Μια άλλη άποψη(2)

Αγαπητέ μου φίλε Ανδρέα,
Θέτεις, πράγματι, ένα θέμα πολύ σοβαρό και θα συμφωνήσω, μαζί σου, όσον αφορά στις αιτίες που οδήγησαν στο να βγαίνουν από τα σχολεία μας «άνθρωποι χωρίς αξίες, αρχές και ιδανικά αλλά τεχνοκρατικές μηχανές και ανήθικοι πολίτες.»

Κατά το τελευταίο εξάμηνο ακούω, τόσο από ραδιοφωνικούς σταθμούς όσο και από τα τηλεοπτικά κανάλια ότι για όλα φταίνε οι Πολιτικοί, ότι ο κοσμάκης (εργαζόμενοι-συνταξιούχοι-γονείς–εκπαιδευτικοί) είναι «αθώα περιστερά» και ότι καλείται, πάντα, να πληρώσει τις αμαρτίες των άλλων.

Με όσα θα αναφέρω, στη συνέχεια, δεν θα επιχειρήσω να αθωώσω τους Πολιτικούς (αυτοί αντικειμενικά έχουν τεράστια ευθύνη) αλλά θα επιχειρήσω να εξετάσω το κατά πόσο, πράγματι, ο «κοσμάκης» είναι αθώα περιστερά.

Από τη δεκαετία του ’50 ,στη χώρα μας, γινόταν κλεψιές (άλλοτε παράνομες και άλλοτε «νόμιμες» ) και κυκλοφορία «μαύρου χρήματος», με πρωταγωνιστές τους «Εθνικόφρονες», τους (λαθρ)έμπορους, τους μεγάλο-Παπάδες, τους Ασφαλίτες, τους Μπακάληδες και τους Πολιτικούς.
Οι Πολιτικοί έπαιρναν τα χρήματα των ασφαλιστικών ταμείων, πρακτικά άτοκα, και τα έδιναν σε μεγαλοεπιχειρηματίες ή σε τράπεζες για δήθεν επενδύσεις και δήθεν αναπτυξιακές πρωτοβουλίες, εξασφαλίζοντας, έτσι, τη στήριξη τους για να επανεκλεγούν και, ταυτόχρονα, έπαιρναν και την ανάλογη «μίζα» για να αυξήσουν την προσωπική τους περιουσία.
Όσο για την εκπαίδευση, αυτή αποτελούσε, μόνο στα λόγια, το πρώτο μέλημα των κυβερνήσεων μας.
Οι κλεψιές αυτές δεν γίνονταν ευρύτερα γνωστές διότι:
• Ο εμφύλιος μόλις είχε τελειώσει και δεν τολμούσε κανείς να τα βάλει με την πάσης φύσεως «εξουσία».
• Τα ραδιόφωνα ήταν απολύτως ελεγχόμενα και δεν μετέδιδαν την πραγματικότητα.
• Ο τύπος βρισκόταν υπό καθεστώς λογοκρισίας και επιπλέον, ορισμένες εφημερίδες, που είχαν λίγο «τολμηρά δημοσιεύματα», ήταν απρόσιτες στο αναγνωστικό κοινό, αφού ο κάθε περιπτεράς κρατούσε αρχείο και ενημέρωνε, τακτικά, το αντίστοιχο τμήμα ασφάλειας για το «ποιες εφημερίδες διαβάζει ποιος και πόσο συχνά».
• Η Δικαιοσύνη δεν ήταν και τόσο «τυφλή», όσο θα περιμέναμε, αφού δικαίωνε τους ισχυρούς και καταδίκαζε τους αδύνατους (ειδικά αν οι τελευταίοι είχαν και φάκελο στην ασφάλεια).

Τα λαϊκά στρώματα, όμως, διέθεταν ηθική και αρχές διότι:
• Ο θεσμός της οικογένειας ήταν πολύ ισχυρός και οι γονείς παρότρυναν τα παιδιά τους να ζουν σύμφωνα με τις αρχές του αυτοσεβασμού, της αξιοπρέπειας, της εργατικότητας, της αγάπης και της αλληλεγγύης , παρά το γεγονός ότι υποψιάζονταν (τουλάχιστον) αυτά που συνέβαιναν γύρω τους.
• Εντελώς ανάλογα δρούσαν, στη συντριπτική πλειοψηφία τους, οι δάσκαλοι της Στοιχειώδους και της Μέσης εκπαίδευσης (τουλάχιστον).

Για αξιοκρατία , ας μην το συζητάμε καλύτερα. Το πιστοποιητικό «κοινωνικών φρονημάτων» έβαζε στο περιθώριο τους ικανούς και προωθούσε τους αρεστούς, ανεξάρτητα από τις ικανότητες τους.

Η ανατροπή της κατάστασης έπρεπε να γίνει μέσω της διαδικασίας των εθνικών εκλογών, μόνο που αυτές γινόταν υπό καθεστώς βίας ( ας θυμηθούμε τη δράση των ΤΕΑ στα χωριά, τις απειλές και τον ψυχολογικό εκβιασμό που ασκούσαν οι ασφαλίτες στους ψηφοφόρους των πόλεων) και νοθείας (κάποτε ψήφιζαν και τα δέντρα!)

