Ωρομίσθιοι εκπαιδευτικοί διώκονται επειδή δούλευαν παράλληλα, για να συμπληρώνουν το πενιχρό εισόδημα των 200 ευρώ!

ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ

Ποινικοποίηση της εργασίας!

Η υποκρισία των κυβερνήσεων και των μηχανισμών του αστικού κράτους, αναδείχθηκε με μια υπόθεση που απασχόλησε τη Δευτέρα τα δικαστήρια της Θεσσαλονίκης. Δικάστηκαν και καταδικάστηκαν 4 εκπαιδευτικοί που τη σχολική χρονιά 2008-2009 απασχολούνταν στην Πρόσθετη Διδακτική Στήριξη (ΠΔΣ) στα σχολεία, επειδή παράλληλα εργάζονταν και σε φροντιστήρια. Δεκάδες ακόμη εκπαιδευτικοί θα δικαστούν για το ίδιο «αδίκημα», καθώς η Δικαιοσύνη στο πρόσωπό τους ανακάλυψε και τιμωρεί αυτούς που εμποδίζουν τη διάχυση σε περισσότερους, των «ωφελειών» της πολιτικής διαχείρισης της φτώχειας και της εξαθλίωσης, δηλαδή της κακοπληρωμένης και μερικής απασχόλησης. Τιμωρεί ως ασυμβίβαστο την ταυτόχρονη απασχόληση σε δύο δουλειές με ελαστικές σχέσεις εργασίας που και οι δύο μαζί πάλι δεν εξασφαλίζουν συνθήκες αξιοπρεπούς αμοιβής και διαβίωσης.

Οι εκπαιδευτικοί που απασχολούνταν στην ΠΔΣ, από το 2005 έως και το 2010 που σταμάτησε, καλούνταν πάντα να υπογράψουν μια αίτηση που αποτελούσε και υπεύθυνη δήλωση, στην οποία αναφέρονταν ότι δεν είναι μέτοχοι ή ιδιοκτήτες φροντιστηρίων και ότι δεν εργάζονται σε ιδιωτικό σχολείο. Το σχολικό έτος 2008-2009 τον Αύγουστο, υπέγραψαν την ίδια αίτηση - δήλωση και τον Οκτώβρη - Νοέμβρη, όταν κλήθηκαν να προσληφθούν, τους ζήτησαν να υπογράψουν μια υπεύθυνη δήλωση στην οποία αναφέρονταν ότι εκτός όλων των παραπάνω, δεν είναι επίσης εργαζόμενοι σε φροντιστήρια και δεν παραδίδουν μαθήματα κατ' οίκον. Πολλοί την υπέγραψαν, ελάχιστοι τη διάβασαν και διαπίστωσαν την αλλαγή που προέκυψε.

Μετά από έρευνα και δίωξη που κινήθηκε αυτεπάγγελτα από την Εισαγγελία, βρέθηκαν δεκάδες εκπαιδευτικοί κατηγορούμενοι για ψευδή υπεύθυνη δήλωση.

Πολλοί εκπαιδευτικοί, αντιμετωπίζοντας το φάσμα της ανεργίας, αναγκάστηκαν να δουλέψουν σε φροντιστήρια παράλληλα με την ΠΔΣ, για λόγους επιβίωσης, καθώς καμία από τις δύο ελαστικές σχέσεις εργασίας δεν τους εξασφάλιζαν εισόδημα με το οποίο θα μπορούσαν να ζήσουν. Στην ΠΔΣ απασχολούνταν κατά μέσο όρο από 2, 4 και 6 ώρες τη βδομάδα με 9 ευρώ την ώρα και γνώριζαν ότι θα πληρωθούν μετά από 1 - 1,5 χρόνο.

Αναγκαστικά λοιπόν έπρεπε να αναζητήσουν και δουλειά σε φροντιστήριο για να εξασφαλίσουν τις κατεπείγουσες ανάγκες επιβίωσης.

