Μια άλλη άποψη(2)
Θέτεις, πράγματι, ένα θέμα πολύ σοβαρό και θα συμφωνήσω, μαζί σου, όσον αφορά στις αιτίες που οδήγησαν στο να βγαίνουν από τα σχολεία μας «άνθρωποι χωρίς αξίες, αρχές και ιδανικά αλλά τεχνοκρατικές μηχανές και ανήθικοι πολίτες.»
Κατά το τελευταίο εξάμηνο ακούω, τόσο από ραδιοφωνικούς σταθμούς όσο και από τα τηλεοπτικά κανάλια ότι για όλα φταίνε οι Πολιτικοί, ότι ο κοσμάκης (εργαζόμενοι-συνταξιούχοι-γονείς–εκπαιδευτικοί) είναι «αθώα περιστερά» και ότι καλείται, πάντα, να πληρώσει τις αμαρτίες των άλλων.
Με όσα θα αναφέρω, στη συνέχεια, δεν θα επιχειρήσω να αθωώσω τους Πολιτικούς (αυτοί αντικειμενικά έχουν τεράστια ευθύνη) αλλά θα επιχειρήσω να εξετάσω το κατά πόσο, πράγματι, ο «κοσμάκης» είναι αθώα περιστερά.
Από τη δεκαετία του ’50 ,στη χώρα μας, γινόταν κλεψιές (άλλοτε παράνομες και άλλοτε «νόμιμες» ) και κυκλοφορία «μαύρου χρήματος», με πρωταγωνιστές τους «Εθνικόφρονες», τους (λαθρ)έμπορους, τους μεγάλο-Παπάδες, τους Ασφαλίτες, τους Μπακάληδες και τους Πολιτικούς.
Οι Πολιτικοί έπαιρναν τα χρήματα των ασφαλιστικών ταμείων, πρακτικά άτοκα, και τα έδιναν σε μεγαλοεπιχειρηματίες ή σε τράπεζες για δήθεν επενδύσεις και δήθεν αναπτυξιακές πρωτοβουλίες, εξασφαλίζοντας, έτσι, τη στήριξη τους για να επανεκλεγούν και, ταυτόχρονα, έπαιρναν και την ανάλογη «μίζα» για να αυξήσουν την προσωπική τους περιουσία.
Όσο για την εκπαίδευση, αυτή αποτελούσε, μόνο στα λόγια, το πρώτο μέλημα των κυβερνήσεων μας.
Οι κλεψιές αυτές δεν γίνονταν ευρύτερα γνωστές διότι:
• Ο εμφύλιος μόλις είχε τελειώσει και δεν τολμούσε κανείς να τα βάλει με την πάσης φύσεως «εξουσία».
• Τα ραδιόφωνα ήταν απολύτως ελεγχόμενα και δεν μετέδιδαν την πραγματικότητα.
• Ο τύπος βρισκόταν υπό καθεστώς λογοκρισίας και επιπλέον, ορισμένες εφημερίδες, που είχαν λίγο «τολμηρά δημοσιεύματα», ήταν απρόσιτες στο αναγνωστικό κοινό, αφού ο κάθε περιπτεράς κρατούσε αρχείο και ενημέρωνε, τακτικά, το αντίστοιχο τμήμα ασφάλειας για το «ποιες εφημερίδες διαβάζει ποιος και πόσο συχνά».
• Η Δικαιοσύνη δεν ήταν και τόσο «τυφλή», όσο θα περιμέναμε, αφού δικαίωνε τους ισχυρούς και καταδίκαζε τους αδύνατους (ειδικά αν οι τελευταίοι είχαν και φάκελο στην ασφάλεια).
Τα λαϊκά στρώματα, όμως, διέθεταν ηθική και αρχές διότι:
• Ο θεσμός της οικογένειας ήταν πολύ ισχυρός και οι γονείς παρότρυναν τα παιδιά τους να ζουν σύμφωνα με τις αρχές του αυτοσεβασμού, της αξιοπρέπειας, της εργατικότητας, της αγάπης και της αλληλεγγύης , παρά το γεγονός ότι υποψιάζονταν (τουλάχιστον) αυτά που συνέβαιναν γύρω τους.
• Εντελώς ανάλογα δρούσαν, στη συντριπτική πλειοψηφία τους, οι δάσκαλοι της Στοιχειώδους και της Μέσης εκπαίδευσης (τουλάχιστον).