Παρ’ όλα αυτά, τα λαϊκά στρώματα επιβίωσαν και πολλά παιδιά κατάφεραν να σπουδάσουν, να προοδεύσουν και να γίνουν ενεργά και αξιόλογα μέλη της κοινωνίας μας, βασιζόμενα στις ηθικές αρχές και την εργατικότητα τους.
Δεν γκρίνιαζαν και δεν επεδίωκαν (στη συντριπτική τους πλειοψηφία) να αναρριχηθούν με πλάγια μέσα, αλλά ό,τι κατάφεραν το κατάφεραν παλικαρίσια και στηριζόμενοι στα δικά τους πόδια.

Στα μέσα της δεκαετίας του ’60 και, παρά το ισχνό αεράκι Δημοκρατίας που έφερε η κυβέρνηση της Ένωσης Κέντρου, συντελέστηκε το μεγαλύτερο έγκλημα κατά του λαού, που δεν ήταν άλλο από τη θεσμοθέτηση της εξαγοράς των συνειδήσεων! Ξεκίνησε από την εξαγορά των συνειδήσεων των βουλευτών (αποστασία και σαλαμοποίηση της Ένωσης Κέντρου) και προχώρησε προς τα κάτω (στα κρατικά στελέχη, στους ανώτερους και κατώτερους υπάλληλους και, το χειρότερο, στους δάσκαλους που άρχισαν να καλλιεργούν την ελαστική συνείδηση στους νέους).
Η διαφθορά έγινε «ημινόμιμη» και πολλοί έγιναν, αδικαιολόγητα, πλούσιοι.
Αναπόφευκτα ήλθε η επτάχρονη δικτατορία που ολοκλήρωσε αυτό το έγκλημα. (Μετά το ΄74, σχεδόν το σύνολο των Ελλήνων δήλωναν «αντιστασιακοί», παρά το γεγονός ότι, πάρα πολλοί απ’ αυτούς, εκδήλωναν στην προσήλωση τους στην «Κυβέρνηση της Εθνοσωτήριας Επανάστασης της 21ης Απριλίου» , καταχειροκροτώντας τους «υπουργούς» της χούντας , σε κάθε εμφάνιση τους και πλούτισαν, χάρις στην εύνοια τους.)

Και ήλθε η μεταπολίτευση.
• Ο Μίκης Θεοδωράκης είδε την κυβέρνηση Καραμανλή ως αναγκαίο κακό (ή Καραμανλής ή τα τανκς).
• Η παλιά Ένωση Κέντρου διατύπωνε ξύλινο λόγο και έφθινε.
• Η Ελληνική δεξιά πανηγύριζε διότι επέστρεψε ως «πεφωτισμένη» στην εξουσία, υπό τον Καραμανλή.
• Το ΚΚΕ νομιμοποιήθηκε και, αντί να συνενώσει τις αριστερές δυνάμεις, άρχισε να επιδίδεται σε διασπάσεις.
• Ο Ανδρέας Παπανδρέου υποσχέθηκε το σοσιαλισμό, ιδρύοντας το ΠΑΣΟΚ, που πάρα πολλοί έλληνες το είδαν, στην αρχή, σαν ένα μικρό ΕΑΜ.

Έτσι άρχισε η περίοδος της, κακώς εννοούμενης, παντοδυναμίας των κομμάτων (όσων από αυτά επιβίωσαν.)

Τα κόμματα οργανώνονται , προσπαθούν να ελέγξουν (το καθένα για λογαριασμό του) τους μαζικούς φορείς, μιλούν για ακηδεμόνευτο συνδικαλισμό, που είναι το τρίτο βάθρο της Δημοκρατίας, ενώ φροντίζουν όλα να ιδρύσουν τις δικές τους κομματικές συνδικαλιστικές παρατάξεις και να αποκτήσουν το «μάτι» και το «αυτί» τους μέσα στα συνδικαλιστικά όργανα, επιβάλλοντας τη θέλησή τους έστω και αν έφερναν σε αντιπαράθεση τους ηγέτες των συνδικαλιστικών οργάνων με τους εργαζόμενους που (υποτίθεται ότι) εκπροσωπούσαν!
Οι επαγγελματίες συνδικαλιστές είδαν τα συνδικαλιστικά όργανα σαν μικρο-εκτοξευτήρες που θα τους έφερναν στη θέση ενός Δημάρχου, ενός Νομάρχη, ενός Βουλευτή ακόμα και ενός Υπουργού, προχωρώντας σε συμμαχίες , άλλοτε Πασοκο-δεξιές και άλλοτε Πασοκο-αριστερές που εξυπηρετούσαν τα δικά τους συμφέροντα και τα συμφέροντα των κομμάτων που τους στήριζαν.

