκωναν κεφάλι, και μάλιστα μάλλον βαρύτερες από αργία ή παύση; Βέβαια αυτοί δεν ήταν δάσκαλοι, ήταν κυρίως αγρότες, ψαράδες, τσοπάνηδες και τεχνίτες… Αλλά είχαν μεταπτυχιακά στην αξιοπρέπεια… Και μήπως δεν υπήρχαν νόμοι επί Γερμανικής Κατοχής που απαγόρευαν την αντίσταση; Τους ζητήσαμε την άδεια τάχα για να διεκδικήσουμε τα δίκια μας; Ή μήπως επί Χούντας τιμούμε στις σχολικές εορτές αυτούς που έμπαιναν στις σχολικές αίθουσες σκυφτοί, κήρυτταν την επίσημη προπαγάνδα και κατέδιδαν τα «ταραχοποιά στοιχεία» γιατί έτσι έλεγαν οι εντολές από το Υπουργείο και την Κυβέρνηση;

«Μα», θα πει κάποιος,  «τότε ήταν άλλες εποχές, είχαμε πόλεμο, Κατοχή, Χούντα, τώρα έχουμε δημοκρατία»! Ε τότε γιατί δε την λες τη γνώμη σου θαρετά αλλά φοβάσαι τις επιπτώσεις, μη σε βάλουν στο μάτι, μη σε σταμπάρουν; Γιατί μας απαγορεύουν, μας επιστρατεύουν, μας διατάζουν; Γιατί το κάνουν αυτό σε όλη την κοινωνία, γιατί επιβάλλονται με τη Βία και το Φόβο; Και αν συνάδελφε τώρα που έχουμε δημοκρατία δε βγαίνουμε να ζητήσουμε τα δίκια μας, όταν δε θα έχουμε και θ’ απειλούμαστε με φυλακή, με εξορία ή με σφαίρες, ποιός πιστεύει πραγματικά πως θα το κάνουμε; Τι μάθημα παίρνουν τα παιδιά μας από αυτή μας τη στάση; Και πώς θα σταθούν αυτά αύριο στη δικιά τους ζωή;

Ότι σπέρνουμε θερίζουμε. Όσο σκύβουμε το κεφάλι μας θα σιχαινόμαστε όλο και περισσότερο τα μούτρα μας, θα ψάχνουμε άλλους να τους φορτώσουμε τη δειλία μας και θα υπομένουμε όλο και περισσότερα περιμένοντας κάτι ή κάποιον να μας σώσει, είτε είναι εμπνευσμένος συνδικαλιστής, είτε έγκριτος νομικός,  είτε ξεπηδήσει μέσα από ένα παραβαν μια Κυριακή (για να μη σχολιάσω πως κάποιοι περιμένουν σωτηρία από το «θείο απ΄ το Σικάγο» και τα δισεκατομμύριά του). Και όταν είσαι μονάχος, πεσμένος στα γόνατα, όλοι σου φαίνονται πιο ψηλά, όλα πιο δύσκολα. Άμα σηκώσουμε το κεφάλι και ανοίξουμε το στόμα που μας φράζουν, όλα σιγά σιγά θα ξανάρθουν εκεί που πρέπει.

Και θα γίνουμε πάλι δάσκαλοι.

5/4/14 Δάμαλος Χρήστος ΠΕ20 

Τι απέγιναν οι ήρωες της Επανάστασης του '21 οέο;

Καλά τα λέμε....
Ακόμα καλύτερα τα γιορτάζουμε, έμπλεοι εθνικού και πατριωτικού ενθουσιασμού....
Τι απέγιναν όμως οι ήρωες, οι λαϊκοί ηγέτες της Επανάστασης του '21, γυναίκες και άντρες, τουλάχιστον οι πιο γνωστοί;
Μήπως.... βουλευτές;
Υπουργοί τάχα;
Επιχειρηματίες;
Πλούσιοι πολιτευτές με βίλες στην Εκάλη και το Καστρί;
Υπουργοί Υγείας ή Παιδείας ή διοικητικής μεταρρύθμισης;
Για να ρίξουμε μια ενδιαφέρουσα ματιά.....

