Οι προσκυνημένοι κονδυλοφόροι δεν ξέχασαν ποτέ το πατριωτικό τους καθήκον!!!!

Δεν ήταν καθόλου μικρή (το αντίθετο) η υπηρεσία που πρόσφερε στους καταχτητές μια μεγάλη μερίδα του αστικού Τύπου, τόσο εκείνη που υποστήριζε τα «Φιλελεύθερα» κόμματα, όσο και η «δεξιά» - «ακροδεξιά».
«Οι Γερμανοί καταχτητές μόλις μπήκαν στην Αθήνα έθεσαν υπό τον έλεγχό τους τη Ραδιοφωνία και τις αστικές εφημερίδες. Και οι ιδιοκτήτες των τελευταίων προθυμοποιήθηκαν να συνεχίσουν την έκδοση των εφημερίδων τους και να αλλάξουν χαβά. "Καθημερινή", "Εστία", "Ακρόπολις", "Βραδυνή", "Ελεύθερον Βήμα", "Αθηναϊκά Νέα" και άλλες βάλθηκαν να υμνούν το φασιστικό Αξονα και κυρίως να πολεμάνε κάθε ιδέα εθνικής αντίστασης στους καταχτητές. Οι αρχές κατοχής και οι υπηρέτες τους πάσκιζαν με κάθε τρόπο να σπείρουν την ηττοπάθεια και να εξουθενώσουν ψυχικά το λαό. Μεγάλος ήταν ο κίνδυνος και μεγάλη η αηδία από τα γραφτά του δουλωμένου Τύπου και της επίσημης προπαγάνδας. Πρώτη η "Εστία" (29/4/1941) έγραψε μόλις μπήκαν οι χιτλερικοί στην Αθήνα: "Ο πόλεμος ετελείωσε διά την Ελλάδα. Θα νικήσει ο Αξων". Το "Ελεύθερον Βήμα" (2/5/1941) έκανε λόγο για κοινότητα συμφερόντων Ελλάδας και δυνάμεων του Αξονα. Η "Ακρόπολις" (15/5/1941) ονόμαζε "το δεύτερον όχι", δηλαδή την αντίσταση στους Γερμανούς, εγκληματικότερον του πρώτου (της αντίστασης στους Ιταλούς). "Καλώς συνετάγη" ο νόμος που τιμωρεί με θάνατο τους Ελληνες υπηκόους όσοι μετέχουν σε πολεμικές εχθροπραξίες κατά των Γερμανών - αυτά κήρυττε η "Καθημερινή" της 1/6/1941. Και τα "Καθημερινά Νέα" στον τίτλο τους ονόμαζαν "Αίσχος" την αντίσταση των πατριωτών της Κρήτης στις ορδές του Χίτλερ» (Π. Ρούσου: «Η μεγάλη πενταετία », τ. Α, σελ. 57).
Στο βιβλίο «Ο Γεώργιος Καρτάλης και η εποχή του» (εκδόσεις «Ιστορική Ερευνα»), του Κομνηνού Πυρομάγλου, υπαρχηγού του ΕΔΕΣ, διαβάζουμε σχόλιο της εφημερίδας «Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ» της 30 Απρίλη 1941: «Ναι! Να γίνη και η ψυχική αποστράτευσις, περί της οποίας γράφει η "ΕΣΤΙΑ". Ο πόλεμος ετελείωσε και πρέπει να το πιστεύσωμεν και να ασχοληθώμεν με τα ειρηνικά μας έργα. Αυτή είναι η σπουδαιότερη υπηρεσία εξ όσων έχομεν να προσφέρωμεν εις την χώραν μας. Με την ψυχικήν αποστράτευσιν θα αισθανθούμε την λύτρωσιν από τον εφιάλτην του πολέμου και θα αγωνισθώμεν, διά να αναδείξουμε την παραγωγήν και τον πολιτισμόν μας...» (Κ. Πυρομάγλου, ό. π., σελ. 126). Και την 29 του ίδιου μήνα η ίδια εφημερίδα: «Δεν το γράφομεν εκ λόγων κολακείας, αλλά διότι είναι γενική εντύπωσις: Οι Γερμανοί στρατιώται, όσοι εκυκλοφόρησαν κατά τας ημέρας αυτάς εις την πόλιν, υπήρξαν όλοι υποδείγματα ευπρέπειας και ευγενείας...» (ό. π., σελ. 127).
Να κι ένα άλλο σχόλιο της ίδιας εφημερίδας: «Αυταί οι εκδηλώσεις των ευάριθμων - ευτυχώς ευάριθμων - μωρών ανθρώπων, πρέπει να τελειώνουν. Δεν τους οφείλομεν τίποτε να προδίδουν και να δηλητηριάζουν μίαν απολύτως φιλικήν ατμόσφαιρα, η οποία οσημέραι δημιουργείται και τονούται μεταξύ του Λαού και των στρατευμάτων κατοχής. Εις το κάτω - κάτω είναι και έλλειψις στοιχειώδους αγωγής αι τοιούται εκδηλώσεις (σ.σ. προς τους αιχμαλώτους Αγγλους εκ μέρους του Λαού)» (ό. π., σελ. 129).
Συνεχίζουμε με την εφημερίδα «Ελεύθερον Βήμα», της 2ας Μάη 1941: «Με τον τερματισμόν του πολέμου ήρθησαν πλέον οι φραγμοί, οι οποίοι εχώριζον τον Ελληνικόν Λαόν με τους τέως αντιπάλους του. Και εις αποκατάστασιν των παλαιών φιλικών δεσμών μεταξύ αυτού και των Γερμανών, έδωσαν την πρώτην ώθησιν αι Ανώταται Στρατιωτικαί Αρχαί Κατοχής, αι οποίαι διά των μάλλον υπευθύνων εκπροσώπων των έσπευσαν από της πρώτης στιγμής να διακηρύξουν, ότι έρχονται εις τον τόπον μας ως φίλοι» (ό. π., σελ. 132).
Και στο κύριο άρθρο του «Ελεύθερου Βήματος» της 26 Ιούνη 1941: «Από της πρωίας χθες αι Ιταλικαί Στρατιωτικαί Αρχαί εγκατεστάθησαν επισήμως και εις την Πρωτεύουσαν της Ελλάδος. Λαμπραί τελεταί εσημείωσαν το ιστορικόν γεγονός τούτο, το οποίον ο Αθηναϊκός Λαός παρηκολούθησε με ηρεμίαν και ευπρέπειαν εν μέσω ατμοσφαίρας βαθύτατης κατανοήσεως της πραγματικότητος. Αι Ιταλικαί Αρχαί Κατοχής είχον την ευτυχή και ιπποτικήν έμπνευσιν να περιλάβουν εις τον κύκλον της τελετής της εγκαταστάσεώς των εις Αθήνας την κατάθεσιν στεφάνου εις Τάφον του Αγνώστου Ελληνος Στρατιώτου. Οι Ελληνες, εκτιμώντες τη συμβολικήν αυτήν εκδήλωσιν, είναι ομόθυμοι εις το να εκφράσουν την ευγνωμοσύνην των προς την Ιταλικήν Διοίκησιν, διότι ετίμησε με τα χρώματα της Μεγάλης Ιταλίας τον Τάφον του Αγνώστου Ελληνος Μαχητού...» (ό. π. σελ. 134). Και τα «Αθηναϊκά Νέα» την 2 Ιούνη 1941: «...Λησμονούντες ότι από της πρώτης στιγμής οι Γερμανοί μας εφέρθησαν ως φίλοι, ότι δε μας προσέβαλαν εις τίποτε. Οτι αντιθέτως, μας εβοήθησαν εις όλα, ότι μας συνέδραμαν εις όλα, ότι απεδέσμευσαν τρόφιμα που ήσαν λεία πολέμου, ότι εργάζονται διά να αποκαταστήσουν τας συγκοινωνίας μας, ότι μας έδωσαν τας ύλας που χρειαζόμεθα, διά να επικοινωνήσωμεν μετά των επαρχιών. Οι άνθρωποι, που ελησμόνησαν τας υπηρεσίας αυτάς, δεν είναι Ελληνες. Είναι ή πεπωρωμένοι άνθρωποι ή όργανα των ξένων» (ό. π., σελ. 135-136).
Κατά του αγωνιζόμενου λαού στράφηκε και η επίσημη εκκλησία. Είναι χαρακτηριστική η στάση που κράτησε ο αρχιεπίσκοπος Δαμασκηνός. Απευθυνόμενος «προς τον ευσεβή Ελληνικόν Λαόν» έγραφε σε μήνυμά του: «Ουδέν έχομεν να ωφεληθώμεν εξ οιωνδήποτε αποπειρών και προκλήσεων εναντίον των Αρχών κατοχής. Διά τούτο πάντες οφείλομεν, αφιερωμένοι εις την παραγωγικήν εργασίαν, ν' αναμείνουμε την ώρα της ειρήνης, εγκαρτερούντες και πιστεύοντες εις τον δικαιοκρίτην Θεόν» (Ηλία Βενέζη: «Αρχιεπίσκοπος Δαμασκηνός», σελ. 194).
Ο ίδιος, σε επιστολή του προς τον πληρεξούσιο του Ράιχ στην Ελλάδα Γκ. Αλτενμπουργκ, έλεγε: «Είναι περιττόν και να λεχθεί ότι εκ της τοιαύτης περιπλοκής μόνον ζημίαι, υλικαί και ηθικαί, δύνανται να προκύψουν δι' αμφότερα τα μέρη, ωφελήματα δε μόνον διά τους έχοντας συμφέρον να οξύνουν και να διαιωνίζουν την αντίθεσιν μεταξύ Δυνάμεων Κατοχής και Ελληνικού Λαού»! (ό. π., σελ. 215).