Ο Τύπος ξέφυγε από το καθεστώς της λογοκρισίας, μπήκε και η τηλεόραση στη ζωή μας, και οι δημοσιογράφοι αντί να καταγράφουν και να προβάλλουν την πραγματικότητα άρχισαν να προβάλλουν την «πραγματικότητα» των κομμάτων (και των μεγαλο-εταιριών) με τα οποία διαπλέκονταν. Μέχρι που, στις μέρες μας, κατά τη διάρκεια των δελτίων ειδήσεων, βλέπουμε και σχολιαστές από τη συμπολίτευση και από την αντιπολίτευση να ερίζουν για το ποιος κάνει την καλύτερη παραπληροφόρηση!

Ο «κοσμάκης» τα βλέπει όλα αυτά και υιοθετεί την άποψη ότι δεν υπάρχουν πια αξίες και ικανότητες αλλά «γνωριμίες και άκρες» που, αν τις διαθέτει κανείς, μπορεί να «βολευτεί» και να περνά «ζωή και κότα».

Άρχισαν, λοιπόν, να στρέφονται προς την κατάκτηση (με οποιαδήποτε μέσα) μιας θέσης στο Δημόσιο ή μιας θέσης σ’ ένα οργανισμό από όπου, χωρίς να δουλεύουν, θα αμείβονται (με μικρό ή μεγαλύτερο μισθό) και θα έχουν τη δυνατότητα να «τα πιάνουν μαύρα» κάνοντας παρανομίες και προσφέροντας εκδουλεύσεις .

Δυστυχώς, από την τάση αυτή δεν γλύτωσαν ούτε οι Δάσκαλοι, ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΒΑΘΜΙΔΩΝ ΤΗΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗΣ, και υιοθετώντας την αρχή «τόσο με πληρώνουν τόσο κάνω» ξέχασαν την κύρια αποστολή τους, που είναι η διαμόρφωση νέας γενιάς με ηθικές αρχές, με ολοκληρωμένη προσωπικότητα και με γνώσεις και ικανότητες που θα τους επιτρέψουν να εργαστούν για την προκοπή της χώρας τους, και άρχισαν να κυνηγούν το «μαύρο χρήμα» (ιδιαίτερα μαθήματα- εκβιασμοί και εξαγορά ψήφων από φοιτητές για την ανάδειξη Πρυτάνεων.)

Ο θεσμός της οικογένειας περνά μια φάση κατάπτωσης και το μήνυμα που εκπέμπουν οι γονείς προς τα παιδιά είναι το «δούλεψε για να τρως και κλέψε για να έχεις»!

Στις εκλογές ο «κοσμάκης» ( οι περισσότεροι) δεν ψηφίζει τους ικανούς και χρήσιμους για τη χώρα, αλλά εκείνους με τους οποίους έχει «άκρες» και θα πετύχει το «βόλεμα» που επιθυμεί.

Η Εκκλησία ξεχνά το πνευματικό της έργο και επιδίδεται σε συσσώρευση πλούτου με θεμιτά και αθέμιτα μέσα (εκκλησιαστικό σκάνδαλο) και η Δικαιοσύνη γίνεται συνεχώς, από «σχετικά τυφλή» περισσότερο «ανοιχτομάτα». (παρα-δικαστικά κυκλώματα)

Οι (περισσότεροι) πολιτικοί φθάνουν στο μέγιστο βαθμό ηθικής κατάπτωσης και ενδιαφέρονται μόνο για τον προσωπικό τους πλουτισμό (σκάνδαλο Κοσκωτά, σκάνδαλο χρηματιστηρίου, σκάνδαλο δομημένων ομολόγων, σκάνδαλο Βατοπαιδίου, σκάνδαλο Siemens, παράκτιες εταιρίες κ.α.) και μας μιλούν, θρασύτατα, ακόμα για «νόμιμες άρα και ηθικές» πράξεις.

• Ο έλεγχος και η αξιολόγηση απουσιάζουν, σ’ όλους τους τομείς, και οι εργαζόμενοι πανηγυρίζουν γι’ αυτό και, επιδίδονται συχνά σε πράξεις συναλλαγής, κάτω από το τραπέζι.

• Η φοροδιαφυγή γίνεται το εθνικό μας sport (όπου μπορούν, φοροδιαφεύγουν ΟΛΟΙ από τον τελευταίο λούστρο μέχρι τον πιο υψηλόβαθμο κρατικό υπάλληλο ή ιδιώτη .)

• Η εγκληματικότητα και τα ναρκωτικά παίρνουν ανεξέλεγκτες διαστάσεις. (βλέπεις, οι αστυνομικοί μας , για ένα πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα, εκπαιδεύονταν να κυνηγούν αριστερούς και όχι εγκληματίες και αρκετοί απ’ αυτούς εξακολουθούν να λειτουργούν έτσι και σήμερα.)

• Τα ελλείμματα των προϋπολογισμών και το δημόσιο χρέος αυξάνονται με μεγάλο ρυθμό.

• Οι πολιτικοί τα κουκουλώνουν, τα μαγειρεύουν και ωραιοποιημένα τα σερβίρουν στα όργανα της Ε.Ε. νομίζοντας ότι οι «κουτόφραγκοι» θα τα «χάψουν»!