1. Θεόδωρος Κολοκοτρώνης: καταδικάστηκε μια φορά σε φυλάκιση το 1825 από τον Μαυροκορδάτο και την παρέα του και μια σε θάνατο (1833) από την αντιβασιλεία του Όθωνα που τελικά μετατράπηκε σε ισόβια για στάση εναντίον του βασιλέως και κλείστηκε στη γνωστή ποντικότρυπα-φυλακή του Ναυπλίου. Αποφυλακίστηκε με εντολή του Όθωνα λίγους μήνες αργότερα και τελικά πέθανε στις 4 Φλεβάρη 1843, έχοντας πλέον αποκατασταθεί και ηθικά και στρατιωτικά και πολιτικά.

2. Γεώργιος Καραϊσκάκης: Στις 2 Απρίλη 1824 οδηγήθηκε σε δίκη από τον "πατριώτη" Μαυροκορδάτο, καταδικάσθηκε σε θάνατο που μετατράπηκε από τη λαϊκή δυσαρέσκεια σε πλήρη στρατιωτική καθαίρεση και λίγους μήνες αργότερα επανήλθε στα αξιώματά του. Δολοφονήθηκε ανήμερα της γιορτής του 23 Απρίλη 1827 στη Μάχη του Φαλήρου, μάλλον από τσιράκια του Μαυροκορδάτου, καθώς επέστρεφε στο ελληνικό στρατόπεδο μετά το τέλος της μάχης.

3. Οδυσσέας Ανδρούτσος: Δολοφονήθηκε από πρωτοπαλλίκαρα του Μαυροκορδάτου στις φυλακές της Ακρόπολης στις 5 Ιουνίου 1825....(βλ. αναλυτικά προηγούμενη ανάρτηση)

4. Αθανάσιος Διάκος: Συνελήφθη αιχμάλωτος από τον Ομέρ Βρυώνη στη Μάχη της Αλαμάνας στις 24 Απρίλη 1821 και μετά την άρνησή του να προσκυνήσει τους Πασάδες κάηκε ζωντανός αφού πρώτα οι Τουρκαλβανοί τον σούβλισαν επί 4 ώρες....

5. Αδελφοί Υψηλάντη: Αλέξανδρος - Μετά την ήττα του στο Δραγατσάνι (7 Ιουνίου 1821) ο Υψηλάντης παραδόθηκε στους Αυστριακούς, φυλακίστηκε και απελευθερώθηκε στις 24 Νοεμβρίου 1827. Η κλονισμένη υγεία του δεν του επέτρεψε έκτοτε να βοηθήσει το επαναστατημένο έθνος. Δύο μήνες μετά την αποφυλάκισή του στις 31 Ιανουαρίου 1828 πέθανε στη Βιέννη μέσα σε συνθήκες ακραίας φτώχειας και μιζέριας. Η τελευταία του επιθυμία ήταν η καρδιά του να απομακρυνθεί από το σώμα του και να σταλεί στην Ελλάδα.
Δημήτριος - παρά τις πάμπολλες διώξεις εναντίον του κατάφερε να επιβιώσει. Διορίστηκε τελικά στην Ελεύθερη Ελλάδα αρχιστράτηγος των ελληνικών ένοπλων δυνάμεων και πέθανε στο Ναύπλιο τον Αύγουστο του 1832 χωρίς περιουσία.

6. Μαντώ Μαυρογένους: Απεβίωσε στην Πάρο από την πείνα και την εξαθλίωση και έχοντας δαπανήσει όλη της την περιουσία στον αγώνα - περίπου 500.000 γρόσια!