Ο Σύλλογος Εργαζομένων στα φροντιστήρια Ιδιωτικών Εκπαιδευτικών Θεσσαλονίκης - Βόρειας Ελλάδας (ΣΕΦΙΕ) που βρέθηκε μάρτυρας υπεράσπισης των εκπαιδευτικών, σημειώνει σε ανακοίνωσή του: «Η κατάργηση της επετηρίδας, ο διαγωνισμός του ΑΣΕΠ, η ύπαρξη πινάκων με αναπληρωτές και ωρομίσθιους κάθε είδους, ενίσχυσαν την εργασιακή περιπλάνηση των νέων εκπαιδευτικών. Οι ευέλικτες εργασιακές σχέσεις στην παιδεία έγιναν καθεστώς». Τονίζει ότι «είναι υποκριτικό να διαφυλάττεις το δημόσιο δωρεάν χαρακτήρα της παιδείας, κυνηγώντας τον εργαζόμενο εκπαιδευτικό που προσπαθεί να συντηρηθεί, όταν η ίδια η πολιτική που ακολουθείται γιγαντώνει την παραπαιδεία σε κέρδη και μαθητές».

Και απαιτεί να σταματήσουν οι διώξεις των εκπαιδευτικών που δούλεψαν σε ΠΔΣ. Να καταργηθεί το ασυμβίβαστο μεταξύ των δυο ελαστικών σχέσεων εργασίας. Να καταργηθούν όλες οι ελαστικές σχέσεις εργασίας στο δημόσιο σχολείο. Μόνιμη και σταθερή δουλειά για όλους τους εκπαιδευτικούς.



ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ, 31/5/2012


ΥΓ.ΑΝΤΙ ΝΑ ΔΙΩΚΟΝΤΑΙ ΟΙ ΧΑΡΑΜΟΦΑΪΔΕΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ ΚΑΙ ΛΟΙΠΟΙ ΣΥΓΓΕΝΕΙΣ ΚΟΙΤΑΜΕ ΝΑ ΤΙΜΩΡΗΣΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΥΣ ΤΩΝ 800 ΚΑΙ ΣΕ ΚΑΠΟΙΕΣ ΠΕΡΙΠΤΩΣΕΙΣ 600 ΟΥΤΕ ΕΥΡΩ.....!!!!!

"Λαός που ξεχνά την ιστορία του είναι καταδικασμένος να την ξαναζήσει"

Εξήντα εννέα χρόνια συμπληρώθηκαν από το ολοκαύτωμα στο Κομμένο Άρτας από τους Ναζί. Ήταν 16 Αυγούστου του 1943 όταν ο διοικητής του 12ου Λόχου Υπολοχαγός Ρέζερ έδωσε τη διαταγή «Θα μπούμε στο χωριό και δεν θ΄ αφήσουμε τίποτε όρθιο». Οι μαρτυρίες των κατοίκων που επέζησαν προκαλούν φρίκη.
Το απόγευμα της 15ης Αυγούστου 1943, ο 12ος Λόχος του 98ου Συντάγματος 1ου Ορεινού Τμήματος, που είχε στρατοπεδεύσει σε μια κοιλάδα στα βόρεια ακριβώς της Άρτας, κάπου κοντά στη Φιλιππιάδα, κλήθηκε να βγει από τις σκηνές του. Ο διοικητής του Συντάγματος, Συνταγματάρχης Γιόζεφ Ζάλμινγκερ, έβγαλε έναν κοφτό ολιγόλογο, τυπικό λόγο «Γερμανοί στρατιώτες έχουν σκοτωθεί. Είναι καιρός για σκληρά μέτρα εναντίον των ανταρτών. Αύριο το πρωί θα ξεκληρίσουμε ένα λημέρι τους».

O Συνταγματάρχης Γιόζεφ Ζάλμινγκερ, ήταν ένας νεαρός διοικητής φορτωμένος με παράσημα, αυτοδημιούργητος άντρας που του άρεσε να παινεύεται ότι έχει μετατρέψει το 98ο σε Σύνταγμα για τον Χίτλερ.

