Ανοιχτή Επιστολή προς τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, από τη Μαρία Κρέτση

Κύριε Πρόεδρε της Ελληνικής Δημοκρατίας,

Ο θυμός μου ξεχείλισε-και δεν νομίζω να ήταν μόνο ο δικός μου-διαβάζοντας τις δηλώσεις σας περί του αισθήματος αιδούς που έχουν απολέσει οι συμπατριώτες μας.«Δεν ντρέπουνται», δηλώσατε, προφανώς απευθυνόμενος σε όσους σας αποκάλεσαν προδότη στη Θεσσαλονίκη. Οι δηλώσεις σας όμως στη συνέχεια έλαβαν χρώμα καθολικής ενοχοποίησης των διαδηλώσεων και των ποικιλόμορφων εκδηλώσεων αντίδρασης και αντίστασης εναντίον της κυβερνητικής πολιτικής, τις οποίες πραγματοποίησαν μαζικά Έλληνες πολίτες και μαθητές κατά την ημέρα εορτασμού της Εθνικής Εποποιίας του 1940.

Αναρωτηθήκατε αν είναι πατριώτες αυτοί που αμαύρωσαν την εθνική επέτειο. Αν δεν είναι πατριώτες αυτοί που αποκατέστησαν το πραγματικό της νόημα, αποκαθηλώνοντας σε κάποια μέρη της Ελλάδας από τις εξέδρες τους «επισήμους» και ανεβάζοντας τους Μακεδονομάχους και τους Ήρωες του ’40, τότε ποιοι είναι; Αν δεν είναι πατριώτες όλοι αυτοί που βγήκαν στους δρόμους και βροντοφώναξαν ΟΧΙ στον σημερινό εισβολέα με το καμουφλαρισμένο πρόσωπο, ο οποίος ρημάζει τις ζωές μας, τότε ποιοι είναι; Είναι οι κυβερνώντες με όλο το κοινοβουλευτικό σινάφι τους, τους αυλικούς και τους αυλοκόλακές τους που ξεπουλάνε σε τιμή ευκαιρίας την πατρίδα μας και βάζουν σε υποθήκη τις ζωές των Ελλήνων;

Αναρωτηθήκατε αν είναι αγωνιστές όσοι προσβάλλουν, επειδή σας χαρακτήρισαν προδότη. Κι ο πρωθυπουργός όμως χαρακτήριζε στα ταξίδια του στο εξωτερικό συλλήβδην τους Έλληνες διεφθαρμένους. Κι εγώ οργίστηκα με τη βρισιά του πρωθυπουργού στο πρόσωπό μου, αλλά βλέπετε δεν μπόρεσα να σταθώ μπροστά σε κάποια τηλεοπτική κάμερα και να διαμαρτυρηθώ, επειδή ο πρωθυπουργός σπίλωσε το πρόσωπό μου, την τιμή και την αξιοπρέπειά μου. Κανείς δεν αμφισβητεί ότι πολεμήσατε τον κατακτητή στα εφηβικά σας χρόνια. Από τότε όμως μέχρι σήμερα τι άμβλυνε το αγωνιστικό σας σθένος; Τότε πολεμήσατε τη Νέα Τάξη Πραγμάτων της φασιστικής Ιταλίας και της ναζιστικής Γερμανίας. Σήμερα έπρεπε να «πολεμάτε» στο πλευρό των Ελλήνων τη Νέα Τάξη Πραγμάτων που εγκαθιδρύει ο εντολοδόχος της πρωθυπουργός μας. Μήπως η διαβρωτική επίδραση της Εξουσίας οδήγησε σε καθίζηση τον αγωνιστικό σας οίστρο; Με το να συναινείτε συνυπογράφοντας τα όσα επαχθή αποφασίζει, δρομολογεί και εφαρμόζει ερήμην των Ελλήνων πολιτών η κυβέρνηση και να μην διαχωρίζετε τη θέση σας από την κυβερνητική ασυδοσία, δεν συγκαταλέγεστε κι εσείς σ’ αυτούς που προδίδουν την εμπιστοσύνη και τα συμφέροντα του ελληνικού λαού; Θα σας θυμίσω τη στάση του Σωκράτη απέναντι στον ηγέτη που θαύμαζε, τον Περικλή. Όταν ο Σωκράτης αντιλήφθηκε ότι ο Περικλής, αν και προσωπικώς αδωροδόκητος, αποδεχόταν σιωπηρά τον βόρβορο της διαφθοράς των στενών του συνεργατών, επειδή στη συνείδησή του ακόμη και ο Περικλής διέφθειρε και εξαχρείωνε τον λαό του, απομακρύνθηκε από τον κύκλο του.

Αναρωτηθήκατε αν έχει δίκιο όποιος φωνάζει περισσότερο. Η κυβέρνηση έχει προβεί σε επέλαση περικοπών. Δυστυχώς όμως γι’ αυτήν δεν μπορεί να «κόψει» ή να «πνίξει» τη φωνή μας. Τα ΟΧΙ των Ελλήνων αντιλάλησαν απ’ άκρη σ’ άκρη της Ελλάδας. Οι κινητοποιήσεις και οι ποικιλόμορφες εκδηλώσεις αντίδρασης εναντίον της κυβερνητικής πολιτικής ήταν πρωτόγνωρα μαζικές, άσχετα αν τα καθεστωτικά ΜΜΕ δεν τις προέβαλαν. Και θα προκαλούσατε τη θυμηδία μας, αν ισχυριζόσασταν ότι όλος αυτός ο κόσμος βγήκε στους δρόμους, επειδή υποκινήθηκε και οργανώθηκε από τον ΣΥΡΙΖΑ.

Θελήσατε να υπερασπιστείτε τους δημόσιους χώρους από κάποιους που τους θεωρούν ιδιοκτησία τους. Θυμηθείτε όμως ότι οι δημόσιοι χώροι υπήρξαν ιστορικά πεδία πάνδημων διαδηλώσεων και λαϊκών εξεγέρσεων κάθε φορά που ο ελληνικός λαός έπρεπε να υπερασπιστεί πανανθρώπινες αξίες και ιδανικά. Την 25η Μαρτίου του 1942 μπροστά στα Προπύλαια του Πανεπιστημίου οι φοιτητές τραγουδούν τον Εθνικό Ύμνο. Σήμερα καλείται να πράξει το ίδιο μαχόμενος στους χώρους αυτούς για την προάσπιση της εθνικής και προσωπικής του αξιοπρέπειας, για την προάσπιση της καθημερινότητάς του, για την προάσπιση της ζωής του, για την προάσπιση του μέλλοντος των παιδιών του.

Αναφερθήκατε στην πλειοψηφία, στο Σύνταγμα και στην ευνομούμενη πολιτεία. Προφανώς δεν μπήκατε στον κόπο να συλλογιστείτε-προτού καλέσετε τον ελληνικό λαό να συλλογιστεί- ότι η πλειοψηφία που κυβερνά ανήλθε στην εξουσία εξαπατώντας τον ελληνικό λαό και στη συνέχεια, αθετώντας επανειλημμένως το κοινωνικό συμβόλαιο, καταργεί και ισοπεδώνει δημοκρατικές κατακτήσεις που κερδήθηκαν με αιματηρούς αγώνες. Ούτε συλλογιστήκατε ότι οι υπερφίαλοι κυβερνώντες θέτουν εαυτούς πάνω από το Σύνταγμα και ότι εσείς επικυρώνετε ανενδοίαστα κάθε αντισυνταγματικό φιρμάνι τους.Προκαλείτε επίσης το κοινό δημοκρατικό αίσθημα μιλώντας για ευνομούμενη πολιτεία, όταν η κυβέρνηση έχει θάψει μεγάλα οικονομικά σκάνδαλα και έχει γίνει γνωστό τοις πάσι ότι ο συνταγματολόγος και υπουργός Οικονομικών κ. Βενιζέλος έχει βάλει την υπογραφή του σε μια σειρά νόμων που κουκουλώνουν τα υπουργικά ανομήματα.

Κύριε Πρόεδρε της Δημοκρατίας,

Δημιουργήσατε, εσείς και η κομματική ομήγυρη στην οποία ανήκετε, μια δημοκρατία στα μέτρα και στα σταθμά των αρεστών σας και έχετε ταχθεί να την υπερασπίζεστε μέχρι εσχάτων. Αφήστε λοιπόν τις μεγαλοστομίες, ολοκληρώσετε τη θητεία σας και περιοριστείτε στο ρόλο του κομπάρσου, τον οποίο επεφύλαξε στο θεσμό τον οποίο υπηρετείτε ο Ανδρέας Παπανδρέου με την αναθεώρηση του Συντάγματος το 1986. Και συλλογιστείτε βαθιά ετούτο μόνο. Όταν γράφεται Ιστορία, πρωταγωνιστής είναι πάντα ο λαός...

Μαρία Κρέτση
Χανιά 30-10-2011

Παιδιά της Ελλάδος!

Έλληνες ψηλά το κεφάλι! Να γράψουμε το νέο ΟΧΙ στους κατακτητές της πατρίδας μας και στους ντόπιους συνεργάτες τους! Η πατρίδα μας δεν πουλιέται και δεν θα αφήσουμε κανέναν προδότη να την ξεπουλήσει!

Όπως και τότε έτσι και τώρα!

Μέχρι τέλους!

Εξωνημένοι ψεύτες τότε και τώρα!

Τι έγραψαν το 1941 για τη νύχτα που κατέβηκε η Σβάστικα από το Μανόλη Γλέζο και τον Απόστολο Σάντα

ρεπορτάζ: alfavita.gr

«Δεν είναι δυνατόν να ήσαν άνθρωποι με σώας τας φρένας αυτοί που υπεξαίρεσαν εν ώρα νυκτός την Γερμανικήν σημαίαν, η οποία εκυμάτιζεν, επί της Ακροπόλεως, παραπλεύρως της Εθνικής μας Σημαίας. Διότι μόνον παράφρονες ή όργανα ξένης προπαγάνδας ημπορούσαν να διαπράξουν μιαν τόσο επαίσχυντο πράξιν. Και είναι βέβαιον ότι, αν οι δράσται του εγκλήματός της περιήρχοντο εις χείρας του ελληνικού λαού, θα λυντσάροντο από αυτόν τον ίδιον ως εχθροί της πατρίδος μας».

Eφημερίδα «Βραδυνή», 1941.


Αυτά έγραφαν τότε οι εφημερίδες της εποχής. Περιμέναμε μετά από 70 χρόνια, σήμερα να πούνε τίποτε καλύτερο;

Να και η απάντηση!

Ουδείς παραιτείται για την καταστροφή, του Νίκου Κοτζιά

Η πολιτική της τρόικας και της κυβέρνησης είναι σκέτη καταστροφή.

Κανείς από τους δύο δεν θέλει να την αλλάξει. Αποδεικνύονται συστήματα που αδυνατούν να διδαχτούν από την πείρα τους. Αντίθετα, επιμένουν στην ίδια κατεύθυνση. Αυτό σημαίνει περισσότερη επιβολή εσωτερικής υποτίμησης. Δηλαδή μικρότερα εισοδήματα, μείωση μισθών και συντάξεων, απαξίωση της μικρής και μεγάλης ιδιοκτησίας, προστασία των συμφερόντων των ισχυρών μέσα από μια άγρια κατάργηση δικαιωμάτων του πολίτη και ανακατανομή πλούτου.

Το Κόμμα του Μνημονίου οδήγησε τη χώρα, σε μια πρώτη φάση, σε εκχώρηση κυριαρχίας. Στη συνέχεια, δικαιολόγησε αυτή την εκχώρηση ως αναγκαία. Τώρα, πλέον, προτρέπει τους ξένους να δεχτούν ακόμα μεγαλύτερη εκχώρηση κυριαρχίας της Ελλάδας. Τρέμουν σε κάθε μέρα απουσίας της τρόικας. Τριγυρνάνε ανά την Ευρώπη και παρακαλούν Βρυξέλλες, Γάλλους και Γερμανούς να στείλουν εμπειρογνώμονες προκειμένου να ελέγχουν τη χώρα και σύντομα να τη διευθύνουν.