Για αξιοκρατία , ας μην το συζητάμε καλύτερα. Το πιστοποιητικό «κοινωνικών φρονημάτων» έβαζε στο περιθώριο τους ικανούς και προωθούσε τους αρεστούς, ανεξάρτητα από τις ικανότητες τους.
Η ανατροπή της κατάστασης έπρεπε να γίνει μέσω της διαδικασίας των εθνικών εκλογών, μόνο που αυτές γινόταν υπό καθεστώς βίας ( ας θυμηθούμε τη δράση των ΤΕΑ στα χωριά, τις απειλές και τον ψυχολογικό εκβιασμό που ασκούσαν οι ασφαλίτες στους ψηφοφόρους των πόλεων) και νοθείας (κάποτε ψήφιζαν και τα δέντρα!)
Παρ’ όλα αυτά, τα λαϊκά στρώματα επιβίωσαν και πολλά παιδιά κατάφεραν να σπουδάσουν, να προοδεύσουν και να γίνουν ενεργά και αξιόλογα μέλη της κοινωνίας μας, βασιζόμενα στις ηθικές αρχές και την εργατικότητα τους.
Δεν γκρίνιαζαν και δεν επεδίωκαν (στη συντριπτική τους πλειοψηφία) να αναρριχηθούν με πλάγια μέσα, αλλά ό,τι κατάφεραν το κατάφεραν παλικαρίσια και στηριζόμενοι στα δικά τους πόδια.
Στα μέσα της δεκαετίας του ’60 και, παρά το ισχνό αεράκι Δημοκρατίας που έφερε η κυβέρνηση της Ένωσης Κέντρου, συντελέστηκε το μεγαλύτερο έγκλημα κατά του λαού, που δεν ήταν άλλο από τη θεσμοθέτηση της εξαγοράς των συνειδήσεων! Ξεκίνησε από την εξαγορά των συνειδήσεων των βουλευτών (αποστασία και σαλαμοποίηση της Ένωσης Κέντρου) και προχώρησε προς τα κάτω (στα κρατικά στελέχη, στους ανώτερους και κατώτερους υπάλληλους και, το χειρότερο, στους δάσκαλους που άρχισαν να καλλιεργούν την ελαστική συνείδηση στους νέους).
Η διαφθορά έγινε «ημινόμιμη» και πολλοί έγιναν, αδικαιολόγητα, πλούσιοι.
Αναπόφευκτα ήλθε η επτάχρονη δικτατορία που ολοκλήρωσε αυτό το έγκλημα. (Μετά το ΄74, σχεδόν το σύνολο των Ελλήνων δήλωναν «αντιστασιακοί», παρά το γεγονός ότι, πάρα πολλοί απ’ αυτούς, εκδήλωναν στην προσήλωση τους στην «Κυβέρνηση της Εθνοσωτήριας Επανάστασης της 21ης Απριλίου» , καταχειροκροτώντας τους «υπουργούς» της χούντας , σε κάθε εμφάνιση τους και πλούτισαν, χάρις στην εύνοια τους.)
Και ήλθε η μεταπολίτευση.
• Ο Μίκης Θεοδωράκης είδε την κυβέρνηση Καραμανλή ως αναγκαίο κακό (ή Καραμανλής ή τα τανκς).
• Η παλιά Ένωση Κέντρου διατύπωνε ξύλινο λόγο και έφθινε.
• Η Ελληνική δεξιά πανηγύριζε διότι επέστρεψε ως «πεφωτισμένη» στην εξουσία, υπό τον Καραμανλή.
• Το ΚΚΕ νομιμοποιήθηκε και, αντί να συνενώσει τις αριστερές δυνάμεις, άρχισε να επιδίδεται σε διασπάσεις.
• Ο Ανδρέας Παπανδρέου υποσχέθηκε το σοσιαλισμό, ιδρύοντας το ΠΑΣΟΚ, που πάρα πολλοί έλληνες το είδαν, στην αρχή, σαν ένα μικρό ΕΑΜ.
Έτσι άρχισε η περίοδος της, κακώς εννοούμενης, παντοδυναμίας των κομμάτων (όσων από αυτά επιβίωσαν.)
