«Μαθήματα Ιστορίας για αρχάριους!!!» Μια πολιτιστική προσφορά ενός ιστορικού και πολυπαθούς εκπαιδευτικού!!!

Το είχα λησμονήσει, μέχρι που μου το υπενθύμισε κάποιος αναγνώστης. Επανέρχομαι λοιπόν κάπου εκεί που είχα μείνει τον Αύγουστο. Καλή ανάγνωση!

3/2/1830: Η πατρίδα μας γίνεται ανεξάρτητο κράτος. Για πρώτη φορά στην παγκόσμια ιστορία ιδρύεται κράτος με το όνομα Ελλάδα και με κατοίκους που φέρουν το εθνικό όνομα Έλληνες. Η έκτασή του μικρή, μόλις 47.000 τχλμ και οι κάτοικοί του δεν ξεπερνούν τις 700.000. Στο τιμόνι του κράτους βρίσκεται εδώ και 2 χρόνια ο Ιωάννης Καποδίστριας. Ας δούμε στο σημείο αυτό τα πρόσωπα που διαδραμάτισαν ενεργό ρόλο στα πολιτικά και στρατιωτικά ζητήματα πριν και μετά την απελευθέρωση, καθώς και κάποιες χρήσιμες ημερομηνίες.

Ιωάννης Καποδίστριας: Το ξέσπασμα της ελληνικής Επανάστασης το 1821 – πρώτα στις παραδουνάβιες ηγεμονίες στις 22/2/ 1821 και μετά στο Μοριά στις 23/3/1821 τον βρίσκει Υπουργό Εξωτερικών του Τσάρου της Ρωσίας. Κάνει ό,τι περνά από το χέρι του για να αντισταθεί στις προθέσεις του Αυστριακού καγκελάριου Μέττερνιχ που επιδιώκει να κατασταλεί η Επανάσταση με κάθε τρόπο. Οι ακούραστες προσπάθειές του θα σώσουν τον ελληνικό αγώνα και λίγα χρόνια μετά θα ανοίξουν το δρόμο προς την ανεξαρτησία. Ο Καποδίστριας δεν θα διστάσει να έρθει σε ρήξη με τον Τσάρο και θα παραιτηθεί από το αξίωμά του. Συνεχίζει όμως ακούραστα να μάχεται για τα ελληνικά δίκαια. Το Μάη του 1827 η Γ΄ Εθνοσυνέλευση τον καλεί να αναλάβει τη διακυβέρνηση της ακόμα επαναστατημένης Ελλάδας. Στις 6/1/1828 ο Καποδίστριας φτάνει στο Ναύπλιο. Από την πρώτη στιγμή ΑΡΝΕΙΤΑΙ την πολυτελή κατοικία που του προσφέρουν στο Ναύπλιο προτιμώντας ένα διώροφο σπιτάκι στο κέντρο της πόλης και εκδίδει διάταγμα με το οποίο κάνει σαφές πως οι μισθοί των ανθρώπων της διοικήσεως θα είναι τόσοι ώστε να εξασφαλίζουν ΜΟΝΟ τα αναγκαία προς το ζην! Έχει ήδη φροντίσει να εκποιήσει όλη του την περιουσία στην Αγία Πετρούπολη και να γεμίσει με τρόφιμα 5 μεγάλα καράβια, τα οποία φτάνουν στην Πελοπόννησο για να καλύψουν τις ανάγκες του φτωχού και πεινασμένου λαού.

Ο Καποδίστριας σύντομα αντιλαμβάνεται ποιους έχει να αντιμετωπίσει, αλλά δεν διστάζει να συγκρουστεί μαζί τους. Πρόκειται βέβαια για τους μεγαλοκοτζαμπάσηδες της Πελοποννήσου (Μαυρομιχάληδες, Ζαΐμηδες κλπ), αλλά και τις Μεγάλες Δυνάμεις που έβλεπαν τα συμφέροντά τους, ειδικά η Αγγλία που είχε τα τοκοχρεωλύσια των δανείων κατά την περίοδο της Επανάστασης, να θίγονται. Των τελευταίων δεν τους άρεσε ο παραγκωνισμός τους από τον Καποδίστρια, χάσανε την κουτάλα και τα προνόμια και άρχισαν να πολεμούν τον Κυβερνήτη με κάθε τρόπο. Καλοκαίρι 1831, ο Κυβερνήτης συλλαμβάνει τον Πετρόμπεη Μαυρομιχάλη ως υποκινητή συνωμοσίας εναντίον του. 27 Σεπτέμβρη 1831. Κυριακή, Ναύπλιο, έξω από το ναό του Αγίου Σπυρίδωνα. Ο άνθρωπος που αναγέννησε την Ελλάδα από τις στάχτες της δολοφονείται από τους Γεώργιο και Κωνσταντίνο Μαυρομιχάλη. Σήμερα είναι πια γνωστό πως το χέρι των φονιάδων δεν το όπλισε η ντροπή για το φυλακισμένο πατέρα και αδελφό τους, αλλά τα συμφέροντα Αγγλίας και Γαλλίας που ήθελαν να ξεμπερδεύουν μια ώρα αρχύτερα με τον «Ρώσο πράκτορα».