Ο περιορισμός της κυριαρχίας σημαίνει αφαίρεση από το ελληνικό Κοινοβούλιο της αρμοδιότητας να αποφασίζει για το μέλλον αυτού του τόπου. Δίνονται έτοιμοι νόμοι στην τρόικα από τους μηχανισμούς του ΣΕΒ, μειοψηφικών πολιτικών, όπως της «Δράσης» καθώς και τον ΙΟΒΕ. Η τελευταία υιοθετεί μεγάλο τμήμα τους και κατόπιν το παρουσιάζει ως «αναγκαία συνθήκη» προκειμένου να λάβει η χώρα την επόμενη δόση. Η Βουλή ουσιαστικά δεν αποφασίζει, διότι η πλειοψηφία της απλώς εκτελεί τις εντολές της κυβέρνησης, προκειμένου να μην πάει η χώρα σε εκλογές. Η κυβέρνηση, από την πλευρά της, εγκρίνει, ως προς τα θεμελιώδη ζητήματα της οικονομίας, μια πολιτική που στην ουσία δεν έχει επεξεργαστεί η ίδια. Ταυτόχρονα, δε, αγνοεί την τύχη των μεγάλων εθνικών ζητημάτων και το τι κουβεντιάζει ο πρωθυπουργός στους τομείς της εξωτερικής πολιτικής. Οι επαγγελματίες υπουργοί δεν δείχνουν να ενοχλούνται, αφού για εκείνους προέχει να μη χάνουν τα φέουδά τους και ας χάνεται η Ελλάδα.

Ο πρωθυπουργός και ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης, μαζί με τη διαπλοκή, είναι εκείνοι που δεσμεύουν την Ελλάδα χωρίς δημοκρατική προεργασία, αλλά και χωρίς σχέδια εξόδου από την κρίση. Η Ελλάδα έχει από καιρό αποχωρήσει από τα πραγματικά τραπέζια διαπραγμάτευσης. Περιμένει στην άκρη του τραπεζιού που λαμβάνει τις πραγματικές αποφάσεις. Αναμένει πανικόβλητη κάθε φορά τις ανακοινώσεις τους και, κατόπιν, η κυβέρνηση παριστάνει σε εμάς τη σκληρή και αποφασισμένη στην υλοποίηση ακόμα και με βία των μέτρων που άλλοι αποφάσισαν. Μέτρων καταστροφικών για τη χώρα που ονομάζονται ακόμα και «δίκαιες μεταρρυθμίσεις».

Επί μήνες η ελληνική κυβέρνηση έλεγε ότι αποκλείεται να γίνει αναδιάρθρωση του χρέους, διότι αυτό θα ήταν καταστροφικό και δεν θα επιτρέψει καμία χρεοκοπία της χώρας, είτε συντεταγμένη είτε ασύντακτη. Είτε ελεγχόμενη είτε όχι. Δεν θα τα δεχόταν αυτά και άλλα πολλά, διότι υποτίθεται ότι οι «θυσίες» του ελληνικού λαού, δηλαδή η σφαγή του, γίνονταν προκειμένου να μη φτάσει η χώρα «μέχρι την οποιαδήποτε χρεοκοπία». Και όμως, η χώρα έφτασε με αυξανόμενη ταχύτητα σε αυτούς τους «απευκταίους στόχους», έχοντας απαξιώσει τους ανθρώπους και τον πλούτο της. Εχοντας διογκώσει τρομακτικά το χρέος και εκχωρήσει κυριαρχία. Και όμως, υπάρχουν ακόμα εκείνοι που θέλουν να μας πείσουν ότι δεν γινόταν αλλιώς, ότι «άξιζε τον κόπο». Ουδείς τους παραιτείται για την καταστροφή που έφεραν.

Τρεις Υπουργοί κι ένας .....τσώνος!

Η Αννούλα του χιονιά, ο Ανδρέας και ο Γιαννάκης σε μια κίνηση απολογίας και εκφοβισμού των βουλευτών του ΠΑΣΟΚ και της ελληνικής κοινωνίας προχώρησαν στη σύνταξη του παρακάτω άρθρου. Εμένα πάντως μου δημιουργήθηκαν κάποιες απορίες και θα ήθελα κάποιος να μου τις λύσει.
Το άρθρο έχει ως εξής και οι απορίες παρατίθενται στο τέλος:
"Στη μεγάλη οικονομική κρίση που βιώνουμε, συναθροίζονται πολλές προϋπάρχουσες «υπο–κρίσεις», με βασικότερη όλων το συντεχνιασμό και την εκτεταμένη, αλλά και ιδιότυπη, ανομία, σε όλο το φάσμα της δημόσιας ζωής. Για δεκαετίες, μια σειρά αποφάσεων, επιλογών, κατευθύνσεων, προτεραιοτήτων και ιεραρχήσεων δεν υπήρξαν προϊόν δημοκρατικής σύνθεσης στην υπηρεσία του συλλογικού συμφέροντος.

Αντίθετα, επρόκειτο για ωμή επιβολή του κορπορατισμού, όπως εκφραζόταν μέσα από την πρακτική δυναμικών μειοψηφιών. Ομάδες πίεσης επιδίωκαν, με το «έτσι θέλω», την εξυπηρέτηση των συμφερόντων συγκεκριμένων τμημάτων της κοινωνίας και διαμόρφωναν, με την ανοχή ή και την εύνοια του πολιτικού συστήματος, στα μέτρα τους τη δημόσια πολιτική. Το υψηλό κόστος αυτών των αποφάσεων για το κοινωνικό σύνολο δεν το προσμετρούσε κανένας, διότι η μεγάλη πλειοψηφία παρέμενε σιωπηλή, αφού πρόσκαιρα υπήρχαν τα περιθώρια του ανεξέλεγκτου δανεισμού και το πολιτικό σύστημα έκλεινε εύκολες και πάντως εκλογικά προσοδοφόρες συμφωνίες, χωρίς φυσικά κανένα σχεδιασμό, αλλά και την οποιαδήποτε συνείδηση των συνεπειών.

Μέσα από τέτοιου είδους κοινωνικο-πολιτικές διεργασίες, και με τη λογική «τα θέλουμε όλα δικά μας», φθάσαμε στην περιφρόνηση κάθε έννοιας Δικαιοσύνης και δημόσιου συμφέροντος και στη de facto επιβολή του κανόνα: κατάληψη στο σχολείο, και ενίοτε καταστροφή του, κατάληψη στο πανεπιστήμιο, διακοπή της λειτουργίας των μέσων μεταφοράς, της αποκομιδής των σκουπιδιών και προσβολή της δημόσιας υγείας, κατάληψη δημόσιων κτηρίων, ακόμη και υπουργείων, αποκλεισμοί λιμανιών και αεροδρομίων, και κατά τη διάρκεια της τουριστικής περιόδου, πράξεις και απειλές ακόμη και κατά της ζωής.

Το σημαντικότερο όλων δε είναι, πως αυτή η εξαιρετικά αντιδημοκρατική και αντικοινωνική «κουλτούρα» και συμπεριφορά, επενδύθηκε με το μανδύα του προοδευτισμού και της επαναστατικότητας, για να κρύψει το πραγματικό πρόσωπο του συντεχνιακού συμφέροντος. Βαφτίστηκε «κοινωνία» η κάθε συντεχνία, ενώ στην πραγματικότητα οι κοινωνοί καλούνταν να πληρώσουν τα αιτήματα των συντεχνιών, που μόνιμα και σταθερά γίνονταν δεκτά. Οι λέξεις, λοιπόν, έχασαν το νόημά τους και επιλογές με υψηλό κοινωνικό κόστος εμφανίζονταν μέσα σε αυτό το ιδιότυπο «matrix» ως «κοινωνικές κατακτήσεις», ενώ στην πραγματικότητα η χώρα απλά δανειζόταν και αργά ή γρήγορα θα πλήρωνε «τα σπασμένα». Ευθύνες για αυτή την κατάσταση έχουμε όλοι!

Ήρθε, όμως, τώρα η ώρα της πληρωμής αλόγιστων «κατακτήσεων» και αλόγιστων εκλογικών νικών, στη διάρκεια της μεταπολίτευσης. Το τίμημα είναι πολύ βαρύ. Παρ’ όλα αυτά, οι πολιτικοσυνδικαλιστικές συστοιχίες που αναπτύχθηκαν με βάση το νόμο του «τυφλού τσαμπουκά» και της «ψευδο-αρχής» πως κερδίζει όποιος εκβιάζει πιέζοντας τους άλλους συμπολίτες του (π.χ. με την οικονομική καταστροφή του εμπορίου στο κέντρο της Αθήνας), εξακολουθούν να συμπεριφέρονται σαν να μην συνέβη τίποτα. Ακόμη δηλαδή και σήμερα, που η Ελλάδα αγωνίζεται να μην γονατίσει, εκδηλώνονται αδικαιολόγητες και ακραίες συμπεριφορές, οι οποίες κάποιες φορές στρέφονται ανοικτά και κατά της Δημοκρατίας.

Μάλιστα, δεν παραλείφθηκε, ακόμη μία φορά, να ακουστούν έως και αιτήματα για προνομιακή-πελατειακή μονιμοποίηση συμβασιούχων, με την καθολική σχεδόν στήριξη της αντιπολίτευσης. Υπάρχει, όμως, σήμερα μια ποιοτική και ελπιδοφόρος διαφορά. Κάποιες φορές, ακόμη λίγες, η πλειοψηφία δεν παραμένει σιωπηλή, αλλά παίρνει την κατάσταση στα χέρια της. Δημιουργούν εύλογες ελπίδες τα ανοιχτά πανεπιστήμια, τα ανοικτά σχολεία και τα ανοικτά νοσοκομεία, κόντρα στις σκοπιμότητες των αποφάσεων για καταλήψεις, οι γενναίες δημόσιες παρεμβάσεις ορισμένων ανθρώπων του πνεύματος, καθώς και η στάση της συντριπτικής πλειοψηφίας του ελληνικού λαού, που αποδοκίμασε ανοιχτά τις απαράδεκτες κινητοποιήσεις του Αυγούστου, οι οποίες στράφηκαν εναντίον του μόχθου των εκατοντάδων χιλιάδων εργαζομένων στο τομέα του τουρισμού. Κανείς δεν μπορεί να ξεχάσει τους πολίτες της Ρόδου που άνοιξαν το λιμάνι με λουλούδια στα χέρια.

Οι πολίτες τον Αύγουστο απαίτησαν, κυριολεκτικά, η κυβέρνηση να μην κάνει πίσω -όπως γινόταν τις τελευταίες δεκαετίες- αλλά να εφαρμόσει τις πολιτικές της. Αυτές, συνεπώς, οι περιπτώσεις αποτελούν χαρακτηριστικό παράδειγμα της αφύπνισης της κοινωνίας και της αλλαγής της νοοτροπίας της. Κι όσο τη θέση του «δεν βαριέσαι» παίρνει η συμμετοχή στην υπεράσπιση του δικαιώματος πχ. για μάθηση, για παροχή υπηρεσιών υγείας και προστασία της δημόσιας υγείας, καθώς και για την ελεύθερη και ανεμπόδιστη κυκλοφορία των ανθρώπων, τόσο οι ελπίδες θα αυξάνονται.