Καθώς περάσανε τα μεσάνυχτα στο Κομμένο, οι περισσότεροι κάτοικοί του άρχισαν σιγά σιγά να πηγαίνουν στα σπίτια τους για ύπνο, κουρασμένοι από τις προετοιμασίες του πανηγυριού, από το γλέντι και το πιοτό, χωρίς να υποψιαστούνε τίποτα για το τι επρόκειτο να συμβεί.
Την ίδια ώρα περίπου, μια φάλαγγα από 22 αυτοκίνητα και ένα στρατιωτικό τζιπ, ξεκίνησε από την κοιλάδα κοντά στην Φιλιππιάδα μεταφέροντας τους περισσότερους άντρες του 12ου Λόχου, γύρω στους 100 στρατιώτες. Στις 5.00 το πρωί σταμάτησαν έξω από το χωριό. Ο 25χρονος Διοικητής του 12ου Λόχου Υπολοχαγός Ρέζερ, πρώην στέλεχος της νεολαίας του Χίτλερ, τους συγκέντρωσε και έδωσε τις διαταγές του.
"Θα μπούμε στο χωριό και δεν θ΄ αφήσουμε τίποτε όρθιο" είπε. Χρησιμοποιώντας το πέτρινο καμπαναριό της εκκλησιάς (χτίσμα του 1855) για παρατηρητήριο, χωρίστηκαν σε εκτελεστικά αποσπάσματα, παίρνοντας και τις τελικές οδηγίες της επέμβασης.

Xαράματα 16ης Αυγούστου ακούστηκαν οι πρώτες εκρήξεις όλμων που είχαν τοποθετηθεί σε τρία επίκαιρα σημεία του χωριού.
Αμέσως αρχίσανε οι πυροβολισμοί και η διασταύρωση των πυρών, ενώ τα πυροβόλα και τα οπλοπολυβόλα δε σταμάτησαν ούτε στιγμή, δίνοντας την εντύπωση κάποιας σκληρής μάχης. Καθώς εισέβαλαν στα σπίτια, ολόκληρες οικογένειες αιφνιδιάστηκαν στον ύπνο και μη μπορώντας να αντιδράσουν, έπεφταν νεκρές από τις σφαίρες των όπλων και τα βλήματα των χειροβομβίδων.

Γέροι άνθρωποι, ανάπηροι, ακόμη και τυφλοί, σκοτωθήκανε επιτόπου. Κορίτσια με την απειλή των όπλων βιάστηκαν κατ' εξακολούθηση από τους γερμανούς στρατιώτες, οι οποίοι, αφού ικανοποίησαν τα κτηνώδη ένστικτά τους, έκοβαν τους μαστούς και τις έσφαζαν σα ζώα. Έβρεχαν βαμβάκι με βενζίνη, το τοποθετούσαν στα στόματα των βρεφών που κοιμόντουσαν ακόμη στην κούνια τους και το άναβαν.

Μια γυναίκα έγκυος, αφού της ανοίξανε την κοιλιά, βγάλανε από εκεί το έμβρυο που σε λίγες μέρες θα έφερνε στον κόσμο και το εναποθέσανε στα χέρια της. Έτσι βρέθηκε η γυναίκα. Νεκρή με ανοιγμένα σπλάχνα και το αγέννητο παραμορφωμένο νεκρό, στα χέρια της.
Άλλα από τα παιδιά τα εκτελούσαν στον κρόταφο με μια σφαίρα περιστρόφου, ενώ άλλα τα κάρφωναν με τις ξιφολόγχες τους παρ' όλη την αθωότητα και τα κλάματα τους.
Στο σπίτι του Θόδωρου Μάλλιου γινόταν ο γάμος τη κόρης του Αλεξάνδρας με το Θεοχάρη Καρίνο από τον Παχυκάλαμο, χωριό κοντά στο Κομμένο. Χάθηκαν όλοι. Τους έκαψαν και τους σκότωσαν. Τριάντα με τριάντα πέντε άτομα. Από τα 12 μέλη της οικογένειας του οικοδεσπότη Θόδωρου Μάλλιου σώθηκαν εκείνο το πρωινό μόνο δύο, ο Αλέξανδρος και η Μαρία, που είχαν φύγει μόλις πριν λίγα λεπτά για να φροντίσουν στο χωράφι τα ζώα.
Όσοι πρόλαβαν και πετάχτηκαν έξω απ' τα σπίτια τους, έτρεχαν να σωθούν στα χωράφια ή να κρυφτούν χωμένοι στα βαθιά χαντάκια. Μόνη σωτηρία απέμεινε για πολλούς το ποτάμι. Πλήθος κόσμου έτρεχε κατά εκεί. Άλλοι ρίχνονταν στα νερά του για να περάσουν απέναντι και να σωθούν. Άλλοι κρέμονταν απ' τις βάρκες και πάλευαν να γλιτώσουν απ' τον εφιάλτη. Κι εκεί πνίγηκαν σχεδόν όλοι όσοι μπήκαν στη βάρκα του Σπύρου Βλαχοπάνου, σχεδόν είκοσι άτομα.