Τα κόμματα οργανώνονται , προσπαθούν να ελέγξουν (το καθένα για λογαριασμό του) τους μαζικούς φορείς, μιλούν για ακηδεμόνευτο συνδικαλισμό, που είναι το τρίτο βάθρο της Δημοκρατίας, ενώ φροντίζουν όλα να ιδρύσουν τις δικές τους κομματικές συνδικαλιστικές παρατάξεις και να αποκτήσουν το «μάτι» και το «αυτί» τους μέσα στα συνδικαλιστικά όργανα, επιβάλλοντας τη θέλησή τους έστω και αν έφερναν σε αντιπαράθεση τους ηγέτες των συνδικαλιστικών οργάνων με τους εργαζόμενους που (υποτίθεται ότι) εκπροσωπούσαν!
Οι επαγγελματίες συνδικαλιστές είδαν τα συνδικαλιστικά όργανα σαν μικρο-εκτοξευτήρες που θα τους έφερναν στη θέση ενός Δημάρχου, ενός Νομάρχη, ενός Βουλευτή ακόμα και ενός Υπουργού, προχωρώντας σε συμμαχίες , άλλοτε Πασοκο-δεξιές και άλλοτε Πασοκο-αριστερές που εξυπηρετούσαν τα δικά τους συμφέροντα και τα συμφέροντα των κομμάτων που τους στήριζαν.
Ο Τύπος ξέφυγε από το καθεστώς της λογοκρισίας, μπήκε και η τηλεόραση στη ζωή μας, και οι δημοσιογράφοι αντί να καταγράφουν και να προβάλλουν την πραγματικότητα άρχισαν να προβάλλουν την «πραγματικότητα» των κομμάτων (και των μεγαλο-εταιριών) με τα οποία διαπλέκονταν. Μέχρι που, στις μέρες μας, κατά τη διάρκεια των δελτίων ειδήσεων, βλέπουμε και σχολιαστές από τη συμπολίτευση και από την αντιπολίτευση να ερίζουν για το ποιος κάνει την καλύτερη παραπληροφόρηση!
Ο «κοσμάκης» τα βλέπει όλα αυτά και υιοθετεί την άποψη ότι δεν υπάρχουν πια αξίες και ικανότητες αλλά «γνωριμίες και άκρες» που, αν τις διαθέτει κανείς, μπορεί να «βολευτεί» και να περνά «ζωή και κότα».
Άρχισαν, λοιπόν, να στρέφονται προς την κατάκτηση (με οποιαδήποτε μέσα) μιας θέσης στο Δημόσιο ή μιας θέσης σ’ ένα οργανισμό από όπου, χωρίς να δουλεύουν, θα αμείβονται (με μικρό ή μεγαλύτερο μισθό) και θα έχουν τη δυνατότητα να «τα πιάνουν μαύρα» κάνοντας παρανομίες και προσφέροντας εκδουλεύσεις .
Δυστυχώς, από την τάση αυτή δεν γλύτωσαν ούτε οι Δάσκαλοι, ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΒΑΘΜΙΔΩΝ ΤΗΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗΣ, και υιοθετώντας την αρχή «τόσο με πληρώνουν τόσο κάνω» ξέχασαν την κύρια αποστολή τους, που είναι η διαμόρφωση νέας γενιάς με ηθικές αρχές, με ολοκληρωμένη προσωπικότητα και με γνώσεις και ικανότητες που θα τους επιτρέψουν να εργαστούν για την προκοπή της χώρας τους, και άρχισαν να κυνηγούν το «μαύρο χρήμα» (ιδιαίτερα μαθήματα- εκβιασμοί και εξαγορά ψήφων από φοιτητές για την ανάδειξη Πρυτάνεων.)
Ο θεσμός της οικογένειας περνά μια φάση κατάπτωσης και το μήνυμα που εκπέμπουν οι γονείς προς τα παιδιά είναι το «δούλεψε για να τρως και κλέψε για να έχεις»!
Στις εκλογές ο «κοσμάκης» ( οι περισσότεροι) δεν ψηφίζει τους ικανούς και χρήσιμους για τη χώρα, αλλά εκείνους με τους οποίους έχει «άκρες» και θα πετύχει το «βόλεμα» που επιθυμεί.