Μια κοινωνία που αγωνιά και αναζητεί δημιουργικές διεξόδους από την κρίση, προφανώς και δεν μπορεί να τα φορτώνει όλα στην αστυνομία και τους εισαγγελείς. Καμιά εισαγγελική ή αστυνομική ενέργεια δεν μπορεί να υποκαταστήσει την κοινωνική αυτενέργεια. Η μία δραστηριότητα, άλλωστε, συμπληρώνει και στηρίζει την άλλη. Η μεν κοινωνία έχει υποχρέωση να υπερασπιστεί τον εαυτό της από κάθε επιβολή ιδεολογικών, κομματικών ή συντεχνιακών συμφερόντων, οι δε δημοκρατικά νομιμοποιημένες κρατικές λειτουργίες έχουν την υποχρέωση να ανταποκριθούν στο κοινωνικό αίτημα για την τήρηση της νομιμότητας. Δίχως τη στήριξη των πολιτών η λειτουργία του κράτους θα συκοφαντηθεί ως αυταρχική και, πάντως, θα έχει περιορισμένη αποδοτικότητα. Και δίχως το κράτος και τις λειτουργίες του, η κοινωνία των πολιτών δεν θα είχε νόημα, όποια γνώμη κι αν πλειοψηφούσε σε αυτήν.

Η βουβή κοινωνία και οι φορείς των κρατικών λειτουργιών που έκαναν πως δεν βλέπουν, πρέπει να περάσουν οριστικά στο παρελθόν. Η απειλή της οικονομικής χρεωκοπίας ήρθε ως αποτέλεσμα της χρεωκοπίας των όρων πολιτικής και κοινωνικής συμβίωσης, που επιβλήθηκαν τις τελευταίες δεκαετίες και μας έσυραν ως εδώ. Η αυτογνωσία και η αυτοκριτική είναι αναγκαία, αλλά όχι ικανή προϋπόθεση για την αντιστροφή της πορείας. Πρέπει, λοιπόν, να δράσουμε αμέσως.

Σήμερα έχει καταστεί σαφές, πως ή θα βουλιάξουμε όλοι μαζί ή θα σωθούμε όλοι μαζί. Αυτοί που επιδίδονται σε άνομες συμπεριφορές, όποιο άλλοθι κι αν χρησιμοποιούν, στην πραγματικότητα διεκδικούν σωσίβια μόνο για τους εαυτούς τους και λένε σε όλους τους υπόλοιπους να πάνε να πνιγούν. Πως θα χαρακτηριζόταν όποιος τη στιγμή ενός πραγματικού ναυαγίου έκανε κάτι αντίστοιχο; Η απάντηση δεν θέλει δεύτερη σκέψη. Με άλλα λόγια, ο συντεχνιασμός, η δημαγωγία, ο λαϊκισμός κάποιων ΜΜΕ, η ανομία, η κοινωνική ανευθυνότητα και το πατριωτικό έλλειμμα ορισμένων εχόντων και κατεχόντων, που σαρώνουν κάθε έννοια Δικαιοσύνης, δεν είναι απλά εκφράσεις ανευθυνότητας, αλλά προκλητική επίδειξη ανηθικότητας. Και ως πρόκληση τέτοιας μορφής αρχίζουν να αντιμετωπίζονται από μια κοινωνία των πολιτών, που ξαναβρίσκει τη φωνή της, καθώς και από μία συντεταγμένη Δημοκρατία, που ξαναβρίσκει τον αυτοσεβασμό της.

Οι τρεις υπουργοί οι οποίοι υπογράφουμε αυτό το κείμενο, λόγω των αρμοδιοτήτων μας που αφορούν βασικούς τομείς του δημόσιου χώρου, βιώνουμε κάθε μέρα, με μεγάλη ένταση, τα φαινόμενα που εδώ καταγράφουμε. Πάρα πολλές φορές, αλλά και σήμερα, αντιλαμβανόμαστε πως ορισμένοι σπρώχνουν τα πράγματα πέραν των ορίων, για να γίνει μακελειό. Πιστεύοντας, πως η Δημοκρατία δεν θα τολμήσει και, συνεπώς, θα κάνουν και πάλι το δικό τους. Οι Έλληνες πολίτες, όμως, γνωρίζουν πως τα δύο χρόνια που πέρασαν δόθηκαν με επιτυχία μάχες για σοβαρές διαρθρωτικές αλλαγές και για τον περιορισμό της κακοδιοίκησης και της σπατάλης.

Οι φορείς των πελατειακών σχέσεων και οι εκπρόσωποι του συντεχνιασμού υποχώρησαν. Η πλειοψηφία των πολιτών στήριξε με ένταση τις αλλαγές που έγιναν και δεν παρασύρθηκε από τους δημαγωγούς. Οι Έλληνες και οι Ελληνίδες σήμερα αποτελούν την πρώτη γενιά μετά τον εμφύλιο πόλεμο, που σηκώνει μόνη της τα βάρη της χώρας και δεν τα μεταφέρει στις επόμενες γενιές. Με άλλες λέξεις, οι σύγχρονοι Έλληνες αντιμετωπίζουν καταπρόσωπα το χρέος και τα ελλείμματα της χώρας.

Κατανοούμε απόλυτα τις τεράστιες αλλαγές στη ζωή του κάθε πολίτη και τα προβλήματα που δημιουργεί η οικονομική κρίση στα δημόσια αγαθά. Παιδεία, Υγεία, Δημόσιες Μεταφορές αποτελούν τον πυρήνα της κοινωνικής συνοχής και αλληλεγγύης, τον οποίο, μέσα στις δραματικές αυτές περιστάσεις, θα πρέπει να υπερασπιστούμε. Δυστυχώς, όμως, για να βγούμε στο κοινωνικό ξέφωτο του μέλλοντος, πρέπει να περάσουμε τις οδύνες του παρόντος. Κοινωνική ευαισθησία σήμερα, σημαίνει να πατήσουμε γκάζι και όχι φρένο, έτσι ώστε να βγούμε το συντομότερο από την κρίση και να επιστρέψουμε στην ευημερία.

Οι αναστολές, οι δισταγμοί, οι καθυστερήσεις και οι παλινδρομήσεις τελικά στρέφονται εναντίον των πολιτών. Γιατί κρατούν την κοινωνία και την οικονομία καθηλωμένες στο τέλμα της κρίσης, της ύφεσης και της διευρυνόμενης φτώχειας. Εχθροί της κοινωνίας σήμερα είναι η δημαγωγία, ο λαϊκισμός, η ατιμωρησία, ο συντεχνιασμός, και οι καθυστερήσεις.

Η ελληνική πολιτεία, άρα τόσο το κράτος όσο και η κοινωνία, θα βρει και πάλι τον εαυτό της. Θα καταφέρει να ξαναβρεί αυτό που έχασε, δηλαδή την κλασική για τις προηγμένες χώρες δυνατότητα να συνδυάζονται αρμονικά οι κοινωνικές διαμαρτυρίες και συγκρούσεις, με τη λειτουργία των κλασικών τομέων της κοινωνικής ζωής και του κράτους.

Η προσπάθεια, όμως, πρέπει να συνεχιστεί από όλους και με μεγαλύτερη ένταση. Και βέβαια, πέραν από τις αναμφισβήτητες επιτυχίες σε διαρθρωτικές αλλαγές και στο δημοσιονομικό εξορθολογισμό υπήρξαν λάθη, παραλείψεις και κυρίως καθυστερήσεις. Οι καθυστερήσεις αυτές μας ταλαιπώρησαν και δεν υπάρχει πια καμία πολυτέλεια να τις ανεχτούμε. Ο συντεχνιασμός είναι ο αντίπαλος. Όπως αντίπαλοι είναι και όσοι αντιδρούν χλιαρά και για το «θεαθήναι».

Πρέπει να γίνει σαφές σε όλους, πως η Ελλάδα δεν μπορεί να προχωρήσει δίχως Δικαιοσύνη, εξορθολογισμό των δημοσιονομικών της και χωρίς τις απαραίτητες μεταρρυθμίσεις. Η πορεία προς αυτούς τους στόχους ξεκίνησε και θα ολοκληρωθεί. Τις οδύνες της, βέβαια, κανείς δεν θα μπορέσει να αποφύγει. Άρα, όποιος σήμερα συνεχίζει να σπέρνει ανέμους ή να κάνει πως δεν βλέπει, αύριο θα θερίσει θύελλες και θα σαρωθεί.

Η διακοπή της λειτουργίας του κράτους, στις πιο ευαίσθητες πτυχές του, αποτελεί απόπειρα άμεσης επιδείνωσης των συνθηκών και υπονόμευση του αγώνα που διεξάγει η χώρα και οι πολίτες της. Αυτή την ακύρωση του κράτους και των προσπαθειών της χώρας, στις σημερινές τραγικές περιστάσεις, δεν πρέπει να την επιτρέψουμε. Το Έθνος και η Πατρίδα αυτή τη στιγμή έχουν ανάγκη από Πολιτική και Κοινωνική Συμφιλίωση, ταχύτατη υλοποίηση των δεσμεύσεων και των μεταρρυθμίσεων και προστασία της Δημοκρατίας. Ή θα τα κάνουμε όλα μαζί ή μας περιμένει συμφορά.

Ο αγώνας που πρέπει να δώσουμε είναι δύσκολος, πρωτόγνωρος και η διαδρομή θα γίνει σε κακοτράχαλο δρόμο. Οφείλουμε να είμαστε, όμως, όλοι αποφασισμένοι για να σπάσουμε τώρα, χωρίς καμία καθυστέρηση, όλα ή έστω τα περισσότερα μεταπολιτευτικά κακώς κείμενα και, οπωσδήποτε, τις λογικές που φέρνουν την Ελληνική Δημοκρατία να φαίνεται και να είναι αδύναμη.

Δεν μας επιτρέπεται να κάνουμε πίσω, δεν έχουμε δικαίωμα να υποχωρούμε.Και σε ό,τι αφορά τις κρίσιμες επόμενες ημέρες, όλα τα μέλη και τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ πρέπει να δώσουμε ενωμένοι τις δύσκολες μάχες τόσο στη Βουλή όσο και στην κοινωνία και με την ενότητά μας αυτή να εξοπλίσουμε τον πρωθυπουργό, που θα διαπραγματευτεί την τελική και οριστική λύση για τη χώρα μας στο πλαίσιο της Ε.Ε."
- "Οι πολίτες τον Αύγουστο απαίτησαν, κυριολεκτικά, η κυβέρνηση να μην κάνει πίσω": Πότε έγινε αυτό και δεν το θυμόμαστε; Μήπως εννοείτε τους κολλητούς σας φίλους που συναντήσατε στις πολυτελείς διακοπές σας;
- Μιλούν συνεχώς για συντεχνίες, για πελατειακές σχέσεις, για παράνομα διορισμένους κλπ. κλπ. Μάλιστα. Κ.Διαμαντοπούλου θα μας μιλήσετε και για τους 77 νέους οργανισμούς που ιδρύθηκαν επί ΠΑΣΟΚ της τελευταία διετία σύμφωνα με την κα Βάσω Παπανδρέου; Τους 45 αποσπασμένους στο γραφείο σας εκπαιδευτικούς; Τους 650 στο ΥΠΔΒΜΘ; Τους 150 που επιχειρήσατε να διορίσετε παράνομα στο Ίδρυμα νεότητας; Κ.Λοβέρδο θα μας πείτε γιατί διορίσατε τη σύζυγό σας στο Δημόσιο; Δεν φοβόσαστε τις συντεχνίες και τα συμφέροντα; Εδώ ο συνάδελφός σας ο κ Πάγκαλος αποκαλεί τους Δημοσίους υπαλλήλους κοπρίτες; Δεν το γνωρίζετε;
- "Η προσπάθεια, όμως, πρέπει να συνεχιστεί από όλους και με μεγαλύτερη ένταση." Όπως για παράδειγμα η προσπάθεια του προέδρου της Βουλής που εν μέσω τέτοιας κρίσης φτιάχνει βιλίτσα για τα φιλαράκια του και μάλιστα με έξοδα του ελληνικού δημοσίου αξίας 16.000.000;
-"Κατανοούμε απόλυτα τις τεράστιες αλλαγές στη ζωή του κάθε πολίτη και τα προβλήματα που δημιουργεί η οικονομική κρίση στα δημόσια αγαθά." Αφού τις κατανοείτε θέλετε να εργαστείτε με μισθό 650 ευρώ; Να μπείτε στο ταμείο ανεργίας με 400 ευρώ και με τρία παιδιά;Για πείτε στον ελληνικό λαό εσείς τα καλοαναθρεμμένα παιδάκια του ΠΑΣΟΚ αν εργαστήκατε ποτέ και πού, αν μείνατε ποτέ άνεργοι και πότε, αν αναγκαστήκατε ποτέ να δουλέψετε με μισθούς πείνας; 'Η μήπως όντας κομματικά στελέχη και έχοντας "καλές γνωριμίες" βολευτήκατε σε θώκους και αξιώματα "αβρόχοις ποσί";
- "Ο αγώνας που πρέπει να δώσουμε είναι δύσκολος, πρωτόγνωρος και η διαδρομή θα γίνει σε κακοτράχαλο δρόμο.Οφείλουμε να είμαστε, όμως, όλοι αποφασισμένοι για να σπάσουμε τώρα, χωρίς καμία καθυστέρηση, όλα ή έστω τα περισσότερα μεταπολιτευτικά κακώς κείμενα και, οπωσδήποτε, τις λογικές που φέρνουν την Ελληνική Δημοκρατία να φαίνεται και να είναι αδύναμη." Κοίτα να δεις που πάθαμε σαν την παροιμία "εκεί που μας χρωστάγανε μας πήραν και το βόδι". Το μόνο που μπορείτε να προσφέρετε πλέον στον τόπο, έντιμο και αγωνιστικό είναι να πάτε όλοι μαζί, όσοι ευθύνεστε για την κατάσταση που έφτασε η χώρα, εκεί που πρέπει οριστικά: σπίτι σας δια παντός! Είστε ανίκανοι, ψεύτες, υποκριτές, γιαλαντζί σοσιαλιστές και αγωνιστές! Αρκετά μας πρήξατε πια!