Αλέξανδρος Μαυροκορδάτος : Ο «απελευθερωτής» της Ελλάδας! Σύμφωνα με ορισμένους ιστορικούς. Ο εγγονός του Αλέξανδρου Μαυροκορδάτου, ηγεμόνα της Μολδοβλαχίας κατά τον 18^ο αιώνα διορισμένο από τους Τούρκους, ήρθε στην Ελλάδα αμέσως μετά την έκρηξη της Επανάστασης γυρεύοντας βέβαια δόξες και μεγαλεία. Ο «μέγας» αυτός ανήρ, αφού εξασφάλισε πως η Επανάσταση θα είχε συνέχεια – με τις εγγυήσεις του φίλου του Τζώρτζ Κάνιγκ, ο οποίος μάλιστα δήλωνε κατά την έναρξη του αγώνα για τους Έλληνες τα εξής στον φίλο του H. W. Temperlay: «Είναι φανερό πως πρόκειται για σπείρα αχρείων!». – αφού υπολόγισε στο πάθος και την αγωνιστικότητα των συμπατριωτών του (βλ. Καραϊσκάκης, Κολοκοτρώνης κλπ), ανέλαβε από την πρώτη στιγμή όλες τις πολιτικές εξουσίες και τα αξιώματα θεωρώντας εαυτόν τον μόνο ικανό να προσφέρει την πολυπόθητη ελευθερία στους Έλληνες. Και τι τους προσέφερε: το 1823 βρίσκεται πίσω από τη φυλάκιση των οπλαρχηγών – ανάμεσά του και ο Κολοκοτρώνης στην Ύδρα – με την κατηγορία της προδοσίας, είναι εκείνος που μαζί με τον άλλο «λεβέντη» τον Κωλέττη σύρανε τους Έλληνες στον εμφύλιο 1823-1825. Στις 2 Απριλίου 1824 καταδικάζει τον Γ. Καραϊσκάκη σε θάνατο και στρατιωτική καθαίρεση, απόφαση που μετατρέπεται σε εξορία μετά το φόβο λιντσαρίσματος από το λαό του Αιτωλικού, την ίδια περίοδο υπογράφει τη σύναψη δανείων με τον αγγλικό οίκο LOYD για ονομαστικό κεφάλαιο 2.800.000 λίρες στερλίνες!!!, ποσό που δεν πήραμε τελικά ποτέ παρά μόνο περίπου 400.000, ενώ τα υπόλοιπα πέσαν στα χέρια των «σαράφηδων» της εποχής. Και τα οποία τα ξεχρεώσαμε προ 35ετίας! Ένα χρόνο μετά βρίσκεται πίσω από τη δολοφονία του Οδ. Ανδρούτσου, ο οποίος κατ’ εντολήν του συνελήφθη και οδηγήθηκε στην Ακρόπολη, όπου αφού στραγγαλίστηκε πετάχτηκε από τον ιερό βράχο, ώστε να φανεί σαν απόπειρα απόδρασης! Με την απελευθέρωση αυτός και το φιλαράκι του Κωλέττης εναντιώθηκαν στον Καποδίστρια – αυτός ως αρχηγός του αγγλικού κόμματος, ο άλλος ως αρχηγός του γαλλικού – και αφού τον έβγαλαν απ’ τη μέση (δες παραπάνω) καρπώθηκαν Υπουργεία και Πρωθυπουργείες και εκτέλεσαν στο ακέραιο τις επιταγές των Μεγάλων Δυνάμεων μέχρι ο θεός να βάλει το χέρι του (ως το θάνατό τους δηλαδή)!