• Σοβαρή βιομηχανική παραγωγή δεν είχαμε ποτέ αλλά και αυτή η υποτυπώδης που υπήρχε εξαφανίστηκε, αφού οι «βιομήχανοι» έπαιρναν δάνεια (με ευνοϊκούς όρους) για να τονώσουν την παραγωγή, αλλά προτιμούσαν να τα φυγαδεύουν στο εξωτερικό και στη συνέχεια να κλείνουν τις επιχειρήσεις τους ή να της μεταφέρουν εκτός Ελλάδος.

• Κάποια αγροτική παραγωγή είχαμε, αλλά οι αγρότες μας ανακάλυψαν τις επιδοτήσεις και τις έπαιρναν, με πλαστά στοιχεία, εγκαταλείποντας, έτσι, τη σοβαρή προσπάθεια για προσαρμογή στις σύγχρονες συνθήκες και παραγωγή ανταγωνιστικών προϊόντων. Θα μου πεις ότι έπρεπε να τους καθοδηγεί σωστά το κράτος. Ναι, αλλά νομίζεις ότι την επεδίωξαν ποτέ αυτή την καθοδήγηση; Είναι πιο εύκολο να κλείνεις τους δρόμους με τα τρακτέρ και τα φορτηγά, παρά να αγωνίζεσαι για προσαρμογές και ανταγωνιστικότητες.

Έτσι φτάσαμε στον Νοέμβριο του 2009.
• Οι δανειστές μας ζητούσαν τα χρήματα τους, εδώ και τώρα!
• Τα όργανα της Ε.Ε. μας χλεύαζαν ως αναξιόπιστους, τεμπέληδες, καλοπερασάκηδες και κλέφτες.
• Η νέα κυβέρνηση ( τουλάχιστον ο Πρωθυπουργός και ορισμένοι Υπουργοί) προσπαθεί να συμμαζέψει τα ασυμμάζευτα.
- Όμως, με ποιον κρατικό μηχανισμό;
- Με ποια κατανόηση από την αντιπολίτευση;
- Με ποιο νομικό και δικαστικό υπόβαθρο;

Όταν υπάρχουν υποχρεώσεις, που τρέχουν, πρέπει να βρεις χρήματα.
Το σωστό και δίκαιο θα ήταν να τα πάρεις πρώτα από τους ισχυρούς και από αυτούς που τα έφαγαν και έπειτα από τους εργαζόμενους, που με τις πράξεις και τις παραλείψεις τους βοήθησαν (ο καθένας με τις δυνάμεις του) στη δημιουργία του όλου μπάχαλου.
Το νομικό καθεστώς, που δημιουργήθηκε, από όλες τις κυβερνήσεις, έχει κατοχυρώσει την ασυλία στους Πολιτικούς και, μια χρονοβόρα και ατελέσφορη διαδικασία στον έλεγχο και την τιμωρία των ισχυρών.
Και, όταν οι δανειστές σου σε κυνηγούν, μοιραία θα στραφείς στους μισθωτούς, τους συνταξιούχους και τους μικρούς επιχειρηματίες, που δεν έχουν ισχυρά λογιστήρια και νομικούς συμβούλους, που θα βρουν τα «παραθυράκια» για να παρακάμψουν τον Νόμο.
Η πολιτική που εφαρμόζεται σήμερα ήταν νομοτελειακά αναμενόμενη!

Υπάρχει ελπίδα;
Σίγουρα ΝΑΙ.

Αρκεί η Κυβέρνηση
1. Να σεβαστεί στην πράξη τον κόπο και τα χρήματα των εργαζομένων κόβοντας με το μαχαίρι τις σπατάλες.
2. Να επιβάλει παντού τον έλεγχο, την αξιολόγηση, την αξιοκρατία, την ισότητα και τη διαφάνεια.
3. Να δημιουργήσει τις συνθήκες για μια σοβαρή αναθεώρηση του συντάγματος που θα επιβάλει την ισονομία για όλους και θα καταργεί την ατιμωρησία των Πολιτικών και της παρέας τους.
Αρκεί τα κόμματα
1. Να πάψουν να υποκρίνονται ότι νοιάζονται για τα συμφέροντα του Ελληνικού λαού , ενώ «σφάζονται» για τις καρέκλες τους.
2. Να πάψουν ( όσα από αυτά το κάνουν) να κηρύσσουν την ΑΝΥΠΑΚΟΗ και τις ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ (σχολείων, ιδρυμάτων, μουσείων δρόμων και λιμανιών)
3. Τις διαφορετικές απόψεις τους και τις διαφορετικές προσεγγίσεις στην επίλυση των προβλημάτων να τις αναπτύσσουν και να τις υποστηρίζουν μέσα στη Βουλή και όχι στους δρόμους και στα τηλεοπτικά παράθυρα.
4. Να επιτρέψουν τη δημιουργία πραγματικά ακηδεμόνευτου συνδικαλισμού.
Αρκεί οι δημοσιογράφοι
1. Να πάψουν να εξαρτώνται από κόμματα και επιχειρήσεις.
2. Να ερευνούν και να προβάλλουν την πραγματικότητα αντικειμενικά, και να μην επιμένουν να οδηγήσουν τους συνομιλητές τους στα συμπεράσματα που αυτοί (οι δημοσιογράφοι) επιθυμούν, αλλά να τους αφήνουν να ολοκληρώσουν τους συλλογισμούς τους και ο κόσμος ας βγάλει τα συμπεράσματά του.
Αρκεί οι δάσκαλοι
Να βρουν, ξανά, τον παλιό καλό τους εαυτό, και να δουλέψουν φιλότιμα και με αυταπάρνηση στο να διαμορφωθεί η νέα γενιά με ηθικές αρχές, με ολοκληρωμένη προσωπικότητα και με γνώσεις και ικανότητες που θα την επιτρέψουν να εργαστεί για την προκοπή της χώρας.
Αρκεί η οικογένεια
Να ανασυνταχθεί και οι γονείς να μαθαίνουν στα παιδιά τους ότι «τα αγαθά κόποις κτώνται»
Αρκεί οι επιχειρηματίες, οι αγρότες και οι εργαζόμενοι σ’ όλους τους τομείς
1. Να καταλάβουν ότι το κέρδος και οι υψηλές αμοιβές δεν είναι αυτοσκοπός, αλλά συνέπεια μιας σκληρής και ευσυνείδητης δουλειάς που θα δημιουργεί πλούτο και ανάλογες ανταμοιβές.
2. Να καταλάβουν ότι, σε περιόδους κρίσης, θα πρέπει να επιδεικνύεται η αρετή της ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ!
Θανάσης Παπαδημητρίου.