Από αυτό που συμπεραίνεται, από τα λεγόμενα επιζώντων αυτοπτών μαρτύρων για ορισμένα περιστατικά, είναι ότι οι φονιάδες μεθούσαν με ναρκωτικές ουσίες για να είναι γρήγοροι στις αποφάσεις τους και όσο πιο αποτελεσματικοί στα πρωτόγονα ένστικτά τους. Στην εκκλησιά της Παναγιάς του χωριού, αφού αφόδευσαν στην πύλη του ιερού βήματος, πέταξαν στο πάτωμα του ναού τις εικόνες του τέμπλου και τα ιερά σκεύη.

Ο παπας της εκκλησίας πιάστηκε από τους Γερμανούς και αφού τον βασάνισαν άγρια, τον σύρανε αιμόφυρτο στον προπυλώνα της εκκλησίας και τον εκτέλεσαν με μια σφαίρα στο μέτωπο. Αυτός ήταν και ο πρώτος της σφαγής του Κομμένου μαζί με το Ευαγγέλιο που βρέθηκε διάτρητο από σφαίρα σε μια γωνία, με ποτισμένες τις σελίδες του από το αίμα αυτού του τίμιου κληρικού.
Ο άλλος ιερέας του χωριού, που εφημέρευε στο ναό των Αγίων Ταξιαρχών στον Λουτρότοπο και που είχε έρθει στους συγγενείς του για το πανηγύρι, βρέθηκε κατακρεουργημένος και αιμόφυρτος και με βγαλμένα τα μάτια. Με μια ειδική σκόνη που έριχναν στο πάτωμα και με μια πιστολιά έκαψαν τα περισσότερα σπίτια του χωριού, αφού πρώτα έπαιρναν ότι πολύτιμο υπήρχε μέσα.
Το θέαμα στο Κομμένο μετά την σφαγή ήταν φρικιαστικό. Παντού πτώματα απανθρακωμένα, ενώ η ατμόσφαιρα είχε τη μυρωδιά από καμένες σάρκες. Ανθρώπινα μέλη ήταν διασκορπισμένα από δω και από εκεί, ενώ τα σκυλιά είχαν αρχίσει να τρώνε κομμάτια κρέας από διάφορα σώματα.
Γύρω στο απόγευμα της 16ης Αυγούστου ο Δημήτρης Αποστόλου, ένας νεαρός Κομμενιώτης, γύρναγε στο χωριό του και στο σπίτι του. Τα Γερμανικά στρατεύματα είχαν φύγει, μετά από 7 ώρες που κράτησε η επιδρομή. Στα απανθρακωμένα απομεινάρια των σπιτιών, δοκάρια καίγονταν ακόμη. Η κοιλιά μιας γυναίκας είχε σχισθεί και ένα κοτόπουλο είχε αρχίσει να σέρνει τα εντόσθια της κατά μήκος του δρόμου. Λίγο μετά που είδε αυτό, ο Αποστόλου λιποθύμησε.
Ένα δεκάχρονο αγόρι τότε, ο Αλέξανδρος Μάλιος, που έχασε όλη την οικογένεια του, θυμάται "Σα φτάσαμε κοντά στο σπίτι, ακόμα κάπνιζε. Απ' έξω δεν μπορούσαμε να περάσουμε απ' τους σκοτωμένους. Δεν είχες που να πατήσεις. Δρασκελίσαμε πάνω απ' τα πτώματα κι αντίκρισα τον πατέρα μου μ' ένα μικρό παιδί μέσα στα αίματα. Οι άλλοι μέσα ήταν όλοι καμένοι. Έσκυψα, τον αγκάλιασα και λιποθύμησα. Τα είχαμε χαμένα και ζούσαμε σ' ένα εφιαλτικό όνειρο, έτσι που δεν είχαμε τη δύναμη να κλάψουμε". Συνολικά 317 άνθρωποι ήταν τα θύματα του Κομμένου εκείνη τη μέρα σ' αυτή τη σφαγή. Ίσως της πιο φριχτής που διαπράχθηκε στην Ελλάδα την περίοδο της Κατοχής.