Κύριε πρωθυπουργέ, σας πιστεύουμε! του Νίκου Μπογιόπουλου

Ας συνεννοηθούν στην κυβέρνηση.

Τη μια ακούμε τον έναν να λέει ότι τα μέτρα που παίρνουν είναι «έξω από την ιδεολογία» του ΠΑΣΟΚ...

Την άλλη ακούμε τον δεύτερο να λέει ότι τα μέτρα είναι «ξένα προς την ψυχή του ΠΑΣΟΚ» και ότι του«επιβλήθηκαν από την τρόικα»...

Την τρίτη ακούμε τον επόμενο να λέει - όπως ο υπουργός Δικαιοσύνης Μ. Παπαϊωάννου - ότι τα κυβερνητικά μέτρα συνιστούν «μεγάλες εκπτώσεις στο ιδεολογικό οπλοστάσιο» του ΠΑΣΟΚ και ότι δεν θα τα έπαιρναν αν δεν υπήρχε «ιστορική αναγκαιότητα»...

*

Να σου, όμως, που αμέσως μετά από όλα αυτά τα... στενάχωρα (πλην... συμπαθητικά), εμφανίζεται ο πρωθυπουργός και τα κάνει όλα... ίσωμα.

Είπε, για παράδειγμα, ο κ. Παπανδρέου, στο Υπουργικό Συμβούλιο της περασμένης Τετάρτης:

*

«Είναι πολύ εύκολο να λέει κανείς μηδενιστικά ότι "δεν υπάρχει πρόγραμμα". Δεν νομίζω ότι υπήρξε κυβέρνηση τις τελευταίες δεκαετίες, που να έχει δουλέψει με τόσο συγκεκριμένους στόχους και χρονοδιαγράμματα, ανεξάρτητα αν ένα μέρος αυτών των στόχων είναι ή όχι μέρος του Μνημονίου».

Και πρόσθεσε:

Το 90% των διαρθρωτικών αλλαγών που προωθούμε, είναι στο πλαίσιο των δικών μας επιλογών και των δικών μας προτεραιοτήτων. Είναι αυτά που έχουμε πει και προεκλογικά»!

*

Τι επομένως ισχύει;

Η πολιτική της λεηλασίας είναι εντός ή εκτός της «ιδεολογίας του ΠΑΣΟΚ»;

Ο αδίστακτος ταξικός εξανδραποδισμός του λαού είναι εντός ή εκτός της «φύσης του ΠΑΣΟΚ»;

Τα γιουρούσια, τα χαράτσια, το ξεπούλημα, η καταστολή, είναι εντός ή εκτός των «προτεραιοτήτων» του ΠΑΣΟΚ;

Ολα αυτά του «επιβλήθηκαν» του ΠΑΣΟΚ ή αποτελούν «δικές του επιλογές»;

Ολα αυτά τα κάνει η κυβέρνηση λόγω «έκτακτων συνθηκών» ή τα σχεδίαζε και τα είχε προαποφασίσει «προεκλογικά»;

*

Στελέχη του ΠΑΣΟΚ, παπαγαλάκια του ΠΑΣΟΚ και λοιπά ΠΑΣΟΚοειδή, ισχυρίζονται το πρώτο, ότι το ΠΑΣΟΚ, δηλαδή, «δεν ήθελε, αλλά...»

Ο πρωθυπουργός, από την άλλη, είναι σαφής:

«Το 90%» (!) όσων διαπράττει το ΠΑΣΟΚ και η κυβέρνηση

- λέει ο κ. Παπανδρέου -

τα θέλαμε και τα παραθέλαμε!

Είναι "προτεραιότητά μας"! Είναι οι προεκλογικές μας εξαγγελίες!»...

*

Αντε τώρα, ποιον να πιστέψεις;

Τους υφιστάμενους του πρωθυπουργού, ή τον προϊστάμενο των υφισταμένων, δηλαδή τον πρωθυπουργό.

Θα το εξομολογούμαστε ευθέως:

Εμείς πιστεύουμε τον πρωθυπουργό!

Οχι μόνο γιατί είναι ο προϊστάμενος των υφισταμένων του - οπότε κάτι παραπάνω θα ξέρει - αλλά γιατί σε αυτό, τουλάχιστον, το σημείο, ότι δηλαδή όλα όσα ζούμε ήταν προσχεδιασμένα, προαποφασισμένα και απολύτως συνάδοντα με την... ιδεολογία του ΠΑΣΟΚ,

ο άνθρωπος είναι κάτι παραπάνω από ειλικρινής!

Εν έτει 2011,

η κυβέρνηση των «σοσιαλιστών», των «αντιεξουσιαστών» και των «σωτήρων»,

διά του αρμόδιου υπουργού Λοβέρδου,

για να τσακίσει τον αγώνα των εργαζομένων στους ΟΤΑ εξέδωσε απόφαση, η οποία βασίζεται στον Αναγκαστικό Νόμο του Μεταξά

της 4ης Σεπτεμβρίου του 1940...

*

Ανιστόρητοι καθώς είναι, προφανώς δεν το πρόσεξαν:

Ηταν ακριβώς λίγες μέρες μετά από εκείνους τους Αναγκαστικούς Νόμους της τότε κυβέρνησης της πλουτοκρατίας,

που ο ελληνικός λαός είπε το μεγαλειώδες «ΟΧΙ»!

ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ, 15/10/2011

Μήπως κι αυτό είναι έργο του ΚΚΕ και του ΠΑΜΕ;

Καταγγελία εκπαιδευτικών: Μαθητές λιποθυμούν από την πείνα !

Σοκ προκάλεσε η καταγγελία εκπαιδευτικών ότι μικροί μαθητές λιποθυμούν πλέον στα σχολεία επειδή πεινάνε. Η καταγγελία έγινε κατά τη διάρκεια σύσκεψης σωματείων και φορέων της εκπαίδευσης του 7ου Διαμερίσματος Αθηνών. Πείνα, ποιος θα το φανταζόταν ότι αυτός ο εφιάλτης θα επανέκαμπτε για να χτυπήσει μαθητές από σχολεία των υποβαθμισμένων γειτονιών του 6ου Διαμερίσματος. Λιποθυμούν επειδή πάσχουν από ασιτία, γιατί οι γονείς είναι άνεργοι, τα τελευταία λεφτά φαγώθηκαν από καιρό και το ψυγείο είναι άδειο. Ποιος να αντέξει αυτή την είδηση. Ποιος μπορεί να αντέξει την είδηση, που ειπώθηκε και πάλι στη σύσκεψη, ότι γονιός μαθητή από σχολείο του 7ου Διαμερίσματος αυτοκτόνησε γιατί δεν μπορούσε να θρέψει την οικογένειά του. Έτσι «σώζουν» την Ελλάδα!

Αυτά τα τραγικά αποτελέσματα της αντιλαϊκής πολιτικής, θέτουν άμεσα το καθήκον να ενεργήσουμε άμεσα ώστε να μη θρηνήσουμε και άλλους ανθρώπους που θα γίνονται βορά στη βάναυση κυβερνητική πολιτική των μνημονίων, του ΔΝΤ και της τρόικας, τονίζουν σε ανακοίνωσή τους οι φορείς και τα σωματεία του 7ου Διαμερίσματος.

Οι φορείς, μεταξύ άλλων, δεσμεύονται να προωθήσουν, με όσα μέσα διαθέτουν, τη δημιουργία ενός δικτύου αλληλεγγύης, ώστε να αντιμετωπίζονται τα πρακτικά προβλήματα επιβίωσης των συμπολιτών μας που εξαθλιώνονται, αλλά και τα προβλήματα των νέων που σήμερα στοχοποιούνται από τους μηχανισμούς καταστολής. Ένα δίκτυο δράσης και αλληλεγγύης που θα αποτελεί ασπίδα συλλογικής προστασίας, για να μην πεινάσει καμιά λαϊκή οικογένεια, για να μην βρεθούν άλλοι συμπολίτες μας σε κατάσταση απόγνωσης, για να μην χάσει κανείς το σπίτι του από τους πλειστηριασμούς των τραπεζών, για να μην εκβιάζονται οι μαθητές και οι νεολαίοι που αγωνίζονται, με την απειλή του εισαγγελέα. Τα σωματεία και οι φορείς καλούν τους συναδέλφους τους και τους Συλλόγους Γονέων σε κάθε σχολικό συγκρότημα, να προχωρήσουν από κοινού σε συγκρότηση κοινών επιτροπών - πρωτοβουλιών αλληλεγγύης και να καταρτίσουν κοινά προγράμματα και πρωτοβουλίες αλληλεγγύης για τη στήριξη παιδιών και οικογενειών με σοβαρά οικονομικά προβλήματα. Επόμενο βήμα θα είναι η πραγματοποίηση ανοικτής διευρυμένης συνέλευσης συντονισμού στις 22 Οκτωβρίου.

------------------------------------

Η πείνα σήμερα

Ένα παιδί λιποθύμησε τη Δευτέρα στο σχολείο του. Οι δάσκαλοι το μετέφεραν στο νοσοκομείο και η διάγνωση μάς έστειλε όχι στο 2004, που λέει ο καλοθρεμμένος υπουργός Οικονομικών, αλλά στο 1944: υ-πο-σι-τι-σμός.

Το είπε και το παιδάκι, όταν το πίεσαν οι γιατροί, με κατεβασμένο το κεφάλι από την ντροπή: δεν είχαν κάτι στο σπίτι για να φάει.

Υποσιτισμός: Αυτή η ωραία, αποφορτισμένη λέξη ήταν άγνωστη στον Κνουτ Χάμσουν, άγνωστη στα παιδιά με τα πεταγμένα από τις κόγχες μάτια που ζητιάνευαν ένα κομμάτι ψωμί από τους άλλους πεινασμένους στην Ελλάδα των άλλων Γερμανών.