Η Εκκλησία ξεχνά το πνευματικό της έργο και επιδίδεται σε συσσώρευση πλούτου με θεμιτά και αθέμιτα μέσα (εκκλησιαστικό σκάνδαλο) και η Δικαιοσύνη γίνεται συνεχώς, από «σχετικά τυφλή» περισσότερο «ανοιχτομάτα». (παρα-δικαστικά κυκλώματα)
Οι (περισσότεροι) πολιτικοί φθάνουν στο μέγιστο βαθμό ηθικής κατάπτωσης και ενδιαφέρονται μόνο για τον προσωπικό τους πλουτισμό (σκάνδαλο Κοσκωτά, σκάνδαλο χρηματιστηρίου, σκάνδαλο δομημένων ομολόγων, σκάνδαλο Βατοπαιδίου, σκάνδαλο Siemens, παράκτιες εταιρίες κ.α.) και μας μιλούν, θρασύτατα, ακόμα για «νόμιμες άρα και ηθικές» πράξεις.
• Ο έλεγχος και η αξιολόγηση απουσιάζουν, σ’ όλους τους τομείς, και οι εργαζόμενοι πανηγυρίζουν γι’ αυτό και, επιδίδονται συχνά σε πράξεις συναλλαγής, κάτω από το τραπέζι.
• Η φοροδιαφυγή γίνεται το εθνικό μας sport (όπου μπορούν, φοροδιαφεύγουν ΟΛΟΙ από τον τελευταίο λούστρο μέχρι τον πιο υψηλόβαθμο κρατικό υπάλληλο ή ιδιώτη .)
• Η εγκληματικότητα και τα ναρκωτικά παίρνουν ανεξέλεγκτες διαστάσεις. (βλέπεις, οι αστυνομικοί μας , για ένα πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα, εκπαιδεύονταν να κυνηγούν αριστερούς και όχι εγκληματίες και αρκετοί απ’ αυτούς εξακολουθούν να λειτουργούν έτσι και σήμερα.)
• Τα ελλείμματα των προϋπολογισμών και το δημόσιο χρέος αυξάνονται με μεγάλο ρυθμό.
• Οι πολιτικοί τα κουκουλώνουν, τα μαγειρεύουν και ωραιοποιημένα τα σερβίρουν στα όργανα της Ε.Ε. νομίζοντας ότι οι «κουτόφραγκοι» θα τα «χάψουν»!
• Σοβαρή βιομηχανική παραγωγή δεν είχαμε ποτέ αλλά και αυτή η υποτυπώδης που υπήρχε εξαφανίστηκε, αφού οι «βιομήχανοι» έπαιρναν δάνεια (με ευνοϊκούς όρους) για να τονώσουν την παραγωγή, αλλά προτιμούσαν να τα φυγαδεύουν στο εξωτερικό και στη συνέχεια να κλείνουν τις επιχειρήσεις τους ή να της μεταφέρουν εκτός Ελλάδος.
• Κάποια αγροτική παραγωγή είχαμε, αλλά οι αγρότες μας ανακάλυψαν τις επιδοτήσεις και τις έπαιρναν, με πλαστά στοιχεία, εγκαταλείποντας, έτσι, τη σοβαρή προσπάθεια για προσαρμογή στις σύγχρονες συνθήκες και παραγωγή ανταγωνιστικών προϊόντων. Θα μου πεις ότι έπρεπε να τους καθοδηγεί σωστά το κράτος. Ναι, αλλά νομίζεις ότι την επεδίωξαν ποτέ αυτή την καθοδήγηση; Είναι πιο εύκολο να κλείνεις τους δρόμους με τα τρακτέρ και τα φορτηγά, παρά να αγωνίζεσαι για προσαρμογές και ανταγωνιστικότητες.
Έτσι φτάσαμε στον Νοέμβριο του 2009.
• Οι δανειστές μας ζητούσαν τα χρήματα τους, εδώ και τώρα!
• Τα όργανα της Ε.Ε. μας χλεύαζαν ως αναξιόπιστους, τεμπέληδες, καλοπερασάκηδες και κλέφτες.
• Η νέα κυβέρνηση ( τουλάχιστον ο Πρωθυπουργός και ορισμένοι Υπουργοί) προσπαθεί να συμμαζέψει τα ασυμμάζευτα.
- Όμως, με ποιον κρατικό μηχανισμό;
- Με ποια κατανόηση από την αντιπολίτευση;
- Με ποιο νομικό και δικαστικό υπόβαθρο;
Όταν υπάρχουν υποχρεώσεις, που τρέχουν, πρέπει να βρεις χρήματα.