1843, 1893, 1898 : Η Ελλάδα βρίσκεται υπερχρεωμένη στους δανειστές της, μετά την θεάρεστη διακυβέρνηση Όθωνα, Μαυροκορδάτων, Κωλέττηδων, Τρικούπηδων και Δηλιγιανναίων. Το 1843 επί Όθωνα και Κωλέττη υπογράφει «Μνημόνιο» με τις ΜΔ που είναι ταυτόχρονα και δανειστές μας. Στο «Μνημόνιο» αυτό προβλέπεται μεταξύ των άλλων απόλυση πολλών δημοσίων υπαλλήλων!, αναστολή καταβολής συντάξεων και στρατιωτικών συντάξεων για τους αγωνιστές του ‘ 21!, επιτροπή ελέγχου των δημόσιων οικονομικών, αύξηση έμμεσων και άμεσων φόρων! Το αποτέλεσμα: οι δανειστές εισέπραξαν ένα μέρος των χρημάτων τους, αλλά η χώρα οδηγήθηκε σταδιακά στην πτώχευση του 1893 επί Τρικούπη. Το 1898 το άλλο «λεβεντόπαιδο» ο Δηλιγιάννης, αφού πρώτα καθ’ υπόδειξη των Άγγλων και του βασιλιά Γιωργάκη το έπαιξε παλλληκαράς και νταής κηρύσσοντας πόλεμο κατά των Τούρκων, έκατσε στο σβέρκο μας τον Διεθνή Οικονομικό Έλεγχο, το ΔΝΤ δηλαδή της εποχής!!!

Τι φανερώνουν όλα αυτά; Μα ότι η ιστορία ΠΟΤΕ δεν επαναλαμβάνεται! Η οποιαδήποτε ομοιότητα με σημερινά πρόσωπα και πράγματα είναι φανταστική και βρίσκεται απλά στη φαντασία του γράφοντος. Καλή σας μέρα.

ΥΓ: Τι απέγιναν όμως οι "άλλοι";

Αθανάσιος Διάκος, ήρωας και διάκονος της εκκλησίας. Αιχμαλωτίστηκε από τους Τούρκους τον Απρίλη του 1821 και σουβλίστηκε ζωντανός όταν αρνήθηκε να προσκυνήσει. Το 1996 η Ιερά Σύνοδος απέρριψε αίτημα της ιδιαίτερης πατρίδας του για αγιοποίηση του ήρωα με την αιτιολογία! ότι είχε βάψει τα χέρια του με αίμα - αλήθεια ο Άγιος Γεώργιος και ο Άγιος Δημήτριος με τι είχαν βάψει τα χέρια τους; Με κομπόστα μήλο;

Οδυσσέας Ανδρούτσος, ο ήρωας της Γραβιάς στο ομώνυμο Χάνι, δολοφονήθηκε τον Απρίλη του 1825 από ανθρώπους του Μαυροκορδάτου (βλέπε παραπάνω).

Γεώργιος Καραϊσκάκης, ο ήρωας των ηρώων, ο γιός της καλογριάς, ο "μούλος", δολοφονήθηκε στις 23 Απρίλη 1827 μετά από το τέλος μιας μάχης στην πολιορκία του Φαλήρου από έναν σπιούνο, τσιράκι των ανθρώπων του Μαυροκορδάτου. Η δολοφονία ήταν τόσο καλά σχεδιασμένη ώστε για χρόνια θεωρούσαν πως τον σκότωσε κάποιος Τούρκος στρατιώτης και χαρακτηρίστηκε θάνατος στη μάχη!

Ιωάννης Μακρυγιάννης, ο ήρωας και Επαναστάτης και μετά τον Αγώνα. Πρωτοστάτησε στην Επανάσταση της 3ης Σεπτέμβρη 1843 εναντίον του Όθωνα και έπειτα έπεσε σε δυσμένεια. Καταδικάστηκε σε θάνατο το 1853 ως συνωμότης και πέθανε σχεδόν φτωχός το 1864 στο σπίτι του στο Κουκάκι, αφήνοντας έργο ζωής τα απομνημονεύματά του τα οποία εξέδωσε ο λογοτέχνης και ιστορικός Γιάννης Βλαχογιάννης. Αργότερα το σπίτι του έγινε μουσείο και λίγο πιο πάνω σήμερα βρίσκεται το νέο μουσείο της Ακρόπολης.

Παπαφλέσσας ή Γρηγόριος Δικαίος, ο ήρωας παπάς, ο"τρελόπαπας" όπως τον έλεγαν οι Τούρκοι. Έπεσε ως νέος Λεωνίδας με 300 παληκάρια το Μάη του 1825 στο Μανιάκι της Μεσσηνίας προσπαθώντας να ανακόψει τις σφαγές και τις λεηλασίες του Ιμπραήμ στην Πελοπόννησο.

Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, ο γέρος του Μοριά, ο Έλληνας των Ελλήνων. Φυλακίστηκε 2 φορές, μια το 1824-25 από το Μαυροκορδάτο και την παρέα του στην Ύδρα και μια το 1833 από την αντιβασιλεία στο Ιτς Καλέ του Ναυπλίου κατηγορούμενος για εσχάτη προδοσία. Την απόφαση για τη θανατική του καταδίκη με κίνδυνο της ζωής τους αρνήθηκαν να υπογράψουν ο πρόεδρος του δικαστηρίου Αναστάσιος Πολυζωίδης και ο δικαστής Γεώργιος Τερτσέτης. Πέθανε το 1843 αφού πρώτα ξαναπήρε τιμητικά τον τίτλο του αρχιστρατήγου και προτού πεθάνει κι αυτός απ' την πείνα.

Νικήτας Σταματελόπουλος ή Νικηταράς. Πέθανε το 1849 πάμφτωχος και εντελώς τυφλός σε ένα υπόγειο στον Πειραιά ξεχασμένος από όλους και φυσικά από την ελληνική πολιτεία.

Μαντώ Μαυρογένους, πλούσια Μυκονιότισσα που διέθεσε όλη της την περιουσία για τον Αγώνα. Πέθανε το 1848 πάμφτωχη σε ένα σοκάκι της Πάρου που ζητιάνευε για να ζήσει. Είναι χαρακτηριστικός ο διάλογός της με έναν υπάλληλο του Υπουργείου, που ήταν υπεύθυνος για τη χορήγηση βοηθήματος στους αγωνιστές: "Τι προσφέρατε εσείς κυρία στην Επανάσταση;" και η Μαντώ: "Εγώ τι προσέφερα; Τίποτε!".

Λασκαρίνα Μπουμπουλίνα, η άλλη μεγάλη ελληνίδα. Δολοφονήθηκε στο σπίτι της στις Σπέτσες το 1825 "δι' ασήμαντον αφορμήν" - επειδή δηλαδή ο γιός της τόλμησε να ερωτευτεί μια πλούσια αρχοντοπούλα του νησιού και οι δικοί της θέλησαν να πάρουν εκδίκηση!

Αυτά!

Ας ξανανθίσει το χαμόγελο στα πρόσωπά των παιδιών μας!

Μέσα σε συνθήκες δύσκολες για την πατρίδα μας.
Μέσα στην καθημερινή τρομοκρατία που ασκούν τα ΜΜΕ και οι έμμισθοι δημοσιογράφοι πως η πατρίδα μας χάνεται και καταρρέει - λες και 4000 τώρα χρόνια δεν γνωρίσαμε ούτε καταστροφές ούτε δυσκολίες κ.Πρετεντέρη, Τρέμη, Τσίμα και λοιποί τρομολάγνοι.
Μέσα σε ένα εκπαιδευτικό σύστημα που ακόμα ψάχνει τους προσανατολισμούς του.
Μέσα σε μια πόλη που καθημερινά σε πληγώνει.
Μέσα σε όλα αυτά σε μια γωνιά της πόλης το χαμόγελο ανθίζει! Πού; Στο 3ο Γυμνάσιο Κηφισιάς, πιστός σε όσα έμαθα απ' τον καλό μου φίλο Θανάση Παπαδημητρίου, ξεκινήσαμε χθες με τους μαθητές και τη βοήθεια της Διευθύντριάς μας κ. Μαρίας Αντζελέ τις πρώτες πρόβες για τη θεατρική παράσταση που θα ανεβάσουμε το καλοκαίρι, τον "Πλούτο" του Αριστοφάνη.
Παρά την κούραση από ένα γεμάτο 7ωρο τα περισσότερα από τα παιδιά ήταν εκεί και έδωσαν από την πρώτη κιόλας αυτή μέρα τον καλύτερό τους εαυτό!
Και στο μυαλό μου, στη σκέψη μου ήρθαν οι όμορφες μέρες του 2008-2009 στο 3ο ΓΕΛ Αγίας Παρασκευής όταν καταφέραμε να κάνουμε αυτό που φάνταζε αδύνατο μέχρι τότε: Να ανοίξουμε το σχολείο στην κοινωνία! Και το πετύχαμε (λίγο ή πολύ δεν ξέρω). Κρίμα που δεν είχε συνέχεια.
Φέτος βάζουμε στην Κηφισιά τις μηχανές μπροστά για να ξανακάνουμε το σχολείο σχολείο, να ξαναδούμε το χαμόγελο να ξανανθίζει στα πρόσωπα των παιδιών μας.
Καλοί οι αγώνες, αλλά όπως γράφει και ο Πλάτων το πνεύμα χωρίς καλλιέργεια και παιδεία (πολιτισμό δηλαδή) μοιάζει σαν το κουτσό άλογο! Και ο Πλούταρχος συμπληρώνει "βίος ανεόρταστος, μακρά οδός απανδόκευτος"!
Πάμε λοιπόν παιδιά να αλλάξουμε τον κόσμο με ένα "όπλο" καθαρά ελληνικό: ΤΟΝ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟ!