ΥΓ διαχειριστή: Για όσους δεν το γνωρίζουν το "Ελεύθερον Βήμα" και τα "Αθηναϊκά Νέα" μετονομάστηκαν μετά την κατοχή σε "Βήμα" και "Τα Νέα"!! Οι άλλες συνέχισαν με τους ίδιους τίτλους ως σαν να μην συνέβη τίποτα και πάντα επιτελώντας στο ακέραιο το "πατριωτικό" τους καθήκον!!!

27 Απρίλη 1941 - 27 Απρίλη 2012: σαν να ήταν χθες!

Η Ρεπούση ο Κουβέλης και τα τουρκικά σίριαλ

ΕΓΩ ΔΕΝ ΗΞΕΡΑ ΟΤΙ Η (κ.) ΡΕΠΟΥΣΗ ΕΙΝΑΙ ΥΠΟΨΗΦΙΑ ΒΟΥΛΕΥΤΗΣ ΤΟΥ ΚΟΜΜΑΤΟΣ

ΤΟΥ (κ.) ΚΟΥΒΕΛΗ ΚΑΙ ΜΑΛΙΣΤΑ ΠΡΟΟΡΙΖΕΤΑΙ ΓΙΑ ΤΟ ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ ΠΑΙΔΕΙΑΣ!!!!

  Nick Kaloy (Geneva)

  

  Ο Soghomon Tehlirian με τη σύζυγό του το 1924.  http://en.wikipedia.org/wiki/Soghomon_Tehlirian

---

Άρθρο τού Ν. Χειλαδάκη       

Γιατί θα ρίξω ΜΑΥΡΟ στον ΚΟΥΒΕΛΗ και το συνάφι του.

Η (κ.) ΡΕΠΟΥΣΗ ΟΙ   ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΕΣ ΚΑΙ… ΤΑ ΤΟΥΡΚΙΚΑ ΣΗΡΙΑΛ

Στις 15 Μαρτίου 1921, λίγα χρόνια μετά την μεγάλη σφαγή -γενοκτονία των Αρμενίων, λίγο πριν από το μεσημέρι, ο Αρμένιος πατριώτης Soghomon Tehlirian ύστερα από συστηματική παρακολούθηση δέκα ημερών, έκρινε πως έφτασε η κατάλληλη στιγμή να εκτελέσει το σχέδιο του. Στην οδό Χίντεμπουργκ, σε ένα προάστιο του Βερολίνου, κάνει ανύποπτος την συνηθισμένη του βόλτα ντυμένος ευρωπαϊκά και ακολουθούμενος σε απόσταση μερικών μέτρων, κατά τα μουσουλμανικά έθιμα, από την σύζυγο του, ο οργανωτής του φρικιαστικότερου εγκλήματος στην ιστορία, της εξόντωσης των 1.500.000 Αρμενίων, ο άλλοτε υπουργός Εσωτερικών της Οθωμανικής αυτοκρατορίας, ο Talat Pascha . Ο Τεχλιριάν ξεκίνησε από το απέναντι πεζοδρόμιο, διασταυρώνεται με τον Ταλαάτ, τον προσπερνάει και επιβραδύνει το βήμα του. Ξαφνικά γυρίζει πίσω και τον κοιτάζει κατάματα. Το βλέμμα του ήταν ο πόνος μιας ολόκληρης γενιάς. Ο Τεχλιριάν ήταν ήσυχος και η συνείδηση του ήταν ήρεμη. Ο Ταλαάτ έδειξε πως κατάλαβε κάτι, τα βλέφαρα του, όπως διηγήθηκε αργότερα ο εκτελεστής του, τρεμόπαιξαν. Θέλησε να λοξοδρομήσει για να αποφύγει τον άγνωστο διαβάτη, αλλά δεν πρόλαβε. Ο Τεχλιριάν έβγαλε το περίστροφο του και με μια αστραπιαία κίνηση το σήκωσε στο ύψος του κεφαλιού του γιγαντόσωμου Ταλαάτ. Μια σφαίρα ήτα αρκετή. Ο Ταλαάτ βρέθηκε ξαπλωμένος καταγής. Η γυναίκα του έπεσε λιπόθυμη ενώ ο κόσμος ξεπετάχτηκε στα μπαλκόνια και από τα παράθυρα φωνάζοντας, «πιάστε τον πιάστε τον». Ο Τεχλιριάν έτρεξε να εξαφανιστεί αλλά κάποιος που έρχονταν από την αντίθετη κατεύθυνση κατάφερε να τον συλλάβει. Στην δίκη που έγινε και η οποία συγκέντρωσε το παγκόσμιο ενδιαφέρων, ο Τεχλιριάν απολογούμενος απέρριψε την κατηγορία που του αποδίδονταν με την φράση : «Σκότωσα μα δεν είμαι δολοφόνος». Το δικαστήριο, μετά από μια δραματική δίκη τον αθώωσε. Η απόφαση αυτή έγινε δεκτή με ανακούφιση από την διεθνή κοινή γνώμη και θεωρήθηκε σαν μια πρώτη δικαίωση στο ανοσιούργημα της αρμένικης γενοκτονίας του 1915-16.

Αλήθεια τι κρίμα που ο Τεχλιριάν δεν πρόλαβε να γνωρίσει την (κ.) Ρεπούση και τους τουρκολάγνους Nεοέλληνες. Σίγουρα θα είχε αποφευχθεί όλη αυτή η βία και ο Ταλαάτ θα απαλλάσσονταν πανηγυρικά από τις «ιστορικές συκοφαντίες» περί δήθεν γενοκτονιών καθώς σύμφωνα με όλους αυτούς, οι χριστιανοί περνούσαν «ζωή και κότα»   και αναπτυσσόταν συνεχώς μέσα στην «στοργική» Οθωμανική αυτοκρατορία που τους προστάτευε με  «μητρικό τρόπο» σαν τα «αγαπημένα» της παιδιά.

Η εμφάνιση της (κ.) Ρεπούση σαν υποψήφια βουλευτής και μάλιστα αριστερού πολιτικού νεόκοπου σχήματος, αφού στην αρχή με εξέπληξε, στη συνέχεια ξεσήκωσε μέσα μου όλες τις ενστάσεις που είχαν αναδυθεί όταν η Ρεπούση περιέγραψε την σφαγή της Σμύρνης σαν τον γνωστό συνωστισμό. Και αυτό όχι μόνο γιατί πρόσβαλε βάναυσα τη μνήμη των προγόνων μου και ιδιαίτερα του παππού μου που μετά τη σφαγή της οικογένειάς του και τον διασκορπισμό όλων των διασωθέντων συγγενών στα τέσσερα σημεία του οριζόντια κατάφερε με χίλια βάσανα και περιπέτειες να καταφύγει στην Κωνσταντινούπολη και στη συνέχεια στην τουρκοκρατούμενη τότε Θεσσαλονίκη. Υπάρχει  όμως και ένα άλλο ενδιαφέρον στοιχείο  στην όλη αυτή ιστορία (η παραΐστορία). Φαίνεται πως η (κ.) Ρεπούση είναι θαυμαστής της τουρκικής τηλεόρασης και των ειδικά σχεδιασμένων τουρκικών σήριαλ τα οποία ανέδειξαν την «ιστορική αντικειμενικότητα» της ιδίας και των οπαδών της. Η (κ.) Ρεπούση, λοιπόν, στο περίφημο βιβλίο της ιστορίας της δεν έκανε τίποτα άλλο παρά να περιγράψει πιστά τις σκηνές του παρακάτω τουρκικού τηλεοπτικού σήριαλ που έκανε θραύση στην τουρκική τηλεθέαση και αναφέρεται σε εκείνη την τραγική εποχή.