Το σωστό και δίκαιο θα ήταν να τα πάρεις πρώτα από τους ισχυρούς και από αυτούς που τα έφαγαν και έπειτα από τους εργαζόμενους, που με τις πράξεις και τις παραλείψεις τους βοήθησαν (ο καθένας με τις δυνάμεις του) στη δημιουργία του όλου μπάχαλου.
Το νομικό καθεστώς, που δημιουργήθηκε, από όλες τις κυβερνήσεις, έχει κατοχυρώσει την ασυλία στους Πολιτικούς και, μια χρονοβόρα και ατελέσφορη διαδικασία στον έλεγχο και την τιμωρία των ισχυρών.
Και, όταν οι δανειστές σου σε κυνηγούν, μοιραία θα στραφείς στους μισθωτούς, τους συνταξιούχους και τους μικρούς επιχειρηματίες, που δεν έχουν ισχυρά λογιστήρια και νομικούς συμβούλους, που θα βρουν τα «παραθυράκια» για να παρακάμψουν τον Νόμο.
Η πολιτική που εφαρμόζεται σήμερα ήταν νομοτελειακά αναμενόμενη!
Υπάρχει ελπίδα;
Σίγουρα ΝΑΙ.
Αρκεί η Κυβέρνηση
1. Να σεβαστεί στην πράξη τον κόπο και τα χρήματα των εργαζομένων κόβοντας με το μαχαίρι τις σπατάλες.
2. Να επιβάλει παντού τον έλεγχο, την αξιολόγηση, την αξιοκρατία, την ισότητα και τη διαφάνεια.
3. Να δημιουργήσει τις συνθήκες για μια σοβαρή αναθεώρηση του συντάγματος που θα επιβάλει την ισονομία για όλους και θα καταργεί την ατιμωρησία των Πολιτικών και της παρέας τους.
Αρκεί τα κόμματα
1. Να πάψουν να υποκρίνονται ότι νοιάζονται για τα συμφέροντα του Ελληνικού λαού , ενώ «σφάζονται» για τις καρέκλες τους.
2. Να πάψουν ( όσα από αυτά το κάνουν) να κηρύσσουν την ΑΝΥΠΑΚΟΗ και τις ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ (σχολείων, ιδρυμάτων, μουσείων δρόμων και λιμανιών)
3. Τις διαφορετικές απόψεις τους και τις διαφορετικές προσεγγίσεις στην επίλυση των προβλημάτων να τις αναπτύσσουν και να τις υποστηρίζουν μέσα στη Βουλή και όχι στους δρόμους και στα τηλεοπτικά παράθυρα.
4. Να επιτρέψουν τη δημιουργία πραγματικά ακηδεμόνευτου συνδικαλισμού.
Αρκεί οι δημοσιογράφοι
1. Να πάψουν να εξαρτώνται από κόμματα και επιχειρήσεις.
2. Να ερευνούν και να προβάλλουν την πραγματικότητα αντικειμενικά, και να μην επιμένουν να οδηγήσουν τους συνομιλητές τους στα συμπεράσματα που αυτοί (οι δημοσιογράφοι) επιθυμούν, αλλά να τους αφήνουν να ολοκληρώσουν τους συλλογισμούς τους και ο κόσμος ας βγάλει τα συμπεράσματά του.
Αρκεί οι δάσκαλοι
Να βρουν, ξανά, τον παλιό καλό τους εαυτό, και να δουλέψουν φιλότιμα και με αυταπάρνηση στο να διαμορφωθεί η νέα γενιά με ηθικές αρχές, με ολοκληρωμένη προσωπικότητα και με γνώσεις και ικανότητες που θα την επιτρέψουν να εργαστεί για την προκοπή της χώρας.
Αρκεί η οικογένεια
Να ανασυνταχθεί και οι γονείς να μαθαίνουν στα παιδιά τους ότι «τα αγαθά κόποις κτώνται»
Αρκεί οι επιχειρηματίες, οι αγρότες και οι εργαζόμενοι σ’ όλους τους τομείς
1. Να καταλάβουν ότι το κέρδος και οι υψηλές αμοιβές δεν είναι αυτοσκοπός, αλλά συνέπεια μιας σκληρής και ευσυνείδητης δουλειάς που θα δημιουργεί πλούτο και ανάλογες ανταμοιβές.
2. Να καταλάβουν ότι, σε περιόδους κρίσης, θα πρέπει να επιδεικνύεται η αρετή της ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ!
Θανάσης Παπαδημητρίου.