Μια άλλη άποψη

Θα ανοίξω ένα θέμα σοβαρό. Ένα θέμα καυτό. Ένα θέμα που πονάει. Θα ήθελα τη συμμετοχή όλων, μαθητών, γονέων, συναδέλφων εκπαιδευτικών. Μήπως μπορέσουμε ποτέ και σταματήσουμε την πορεία προς το βούρκο και την κατρακύλα που έχει πάρει αυτή η δύσμοιρη ελληνική κοινωνία.

Τρίτη βράδυ. Σε κεντρικό δρόμο της Αγίας Παρασκευής μια παρέα ανήλικων μαθητών – προφανώς των τελευταίων τάξεων του Γυμνασίου ή των πρώτων τάξεων του Λυκείου – καταμεσής του δρόμου γύρω στις 9.30 έχει αρπάξει ένα λάστιχο ποτίσματος από παρακείμενο παρτέρι και με φωνές και βρισιές κάθε είδους ρίχνουν νερό στα διερχόμενα αυτοκίνητα για να κάνουν «πλάκα»! Ο κίνδυνος πρόκλησης τροχαίου ατυχήματος προφανής! Παρακολουθώντας η σύζυγός μου τη σκηνή βγαίνει και τους φωνάζει και τους ζητά να φύγουν. Η απάντηση; Βρισιές και ασχήμιες κάθε είδους που δεν περιγράφονται. Είναι η ώρα που και ο πιο ψύχραιμος άνθρωπος χάνει τη νηφαλιότητά του και γίνεται θηρίο. Κατέβηκα στο δρόμο και τους κυνήγησα. Άρχισαν βέβαια να τρέχουν και εντός λίγων… δευτερολέπτων έγιναν καπνός! Ένας πιτσιρικάς μόνο έμεινε στο τέλος για να εκλιπαρεί για συγνώμη βλέποντας πως οι διαθέσεις μου μόνο φιλικές δεν ήταν! Αλλά είπα μέσα μου τι να το κάνεις παιδί είναι, άλλος φυσικά είναι ο υπεύθυνος και τον άφησα να φύγει – όχι με κόσμιο τρόπο το ομολογώ!

Στο δια ταύτα τώρα. Είμαστε ομολογουμένως μια ανήθικη κοινωνία, σάπια και ελεεινή. Η βρώμα και η μπόχα της ξεκινούν από ψηλά, από πολύ ψηλά.

Πρώτα απ’ όλα είναι ανήθικοι αυτοί που μας κυβερνούν. Και πώς να μην είναι! Όταν έχει π.χ ο ένας 58, ο άλλος 62, ο τρίτος 70 και εγώ δεν ξέρω πόσα ακίνητα και όσα άλλα περιουσιακά στοιχεία, όταν παίρνουν τις παχυλές μισθάρες και προχωρούν με τις παραφουσκωμένες κοιλιές τους και ταυτόχρονα κατηγορούν τον ελληνικό λαό πως «μαζί τα φάγαμε», ε τότε πώς να μιλάμε για ήθος; Με ποια τσίπα;