Ο επιστημονικός όρος, βλέπετε, καλύπτει, κουκουλώνει μιαν από τις πιο άγριες έννοιες, την πείνα...

Το έμαθε η υπουργός Παιδείας, που είναι και μάνα; Και τι έκανε;

Το έμαθε ο υπερφίαλος υπουργός Οικονομικών, που παλεύει με νύχια και με δόντια για να μη φορολογηθούν οι πελάτες του; Και τι έκανε;

Το έμαθε ο κρυψίνους που επέτρεψε να δημοσιευτεί αυτός ο προκλητικός απολογισμός της διετίας που κυβερνά το ΠΑΣΟΚ; Και τι έκανε;

Αν αύριο καταλήξει (έτσι θα πουν στα δελτία τα παπαγαλάκια τους) ένα παιδί από υποσιτισμό, θα πει κανείς από τους παραπάνω ότι πέθανε από την πείνα;

Η κυρία που αλλάζει την εκπαίδευση;

Ο κύριος που τσαλαπατά ό,τι σπούδασε να προασπίζει: νόμους και Σύνταγμα;

Ο διάδοχος της φαμίλιας;

Νιώθει κανείς τους λίγη από τη ντροπή που τα παπαγαλάκια τους έχουν φυτέψει στις παιδικές ψυχές;

Κάποτε ένα γουρούνι τάιζε μιαν οικογένεια, την πόδενε, της φώτιζε το σπιτικό. Τώρα εκατό γουρούνια απομυζούν δέκα εκατομμύρια Έλληνες κι ένα εκατομμύριο αλλοδαπούς βυθίζοντάς τους στην πιο βαθιά εξαθλίωση και ταπείνωση.

Κλ. Τσαουσίδης

Η ΑΥΓΗ, 12/10/2011

ΕΛΛΑΔΑ, Η ΚΡΙΣΗ ΤΩΝ ΚΡΙΣΕΩΝ

Είναι πολύ δύσκολο να διακρίνει κανείς θετικές προοπτικές, όσον αφορά το μέλλον μίας χώρας, στην οποία η κυβέρνηση ενοχοποιεί τους Πολίτες της για εκτεταμένη φοροδιαφυγή, προσπαθώντας να τους επιρρίψει όλες τις ευθύνες της χρεοκοπίας και χωρίς να τους προσφέρει την ελάχιστη ανταποδοτικότητα (παιδεία, υγεία κλπ.) στους φόρους τους - ενώ όλοι σχεδόν οι Πολίτες κατηγορούν την κυβέρνηση, σύσσωμη την Πολιτική καλύτερα, διαδηλώνοντας στους δρόμους με συνθήματα όπως: «κλέφτες και απατεώνες».

Φυσικά απορεί κανείς με την «ιδιαιτερότητα» της παρούσας κυβέρνησης η οποία, όπως πολλές προηγούμενες, φαίνεται να προσπαθεί με κάθε τρόπο να παραμείνει στην εξουσία – παρά το ότι δεν έχει την παραμικρή πλέον «νομιμοποίηση», όχι μόνο επειδή «υπεξαίρεσε» την ψήφο των Πολιτών (αφού δεν τήρησε καμία απολύτως από τις υποσχέσεις της) αλλά, κυρίως, επειδή επιμένει να θέλει να σώσει ερήμην των εκλογέων της εκείνη τη χώρα, την οποία η ίδια (σε κάποιο βαθμό) οδήγησε στο «ικρίωμα».

Πόσο μάλλον όταν επιμένει να τη σώσει με τις ίδιες ακριβώς μεθόδους (πρόγραμμα του ΔΝΤ, λιτότητα, μεσοπρόθεσμο, καμία αναπτυξιακή πολιτική κλπ.), οι οποίες έχουν οδηγήσει την Ελλάδα στο χείλος της καταστροφής, αυξάνοντας το δημόσιο χρέος της από το 115% στο 170% - παρά τους συνεχείς φόρους και την συρρίκνωση της αξίας τόσο της κρατικής, όσο και της ιδιωτικής περιουσίας!

Στα πλαίσια αυτά, οι διαδικασίες «εκποίησης» της δημόσιας περιουσίας, με σημείο «εκκίνησης» ίσως τις τράπεζες, αποκτούν ιδιαίτερη σημασία – αφού «καθοδηγούνται» αφενός μεν από τους οπαδούς των παιδιών του Σικάγου (από τους συνδίκους του διαβόλου δηλαδή και από τους εντολείς τους), αφετέρου από μία μερκαντιλίστρια ανατολικογερμανίδα καγκελάριο, η «νομιμοποίηση» της οποίας είναι επίσης περιορισμένη στη χώρα της (οι Γερμανοί Πολίτες δεν υποφέρουν σημαντικά λιγότερο από όλους εμάς).

Συνεχίζοντας, όταν χαρακτηρίσαμε την Ελληνική κρίση το 2009 σαν «την κρίση των κρίσεων», δεν μπορούσαμε να φανταστούμε τη σημερινή (πόσο μάλλον τη μελλοντική) κατάληξη της. Επίσης δεν μπορούσαμε να φανταστούμε ότι, οι Έλληνες θα σιωπούσαν για τρία ολόκληρα χρόνια (άρθρο μας) – ειδικά με το σημερινό, απίστευτα εκκωφαντικό θόρυβο. Υποθέταμε δηλαδή ότι, κάποια στιγμή θα αντιδρούσαν:

(α) είτε αποσύροντας μαζικά τις καταθέσεις τους από τις τράπεζες (φυσικά τοποθετώντας τες σε κάποια «τρίτη», όλοι μαζί στην ίδια),

(β) είτε με ειρηνική μεν, αλλά μαζική αποχή από τους χώρους εργασίας τους, τουλάχιστον για μία εβδομάδα – αφού οι διαδηλώσεις έχουν πάψει πλέον να είναι απειλητικές, για την ελίτ και ορισμένους «πολιτικούς» υπαλλήλους της (τοπικές ελίτ, κυβερνήσεις κλπ.), οι οποίοι έχουν μάθει πια να τις «διαχειρίζονται».

Φυσικά διαψευσθήκαμε εντελώς, αφού οι αντιδράσεις περιορίσθηκαν σε ατέρμονες συζητήσεις, σε απλές εκδηλώσεις διαμαρτυρίας, σε διαδηλώσεις που «σβήστηκαν» εύκολα με φωτιά (Marfin), σε κενές ομιλίες διαφόρων πολιτικών σωτήρων κλπ. – ενώ οι τηλεοράσεις παρέμειναν ανοιχτές, έτσι ώστε να διευκολύνεται η «προπαγάνδα», εάν όχι η «πλύση εγκεφάλου», των εισβολέων.

Βέβαια ορισμένοι «χειραγωγοί» της κοινής γνώμης συνεχίζουν να κατακρίνουν «επιδεικτικά» και να βρίζουν «κολακευτικά» την Πολιτική, παρουσία πάντοτε των ίδιων πολιτικών - αφού είναι αυτονόητο ότι, δεν θα μπορούσαν διαφορετικά να μεταφέρουν τα «μηνύματα» των εντολέων τους, στο ανυπεράσπιστο, ευεπηρέαστο, φοβισμένο και ηττοπαθές «πλήθος».

Όσον αφορά τώρα κάποια «κανάλια», τα οποία συνεχίζουν να προβάλουν «αφελληνιστικές» τούρκικες τηλεοπτικές σειρές, επιμένοντας να εκθειάζουν τον αθάνατο οθωμανικό πολιτισμό, δεν μπορούμε να τα κατηγορήσουμε - αφού, όπως φαίνεται, έχουν μεγάλη απήχηση στους Έλληνες-θεατές τους (διαφορετικά υποθέτουμε ότι δεν θα συνέχιζαν να τα προβάλλουν, εκτός εάν αμείβονταν από τους «εριστικούς» και επεκτατικούς γείτονες μας).

Η μεγαλύτερη από όλες τις εκπλήξεις μας τώρα είναι η σημερινή απορία πολλών Ελλήνων, σχετικά με το τι θα επακολουθήσει, μετά από μία ενδεχόμενη χρεοκοπία. Αν και όλοι βλέπουμε ότι, οι μισθοί μειώνονται «καταιγιστικά», οι συντάξεις επίσης, οι απολύσεις είναι καθημερινές, οι φόροι πολλαπλασιάζονται, οι τιμές των προϊόντων αυξάνονται (ειδικά όταν υποχρεωθούμε σε 50-60% διαγραφή χρέους, οπότε οι εισαγωγές θα είναι μετρητοίς και πανάκριβες, ή όταν κοινωφελείς επιχειρήσεις, όπως η ΔΕΗ εξαγοραστούν από το Καρτέλ), όπως επίσης ότι αυξάνεται η ανεργία και το κλείσιμο των επιχειρήσεων, ενώ τόσο η παιδεία, όσο και η υγεία «παραπαίουν», με τις τράπεζες να αδυνατούν να ανταπεξέλθουν και με τα φάρμακα να παρουσιάζουν ελλείψεις, ενώ το χρηματιστήριο έχει καταρρεύσει και η εγκληματικότητα λαμβάνει ήδη ανησυχητικές διαστάσεις, δεν μπορεί να αναρωτιόμαστε για το τι θα συμβεί - αφού ήδη συμβαίνει.

Εάν δε ανατρέξουμε στις τραυματικές εμπειρίες πολλών άλλων λεηλατημένων χωρών (Βραζιλία, Αργεντινή, Ασία, Τουρκία κλπ.), στο υποθετικό σενάριο χρεοκοπίας (άρθρο μας), στα επακόλουθα της εξόδου μίας χώρας από την Ευρωζώνη (άρθρο μας) και αλλού, απλά θα βεβαιωθούμε ότι, αυτό που βλέπουμε είναι πράγματι αληθινό και δεν μας προδίδουν τα μάτια μας.

Είτε θέλουμε λοιπόν, είτε όχι, τα αποτελέσματα της χρεοκοπίας είναι εδώ, εξελίσσονται ραγδαία προς το χειρότερο και τα βλέπουμε – παρά το ότι κάποιοι από εμάς «κρύβουν το κεφάλι στην άμμο», προσποιούμενοι ότι δεν γνωρίζουν τι ακριβώς διαδραματίζεται και θέλουν να το πληροφορηθούν από τους «ειδικούς». Ανεξάρτητα τώρα από αυτά

(α) η μοναδική πλέον λύση μας είναι η μονομερής στάση πληρωμών, με δική μας δηλαδή πρωτοβουλία, εντός φυσικά του Ευρώ - και όχι σχέδια «τύπου Εύρηκα» ή πολιτικές «εθνικής υποτέλειας», ενώ

(β) ο μεγαλύτερος κίνδυνος για όλους μας είναι η τοποθέτηση της μίας κοινωνικής ομάδας απέναντι στην άλλη (οι προβλεπόμενες μεγάλες κοινωνικές εξεγέρσεις, ενδεχομένως σε ολόκληρη τη Δύση και ειδικά στις πολυπολιτισμικές Η.Π.Α., δεν ανήκουν εδώ),

καθώς επίσης ότι οι Έλληνες πολίτες, εάν ενημερωθούν σωστά και αποφασίσουν να «πολεμήσουν», θα τα καταφέρουν τελικά (το έχουν αποδείξει πολλές φορές στην ταραχώδη Ιστορία τους)

Βασίλης Βιλιάρδος (copyright)

Αθήνα, 11. Οκτωβρίου 2011

ΣΤΙΓΜΙΟΤΥΠΟ

Οι εργαζόμενοι στο Δήμο Καλλιθέας, χτυπούν κάρτα το πρωί, και μετά βγαίνουν έξω και κάνουν ΚΑΤΑΛΗΨΗ(!!!), απαιτώντας όμως να πληρώνονται!!