Η  καταπληκτική λοιπόν τηλεοπτική σειρά, στην οποία αναφέρομαι είναι το, «Kırık Kanatlar», ή «Σπασμένα Φτερά»,  η οποία προβλήθηκε στο ίδιο δηλαδή τουρκικό κανάλι, (το KanalD), που παρήγαγε και το περίφημο και πασίγνωστο σε μας σήριαλ «Τα σύνορα της Αγάπης».  Μια χαρακτηριστική σκηνή αυτής της σειράς που φαίνεται πως γοήτευσε την κ. Ρεπούση και τους «συν αυτής», ξετυλίγεται  σε μια προκυμαία της Ιωνίας κοντά στη Σμύρνη, μετά την ήττα των Ελλήνων και ενώ έχει υπογραφεί, παρά τις…έντονες διαμαρτυρίες των Τούρκων κατοίκων της περιοχής, η ανταλλαγή των πληθυσμών. Οι Ρωμιοί κάτοικοι αναγκάζονται να πάρουν το δρόμο της προσφυγιάς. Η χαρακτηριστική σκηνή είναι στην προκυμαία, όπου έχουν αρχίσει να συγκεντρώνονται οι πρόσφυγες παρέα με… τους θρήνους των Τούρκων συγκατοίκων τους, που κλαίνε οι «καημένοι» γιατί… θα φύγουν οι αγαπημένοι τους Ρωμιοί. Το εκπληκτικό όμως δεν είναι σε αυτό το σημείο, αλλά στο ότι ο τουρκικός στρατός, όχι μονό συνοδεύει και κουβαλά με μεγάλη ευγένεια τα υπάρχοντα των προσφύγων, μην τυχόν και κουραστούν, αλλά… έχει στήσει και ένα μεγάλο πάγκο στην προκυμαία όπου τους προσφέρει… τρόφιμα, ( catering της εποχής), ποτά και ό,τι άλλο που θα τους κάνει ευχάριστο το ταξίδι της προσφυγιάς. Μάλιστα κάποιοι Τούρκοι στρατιώτες… κλαίνε γιατί θα χάσουν τον φίλο τους, κάποιο Νίκο και κάποιο Κώστα. Ένας Λοχαγός είναι  απαρηγόρητος για κάποια Μαρία, που τον χαιρετά με εμφανή την στενοχώρια γιατί φεύγει στην προσφυγιά !!! (καημένε Τούρκε χάνεις την Rωμιά σου ετέρα σου. Αχ άτιμε Κεμάλ τι μας έκανες!!) Σε λίγο τα πλοία που θα τους παραλάβουν φτάνουν και αφού οι Τούρκοι φαντάροι φορτώσουν τα υπάρχοντα τους, τότε βγάζουν τα μαντήλια. Από τη μια ο τουρκικός στρατός του Κεμάλ που… κλαίει απαρηγόρητος γιατί φεύγουν οι Ρωμιοί πρόσφυγες και από την άλλη οι Ρωμιοί κλαίνε και αυτοί  καθώς ανεμίζουν τα μαντήλια του αποχαιρετισμού. Κάπως έτσι έγινε… η Μικρασιατική καταστροφή και η άρχισε η μεγάλη ελληνική προσφυγιά, για το περίφημο αυτό τουρκικό σήριαλ. Χαρακτηριστική είναι και μια άλλη σκηνή, που δείχνει πως οι Τούρκοι, το 1922 πάλι, καταφέρνουν να κάψουν ένα ελληνικό στρατόπεδο με… αναπτήρες σύγχρονης εποχής. Φαίνεται πως οι Τούρκοι ξέρουν να ξαναγράφουν την ιστορία μέσω τηλεοπτικών επιτυχιών, που έχουν ρεκόρ τηλεθέασης στην χώρα τους. Αυτά λοιπόν προβάλλονται στην Τουρκία και ίσως σύντομα να τα δούμε και στα ελληνικά κανάλια...  άλλωστε η αρχή έγινε προς δόξα της (κ.) Ρεπούση και των οπαδών της.

Αλλά ας είμαστε λίγο σοβαροί. Το λιγότερο που θα έλεγα  είναι μεγάλη ντροπή και προσβολή στη μνήμη όλων των θυμάτων της γενοκτονίας των χριστιανών της Ανατολής, η ανάδειξη αυτής της κυρίας σαν υποψήφια βουλευτής προς «ανταμοιβή» των πολύτιμων υπηρεσιών της. Ντροπή σας (κ.) Κουβέλη. Αν δεν σέβεστε τις μαρτυρίες των προγόνων μας, τουλάχιστον έλπιζα ότι θα έχετε στοιχειώδεις γνώσεις της ιστορίας. Αν πάλι δεν μπορείτε να διαβάσετε ξένη (κυρίως γαλλική και αγγλική) βιβλιογραφία,  τότε σας προτείνω στα ελληνικά τα σχετικά συγκράματα-μαρυρίες, όπως: «Η Σμύρνη στις Φλόγες» της Μαρτζορί Χαουτζπιάν,  «Η κατάρα της Ασίας» του Goerge Horton, «Αρμενία 1915» του Jean Marie Carzou  και το βιβλίο του Χάρη Τσιρκινίδη, «Επιτέλους τους Ξεριζώσαμε», από προσωπική ρήση του Κεμάλ Ατατούρκ στις 13 Αυγούστου του 1923. Ίσως έτσι καταλάβετε μερικά αυτονόητα, αλλά ιερά και όσια.

Νίκος Χειλαδάκης

Δημοσιογράφος-Συγγραφέας- Τουρκολόγος

I am Spyros.....

Ριζοσπάστης: «Ράδιο σαπίλα» οι Ράδιο Αρβύλα

Μετά την επίθεση του ΚΚΕ πριν λίγους μήνες στον Αντώνη Κανάκη για το... κίνημα της πατάτας αποκαλώντας τον «Κωστόπουλο», σε σημερινό του δημοσίευμα η εφημερίδα Ριζοσπάστης εκτόξευσε βολές κατά των Ράδιο Αρβύλα για τις αναφορές τους στο ΚΚΕ με αφορμή τις απεργίες και την απροθυμία του ΚΚΕ να κυβερνήσει.
Με τίτλο «Ράδιο... σαπίλα» ο Ριζοσπάστης επιτέθηκε στον κ. Κανάκη για μια ακόμη φορά.
Αναλυτικά στο σημερινό δημοσίευμα:

«Καθώς πλησιάζουμε προς τις εκλογές, οι του ράδιο-Αρβύλα σχεδόν κάθε μέρα όλο και κάτι θα πουν για το ΚΚΕ. Με το γνωστό τους στιλ συμβάλλουν και αναπαράγουν τα κύρια σημεία της αντι-ΚΚΕ προπαγάνδας. Εκαστος στο είδος του... Οι Αρβύλα το κάνουν μέσα από τις σάχλες που τις πουλάνε και για αστεία... Οι ίδιοι βέβαια μπορεί να πουν ότι απλά κάνουν χιούμορ και ότι το ΚΚΕ το πιάνει πάλι «μανία καταδίωξης». Αλλά τα πράγματα είναι απλά.
Πριν μερικές μέρες ανακάτεψαν σε μια σούπα το ΚΚΕ, το facebook, τον «Ριζοσπάστη» σε έναν καταιγισμό ασυναρτησίας που δυσκολεύεσαι να σχολιάσεις στα σοβαρά... Μέσα από αυτόν τον αχταρμά, στα θολά προσπαθούσαν να γελοιοποιήσουν τα όσα λέει το ΚΚΕ για τις σελίδες κοινωνικής δικτύωσης και ταυτόχρονα να γελοιοποιήσουν και τον «Ριζοσπάστη». Που μιλάει για τα λαϊκά προβλήματα και λέει την αλήθεια στο λαό, πράγματα για τα οποία δεν ανοίγουν το στόμα τους οι Αρβύλες.
Χτες αναπαρήγαγαν την κύρια γραμμή επίθεσης των τελευταίων ημερών απέναντι στο Κόμμα, ότι δηλαδή το ΚΚΕ δε θέλει να κυβερνήσει, ότι θέλει μόνο να είναι στην αντιπολίτευση και να κάνει απεργίες. Το ΚΚΕ όχι μόνο δε θέλει να είναι στην αντιπολίτευση αλλά παλεύει για να έχουν την εξουσία η εργατική τάξη και τα άλλα φτωχά λαϊκά στρώματα και αυτή η εξουσία βέβαια θα έχει και την κυβέρνησή της.
Αυτό είναι που δεν τους αρέσει. Γιατί θα προτιμούσαν το ΚΚΕ να συμμετέχει σε μια κυβέρνηση της αριστεράς που θα χαντακώσει το λαό. Είπαν μάλιστα: «Σιγά το δύσκολο να κάνεις απεργία, στην Ελλάδα γίνονται περίπου 3.500 απεργίες το δευτερόλεπτο...».
Μην έχοντας ιδέα από απεργία επί της ουσίας χλευάζουν τον εργάτη που συγκρούεται στο χώρο δουλειάς του με το αφεντικό ενώ κινδυνεύει να απολυθεί όταν κάνει απεργία. Πάει πολύ όμως τέτοιες απόψεις να περνιούνται για «εναλλακτικές» και «προοδευτικές».
Αναπαράγουν γνωστά και ξεφτισμένα στερεότυπα που επιδιώκει να καλλιεργεί το σύστημα, ότι το ΚΚΕ λέει τα «ίδια και τα ίδια», ότι είναι ξεπερασμένο και «παλιομοδίτικο».
Βέβαια... είναι παλιό το ΚΚΕ και οι ιδέες του για τη νέα κοινωνία και φρέσκες (!) οι ιδέες των Αρβύλα. Ολόφρεσκη σαπίλα»...

newpost.gr 

ΥΓ διαχειριστή: Αποχαυνωθείτε συνέλληνες με τις πομφόλυγες (τρίχες) των ραδιοαρβυλάδων - Λαζόπουλων κλπ σατυροματσωμένων ταρτούφων κι έπειτα πηγαίνετε να τους ξαναψηφίσετε!! Να μας πουν όμως τόσο οι ραδιοαρβυλάδες όσο και ο Λαζόπουλος:
α. τι μισθό παίρνουν
β. πότε έμειναν άνεργοι
γ. σε πόσες κινητοποιήσεις έχουν συμμετάσχει τα τελευταία χρόνια
Ξυπνήστε αδέρφια!