Είναι ανήθικη η κοινωνία που ζούμε. Μια κοινωνία που ο καθένας νομίζει πως υπάρχει μόνο αυτός και κανείς άλλος, που νομίζει ο καθένας πως μπορεί ατιμωρητί να κάνει και να λέει ό, τι του καπνίσει. Είμαστε μιας κοινωνία που ο κάθε πολίτης δεν έχει μάθει να σέβεται και να υπολογίζει τον άλλο, που προσπαθούμε να ξεπεράσουμε ο ένας τον άλλο σε αναισχυντία, σε κακία , σε πονηριά, σε μικρότητα, σε καφρίλα! Εγώ π.χ. γουστάρω στις 12 τη νύχτα να πάρω τη μηχανή μου και να ξεσηκώσω το σύμπαν, να ξυπνήσω γέρους, παιδιά, μωρά, εργαζόμενους ανθρώπους, αλλά όταν με συλλάβουν «Προς Θεού! Έχω δικαιώματα, έχουμε δημοκρατία!» Ναι δημοκρατία! Μια λέξη που την καταντήσαμε πατσαβούρα από την κακή χρήση της. Γιατί δημοκρατία στην οποία δεν σέβεται ο ένας τον άλλο δεν είναι δημοκρατία, αλλά η χειρότερη μορφή ΦΑΣΙΣΜΟΥ! Η δημοκρατία απαιτεί ήθος και αρετή, λέξεις άγνωστες στο λεξιλόγιο του νεοέλληνα.

Είναι ανήθικη η ελληνική οικογένεια. Όταν μαθαίνουμε στα παιδιά μας να είναι ασύδοτα, όταν τους μαθαίνουμε πως έχουν μονάχα δικαιώματα, όταν τους δείχνουμε πως νόμο εννοούμε σ’ αυτόν τον τόπο το δίκιο του ισχυρού, όταν τα μαθαίνουμε από μικρά να σέβονται μόνο από ανάγκη ή να υποκρίνονται το σεβασμό μόνο και μόνο αν έχουν κάτι να κερδίσουν. Γονιός μου κατέθεσε πριν λίγο καιρό το εξής ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΟ: «Και βέβαια αν έρθω να σε βρω στο σχολείο σου είτε εσένα είτε οποιοδήποτε άλλο δάσκαλο ΔΕΝ πρόκειται να σου μιλήσω στον πληθυντικό! Γιατί ποιος είσαι εσύ που θα σου μιλήσω στον πληθυντικό;» Θέλετε μεγαλύτερη απόδειξη για την κατάντια του Έλληνα γονιού; Σε άλλη περίπτωση γονιός εισέβαλε στο γραφείο των καθηγητών και μαινόμενος απαιτούσε από συνάδελφο, μιλώντας βέβαια στον ενικό και με το γνωστό νεοελληνικό στυλάκι «Ξες ποιος είμαι εγώ ρε», να δώσει εξηγήσεις για το βαθμό του παιδιού του και μάλιστα κάλεσε τη συνάδελφο να λογικευτεί γιατί δεν είχε παιδιά και δεν γνώριζε από παιδική ψυχολογία! Είπατε τίποτα; Αναρωτιόμαστε λοιπόν γιατί έχουμε πάρει την κατρακύλα και ως λαός και ως έθνος και ως κράτος; Μάλλον η απάντηση είναι εύκολη.

Είναι ανήθικο το εκπαιδευτικό μας σύστημα. Και ΟΧΙ το σχολείο! Και είναι ανήθικο γιατί 18 και πλέον μεταρρυθμίσεις είχαν και εξακολουθούν να έχουν έναν και μόνο στόχο: πώς θα μπουν όλοι στο πανεπιστήμιο και …todos caballeros! Και όπως πολύ εύστοχα παρατηρεί σε ένα παλιό του άρθρο ο Σαράντης Καργάκος εκπαιδευτικό σύστημα – σχολείο που δεν παράγει ήθος και δεν καλλιεργεί ανθρώπινες αξίες δεν είναι σχολείο, αλλά είτε σκωληκοτροφείο είτε ενδιαίτημα βαρβάρων! Αλήθεια όλοι εσείς οι περισπούδαστοι Υπουργοί, Υφυπουργοί, αναπληρωτές Υπουργοί και δώστου κι άλλα του Υπουργείου Κακοπαιδείας έχετε κάνει καμιά βόλτα έτσι αιφνιδιαστικά από τα σχολεία της Αθήνας ή κάποιας άλλης πόλης; Έτσι για να δείτε από κοντά τα άθλια αυτά ιδρύματα που έχετε δημιουργήσει. Που μαθητές (ευτυχώς όχι όλοι), γονείς (ευτυχώς όχι όλοι), αλλά και κάποιοι «εκπαιδευτικοί» (ευτυχώς όχι όλοι) συναγωνίζονται ο ένας τον άλλο σε αδιαφορία, μαχμουρλίκι, μπινελίκια και ασυδοσία άνευ προηγουμένου;

Κάνοντας μια απλή αναδρομή στο παρελθόν αναλογιστείτε ΟΛΟΙ το απλό: πότε τα σχολεία μας και η νεολαία μας ήταν στο χειρότερο χάλι; Πριν 30 χρόνια ή σήμερα; Πότε οι νέοι αυτού του τόπου ήταν περισσότερο ασεβείς; Πριν 30 χρόνια ή σήμερα; Πότε ένα νέο παιδί ασχημονούσε με τόση άνεση εναντίον των μεγαλυτέρων; Πριν 30 χρόνια ή σήμερα; Γιατί τα πράγματα οδεύουν προς το χειρότερο; «Τις πταίει»; Μήπως τελικά όλη αυτή η χαλαρότητα και η ξετσιπωσιά της ελληνικής κοινωνίας εμπότισαν και το εκπαιδευτικό μας σύστημα;