Εξαιτίας του μεγάλου αριθμού των πτωμάτων, οι Κομμενιώτες τα έθαβαν επιφανειακά με λίγο χώμα, στις αυλές και στους κήπους των σπιτιών.

Στην πλατεία του χωριού, τον Αύγουστο του 1946 οι κάτοικοι χτίσανε ένα καλλιμάρμαρο μνημείο που αναγράφονται τα ονόματα των 317 πατέρων και τέκνων και αδελφών.
Το Κομμένο το εκτέλεσαν εν ψυχρώ οι Ναζί και το παρέδωσαν στις φλόγες χωρίς έλεος. Η τραγική σελίδα του Κομμένου μένει ζωντανή και καίει άσβηστη φλόγα στη μνήμη των 100 περίπου κατοίκων του που έζησαν τη φρίκη και βρίσκονται ακόμη στη ζωή.

Άννα Διαμαντοπούλου: «Θα σας έχω πάντα στην καρδιά μου»

Άννα Διαμαντοπούλου: «Θα σας έχω πάντα στην καρδιά μου» Ευχαριστήριο τηλεγράφημα έστειλε η Άννα Διαμαντοπούλου προς τα μέλη της Πανελλήνιας Ένωσης Αδιόριστων Εκπαιδευτικών μετά την επιβεβαίωση ότι μένει εκτός Βουλής. «Δύο χρόνια τώρα είχα πάρα πολύ άγχος. Σας ευχαριστώ πολύ που ήσασταν δίπλα μου κάθε στιγμή. Στο Ίδρυμα Μείζονος Ελληνισμού, στη NET, σε κάθε πόλη και χωριό αυτής της χώρας. Τα κείμενά σας συντρόφευαν κάθε λέξη και απόφασή μου. Τώρα ήσυχη μπορώ να ξεκουραστώ». Πριν από λίγο η πρώην Υπουργός, η πρώην Βουλευτής, η πρώην «θέλω να μοιάσω στη Θάτσερ» προέβη σε εκτενείς δηλώσεις: «Ήμουν πιστή στις απόψεις μου, στα ιδεώδη και στις αρχές του ΠΑΣΟΚ μέχρι τέλους. Όταν το Μνημόνιο ψηφιζόταν 5 Μαΐου εγώ φρόντισα να ψηφισθεί νόμος για τη διάλυση του δημόσιου σχολείου στις 4 Μαΐου, πιο γρήγορη και από τη σκιά μου. Χιλιάδες εκπαιδευτικοί παρέμειναν άνεργοι, έχοντας πια περισσότερο χρόνο για τον εαυτό τους και τις οικογένειές τους. Έμαθαν να ζουν λιτοδίαιτα, με βάση το σπαρτιατικό μοντέλο διαβίωσης. Οικογένειες ήρθαν πιο κοντά, αφού χιλιάδες άνθρωποι, που κάθε χρόνο πήγαιναν από σχολείο σε σχολείο σε όλα τα μήκη και πλάτη της επικράτειας, πλέον έμειναν σπίτι τους. Και αν είπαμε και καμιά βαριά κουβέντα, ναζάκια ήταν, κουτούτσικα, για να μη θεωρείτε δεδομένη…! Συγγνώμη, παρεκτράπην, αλλά φταίει η συγκίνηση. Και αυτά τα παιδιά, οι μαθητές, πόσο θα μου λείψουν. Ξέρω, όμως, ότι δε θα με ξεχάσουν. Γιατί μου χρωστάνε… Πόσοι