Χωρίς σχόλια.....

Δύο από τις ΚΟΡΥΦΑΙΕΣ ερμηνείες του βυζαντινού ύμνου "Η ζωή εν τάφω"!
Πιστεύω πως δεν υπάρχουν τελειότερες!
Αριστερός, Δεξιός, Κεντρώος, δεν έχει σημασία μπροστά στο μεγαλείο του Έλληνα.

"Οίμοι φως του κόσμου, οίμοι φως το εμόν,
Ιησού μου ποθεινότατε έκραζεν,
η παρθένος θρηνωδούσα γοερώς"

"Ο ωραίος κάλει παρά πάντας βροτούς,
ως ανείδεος νεκρός καταφαίνεται,
ο την φύσιν ωραΐσας του παντός"

ΥΓ: Προς Μέρκελ, Σόιμπλε, Μόιμπλε, Μουμπλέ- Κουμπλέ και σια ΟΕ: όταν οι Έλληνες έγραφαν αυτούς τους ύμνους, με το συμπάθιο δηλαδή, αλλά οι πρόγονοί σας ακόμα κατοικούσαν σε σπηλιές!
Άντε γιατί πολύ μας πρήξατε!!!

Καλές γιορτές σε όλους και ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ, από κάθε είδους θάνατο, πολιτικό ή ηθικό!!!

Ανανέωση blog

Επειδή το blog ανανεώθηκε, υπάρχει περίπτωση να δυσκολευτείτε στην ανάρτηση σχολίων.
Μπορεί να χρειάζεται να έχετε το πρόγραμμα java για να μπορείτε να ανεβάζετε σχόλια.
Αφού γράψετε το σχόλιό σας θα σας ζητηθεί να γράψετε τις δύο λέξεις που βλέπετε.
Αφού τις γράψετε πηγαίνετε επάνω αριστερά στο κουτάκι της ανάρτησης που λέει "επεξεργασία", το πατάτε και μετά αφού σας βγάλει πάλι στα σχόλια, πατάτε "δημοσίευση σχολίου".
Καλά γραψίματα!

Απίθανα σωστός!

Να πάψουν να πληρώνονται οι Δάσκαλοι από το Κράτος



Γράφει ο Γιώργος Κακαρελίδης



Ένας φίλος από το internet μου ζήτησε να γράψω κάτι σχετικά με τούς μισθούς
των δασκάλων. Όντως τα στοιχεία, πού παρέθεσε, έδειχναν ένα πράγμα: Οι
Δάσκαλοι πληρώνονται υπερβολικά!!!

Με τους παχυλούς μισθούς τους, βάζουν μέσα το ελληνικό κράτος, δουλεύοντας
μόνο 9 μήνες τον χρόνο, 6 πραγματικές ώρες την μέρα κι' όχι δήθεν 7 ! Ήρθε η
ώρα να βάλουμε τα πράγματα στην σωστή σειρά και να τους πληρώνουμε για αυτό
που πραγματικά κάνουν, το "baby-sitting". Όχι το κράτος, δηλαδή όλοι, αλλά
μόνο όποιος είναι (ακόμα) γονιός. Έτσι δεν είναι;

Ο Έλληνας φορολογούμενος πληρώνει για μια μέση δασκάλα με 2 παιδιά και 15
χρόνια υπηρεσία, 17600 ευρώ τον χρόνο (1400 Χ12 μήνες συν 400 δώρο
Χριστουγέννων συν 400 Πάσχα και άδεια ). Προσοχή όμως : Στην πραγματικότητα
δουλεύει μόνο 9 μήνες δηλαδή πρακτικά 198 ημέρες, 6 ώρες την μέρα, με 25
περίπου παιδιά ανά τάξη. Τεράστια σπατάλη δεν νομίζετε ;

Ε, λοιπόν δεν προτίθεμαι, ως γονιός, να τους δίνω πάνω από όσα θα έδινα σε
μια μετανάστρια από Βουλγαρία ή Ταϊλάνδη, να φυλάει το παιδί, δηλαδή 400
ευρώ συνολικά για 6 ώρες την μέρα επί 22 μέρες τον μήνα. Για να δούμε. Με
βάση τούς υπολογισμούς αυτό οδηγεί σε 25 παιδιά Χ 400 ευρώ ανά μήνα Χ 9
μήνες = 90.000 ευρώ (Ωχ, κάποιο λάθος έγινε). Α ναι, εξίσωσα τις ξένες baby
sitters, με τους δασκάλους. Αδιανόητο, θα το διορθώσω αμέσως.

Πόσο θα πλήρωνα για 3 ταινίες dvd νοίκι (ένα εξάωρο δηλαδή) ή από αγορά
εφημερίδας με δώρο dvd, που να απασχολεί το παιδί, χωρίς βέβαια κάποιον να
το προσέχει; Το πολύ 6 ευρώ τη μέρα. Άρα τόσα θα πρέπει να δίνει ο κάθε
γονιός στο δάσκαλο. Οπότε έχουμε 25 παιδιά Χ 6 ευρώ ανά παιδί την ημέρα επί
198 μέρες συνολικά (9 μήνες) βγαίνει, χμ .... 29,700 ευρώ για 9 μήνες.

Για περιμένετε ένα λεπτό, κάτι πρέπει να γίνεται λάθος εδώ! Κάτι είναι
σίγουρα λάθος! Για να δούμε: Αν θεωρήσουμε τον δάσκαλο σαν μια, απλά, ξένη
baby sitter, μάς στοιχίζει 1 ευρώ ανά μαθητή την ώρα, αν τον θεωρήσουμε σαν
...DVD μάς στοιχίζει εεε 3 ευρώ, ενώ αν θεωρήσουμε τον δάσκαλο, όπως
λειτουργεί σήμερα, το κόστος ανά μαθητή είναι μόλις 59 λεπτά την ώρα. Και
βέβαια έχουμε την απαίτηση και να μάθει τα παιδιά γράμματα και να ασχολείται
με ειδικές περιπτώσεις και να τα παιδαγωγεί. Τρομερά φτηνή τιμή για
φροντίδα, φύλαξη και μόρφωση παιδιών.

Τα ίδια ισχύουν και για τούς καθηγητές της Δευτεροβάθμιας και Τριτοβάθμιας
Παιδείας. Ειδικά στην τελευταία δεν μιλάμε για 25 μαθητές αλλά για τριακόσιους (!!!). Οπότε ανά φοιτητή το κόστος είναι κάτω από 5 λεπτά.

Ακούγεται τρελό εεε; Κι' όμως συμβαίνει. Βρείτε μου οποιονδήποτε, που θα
έπαιρνε για οιαδήποτε συγκεκριμένη δουλειά, μισό ευρώ την ώρα το άτομο. Άρα, να πάψουν να πληρώνονται οι δάσκαλοι από το Κράτος ή όχι;

Μάλιστα για το ίδιο θέμα ο σχωρεμένος ο Κέννεντυ είχε πει: «Καταλαβαίνεις
πόσο κυνικός έχει γίνει ένας λαός, όταν θεωρεί φυσιολογικό, να πληρώνει
περισσότερο αυτόν που ασχολείται με τις αποχετεύσεις του, παρά αυτόν που ασχολείται με τα μυαλά των παιδιών του».


--Ο κ. Γ. Κακαρελίδης είναι Καθηγητής Εφαρμογών στην Επιχειρηματική Έρευνα &
Στατιστική, ΤΕΙ Πατρών

ΥΓ: Η ζωή του δασκάλου είναι σαν το κερί, λιώνει για να φωτίζει τους άλλους!!!

Δεν κλαίμε, οργανώνουμε...

Ενας απεργός χαλυβουργός είδε προχτές να του κόβουν ρεύμα και νερό. Αμεση η παρέμβαση της Λαϊκής Επιτροπής για την επανασύνδεση. Ο ίδιος, πατέρας 6 παιδιών, δήλωσε στον «Ρ»: «Είναι πρωτόγνωρες εμπειρίες για μένα. Δουλεύω εκεί 15 χρόνια, όμως αυτό το διάστημα με τις τόσες μέρες απεργίας στο εργοστάσιο, με τις κινητοποιήσεις των Λαϊκών Επιτροπών έμαθα τη δύναμη του οργανωμένου αγώνα. Τι σημαίνει η μαζική συμμετοχή, τι σημαίνει όλοι για έναν και ένας για όλους».

Δίπλα του ένας άνεργος πατέρας 4 μικρών παιδιών, που συμμετέχει στη Λαϊκή Επιτροπή και παλεύει για το δίκιο του και το δίκιο του διπλανού του, συμπλήρωσε: «Μέχρι την Παρασκευή από τα απλήρωτα νοίκια και τα χρέη θα μας έχουν πετάξει έξω από το σπίτι. Μου έχει έρθει δικαστική απόφαση. Κάνω ψιλομεροκάματα από εδώ και από εκεί ίσα να εξασφαλίσω ότι θα φάνε κάτι τα παιδιά μου. Εχω καταλάβει ότι οι εργαζόμενοι μόνο αν αγωνιστούμε όλοι μαζί μπορούμε να ζήσουμε καλύτερα» (το ρεπορτάζ στον χτεσινό ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ).