7. Μπουμπουλίνα Λασκαρίνα: Δολοφονήθηκε μέσα στο ίδιο της το σπίτι στις Σπέτσες στις 22 Μαΐου 1825 από Σπετσιώτες "πατριώτες" καθώς προσέβαλε την τιμή τους κι ενώ η Ελλάδα σπαράσσονταν από τον εμφύλιο!!!

8. Νικήτας Σταματελόπουλος ή Νικηταράς: για τις υπηρεσίες του στον αγώνα το 1839 το κράτος του Όθωνα τον συνέλαβε με την κατηγορία της συνωμοσίας και τον βασάνισε φριχτά έως ότου έχασε το φως του! Έτσι τυφλός, πεινασμένος, άστεγος και ξεχασμένος από όλους θα πεθάνει από το κρύο και την πείνα το χειμώνα του 1849 χωρίς να δεχθεί ΠΟΤΕ να λάβει κανένα βοήθημα από το κράτος...

 9. Ιωάννης Μακρυγιάννης: Μετά το τέλος της επανάστασης άρχισε να γράφει τα Απομνημονεύματά του, τα οποία αποτελούν δείγμα της δημώδους γλώσσας στην νεοελληνική γραμματεία. Ήρθε σε αντίθεση με τους οπαδούς του Καποδίστρια, και αργότερα με τον Όθωνα. Έλαβε μέρος στην Επανάσταση της 3ης Σεπτεμβρίου . Το 1852 καταδικάστηκε σε θάνατο με την κατηγορία ότι σχεδίαζε τη δολοφονία του Όθωνα, αλλά το 1854 αφέθηκε ελεύθερος. Το 1864 ονομάστηκε αντιστράτηγος και πέθανε λίγο μετά στο μόνο πράγμα που του απέμεινε, το σπίτι του κάτω από την Ακρόπολη.

10. Κόμης Ιωάννης Καποδίστριας: γόνος αριστοκρατικής οικογένειας από την Κέρκυρα, Υπουργός εξωτερικών της Ρωσίας όταν ξέσπασε η επανάσταση. Το 1827 η εθμοσυνέλευση της Τροιζήνας του αναθέτει το αξίωμα του κυβερνήτη. Αφού πούλησε την τεράστια περιουσία του διέθεσε όλα τα χρήματα για την ανόρθωση της Ελλάδας (περίπου 5.000.000 ρούβλια). ΑΡΝΗΘΗΚΕ να λάβει μισθό από το δημόσιο ταμείο και προτίμησε μια λιτή ζωή και χωρίς προκλήσεις, δείχνοντας ιδιαίτερη φροντίδα στις χήρες, τα ορφανά και τους αγωνιστές της Επανάστασης. Στις 27 Σεπτέμβρη 1831 δολοφονήθηκε στο Ναύπλιο από τον αδελφό και το γιο του Πετρόμπεη Μαυρομιχάλη καθώς "τόλμησε" να τα βάλει με τα μεγάλα τζάκια.....

11. Αντώνης Οικονόμου: ο άνθρωπος που ξεσήκωσε το λαό της Ύδρας το Μάρτη του ' 21. Δολοφονήθηκε από Υδραίους φονιάδες στις 16 Δεκέμβρη του 1821 με εντολή των Υδραίων προκρίτων γιατί τους "χάλαγε τη σούπα"......

12. Παναγιώτης Καρατζάς: ο τσαγκάρης από την Πάτρα που........ πρόλαβε τον Παλαιών Πατρών Γερμανό, κήρυξε την Επανάσταση στην Πάτρα και ξεσήκωσε τον λαό της παίρνοντας φαλάγγι τους Τούρκους. Δολοφονήθηκε στις 4 Σεπτέμβρη 1821 από το ρουφιάνο "συμπολίτη" του Θάνο Κουμανιώτη στη Μονή Ομπλού έξω από την Πάτρα ύστερα από άνωθεν εντολή.....

Άδωνιιιιιι............καλέ αυτά τα γράφουν τα βιβλία σου ή εσύ μόνο λεξικά πουλάς;