Αυτό σημαίνει «Εθνική αξιοπρέπεια». Αυτό σημαίνει «ΤΑΞΙΚΟΣ ΑΓΩΝΑΣ»!!!

Ταύτα δήλωσε ΕΠΙΣΗΜΩΣ ΚΑΙ ΣΤΟΝ ΑΕΡΑ, χθες 11-10-2011 στο ραδιόφωνο της ΝΕΤ, ο Δήμαρχος Καλλιθέας και κανείς δεν βγήκε να τον διαψεύσει. ΚΑΝΕΙΣ...!!!!

Αυτό γίνεται παντού και σε πολλούς άλλους Δήμους. Γίνεται και σε πολλές ΔΕΚΟ.

ΑΠΕΡΓΟΥΜΕ ΑΛΛΑ ΠΛΗΡΩΝΟΜΑΣΤΕ....!!!!

Και αν έχετε απορία, όταν κάνουν απεργία οι Τελωνειακοί και οι Εφοριακοί, πηγαίνετε, σε μία Εφορία, σε ένα Τελωνείο.
ΘΑ ΔΕΙΤΕ ΑΠΟ ΕΞΩ ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ «ΑΠΕΡΓΙΑ» και μέσα όλοι ΠΑΡΟΝΤΕΣ... για να μη χάσουν το μεροκάματο!!!

ΘΑΥΜΑΣΙΑ ΚΑΤΣΑΠΛΙΑΔΙΚΗ ΕΘΝΙΚΗ ΛΕΗΛΑΣΙΑ ΔΙΑ ΤΗΣ ΑΠΕΡΓΙΑΣ.....!!!!

κ.κ. ξένοι. Γερμανοί. Εβραίοι κ.τ.λ. που επιβουλεύεστε την «εθνική κυριαρχία» ΤΟΥ ΕΘΝΟΥΣ!!!.... Ποιού Έθνους;

Μωραίνει ο κύριος....

Θάνατος στο ΚΚΕ και στο ΠΑΜΕ που έφεραν τη χώρα ως εδώ!
Τιμή και δόξα στους ΛΕΒΕΝΤΕΣ του ΠΑΣΟΚ που προσπαθούν να σώσουν τη χώρα και εμείς τους υπονομεύουμε! Α να χαθούμε οι ξετσίπωτοι που υπονομεύουμε το έργο της εθνικής κυβερνήσεως!!
Κομμούνια που καταστρέφετε αυτόν τον τόπο θα δώσετε αργά ή γρήγορα λόγο στο ΕΝΤΙΜΟ και ΤΡΙΣΕΥΓΕΝΟ ΠΑΣΟΚ!
Πουλημένα τομάρια που φέρατε τη χώρα ως εδώ κι έχετε το θράσος και μιλάτε για αγώνες!
Aγωνιστής ρε παλιόσκυλα είναι ο Γιώργος Α. Παπανδρέου, ο Βενιζέλος, ο Πάγκαλος, ο Λοβέρδος, ο Χρυσοχοίδης και η Άννα!
Βρωμερά σκουλήκια ΚΚέδες να σαπίσετε όλοι που θέλετε βρωμιάρηδες και λαική κυριαρχία!
Όχι ρε εμάς θα μας κυβερνά το MEGA, η Τρέμη, ο Καψής και ο Πρετεντέρης, το Σκάι και η ΝΕΤ!
Έτσι μας γουστάρει ρε! Πουλημένοι! Που κάψατε την Ελλάδα στον εμφύλιο και τώρα ζητάτε και τα ρέστα! Μπάσταρδοι! Που πάτε ρε και κλείνετε τα λιμάνια και εμποδίζετε τους τουρίστες να πάνε να πεθάνουν με την ησυχία τους στο Λαικό ή τον Ευαγγελισμό ή να φάνε τα ληγμένα κρέατα στην Πλάκα.Λαμόγια του ΚΚΕ που δεν αφήνετε τον δύσμοιρο κοσμάκη να βγάλει καμιά δεκάρα για να την αρπάξει μετά ο Ρουσσόπουλος και ο Πάγκαλος για να αυξήσουν περισσότερο τις κοιλιές τους! Προδότες της πατρίδας! ΘΑΝΑΤΟΣ ρε να τι σας ταιριάζει! Που πήγατε παλιοκτήνη και οικειοποιηθήκατε τα συνθήματα του ΠΑΣΟΚ και τώρα τα παρουσιάζετε για δικά σας! Άτιμοι ληστές που τολμήσατε να σύρετε τον ΠΑΝΕΝΤΙΜΟ ΑΝΔΡΕΑ ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ στα δικαστήρια και να τον ενοχοποιήσετε για να συγκυβερνήσετε με τη Δεξιά! Το αιώνιο ανάθεμα στα κεφάλια σας!!!

Ποια σιωπή των αμνών;

«…Ολοκληρώνοντας, μόνο εάν παραλύσει ο μηχανισμός που συντηρεί αυτό το σύστημα, το σύστημα θα καταρρεύσει!»

Αυτά γράφει ο κ. Βασίλης Βιλιάρδος στην ανάρτηση που φέρει τον τίτλο «Η σιωπή των αμνών» και σπεύδει να επεξηγήσει πως γίνεται η «κατάρρευση» του συστήματος.

«Ο μηχανισμός όμως αυτός δεν παραλύει μόνο με συγκεντρώσεις και με πορείες.
Εμείς οι ίδιοι τον συντηρούμε:
• με το να πληρώνουμε αυτά που μας επιβάλλει,
• με το να πηγαίνουμε υπάκουα στη δουλειά μας,
• με το να μη φέρνουμε αντιρρήσεις,
• με το να φοβόμαστε τον ίσκιο μας και
• με το να μην βλέπουμε τίποτα άλλο, πέρα απ’ την μίζερη ζωούλα μας και τον μικρόκοσμό μας.
Για να το πω απλά, εάν παραλύσουμε τον μηχανισμό που παράγει χρήματα και διεφθαρμένα κόμματα ή πολιτικούς, τότε αυτό το σαθρό σύστημα θα καταρρεύσει - αφού αυτό εξαρτάται από εμάς και όχι εμείς από αυτό».

Τώρα κατάλαβα τι κάνει το ΚΚΕ και το ΠΑΜΕ ,
• Όταν κλείνει τα λιμάνια εμποδίζοντας τους τουρίστες να κατεβούν στις πόλεις μας, να δουλέψουν τα μαγαζιά μας και να μπουν λίγα χρήματα στα ταμεία των μικρομεσαίων, για τα συμφέροντα των οποίων υποτίθεται πως αγωνίζεται το ΚΚΕ,
• Όταν δικαιολογεί τις «λευκές απεργίες» που κάνουν οι εφοριακοί και δεν εισπράττουν έσοδα για το κράτος, έσοδα που θα τα χρησιμοποιούσε το κράτος για να ανταποκριθεί στις υποχρεώσεις του χωρίς να καταφύγει σε επαίσχυντες οριζόντιες περικοπές,
• Όταν αναγνωρίζει τις καταλήψεις (και τους βανδαλισμούς που τις ακολουθούν) των σχολείων, των πανεπιστημίων, των Δήμων και των δημοτικών επιχειρήσεων, των γραφείων των διοικήσεων των ΔΕΚΟ και των υπουργείων, ως αγωνιστικές κινητοποιήσεις στα πλαίσια της άσκησης των Δημοκρατικών δικαιωμάτων των πολιτών,
• Όταν συμπαραστέκεται στις κινητοποιήσεις των λιμενεργατών με τις παχυλές αποδοχές και των ταξιτζήδων που μια ζωή κερδίζουν ένα σωρό χρήματα και δηλώνουν εισόδημα στα όρια του αφορολόγητου,
• Όταν κηρύσσει την απειθαρχία στους νόμους που ψήφησε η Βουλή, μια Βουλή στην οποία δίνει μάχη για να έχει τη μεγαλύτερη δυνατή εκπροσώπηση. (Αλήθεια, αν συνέβαινε κάποτε το ΚΚΕ να έχει την πλειοψηφία και να σχημάτιζε τη δική του κυβέρνηση, πως θα του φαινόταν αν κάποια άλλα κόμματα κήρυσσαν απειθαρχία στους νόμους που θα ψήφιζαν και πως θα χρησιμοποιούσαν αυτοί τους μηχανισμούς καταστολής; Όπως στη πάλαι ποτέ Σοβιετική Ένωση ή όπως γίνεται στη σημερινή Κίνα;)

ΕΜΠΟΔΙΖΕΙ ΤΟ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟ ΠΟΥ ΠΑΡΑΓΕΙ ΧΡΗΜΑΤΑ

ΕΜΠΟΔΙΖΕΙ ΤΟ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟ ΠΟΥ ΠΑΡΑΓΕΙ ΔΙΕΥΘΑΡΜΕΝΑ ΚΟΜΜΑΤΑ (όλα τα άλλα κόμματα πλην του ΚΚΕ)

Και όταν καταρρεύσει το σύστημα, κατά τον κύριο Βιλιάρδο, ας μη φοβηθούμε το ότι «θα κυριαρχήσει το χάος και η αναρχία.»
Ζούμε που ζούμε «κατ’ επίφαση εν τάξει» ας ζήσουμε το χάος και την αναρχία σ’ όλο τους το μεγαλείο!
Αρκεί που θα ξέρουμε ότι εμείς (δηλαδή το ΚΚΕ και οι οργανώσεις του) θα έχουμε πάρει τις τύχες μας στα δικά μας χέρια, και τα παιδιά μας θα έχουν το δικαίωμα να ονειρεύονται (ό,τι τραβάει η ψυχούλα τους, από αυτά που θα καθορίζει το κόμμα)!

Το πρόβλημα της χώρας μας είναι ότι εκπαιδευτήκαμε όλοι
• Να υποκρινόμαστε ότι εργαζόμαστε,
• Να μην παράγουμε και να θέλουμε να καταναλώνουμε όσο ο γίνεται περισσότερα,
• Να μην αναλαμβάνουμε τις ευθύνες μας και να είμαστε πρόθυμοι να δείξουμε με το δάχτυλο τους άλλους,
• Να επιζητούμε τις αλλαγές , αρκεί αυτές να εφαρμοστούν στους άλλους,
• Να επιζητούμε την αξιοκρατία, στο βαθμό που δεν θίγει τα προσωπικά μας συμφέροντα,
• Να φοροδιαφεύγουμε και ταυτόχρονα να καταγγέλλουμε τους άλλους ως φοροφυγάδες,
• Να υπερθεματίζουμε για τα Δημοκρατικά δικαιώματα των λαών και ταυτόχρονα η προσωπική μας πρακτική να χαρακτηρίζεται από τη μέγιστη δυνατή αυταρχικότητα,
• Να αλλάζουμε τόσο συχνά προσωπείο, που στο τέλος να μην ξέρουμε πιο είναι το πραγματικό μας πρόσωπο!
Ότι έχει στηθεί ένα βρώμικο παιχνίδι εναντίον της πατρίδας μας και του Ελληνικού λαού, αυτό είναι πράγματι ηλίου φαεινότερο!
Μόνο που σ’ αυτό το παιχνίδι παίρνουμε μέρος όλοι μας. Ο καθένας με τον τρόπο του!
Ας πάψουμε να αναζητούμε ξένους δάκτυλους και λίγους ντόπιους ανθέλληνες। Είμαστε όλοι ένοχοι και ας το παραδεχτούμε. «…. Οι θεοί και οι οξαποδώ εκεί δεν είναι παρά εδώ», όπως έλεγε και ο Βάρναλης.