Είδε κανείς αυτήν την ιστορία στα αστικά κανάλια, την διάβασε κάπου στον αστικό Τύπο;

Οχι, βέβαια. Γιατί αυτοί οι εργάτες δεν αυτοκτονούν. Αυτοί οι εργάτες το παλεύουν. Αυτοί οι εργάτες μέσα από την ίδια την εμπειρία τους όχι μόνο διδάσκονται οι ίδιοι, αλλά διδάσκουν και τους διπλανούς τους τι να κάνουν.

Για τα αστικά κανάλια τέτοιου είδους εργάτες είναι κακό παράδειγμα. Δεν προσφέρονται για ανέξοδα κλάματα.

Την ώρα που ο 77χρονος αυτοκτονούσε στο Σύνταγμα, ο κυβερνητικός εκπρόσωπος, Π. Καψής, ήταν στη ΝΕΤ κι έδινε μαθήματα υποταγής στους απεργούς χαλυβουργούς.

Λίγο αργότερα ο Παπαδήμος έσπευσε να ζητήσει «εθνική αλληλεγγύη». Η φράση του ακουγόταν σαν πρόταση να αυτοκτονήσουν περισσότεροι συνταξιούχοι για να μπορέσει το κρατικό ταμείο αντί να δίνει συντάξεις να έχει περισσότερο χρήμα διαθέσιμο για το μεγάλο κεφάλαιο.

Κανένας αυτόχειρας! Κανένας να μην κάνει τη χάρη στην κυβέρνηση της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ να έχει απέναντί της έναν λιγότερο. Οι εργαζόμενοι δε θα αυτοκτονήσουν. Οι εργαζόμενοι δε θα πεθάνουν μέσα στα σύγχρονα κρεματόρια, τους χώρους δουλειάς. Οι εργαζόμενοι θα οργανώνονται διαρκώς μέχρι να γκρεμίσουν την τάξη που τους τσακίζει.

***

Αυτές ήταν οι πρώτες σκέψεις - άμεση αντίδραση, μόλις κοντά στις 9 το πρωί τα αστικά κανάλια άρχισαν να βομβαρδίζουν τον κόσμο με την είδηση ότι ένας συνταξιούχος αυτοκτόνησε. Εμοιαζε με γενικό κάλεσμα η κάλυψη του γεγονότος: «Να, ο σωστός τρόπος να αντιδράσεις».

Οχι! Ο δικός μας γέροντας έχει επιλέξει άλλο δρόμο. Στα 81 του χρόνια, με 60% πνευμονική ανεπάρκεια και 40% καρδιακή ανεπάρκεια είπε στα εγγόνια: «Δε θα τους κάνω τη χάρη να πεθάνω. Δούλευα απ' τα 10 μου χρόνια ως τα 60. Θα ζήσω άλλα 50 γιατί τα έχω πληρώσει με ένσημα, γιατί μου έχουν κλέψει περισσότερα με τα μεροκάματα που έδιναν. Θα ζήσω να μεγαλώσω και τα παιδιά σας. Να 'χετε χρόνο να τρέχετε στο δρόμο εσείς. Δε θα πεθάνω. Δε θα τους κάνω τη χάρη».

Τέντωνε το δάχτυλο κι έδειχνε στην τηλεόραση τον Παπαδήμο, τον Κουκουλόπουλο, τον Καψή, κάθε σκερβελέ που βρήκε ευκαιρία να βγει στο γυαλί να ζητήσει «εθνική αλληλεγγύη», δηλαδή να αυτοκτονήσουν οι εργάτες για να σωθούν οι καπιταλιστές.

Θυμάται κανείς ποιοι έδειχναν τον Πρόντι σαν πρότυπο κυβερνήτη; Τώρα που το «πρότυπο» μετράει τη δημοτικότητά του σε άμεση σχέση με τον αριθμό των αυτοκτονημένων, οι εδώ υποστηριχτές του έχουν καταπιεί τη γλώσσα τους.

Καταφεύγουν στην ψυχολογία για να ερμηνεύσουν ό,τι συμβαίνει στην Ιταλία καθώς το ίδιο τείνει να συμβεί κι εδώ.

Για «εθνική κατάθλιψη» μίλησε ο Σαμαράς, χωρίς να μας δείξει ένα παράδειγμα: Πάσχει από κατάθλιψη κάποιος από τους καπιταλιστές που συναναστρέφεται;

«Να είμαστε ενωμένοι» ζήτησε ο Χρυσοχοΐδης έχοντας απλωμένες στο γραφείο του τις διαταγές για τσάκισμα όποιου εργαζόμενου τολμά να απεργεί.

***

Αυτοί που από θέση εξουσίας των μονοπωλίων κλαίνε για τον 77χρονο, είναι οι ίδιοι που στο επόμενο δευτερόλεπτο καταγγέλλουν τους ναυτεργάτες γιατί απεργούν. Είναι οι ίδιοι που λένε στους χαλυβουργούς να υποταχτούν. Είναι οι ίδιοι που δείχνουν με το δάχτυλο τους μεταλλεργάτες γιατί κατάχτησαν Σύμβαση.

Οπως σημείωσε το ΚΚΕ: Αιδώς Αργείοι!

Αθήνα, ημέρες του 2012

Η κοινή γνώμη συγκλονίστηκε

Φίλοι και γνωστοί μίλησαν για έναν υπέροχο άνθρωπο, έναν αγωνιστή, ιδεολόγο, πολιτικοποιημένο και βαθιά σκεπτόμενο

Τα ΜΜΕ βρήκαν την είδηση που έψαχναν και έκαναν τη συνήθη εργασία τους: τη μετέτρεψαν σε θέαμα, ρίχνοντας κροκοδείλια δάκρυα και δακρυρόους θρήνους

Οι πολιτικοί, άλλοι «συγκλονίστηκαν», άλλοι έκαναν το καθήκον τους: μίλησαν και πάλι με κυνισμό!

Η πολιτική …… περί άλλων τυρβάζει!

Ο Παπαδήμος στον κόσμο του………..

Ο Βενιζέλος στον κόσμο του…………………

Ο Σαμαράς στον κόσμο του………………

Ένας συμπολίτης μας νεκρός, από όπλο που έστρεψε ο ίδιος εναντίον του

Ετών 77

Χωρίς χρέη, χωρίς δάνεια, αλλά με φιλότιμο

Έκανε αυτό που δεν τόλμησε να κάνει ο Παπουτσής ως Υπουργός Ναυτιλίας μετά το «Σάμινα», ο Παπαντωνίου μετά το «Χρηματιστήριο», ο Λαλιώτης μετά την «Ρικομέξ», ο Παυλόπουλος μετά τη δολοφονία Γρηγορόπουλου, οι Παπανδρέου, Παπακωνσταντίνου και Βενιζέλος για την αμαχητί παράδοση στο ΔΝΤ κλπ κλπ κλπ

Δειλία; Πολιτική Πράξη; Ευθιξία; Αγανάκτηση; Απόγνωση;

Καθένας βάζει το δικό του χαρακτηρισμό

Μπορεί και να μην άντεχε να αντικρίζει την ξεφτίλα της πατρίδας μας

Μπορεί να μην ήθελε να βλέπει τους άνεργους νέους και νέες να κατηγορούν τη γενιά του για την κατάντια της χώρας μας

Μπορεί το American dream που έπεσε σαν αρπακτικό πάνω μας να τον γέμισε αηδία

Μπορεί να μην άντεχε πια να βλέπει τις φάτσες όλων των παραπάνω να φιγουράρουν καθημερινά στο MEGA, στον ΑΝΤ1, στον ΣΚΑΪ, στη ΝΕΤ συνεπικουρούμενες από τους έμμισθους κονδυλοφόρους της εξουσίας

Όπως και να έχει, ο καθένας ας σκεφτεί, οφείλει να σκεφτεί

Και να μην αφήσει να τον κυριεύσει η απόγνωση και η απελπισία

Να δει την άλλη όψη και να πράξει αναλόγως

Γιατί ο αγώνας για την ανατροπή των ανδρείκελων που έφεραν τη χώρα ως εδώ δεν πρέπει να έχει ως επίλογο την αυτοκτονία

Ο κόσμος δεν θα αλλάξει από μόνος του, ΕΜΕΙΣ οι απλοί άνθρωποι πρέπει να τον αλλάξουμε

Ο αγώνας για μια δικαιότερη κοινωνία απαιτεί θυσίες, αλλά πρωτίστως πνευματική αφύπνιση και εγρήγορση

Ο κόσμος δεν άλλαξε ποτέ με ευχολόγια, ούτε με δαιμονοποιήσεις, ούτε με γιουχαΐσματα, ούτε με γιαουρτώματα

Ας μη γίνει η αυτοχειρία του συμπολίτη μας ευκαιρία για λιποψυχίες, για ψυχικές απογοητεύσεις, για πισωγυρίσματα

ΤΩΡΑ θα πρέπει να μιλήσει ο λαός και ΚΥΡΙΩΣ να ξυπνήσει

Από το λήθαργο των τουρκικών σήριαλ, των μεσημεριανοπρωινάδικων, του facebook, του twitter, του «Κωνσταντίνου και Ελένης», των Τρεμοπρετεντεροκαψήδων, του yutube, της στενής δικομματικής μέγγενης που πνίγει κάθε ελεύθερη φωνή και που θέλει τους πολίτες πελάτες των κομματικών της γραφείων……………………..