Ωραία καταργήσαμε τον αυταρχισμό και το «ξύλο» στα σχολεία σαν αντιπαιδαγωγικές μεθόδους και ακραίες. Και με τι δηλαδή τα αντικαταστήσαμε; Μήπως φτάνοντας στο άλλο άκρο όπου δεν τολμά πια ένα δάσκαλος ή ένας ενήλικος να κάνει μια απλή παρατήρηση σε έναν νέο και αμέσως εισπράττει ποταμό ύβρεων; Μήπως τελικά πρέπει να επανέλθουμε σε πιο αυστηρές δομές; Μπουχτίσαμε πια να ακούμε τους νεοπαιδαγωγούς: «μη μαλώσεις το παιδί, θα πάθει ψυχολογικό», «μην τιμωρήσεις το παιδί, θα πάθει ψυχολογικό», «η βία γεννά βία»κλπ. Ωραία η βία γεννά βία το δέχομαι, αλλά γιατί τα παιδιά έχουν γίνει ακόμα πιο βίαια είτε αυτή η βία είναι σωματική είτε λεκτική; Ποιος παράγει τη βία τελικά; Ωραία μας τα παρουσιάζουν οι ψυχολόγοι, αλλά την πραγματικότητα δεν μπορεί κανείς να την αποκρύψει, ότι δηλαδή το μέτρο έχει χαθεί ΕΝΤΕΛΩΣ! Και το ψυχολογικό κοντεύουν να το πάθουν εκατοντάδες δάσκαλοι και καθηγητές που τους έχουν «δεθεί τα χέρια» και ανήμποροι να αντιδράσουν βλέπουν τα πράγματα καθημερινά να χειροτερεύουν.

Πολύ φοβάμαι πως όσα κι αν σχεδιάζουμε για το σχολείο του μέλλοντος, όσες εκπαιδευτικές μεταρρυθμίσεις κι αν γίνουν κι όσες βαρύγδουπες εξαγγελίες κι αν ακουστούν του τύπου «πρώτα ο μαθητής», πρέπει να γίνουν βαθιές και γενναίες τομές για να αποκτήσει ξανά το ελληνικό σχολείο το κύρος και την χαμένη του αξιοπρέπεια. «ΠΡΩΤΑ ΤΟ ΗΘΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΑΝΘΡΩΠΙΝΟ ΣΧΟΛΕΙΟ» κυρία Διαμαντοπούλου, το σχολείο που θα βγάζει στην κοινωνία ανθρώπους με αξίες, αρχές και ιδανικά και όχι τεχνοκρατικές μηχανές και ανήθικους πολίτες! Και ύστερα ελάτε να συζητήσουμε για όλα τα άλλα!!

Επιστολή προς Βουλή των Ελλήνων

Από φίλο έλαβα την ακόλουθη επιστολή, την οποία και δημοσιεύω. Τα σχόλια δικά σας.

"Φίλε Ανδρέα έστειλα την παρακάτω επιστολή σε όλους τους αποδέκτες, έγκαιρα. Περίμενα έστω και από ένα, από τους τριακόσιους κάποια απάντηση, εις μάτην όμως, αυτοί φαίνεται να εκτελούν διατεταγμένη υπηρεσία...η περί άλλων τυρβάζουν...