Θαν। Παπαδημητρίου

Η ΣΙΩΠΗ ΤΩΝ ΑΜΝΩΝ

Ενώ η Ελλάδα σύρεται, ερήμην της κυβέρνησης της, στην ελεγχόμενη χρεοκοπία, η οποία θα ανοίξει τους ασκούς του Αιόλου, οι πολίτες της περιμένουν ήρεμοι τον από μηχανής Θεό - αρνούμενοι να συνειδητοποιήσουν τι ακριβώς συμβαίνει

Δυστυχώς η συντριπτική πλειοψηφία των αγανακτισμένων, εξοργισμένων ή άλλων πολιτών, εξακολουθούν να φαντασιώνονται μία εκ του ασφαλούς αντίδραση, μία εξέγερση και μία επανάσταση, την οποία θα προκαλέσει ένας απροσδιόριστος «από μηχανής Θεός» - ο οποίος θα τους επιτρέψει να διατηρήσουν τα κεκτημένα τους. Δεν είναι όμως ξεκάθαρο ότι η εποχή των Θεών, όπως και των χαρισματικών ηγετών, έχει προ πολλού παρέλθει;

Δεν γνωρίζουμε ότι έχουν θυσιαστεί ήδη στο βωμό της αποφυγής της χρεοκοπίας περί τα 30 δις € ιδιωτική περιουσία (συνολικοί νέοι φόροι και μειώσεις μισθών στα νοικοκυριά), 300 δις € χρηματιστηριακή αξία, 200 δις € από την πτώση των τιμών των ακινήτων κοκ., χωρίς να μειώνεται το δημόσιο χρέος αλλά, αντίθετα, να αυξάνεται ως ποσοστό επί ενός ΑΕΠ, το οποίο συνεχώς συρρικνώνεται;

Δεν απειλείται να λεηλατηθεί η περιουσία του κράτους από τους διάφορους ξένους εισβολείς, οι οποίοι θα ζητήσουν εγγυήσεις κατά πολύ μεγαλύτερες, από το 50% του χρέους που θα διαγράψουν - μειώνοντας δραστικά την αξία της δημόσιας περιουσίας (εθνικής κυριαρχίας) που θα τους παραχωρηθεί; Δεν βλέπουμε ότι η Ελλάδα οδηγείται στο δρόμο της υποδούλωσης σε νέους αποικιοκράτες;

Δεν κατανοούμε ότι τα ασφαλιστικά ταμεία θα καταρρεύσουν από τη διαγραφή, οι τράπεζες επίσης, οι συντάξεις θα εξαϋλωθούν, η δημόσια υγεία θα καταργηθεί, η παιδεία θα ιδιωτικοποιηθεί, το νερό, το ρεύμα και τα καύσιμα θα γίνουν είδη πολυτελείας, πολλά τρόφιμα θα «φυλακιστούν» σε θωρακισμένα σουπερμάρκετ, ενώ η ανεργία θα καταστρέψει ότι τελικά απομείνει;

Για ποιο λόγο, παρά την ανελέητη, ολομέτωπη και κλιμακούμενη επίθεση του νεοφιλελεύθερου «καθεστώτος», η συντριπτική πλειοψηφία των «αγανακτισμένων και εξοργισμένων πολιτών», εξακολουθεί να μην αντιδράει δυναμικά και συνεχίζει να σκύβει με δουλοπρέπεια το κεφάλι; Με ποιους τρόπους θα μπορούσε ν’ αντιμετωπιστεί αλήθεια η επίθεση αυτή αποτελεσματικά, ενδεχομένως με την προοπτική της πλήρους ανατροπής του «σαθρού» καθεστώτος και την εκδίωξη της Τρόικας-υπηρέτη των τοκογλύφων;

Εδώ πρέπει να διευκρινίσω ότι, δε διαθέτω εξειδικευμένες γνώσεις ψυχολογίας, έτσι ώστε να επεκταθώ σε εκτενείς ανθρωπολογικές αναλύσεις. Διάφοροι ειδικοί άλλωστε έχουν επανειλημμένα επιβεβαιώσει ότι, η οικονομική εξαθλίωση, η ανεργία, η ανασφάλεια, η αβεβαιότητα για το μέλλον και η κατάρρευση της εικόνας του εαυτού (ποιος είμαι; τι κάνω; πού βρίσκομαι σε σχέση με τους άλλους;), οδηγούν αναπόφευκτα σε κατάθλιψη, σε νευρώσεις, σε παθητικότητα και σε αδυναμία αντίδρασης.

Στην συγκεκριμένη περίπτωση βέβαια, δεν διαπιστώνουμε μόνο κατάθλιψη και ηττοπάθεια – αλλά, επίσης, ένα πρωτοφανές φαινόμενο μαζικής «αποχαύνωσης», άρνησης της πραγματικότητας, δημιουργίας ψευδαισθήσεων και, πιθανότατα, «άκρατου μαζοχισμού».

Είναι απορίας άξιο το πώς εκατομμύρια άνθρωποι εξακολουθούν να ανέχονται υπομονετικά ένα καθεστώς «ακραιφνώς απολυταρχικό» - το οποίο τους οδηγεί με μαθηματική σιγουριά στην απόλυτη εξαθλίωση. Οι άνθρωποι αυτοί συνεχίζουν να πιστεύουν ότι, «κάτι» θα αλλάξει - με τρόπο μαγικό και χωρίς εκείνοι να πάρουν κανένα ρίσκο. Θεωρούν με αφέλεια πως, εάν η σημερινή κυβέρνηση καταρρεύσει (ως διά μαγείας), τα πράγματα θα αλλάξουν προς το καλύτερο!

Επιπλέον, αρκετοί έως πολλοί τρέφουν ακόμα την αυταπάτη ότι, οι συγκεντρώσεις στο Σύνταγμα, στη ΔΕΘ και όπου αλλού, αποτελούν από μόνες τους ένα ισχυρό μέσο πίεσης - ότι μέσω αυτών οι όποιοι κυβερνώντες, για κάποιον αδιευκρίνιστο λόγο, θα τρομοκρατηθούν και θα σηκωθούν να φύγουν, επειδή ντρέπονται για όλα όσα έχουν κάνει.

Με απλά λόγια, πιστεύουν ότι θα ντραπούν αυτοί που παρέδωσαν την Ελλάδα στο ΔΝΤ και στους Γερμανούς, αυτοί που ψήφισαν το εγκληματικό μεσοπρόθεσμο την 29η Ιουνίου - ενώ το κέντρο της Αθήνας κατακλυζόταν από χιλιάδες διαδηλωτές, νέους, ηλικιωμένους και παιδιά, τους οποίους το «σύστημα» χτυπούσε αδιακρίτως, με δολοφονικές προθέσεις.

Θα αλλάξουν τακτική αλήθεια ως δια μαγείας και θα ντραπούν αυτοί που απολύουν εκατοντάδες χιλιάδες εργαζομένους καθημερινά, αυτοί που συνεχίζουν να επιβάλλουν ολοένα και σκληρότερα φοροεισπρακτικά μέτρα, αυτοί που διαλύουν την Παιδεία και την Υγεία, αυτοί που ξεπουλούν τη δημόσια περιουσία, αυτοί που υπερασπίζονται τα συμφέροντα του διεθνούς κερδοσκοπικού κεφαλαίου, χασκογελώντας καθημερινά στα τηλεοπτικά παράθυρα, αντί να κάνουν τη δουλειά τους; Θα αλλάξουν τακτική αυτοί που υπεξαίρεσαν την ψήφο των συμπατριωτών τους, εκτελώντας εντολές και υποσχόμενοι ότι λεφτά υπάρχουν;

Συνεχίζοντας το περίεργο είναι ότι, μέχρι πρόσφατα (ειδικά μέχρι τον Δεκέμβρη του 2008) οι συζητήσεις και οι θέσεις σχετικά με το κράτος καταστολής, με την παθογένεια του κερδοσκοπικού κεφαλαίου καθώς επίσης με τις αδηφάγες βλέψεις του καπιταλισμού, αποτελούσαν, σε μεγάλο βαθμό, σχεδόν «αποκλειστικότητα» του «εναλλακτικού» πολιτικού χώρου.

Δηλαδή, η πλειοψηφία των σημερινών αγανακτισμένων πολιτών αντιμετώπιζε όλα τα παραπάνω ως «γραφικά» και υπερβολικά, ως εμμονές ενός συγκεκριμένου πολιτικού χώρου – ο οποίος, κατά τους ίδιους, ζούσε μάλλον εκτός πραγματικότητας. Έννοιες όπως η άμεση δημοκρατία, η αυτοοργάνωση, η αυτοδιάθεση, η αλληλεγγύη και πολλές άλλες, ακούγονταν μάλλον εξωτικές και ουτοπικές - στα πλαίσια μιας κοινωνίας «ατομιστών», η οποία ονειρευόταν την καταξίωση και την καριέρα, ενώ «φαντασιωνόταν» παράλληλα ένα λαμπρό μέλλον (American dream), στολισμένο με «χλιδάτα» σπίτια, αυτοκίνητα και ακριβά ρούχα.

Όμως παρά το γεγονός ότι, έννοιες όπως οι παραπάνω δεν αντιμετωπίζονται πλέον ως τόσο «εξωτικές», φαίνεται ότι οι φαντασιώσεις περί λαμπρού μέλλοντος είναι αρκετά ισχυρές, αφού αντιστέκονται στην ίδια την πραγματικότητα. Σε αυτά τα τρία χρόνια που μεσολάβησαν (από τον Δεκέμβρη του 2008 μέχρι σήμερα), η αδιαμφισβήτητη και προκλητική σαθρότητα του συστήματος, σε όλες της τις εκφάνσεις, δεν ήταν αρκετή για να ξυπνήσει μια και καλή τους «ωραίους κοιμωμένους» του καπιταλισμού.

Σε αυτά τα τρία χρόνια δολοφονήθηκε εν ψυχρώ ένα 15χρονο παιδί, ενώ ο ηθικός αυτουργός της δολοφονίας του μόλις αποφυλακίστηκε. Σε αυτά τα τρία χρόνια «δολοφονούμαστε» καθημερινά και οδηγούμαστε με μαθηματική ακρίβεια στην απόλυτη εξαθλίωση - ενώ οι δολοφόνοι μας κυκλοφορούν ελεύθεροι ή «αποφυλακίζονται», με «αποθρασυσμένες» και γελοίες αιτιάσεις. Σε αυτά τα τρία χρόνια, χιλιάδες δηλώσεις και υποσχέσεις των κυβερνώντων έχουν διαψευστεί, δεκάδες σκάνδαλα έχουν συγκαλυφτεί, ενώ εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι φυτοζωούν, αφού δεν είναι σε θέση να καλύψουν τις βασικές τους ανάγκες.

Εκτός αυτού, δεκάδες χιλιάδες στοιχεία (έγγραφα, φωτογραφίες και βίντεο), τα οποία αποδεικνύουν τη σαθρότητα του συστήματος, έχουν δει το φως της δημοσιότητας ή/και τις εξεταστικές της «Βουλής των Ελλήνων»! Όμως, ακόμα και μετά από τρία χρόνια, κατά τη διάρκεια των οποίων το σύστημα δείχνει όλο και πιο καθαρά τις προθέσεις του, ο «λαός» αδυνατεί ή δε θέλει να πιστέψει την αλήθεια.