μαθητές πια γυρίζουν νωρίτερα στο σπίτι τους, αφού δεν χάνουν ούτε ένα λεπτό παραπάνω στο σχολείο σε περιττές ενισχυτικές και πρόσθετες διδακτικές στηρίξεις. Πόσοι μαθητές πλέον ξέρουν τι σημαίνει το σχολείο χωρίς τοίχους, δηλαδή ανύπαρκτο σχολείο. Και πάντα με καινοτόμες δράσεις διαπαιδαγώγησης μάθαμε στα παιδιά να αγαπούν τα βιβλία. Τόσα χρόνια οι μαθητές έκαιγαν ή πετούσαν τα βιβλία. Δεν καταλάβαιναν την αξία τους. Όταν, όμως, δεν τα είχαν, όταν στην καλύτερη περίπτωση είχαν φωτοτυπίες, τότε τα εκτίμησαν. Το βιωματικό παιχνίδι είναι ίσως μία από τις πιο πετυχημένες μεθόδους διδασκαλίας. Και για να μην αδικώ το έργο μου, δεν ασχολήθηκα μόνο με την πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση. Δεν ήμουν εγώ που κατήργησα, στα πλαίσια της δημοκρατίας και της ελευθερίας, το άσυλο; Δεν ήμουν εγώ που έκοψα τα περιττά έξοδα από τα πανεπιστήμια (καθηγητές, βιβλία κλπ), στοχεύοντας σε μία άλλη πρόσβαση στη γνώση; Θέλω να ευχαριστήσω την άξια συνεργάτιδά μου, Εύη Χριστοφιλοπούλου, που στάθηκε δίπλα μου, πιστή φίλη, εγώ ο Λούκυ Λουκ εκείνη ο Ρανταπλάν. Μα πάνω από όλα θέλω να ευχαριστήσω εσάς, τον λαό μου, που επιτέλους με άφησε να ηρεμήσω, να ξεκουραστώ, να συνταξιοδοτηθώ. Πολλές επιστολές έφταναν τελευταία στο γραφείο μου… Άλλοι μου σχεδίαζαν ταξίδια με ελικόπτερα, άλλοι μου περιέγραφαν θέρετρα με μινιμαλ διακόσμηση σε μέταλλο και αποχρώσεις του γκρι. Ειλικρινά, μου φτάνει η σκέψη σας και η καλή σας πρόθεση. Θα σας έχω πάντα στην καρδιά μου».

Όξω π.... απ' την παράγκα!!!

Στο καλό και να μη μας γράφετε!!!!!
Ουστττττττττττττττττττττττττ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

ΚΑΛΗ ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ

ΚΑΛΗ ΚΑΙ ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΗ ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ!
ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΚΑΙ ΣΕ ΟΛΕΣ!
ΣΕΝ ΝΥΝ ΚΑΙ ΠΡΩΗΝ ΣΥΝΤΡΟΦΟΥΣ ΚΑΙ ΣΥΝΑΓΩΝΙΣΤΕΣ!
ΝΑ ΕΙΣΤΕ ΚΑΛΑ ΟΠΟΥ ΚΙ ΑΝ ΒΡΙΣΚΕΣΤΕ!
ΚΙ ΑΥΤΗ Η ΝΙΚΗ ΑΣ ΕΙΝΑΙ ΤΟΥ ΛΑΟΥ ΜΑΣ!
HASTA LA VICTORIA SIMPRE
ERNESTO GUEVARA