Ώρα σου καλή, καλέ μου άνθρωπε κι ας μην σε ήξερα……………….

ΥΓ: Ένα σχόλιο για όσους το διαβάσουν θα μου ήταν υπερπολύτιμο!!!!!

Δεν ήταν αυτοκτονία. Φόνος εκ προμελέτης ήταν, του Χρήστου Κυργιάκη

Δεν ήταν αυτοκτονία. Φόνος εκ προμελέτης ήταν

Από τον Χρήστο Επαμ. Κυργιάκη

Ουστ, γραικύλοι. Ανδρείκελα, λαμόγια του κερατά.

Μπείτε στις γυάλες σας, στα ατσαλάκωτα κοστούμια σας και στις γυαλιστερές σας λιμουζίνες.

Αφήστε τους πολίτες να κλάψουν για το χαμό του συνανθρώπου τους. Αφήστε τους ανθρώπους να πονέσουν και ετοιμάστε τις ακριβές βαλίτσες σας, γιατί σαν περάσει ο πόνος, εσείς, οι ηθικοί αυτουργοί θα ψάχνετε λαγούμι να κρυφτείτε καθώς το μαντρί των μνημονίων δεν θα μπορεί να σας προστατεύσει. Αυτός που έφυγε δεν ήταν δικός σας, ήταν δικός μας. Δεν ήταν σαν και σας.

Είχε ευθιξία, είχε αξιοπρέπεια, ήξερε ποιος φταίει. Σημάδι καλό μόνο δεν ήξερε.

«Συντετριμμένοι» περιφέρεστε στα κανάλια και πουλάτε σε τηλεοπτικές μερίδες την υποκρισία σας, μη νιώθοντας καμία ευθύνη για ότι έχει συμβεί.

Αν νιώθατε, θα είχατε φύγει. Δεν θα ζητούσατε πάλι την ψήφο των πολιτών όλοι εσείς που δεν αφήσατε ούτε ένα τόσο δα αρθράκι των μνημονίων χωρίς να το ψηφίσετε. Και όσοι, λόγω συγκυρίας, είπατε «όχι» κάποιο πρωινό, τρέξατε λαχανιασμένοι, οι περισσότεροι, για να προλάβετε να ξαναμπείτε στο μαντρί πριν ο τσοπάνης κλείσει την πόρτα και μείνετε απ’ έξω.

Αναλύετε με τη βοήθεια των «ειδικών» της τηλεόρασης τα «πώς» και τα «γιατί» λες και υπάρχει περίπτωση ποτέ να νιώσετε αυτά που περνάει ο κόσμος.

Κάνετε ψυχαναλύσεις αντί να βγάλετε πολιτικά συμπεράσματα. Εσείς, γιατί εμείς τα συμπεράσματά μας τα βγάζουμε κάθε μέρα, κάθε ώρα και κάθε στιγμή που περνάει.

Έχετε μείνει ποτέ, με 2 ευρώ στην τσέπη, γνωρίζοντας πως στο σπίτι δεν υπάρχει γάλα για τα παιδιά σας;

Έχετε αφήσει ποτέ απλήρωτες τις δόσεις των δανείων σας;

Ήρθε ποτέ το παιδί σας να σας ζητήσει χαρτζιλίκι για το σχολείο και αναγκαστήκατε να του πείτε κλαίγοντας πως δεν έχετε να του δώσετε;

Αναγκαστήκατε ποτέ να κοιτάξετε το παιδί σας κατάματα και να του πείτε πως δεν θα μπορέσει να πάει να σπουδάσει στη σχολή που πέρασε γιατί είναι μακριά από το σπίτι σας και δεν μπορείτε να συντηρείτε δύο σπίτια;

Είδατε ποτέ το παιδί σας να ψήνεται στον πυρετό αλλά, γαμώ τον ΕΟΠΥΥ σας, το πρώτο διαθέσιμο ραντεβού για παιδίατρο να είναι μετά από ένα μήνα;

Πήρατε ποτέ βερεσέ φάρμακα από το φαρμακείο γιατί, γαμώ τον ΕΟΠΥΥ σας, το ταμείο στο οποίο πληρώνετε κάθε μήνα τις εισφορές, χρωστάει τα κέρατά του στους φαρμακοποιούς γιατί τα λεφτά από τα αποθεματικά φαγώθηκαν;

Μήπως έχετε παιδί που χρήζει ειδικής αγωγής και έχετε να πάρετε χρήματα, γαμώ τον ΕΟΠΥΥ σας, εδώ και ένα χρόνο για τις φυσικοθεραπείες που χρειάζονται;

Μήπως θα είστε από αυτούς που φέτος θα σουβλίσουν κοτόπουλο αντί για αρνί; Όχι βέβαια! Θα γυρνάτε χαρούμενοι και χορτάτοι στις εκλογικές σας περιφέρειες, θα ρίχνετε και κανένα τσάμικο ή καλαματιανό για να δείξετε πόσο «Έλληνες» είστε και κυρίως πόσο «Έλληνες» αισθάνεστε, θα δώσετε και καμιά συνέντευξη για το πόσο διαφωνούσατε με όσα έγιναν εδώ και τρία χρόνια και τις μέρες των εκλογών, φρέσκοι-φρέσκοι και αναβαπτισμένοι από το θαύμα της Ανάστασης θα ζητήσετε και τη δική σας πολιτική ανάσταση.

Δεν ήταν αυτοκτονία αυτή του συνταξιούχου στο Σύνταγμα, αλλά φόνος εκ προμελέτης. Από εκείνους τους φόνους που οι πραγματικοί αυτουργοί, όχι απλώς προσπαθούν να μείνουν ατιμώρητοι, αλλά περιφέρονται στον τόπο του εγκλήματος δίνοντας «συμβουλές» και βγάζοντας «συμπεράσματα».

Δυστυχώς αυξάνεται δραματικά, λένε οι έρευνες και οι μελέτες, ο αριθμός των ανθρώπων που σκέφτονται και τελικά καταλήγουν να δίνουν τέρμα στη ζωή τους λόγω των αποτελεσμάτων της πολιτικής των μνημονίων.

Όμως, αρκετές ήταν μέχρι τώρα οι απώλειες της πλευράς των πολλών. Πολύ το αίμα που χύθηκε τόσο κυριολεκτικά όσο και μεταφορικά. Ήρθε η ώρα να πληρώσουν και οι λίγοι. Όλοι αυτοί που εξακολουθούν να θησαυρίζουν με τον ιδρώτα των πολλών και όλοι όσοι τους διευκολύνουν να κάνουν κάτι τέτοιο.

Τουλάχιστον, την ώρα που ο κόσμος, πενθεί για τις «δικές του» απώλειες, δείξτε λίγο σεβασμό και σταματήστε να υποκρίνεστε. Αρκετά!

Δεν βαρεθήκατε που σας βαρεθήκαμε;

Ο άνθρωπος με το γαρύφαλο

"Ο Πωλ Ελυάρ, ο Ζαν Κοκτώ, ο Ζαν-Πωλ Σαρτρ, ο Ναζίμ Χικμέτ, ο Πάμπλο Πικάσσο, ο Τσάρλι Τσάπλιν είναι μερικά μόνο από τα ονόματα διανοούμενων και καλλιτεχνών που προσπαθούν να σώσουν τον Μπελογιάννη.

Ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών, Σπυρίδων είπε: «Έχω συγκλονιστεί από το ηθικό μεγαλείο του Μπελογιάννη। Το θεωρώ ανώτερο και από των πρώτων χριστιανών, γιατί ο Μπελογιάννης δεν πιστεύει ότι υπάρχει μέλλουσα ζωή»

Η ζωή του

Ο Νίκος Μπελογιάννης γεννήθηκε στην Αμαλιάδα το 1915. Από μικρή ηλικία εντάχθηκε στο ΚΚΕ και φυλακίστηκε στην Ακροναυπλία στα χρόνια της δικτατορίας του Μεταξά. Το 1941 παραδόθηκε στις γερμανικές αρχές Κατοχής μαζί με άλλους αριστερούς κρατουμένους.

Το 1943 κατάφερε να δραπετεύσει και εντάχθηκε στον ΕΛΑΣ στην Πελοπόννησο στο πλευρό του Άρη Βελουχιώτη.

Κατά τον Εμφύλιο πόλεμο που επακολούθησε ήταν Πολιτικός Επίτροπος της 10ης Μεραρχίας του Δημοκρατικού Στρατού και μετά την ήττα ήταν ένας από τους τελευταίους που εγκατέλειψαν τη χώρα το 1949.

Συμμετέχει στη μάχη του ΕΛΑΣ με Τάγματα Ασφαλείας στην περιοχή Μελιγαλά.