Λυπάμαι για τη διατύπωση, αλλά δεδομένων όλων όσων έχουν συμβεί, ειδικά από τον Μάιο και μετά, πόσο ανόητος πρέπει να είναι κανείς για να πιστεύει ότι, ένα κάλεσμα στο Σύνταγμα από μόνο του θα ανατρέψει την παρούσα κατάσταση; Πόσο ανόητος πρέπει να είναι για να θεωρεί ότι, εάν απλά και μόνο βγει στο δρόμο για να διαμαρτυρηθεί, κάτι θ’ αλλάξει;

Δηλαδή, πόσα τερατώδη νομοσχέδια, ρυθμίσεις και μέτρα πρέπει ακόμη να υπερψηφιστούν, χωρίς καμία αντίδραση; Πόσους νόμους πρέπει να καταπατήσουν οι κυβερνώντες, χωρίς καμία τιμωρία; Πόσο περισσότερο πρέπει να εξαθλιωθούμε, για να καταλάβουμε ότι πλέον οι συγκεντρώσεις, οι διαμαρτυρίες, οι «ακτιβισμοί» και οι συγκρούσεις στο δρόμο, δεν αρκούν για να αλλάξει κάτι;

Πόσο ανόητοι είμαστε αλήθεια για να μας πείθουν ότι βγήκαν 600 δις € από Έλληνες στις ελβετικές τράπεζες, όταν οι καταθέσεις μειώθηκαν μόλις κατά 20 δις €; Αυτοί που δήθεν έβγαλαν τα χρήματα τους στο εξωτερικό, φύλαγαν 600 δις € κάτω από τα μαξιλάρια τους; Πόσο ανόητοι είμαστε για να μην καταλαβαίνουμε ότι, εκείνοι οι δημοσιογράφοι που βγάζουν ξαφνικά σκάνδαλα του ΟΠΑΠ ή των άλλων «φιλέτων» του δημοσίου μας, εκτελούν απλά «συμβόλαια» των επίδοξων κατακτητών ;

Δεν είναι γνωστή η μέθοδος του διασυρμού της μίας κοινωνικής ομάδας στα μάτια της άλλης, με τη βοήθεια των δικαστών-ρεπόρτερ, οι οποίοι καταδικάζουν όλους όσους τολμούν να απεργήσουν ή να εξεγερθούν; Είναι τόσο δύσκολο να καταλάβουμε ότι, οι πρωταθλητές της φοροδιαφυγής, τους οποίους ξαφνικά μας ανακοινώνουν, εξυπηρετούν μόνο και μόνο την επιβολή νέων φόρων, καθώς επίσης τον εγκληματικό διασυρμό της Ελλάδας στα διεθνή ΜΜΕ και την υποταγή της στην Τρόικα;

Συνεχίζοντας, πέραν από την προαναφερθείσα άρνηση της πραγματικότητας, εξίσου ενδιαφέρον είναι άλλο ένα φαινόμενο: αυτό του «επαναστάτη» των κοινωνικών δικτύων. Αυτή την στιγμή υπάρχουν χιλιάδες άνθρωποι οι οποίοι, μέσω του Facebook, του Twitter ή των άλλων τεχνολογικών δικτύων, βρίζουν αδιαλείπτως την κυβέρνηση - ενώ αναφέρονται σε μία επανάσταση, η οποία θα έρθει από μόνη της.

Οι περισσότεροι από αυτούς τους ανθρώπους ξυπνούν κάθε πρωί, πηγαίνουν στη δουλίτσα τους κανονικά, βρίζουν τους πάντες από τον υπολογιστή του γραφείου τους, ενώ το απόγευμα μπορεί να κάνουν τη βόλτα τους στο Σύνταγμα (αν έχει κάλεσμα και καλό καιρό, φυσικά όχι στις καλοκαιρινές διακοπές, αφού προηγούνται τα μπάνια), για να «αντισταθούν» και να «διαμαρτυρηθούν».

Τους τελευταίους μήνες έχω λάβει μέρος σε πάρα πολλές διαμαρτυρίες και αποκλεισμούς, ενώ αρκετές από αυτές τις «επαναστατικές δράσεις» ανακοινώνονται και δημοσιοποιούνται. Το αποτέλεσμα; Οι ίδιοι και οι ίδιοι συναντιόμαστε στα ίδια μέρη, χαιρετιόμαστε και ανταλλάσσουμε προβληματισμούς ή απόψεις. Γύρω μας περνούν εκατοντάδες «εξοργισμένοι» άνθρωποι, οι οποίοι «τουϊτάρουν» και «μπλογκάρουν» καθημερινά την επανάσταση - ενώ όχι απλά δεν σταματούν για να δείξουν την αλληλεγγύη τους, αλλά πολλές φορές μας επιτίθενται γιατί τους στερούμε το δικαίωμα στην κατανάλωση ή διαταράσσουμε τη νιρβάνα τους.

Μαζί με όλα τα παραπάνω, οι περισσότεροι εξακολουθούν να αναμασούν «το θρίλερ του χρέους», καθώς επίσης τον μάλλον ακατάσχετο βερμπαλισμό των «αντιμνημονιακών κομμάτων»: Θα διαγραφεί το χρέος; Θα αναδιαρθρωθεί το χρέος; Θα χρεοκοπήσουμε επιλεκτικά, ανεξέλεγκτα ή μήπως ελεγχόμενα; Θα ξαναγυρίσουμε στη δραχμή; Ευρωομόλογα, CDS, spreads…..παρά το ότι μόνο το 1% του πληθυσμού καταλαβαίνει τι σημαίνουν όλοι αυτοί οι όροι.

Δεν πειράζει όμως αν δεν καταλαβαίνουμε όλοι. Ευτυχώς για εμάς, έχει «αναδυθεί» από το πουθενά το star system των «οικονομολογούντων» στα τηλεοπτικά παράθυρα, οι οποίοι τα καταλαβαίνουν όλα και γνωρίζουν ακριβώς τις λύσεις – το σωστό! Όλοι περιμένουν το «φωτεινό παντογνώστη» (κατά προτίμηση οικονομολόγο), ο οποίος θα τους πει την αλήθεια και θα προτείνει τη σωστή λύση - άσχετα αν καταλαβαίνουν ελάχιστα από αυτά που τους λέει.

Κατά την άποψη μου λοιπόν, η σιωπή των «αμνών», πριν από τη σφαγή τους, δεν έχει να κάνει απλά με την κατάθλιψη και τις συνέπειές της. Πρωτίστως οφείλεται σε έναν βαθιά ριζωμένο ατομικισμό, τον οποίο το σύστημα καλλιέργησε (με επιτυχία προφανώς), επί σειρά δεκαετιών.

Ακόμα και στη συγκεκριμένη χρονική συγκυρία, ο «νομοταγής Έλληνας πολίτης» δεν αντιλαμβάνεται ότι, κανείς δεν μπορεί να μας νικήσει όταν είμαστε ενωμένοι, για έναν κοινό και ξεκάθαρο σκοπό. Όμως, η ένωση και η συλλογικότητα προϋποθέτουν, έστω σε ένα βαθμό, το συμβιβασμό και την αναγνώριση του άλλου, ως άξιου σεβασμού - δεδομένο που προσκρούει δυστυχώς στην κλασική ελληνική έκφραση «Ξέρεις ποιος είμαι εγώ ρε;»

Ο ατομικισμός είναι επίσης αλληλένδετος με μία πρωτοφανή έλλειψη παιδείας, καθώς επίσης με μία συλλογική αυταπάτη/ουτοπία. Και σε αυτό το κομμάτι έκανε πολύ καλή δουλειά το σύστημα, μέσω του ατελέστατου εκπαιδευτικού συστήματος - όπως επίσης μέσω των «συστημικών» ΜΜΕ, τα οποία επί δεκαετίες έτρεφαν τους θεατές, τους ακροατές και τους αναγνώστες με σκουπίδια (τώρα τελευταία και με τούρκικες σαπουνόπερες από κάποια κανάλια, τα οποία φαίνεται πως θαυμάζουν τον αθάνατο οθωμανικό πολιτισμό). Κατ’ αυτόν τον τρόπο δημιουργήθηκαν στρατιές «λοβοτομημένων» οι οποίοι, μετά από μία τελική πλύση εγκεφάλου, απλά αναπαράγουν άθλια στερεότυπα και σαθρά πρότυπα - ενώ είναι ανίκανοι για συνδυαστική σκέψη και για απλή λογική.

Τέλος, άλλος ένας ανασχετικός παράγοντας στην ελεύθερη σκέψη και στην όποια ανατρεπτική δράση, είναι η θυματοποίηση και η προσωπολατρία – πιθανότατα σαν αποτέλεσμα της 400ετούς υποδούλωσης μας από τους Τούρκους. Η συντριπτική πλειοψηφία των «πολιτών» αναμένουν και λατρεύουν όποιον «ηγέτη» θα τους υποδείξει το σωστό - όντας ανίκανοι ή αρκετά βολεμένοι για να σκεφτούν από μόνοι τους.

Την ίδια στιγμή που οι «χαρισματικοί ηγέτες» απομυθοποιούνται, εξευτελίζονται και «αποκαλύπτονται» καθημερινά, το «ηρωικό Ελληνικό έθνος» προτιμά έναν «αρχηγό», ο οποίος τον εξαθλιώνει συστηματικά και ανερυθρίαστα – αντί να είναι αυτόνομο και να δρα συλλογικά (επειδή έχει πεισθεί ότι, χωρίς ηγέτες θα έλθει το χάος, ενώ ο πολίτης είναι αποκλειστικά υπεύθυνος για το κατάντημα της χώρας του).

Δυστυχώς, εάν η κατάσταση αυτή συνεχίσει, η επανάσταση (για την οποία μιλάμε πολύ και κάνουμε ελάχιστα) θα παραμείνει «όνειρο θερινής νυκτός». Ακόμα χειρότερα, εάν όντως συμβεί, αυτό θα γίνει μόνο όταν θα είμαστε τόσο εξαθλιωμένοι, ώστε να αποτελέσουμε «έρμαιο» της όποιας ηγετικής ομάδας εκμεταλλευτεί τη συγκυρία. Κατά την άποψη μου, με πιθανότητες 99%, αυτή η ομάδα των πεφωτισμένων θα αποτελείται από τους χειρότερους δικτάτορες-καπιταλιστές στην ανθρώπινη Ιστορία.

Ολοκληρώνοντας, μόνο εάν παραλύσει ο μηχανισμός που συντηρεί αυτό το σύστημα, το σύστημα θα καταρρεύσει. Ο μηχανισμός όμως αυτός δεν παραλύει μόνο με συγκεντρώσεις και με πορείες. Εμείς οι ίδιοι τον συντηρούμε: με το να πληρώνουμε αυτά που μας επιβάλλει, με το να πηγαίνουμε υπάκουα στη δουλειά μας, με το να μη φέρνουμε αντιρρήσεις, με το να φοβόμαστε τον ίσκιο μας και με το να μην βλέπουμε τίποτα άλλο, πέρα απ’ την μίζερη ζωούλα μας και τον μικρόκοσμό μας.

Για να το πω απλά, εάν παραλύσουμε τον μηχανισμό που παράγει χρήματα και διεφθαρμένα κόμματα ή πολιτικούς, τότε αυτό το σαθρό σύστημα θα καταρρεύσει - αφού αυτό εξαρτάται από εμάς και όχι εμείς από αυτό.

Σε αυτή τη θέση βέβαια ο κλασικός αντίλογος των υπερασπιστών της υποτέλειας είναι ότι, θα κυριαρχήσει το χάος και η αναρχία. Όμως, είναι αδιαμφισβήτητο πλέον ότι ζούμε «κατ’ επίφαση εν τάξει» - εκτός εάν «τάξη» θεωρείται να μην ξέρεις τι φόρους θα σου επιβάλλουν την επόμενη εβδομάδα, αν θα έχεις δουλειά αύριο ή όχι, αν θα μπορείς να πληρώσεις φάρμακα, αν πρέπει να μεταναστεύσεις για να επιβιώσεις, αν τα νοσοκομεία θα έχουν γάζες, αν τα σχολεία θα συνεχίσουν να λειτουργούν και αν τα παιδιά σου θα έχουν το δικαίωμα να ονειρεύονται.

Ίσως πρέπει λοιπόν να πάρουμε τη ζωή μας στα χέρια μας - όχι όμως για να την παραδώσουμε ξανά σε κάποιον άλλον…….

Βασίλης Βιλιάρδος
Αθήνα, 10. Οκτωβρίου 2011