Προς
Την Κυβέρνηση και τη βουλή των Ελλήνων
Αξιότιμοι κύριε Πρωθυπουργέ, κύριοι Υπουργοί, κύριοι βουλευτές,
Θα αρχίσω με το «αιδώς ω Αργείοι».
Ενώ ο «Τιτανικός βουλιάζει», σεις όλοι απεμπολείτε και την τελευταία ευκαιρία που έχουμε να βρούμε χρήματα. Να εισπράξουμε από τους φοροφυγάδες.
Περαίωση! Μαγική λέξη που την εύχονται και την επιδιώκουν οι κάθε μορφής φοροκλέπτες, μπαταξήδες, παλιάνθρωποι που θησαυρίζουν και στερούν την δυνατότητα επιβίωσης από τους πολλούς. Ενώ οι συνεπείς φορολογούμενοι την πατούν για πολλοστή φορά! Και καλούνται να πληρώσουν και καπέλο! (Παράδειγμα, εταιρία εξαγωγική με μόνο 5 ξεκάθαρες εξαγωγές, που το 1990 έκλεισε λόγω ζημίας, 400000δραχμών, μου ζητήσατε περαίωση, το 1995, άκουσον-άκουσον 1500000 δραχ. Σκεφτείτε λοιπόν τι πάτε να κάνετε!) ενώ οι απατεώνες, αν τους ζητούσατε τα ίδια ποσά θα ήταν σούπερ ευχαριστημένοι!!!
Κύριε Πρωθυπουργέ, κύριοι Υπουργοί, κύριοι βουλευτές,
Και ο τελευταίος λογιστάκος γνωρίζει και εισηγείται το κόλπο. «Γράψε στην φορολογική δήλωση, όσα έξοδα θέλεις, χωρίς αποδείξεις». Αν ποτέ, σας γίνει έλεγχος, αν λέμε, σας γίνει έλεγχος, καθαρίζετε με το: «μας συγχωρείτε, δεν το βλέπετε ότι είναι λάθος στην μεταφορά!» και έτσι καθαρίζουν και αντί να πληρώσουν χιλιάδες ευρώ ή και εκατομμύρια, πληρώνουν ελάχιστα, ψίχουλα διότι έλεγχος δεν γίνετε ποτέ! Και αν γίνει το καθαρίζει ο «φίλος» Υπουργός, υπουργικό Γραφείο μα πιο πολύ οι καταπληκτικοί Εφοριακοί μας με το αζημίωτο φυσικά!
Αυτούς τους κλέφτες του κοινού ποινικού δικαίου πάτε να επιβραβεύσετε!!!;
Δεν σώνεται η χώρα με τις κλοπές των μισθών μας! Βλέπετε την ύφεση που προκλήθηκε από τα άστοχα μέτρα που πήρατε. Τα είχε, με μαθηματική ακρίβεια, προβλέψει προεκλογικά ο σημερινός κ. Πρωθυπουργός.
Θέλετε λεφτά; Η άδεια του φορτηγού, του λεωφορείου, του ταξί να κοστίζει και να πληρώνεται στο κράτος για πάντα, ένα σοβαρό ποσό, που το εισπράττει το κράτος και όχι οι αεριτζήδες! Το ποσό ας το καθορίσετε εσείς.
Εισήγηση: Άμεση πρόσληψη εφοριακών και έλεγχος τουλάχιστον σε βάθος 5ετίας! Και νόμος που θα προβλέπει κατάσχεση όλων των περιουσιακών στοιχείων του εφοριακού που θα συλληφθεί να λαδώνεται και καταδίκη σε κάθειρξη! Θα τολμήσει, λέτε, κανείς να «λαδωθεί»!;;;
Αν έχετε πλάι σας, τρεις μόνο, έντιμους ανθρώπους, βάλτε τους να κάνουν επανέλεγχο ελεγμένων υποθέσεων, αν διαπιστώσετε λάδωμα τότε απαντήστε με τον νόμο σας, χωρίς έλεος!
Αφήστε και την δικαιοσύνη να κάνει την δουλειά της.
email: antontr44@gmail.com"

Καλή σχολική χρονιά

Από χθες χτύπησε και πάλι το κουδούνι. Διακοπές τέλος, τα κεφάλια μέσα. Καλή σχολική χρονιά λοιπόν με:
- τις λιγότερες προσλήψεις εκπαιδευτικών από την μεταπολίτευση και μετά
- μαθητές να στοιβάζονται σε τμήματα 30άρια και διευθυντές εκπαίδευσης σε πολλές περιπτώσεις να εκτελούν κατά γράμμα τις παραγγελίες του Υπουργείου κακοπαιδείας
- χιλιάδες κενά, που πολλά απ' αυτά θα κληθούν και πάλι να καλύψουν αναπληρωτές και ωρομίσθιοι και να ξελασπώσουν για άλλη μια χρονιά τα χάλια του Υπουργείου κακοπαιδείας
- μια Υπουργό κακοπαιδείας που έχει ξεπεράσει σε έπαρση και αλαζονεία και τη δύστυχη ...Μαρία Αντουανέττα!
- φιλότιμους μαθητές, εκπαιδευτικούς και γονείς να προσπαθούν να ξεπεράσουν το μπάχαλο βάζοντας ΑΥΤΟΙ πραγματικά πλάτη!
- τα μισά και πλέον βιβλία να μην έχουν παραδοθεί έγκαιρα στους μαθητές
- εργαστήρια και υλικοτεχνική υποδομή Ουγκάντας!
- ΔΝΤ, ΕΕ και φτώχεια προ των πυλών
- τα φροντιστήρια να υπόσχονται θεραπεία "δια πάσαν νόσον"
- ανύπαρκτες στρατηγικές για την αναβάθμιση της Παιδείας μας
- περικοπές μισθών και επιδομάτων
- απειλές για νέα λιτότητα
- καταστρατήγηση των μαθητικών αγώνων και απειλές έναντι νέων κινητοποιήσεων
- Υπουργούς και βουλευτές εκτός τόπου και χρόνου
- μια χώρα να ελπίζει, ΠΑΝΤΑ να ελπίζει στα νιάτα που η ίδια πετά στον Καιάδα
- το 75% των νέων από 18-25 ετών να δηλώνουν έτοιμοι να εγκαταλείψουν τη χώρα για ανεύρεση καλύτερης τύχης
- μια Ελλάδα που όπου κι αν πάω με πληγώνει!!!!
Καλή σχολική χρονιά σε όλους και σε όλες, όσους και όσες υπήρξαν μαθητές μου ή όχι, καλή δύναμη και κουράγιο στο δύσκολο, αλλά ΥΠΕΡΟΧΟ, αγώνα που δίνετε για γράμματα και για αξιοπρεπή ζωή.
Κατσούλας Ανδρέας
Αδιόριστος Φιλόλογος