Η σύλληψη και η δίκη του

Τον Ιούνιο του 1950 επέστρεψε κρυφά στην Ελλάδα με σκοπό να ξαναφτιάξει τις οργανώσεις του παράνομου τότε ΚΚΕ στην Αθήνα, που είχαν διαλυθεί από τις συλλήψεις πολλών στελεχών του και από το φόβο. Στις 20 Δεκεμβρίου 1950 συνελήφθη και δικάστηκε με βάση το Ν. 509/1947, που θεωρούσε εγκληματική οργάνωση το ΚΚΕ και το είχε κηρύξει παράνομο. Επίσης, κατηγορήθηκε ως κατάσκοπος της Σοβιετικής Ένωσης.

Η πρώτη δίκη του Μπελογιάννη ξεκίνησε στην Αθήνα στις 19 Οκτωβρίου 1951 με 92 κατηγορούμενους συνολικά, από το Έκτακτο Στρατοδικείο Αθηνών στο Αρσάκειο Δικαστικό Μέγαρο. Ένα από τα μέλη του δικαστηρίου ήταν ο Γεώργιος Παπαδόπουλος, ο μετέπειτα δικτάτορας την 21η Απριλίου 1967, ως έκτακτος στρατοδίκης. Η δίκη ολοκληρώθηκε στις 16 Νοεμβρίου με δώδεκα θανατικές καταδίκες. Μετά την διεθνή κατακραυγή που ακολούθησε, ο Νικόλαος Πλαστήρας δηλώνει ότι η απόφαση δε θα εκτελεστεί. Αποφασίζεται όμως ο Μπελογιάνης και ορισμένοι άλλοι κατηγορούμενοι να παραπεμφθούν σε νέα δίκη με τη βαρύτερη κατηγορία της κατασκοπείας, με στόχο να αναιρεθεί η αμνηστία που υποχρεώθηκε να του δώσει. Εν τω μεταξύ στις 16 Νοεμβρίου 1951 βρίσκονται παράνομοι ασύρματοι στις περιοχές Καλλιθέας και Φαλήρου, δίνοντας έτσι την ευκαιρία στους στρατοδίκες, για επιστράτευση του νόμου περί κατασκοπείας. Έτσι ο Μπελογιάννης και οι άλλοι κατηγορούμενοι προσάγονται σε νέα δίκη. Η δεύτερη αυτή δίκη αρχίζει στις 15 Φεβρουαρίου 1952, με βάση το μεταξικό νόμο 375/1936 περί κατασκοπείας, ενώπιον του Διαρκούς Στρατοδικείου Αθηνών. Ο Μπελογιάννης αρνήθηκε όλες τις κατηγορίες και πρόβαλε τις πατριωτικές του ενέργειες κατά τη διάρκεια της κατοχής. Η δίκη του πήρε μεγάλη δημοσιότητα όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά σε όλη την Ευρώπη. Έμεινε γνωστός ως «Ο άνθρωπος με το γαρύφαλλο», από ένα φρέσκο κόκκινο γαρύφαλλο που κρατούσε καθημερινά. Ο Πάμπλο Πικάσο εμπνεύστηκε ένα διάσημο σκίτσο από την εικόνα του ανθρώπου με το γαρύφαλλο.

Διεθνής κινητοποίηση

Μέσα σε χρονικό διάστημα μίας εβδομάδας, η κυβέρνηση Πλαστήρα λαμβάνει περίπου 250.000 τηλεγραφήματα από όλο τον κόσμο, με τα οποία πολλοί επώνυμοι και μη ζητούν τη σωτηρία του Μπελογιάννη. Ανάμεσά τους ο Σαρλ ντε Γκολ και σχεδόν όλες οι προσωπικότητες της γαλλικής πολιτικής ζωής, καθώς και 159 βουλευτές των δύο μεγάλων κομμάτων της Μεγάλης Βρετανίας. Ο Πωλ Ελυάρ, ο Ζαν Κοκτώ, ο Ζαν-Πωλ Σαρτρ, ο Ναζίμ Χικμέτ, ο Πάμπλο Πικάσσο, ο Τσάρλι Τσάπλιν είναι μερικά μόνο από τα ονόματα διανοούμενων και καλλιτεχνών που προσπαθούν να σώσουν τον Μπελογιάννη.

Παρέμβαση υπέρ του Μπελογιάννη έκανε και ο τότε Αρχιεπίσκοπος Αθηνών, Σπυρίδων λέγοντας: «Έχω συγκλονιστεί από το ηθικό μεγαλείο του Μπελογιάννη. Το θεωρώ ανώτερο και από των πρώτων χριστιανών, γιατί ο Μπελογιάννης δεν πιστεύει ότι υπάρχει μέλλουσα ζωή».

Η καταδίκη και η εκτέλεσή του

Παρά την παγκόσμια κινητοποίηση και συγκίνηση, το δικαστήριο αποτελούμενο αυτήν την φορά από τακτικούς στρατοδίκες, καταδίκασε τον Μπελογιάννη και τρεις ακόμα συντρόφους του ομόφωνα σε θάνατο, την 1η Μαρτίου 1952. Λίγο αργότερα έρχεται στη δημοσιότητα το γράμμα του ηγετικού στελέχους του ΚΚΕ Νίκου Πλουμπίδη, με το οποίο αναλαμβάνει κάθε ευθύνη για την καθοδήγηση του παράνομου μηχανισμού του ΚΚΕ και υπόσχεται να παρουσιαστεί στις αρχές με τον όρο να μην εκτελεσθεί ο Μπελογιάννης. Ακολουθεί η διάψευση από τον Νίκο Ζαχαριάδη από τον ραδιοφωνικό σταθμό "Ελεύθερη Ελλάδα" του Βουκουρεστίου , αλλά και από το ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, που χαρακτηρίζουν την επιστολή «μύθευμα της αστυνομίας», ενώ αντίθετα το Υπουργείο Εσωτερικών ανακοινώνει πως ο γραφικός χαρακτήρας της επιστολής και η υπογραφή είναι γνήσια.
Πάντως όταν αυτό έγινε γνωστό ο ίδιος ο Ν. Μπελογιάνης που ανέμενε στη φυλακή απόφαση του Συμβουλίου Χαρίτων φέρεται να δήλωσε στον συνήγορό του Μηνά Γαλέο, που τον επισκέφτηκε ότι "ο Νίκος Πλουμπίδης σε καμιά περίπτωση δεν ήταν όργανο της ασφάλειας".
Τελικά η επιστολή δεν είχε κανένα αποτέλεσμα και η κυβέρνηση δήλωσε ότι δεν θα συναλλαγεί με τον καταζητούμενο για κομμουνιστική δράση Πλουμπίδη.

Η θανατική καταδίκη δεν άλλαξε ποτέ, ούτε δόθηκε χάρη, παρά τις διεθνείς εκκλήσεις. Τελικά, στις 30 Μαρτίου 1952, ημέρα Κυριακή και ώρα 4.10΄ τη νύχτα, οι τέσσερις μελλοθάνατοι μεταφέρθηκαν νωρίς το πρωί από τις φυλακές της Καλλιθέας στο στρατόπεδο του Γουδή και εκτελέστηκαν δια τυφεκισμού. Η ώρα και η ημέρα της εκτέλεσης ήταν εξαιρετικά ασυνήθιστη (οι εκτελέσεις γινόταν πάντα με το πρώτο φως του ήλιου και ποτέ μέρα Κυριακή ακομα και απο τους Γερμανους Ναζι κατακτητες) και φέρεται να έγινε τότε για να προλάβουν οι υπέρμαχοι της εκτέλεσης τυχόν απονομή χάριτος.

Το πολιτικό παρασκήνιο

Η δίκη και η εκτέλεση του Μπελογιάννη συνέβησαν την περίοδο που ο τότε πρωθυπουργός Νικόλαος Πλαστήρας επιχειρούσε να επιβάλει πολιτική εθνικής συμφιλίωσης. Στο πρόγραμμά του ήταν η απελευθέρωση των εκτοπισμένων και των πολιτικών κρατουμένων και ενδεχομένως ακόμα και η νομιμοποίηση του ΚΚΕ. Η ενεργοποίηση όμως του νόμου περί κατασκοπείας και η καταδίκη του Μπελογιάννη ώθησαν τα πράγματα στα άκρα, αποκαλύπτοντας έτσι ότι η όλη υπόθεση υποκινήθηκε από ανώτερους αξιωματικούς, ΙΔΕΑτες έτσι ώστε να τορπιλιστεί η πολιτική Πλαστήρα. Ο ίδιος ο Πλαστήρας φέρεται να ήταν αντίθετος στις εκτελέσεις, όμως ήταν μόνος και άρρωστος, (οι υπόλοιποι πολιτικοί αρχηγοί του Κέντρου, ο Σοφοκλής Βενιζέλος, που στήριζε την κυβέρνηση Πλαστήρα, και ο Γεώργιος Παπανδρέου ήταν υπέρ των εκτελέσεων). Επίσημα όμως διέψευσε ότι δεν ήταν κύριος της κατάστασης και ότι οι εκτελέσεις έγιναν χωρίς την έγκρισή του. Η εκτέλεση Μπελογιάννη κατέφερε πλήγμα στην αξιοπιστία της κεντρώας κυβέρνησης, η οποία σε ένα από τα βασικά της συνθήματα, την ειρήνευση, φάνηκε ανακόλουθη. Συνιστούσε μια «...απότομη οπισθοδρόμηση στις πρακτικές του Εμφυλίου Πολέμου...» από μια κυβέρνηση που ταυτόχρονα προωθούσε τα μέτρα ειρήνευσης και από ένα πρωθυπουργό που δεν είχε διστάσει να παραιτηθεί τον Αύγουστο του 1950, υποστηρίζοντας την κατάργηση της θανατικής ποινής.

Με τον θάνατό του ο Μπελογιάννης έγινε ένας από τους μεγαλύτερους ήρωες της ελληνικής αριστεράς. Λίγες μέρες μετά την εκτέλεση το όνομά του δόθηκε σε ένα χωριό στην Ουγγαρία που στέγαζε Έλληνες πολιτικούς πρόσφυγες. Το χωριό Μπελογιάννης υπάρχει μέχρι σήμερα.

ΥΓ1:Όταν εκτελέστηκε ο Μπελογιάννης, η σύντροφός του Έλλη Παππά ήταν έγκυος στο γιό τους, ο οποίος δεν γνώρισε ποτέ τον πατέρα του, γιατί έτσι θέλησαν οι Αμερικάνοι και οι ντόπιοι προστάτες τους. Ο γιός του πήρε το όνομα του πατέρα του, Νίκος Μπελογιάννης, ενώ η σύντροφος της ζωής του, Έλλη Παππά, έφυγε από τη ζωή στις 27 Οκτωβρίου 2009

ΥΓ2:Η κυβέρνηση Πλαστήρα ήταν κυβέρνηση κεντρώων, ούτε δεξιών, ούτε ακροδεξιών. Το όνομα του Πλαστήρα είχε συνδεθεί και παλαιότερα με πολιτικές εκτελέσεις, στη δίκη και καταδίκη των "έξι" αντιβενιζελικών πολιτικών, το Νοέμβριο του 1922, μετά τη Μικρασιατική καταστροφή. Οι "έξι" παρεπιμπτόντως αθωώθηκαν προσφάτως από τον Άρειο Πάγο, ο Μπελογιάννης αλήθεια πότε; - αν και στη συνείδηση των περισσοτέρων Ελλήνων ήταν και είναι αθώος!

ΥΓ3:Είναι εύκολο να διαπιστώσει κανείς πως στην Ελλάδα γίνονταν και γίνεται ακόμα αυτό που θέλουν οι ΗΠΑ, ανεξαρτήτως κυβέρνησης

ΥΓ4:Πηγή "Βικιπαίδεια"

ΥΓ5:Αφήστε ένα σχόλιο! Δεν κοστίζει τίποτα, απεναντίας μου δίνει χαρά και κουράγιο να συνεχίσω τον αγώνα για ενημέρωση και πληροφόρηση. Θετικά ή αρνητικά είναι καλοδεχούμενα, αρκεί να γίνονται επώνυμα!

Τι δεν καταλαβαίνεις.................του Νίκου Μπογιόπουλου

«Δεν καταλαβαίνω τη συζήτηση που μας συγκρίνει με μισθούς Βουλγαρίας»,

αναφωνούσε με τίμια απορία - μα και με απροσποίητη ενόχληση - ο πρώην υπουργός Οικονομικών και νυν Περιβάλλοντος, ο Γ. Παπακωνσταντίνου, μιλώντας πριν λίγες μέρες σε τηλεοπτικό σταθμό.

Αρα, λοιπόν, τέτοιο θέμα, όπως επέμεινε ο κύριος υπουργός, όχι μόνο δεν τίθεται, αλλά και κακώς συζητείται...

*

Δεν θα ισχυριστούμε ότι ο κ. Παπακωνσταντίνου είναι ψεύτης.

Ας του... πιστώσουμε, δηλαδή, πως ενδεχομένως να αγνοεί το γεγονός ότι:

Είναι ο συνάδελφός του στην κυβέρνηση (τυγχάνει και κυβερνητικός εκπρόσωπος, μάλιστα) ο Παντελής Καψής, ο οποίος

- από το ίδιο κανάλι που ο Παπακωνσταντίνου απορούσε με τη συζήτηση περί μισθών Βουλγαρίας -

στην ερώτηση «θα πάτε τους μισθούς στα 300 ευρώ;» εκείνος απαντούσε:

«Γιατί, ξέρετε εσείς κάποια άλλη λύση;»...

Οταν συνεπώς ο Παπακωνσταντίνου πληροφορηθεί κάποτε τη δήλωση Καψή, και εφόσον η συζήτηση περί μισθών Βουλγαρίας του φαίνεται τόσο... ακαταλαβίστικη (του Παπακωνσταντίνου), δεν έχει παρά να σηκώσει το ακουστικό του τριψήφιου υπουργικού του τηλεφώνου, να πάρει τον Καψή, για να του δώσει (ο Καψής) να την... καταλάβει.

*

Δεν θα ισχυριστούμε, επίσης, ότι ο Παπακωνσταντίνου είναι υποκριτής και φαρισαίος.

Ανθρωπος είναι κι αυτός, μπορεί να του ξέφυγε, μπορεί το μάτι του και το αυτί του να μην πήραν χαμπάρι την εικόνα της Λαγκάρντ (η οποία μεταδόθηκε στα ΜΜΕ δεκάδες φορές).

Μπορεί με δυο λόγια να μη γνωρίζει ο καλός υπουργός ότι ήταν η Λαγκάρντ, η διευθύντρια του ΔΝΤ, εκείνη η οποία κάλεσε τους Ελληνες εργαζόμενους να ζήσουν με μισθούς Κροατίας.

Εδώ, βέβαια, ας βάλουμε μια υποσημείωση:

Ισως ο Παπακωνσταντίνου τις συζητήσεις που μας συγκρίνουν με μισθούς Κροατίας να τις... καταλαβαίνει και να μην του προκαλούν αρνητικά συναισθήματα. Πιθανώς, η αλλεργία του να φουντώνει μόνο με τις άλλες συζητήσεις. Εκείνες που μιλούν για μισθούς Βουλγαρίας.

Λογικό: Αλλο Κροατία, άλλο Βουλγαρία. Μην το κάνουμε τώρα «τι Λοζάνη, τι Κοζάνη»...

*

Εντούτοις, παρά την καλόπιστη διάθεσή μας, παρ' ότι δεν έχουμε κανένα λόγο να θεωρούμε τον Παπακωνσταντίνου ψεύτη, υποκριτή και φαρισαίο

(σσ: βλέπετε εσείς κανένα λόγο για κάτι τέτοιο;),

δεν κρύβουμε ότι μπήκαμε στον πειρασμό να τον θεωρήσουμε... αδιάβαστο, όπως ο άλλος συνάδελφός του, ο Χρυσοχοΐδης (που όση αμέλεια έδειξε στην ανάγνωση του μνημονίου με την τρόικα, τόση επιμέλεια επιδεικνύει να γράφει στα παλιά του τα παπούτσια κάθε μνημόνιο ανθρωπιάς στο θέμα των μεταναστών).

Ο Παπακωνσταντίνου έχει φυσικά τα ελαφρυντικά του:

Το δεύτερο μνημόνιο στο οποίο προχώρησαν οι «σωτήρες» του τόπου ανέρχεται σε πολλές εκατοντάδες σελίδες. Ετσι δεν αποκλείεται η σελίδα 427 του μνημονίου να του ξέφυγε.

Και να που - κατά μια διαβολεμένη σύμπτωση - ακριβώς σε αυτή τη σελίδα είναι, στην σελίδα 427 του μνημονίου, όπου αναφέρονται όλα όσα... δεν καταλαβαίνει ο Παπακωνσταντίνου και συγκεκριμένα τα εξής:

*

«Τα μέτρα αυτά (σσ: μειώσεις μισθών κλπ) θα δώσουν τη δυνατότητα μείωσης της απόκλισης στο επίπεδο του κατώτατου μισθού σε σχέση με τους ανταγωνιστές μας (Πορτογαλία, Κεντρική και Νοτιοανατολική Ευρώπη)»!

*

Να επομένως από πού ξεκινάει η συζήτηση περί μισθών Βουλγαρίας (που ο Παπακωνσταντίνου... δεν την καταλαβαίνει):

Από το γεγονός ότι ο Παπακωνσταντίνου και οι όμοιοί του, όχι μόνο το... συζητούν να μας πάνε σε μισθούς Βουλγαρίας (Ρουμανίας, Λετονίας, Αλβανίας κλπ), όχι μόνο το σκέφτονται,

αλλά το αποφάσισαν κιόλας!

Το ψήφισαν!

Το έκαναν νόμο του κράτους με ισχύ μέχρι το... 2042!

Και τώρα τι κάνουν; Με το πιο αθώο ύφος του ανήξερου, ζητούν την ψήφο του λαού ώστε να τους λυθούν τα χέρια για να διαπράξουν αμέσως μετά τις εκλογές ένα προειλημμένο έγκλημα. Ενα έγκλημα που, όμως, οι ίδιοι εκείνοι που το αποφάσισαν, ισχυρίζονται κατά τη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου ότι... δεν το έχουν καταλάβει!

Γράφει:
ο Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ - ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ, 4/4/2012