Η ΑΝΥΠΑΚΟΗ και… ΤΟ ΚΛΕΙΣΙΜΟ ΤΟΥ ΜΑΤΙΟΥ ΣΤΟ ΧΑΟΣ.

Ένα σχόλιο (αυτό του Οδυσσέα), στην προηγούμενη ανάρτηση, έδειξε καθαρά το πόσο επικίνδυνο είναι να κηρύσσουμε την ανυπακοή και να την προβάλλουμε ως λύση στα προβλήματα μας.
Εσύ, φίλε μου Ανδρέα, το κατάλαβες αμέσως και έσπευσες (με το δικό σου σχόλιο) να βάλεις τα πράγματα στη σωστή τους διάσταση.
Πόσα παιδιά, όμως, θα εκλάβουν το κήρυγμα της ΑΝΥΠΑΚΟΗΣ με τον ίδιο τρόπο που το εξέλαβε και ο παλιός μας μαθητής Οδυσσέας;

Θα σου θυμίσω, φίλε μου Ανδρέα, ένα πολύ μικρό απόσπασμα από «Το φως που καίει» του Κ. Βάρναλη.
… Έλεγε και ξανάλεγε (ο Ιησούς), πως θα’ δινε τάχα στους φτωχούς (αν καθότανε φρόνιμα!) τη βασιλεία των ουρανών. Μα τούτ’ οι κακομοίρηδες ακούγανε μοναχά το «βασιλεία», δεν ακούγανε το «ουρανών»! Και πήρανε τα μυαλά τους αέρα. Γιατί νομίζανε, πως θα’ διωχνε τον ξένο τύραννο, τους Ρωμαίους, και θα’ δινε σ’ αυτούς τη βασιλεία της Ιουδαίας.

Ας προσπαθήσουμε να διώξουμε τη θολούρα γύρω από το θέμα της ανυπακοής:
Α. Φιλοσοφικές Ιδέες (Περί ανυπακοής)
Στο βιβλίο «Η πολιτική ανυπακοή», οι Ζοζέ Μποβέ (José Bové) και Ζιλ Λινό (Gilles Luneau) προτιμούν τον όρο «πολιτισμένη ανυπακοή». Καθορίζουν δε έξι κριτήρια για να την χαρακτηρίσουν ως πράξη:
1. Είναι μια προσωπική και υπεύθυνη πράξη: είναι απαραίτητο να γνωρίζουμε τους κινδύνους και να μην αποφεύγουμε νομικές κυρώσεις.
2. Είναι μια ανιδιοτελής πράξη: αντιτιθέμεθα ενός νόμου για το δημόσιο συμφέρον, όχι για προσωπικό κέρδος.
3. Είναι μια πράξη συλλογικής αντίστασης: κινητοποιούμεθα για την υποστήριξη ενός ευρύτερου σχεδίου.
4. Είναι πράξη μη βίαιη: έχει στόχο να μεταπείσει τη κοινή γνώμη όσο και τον αντίπαλο, να μην προκαλέσει καταστολή ή ένοπλη αντίδραση. Μια επίθεση εναντίον ιδιοκτησίας μπορεί να έχει μόνο συμβολική διάσταση.
5. Είναι διαφανής πράξη: παίρνει αξία από την εικόνα της.
6. Είναι μια ύστατη λύση: απειθαρχούμε μετά την εξάντληση των εκκλήσεων για διάλογο και όλων των νόμιμων ενεργειών.
Ο Ζαν-Μαρί Μιλέρ (Jean-Marie Muller), καθηγητής φιλοσοφίας, συγγραφέας του βιβλίου «Πολιτισμένη Ανυπακοή», επικρίνει τη χρήση του όρου "πολιτική ανυπακοή". Σύμφωνα με αυτόν, ο ορισμός αυτός είναι "σε πλήρη αντίθεση με όλες τις δράσεις του τελευταίου αιώνα που χρησιμοποιούν αυτό το όνομα." Σύμφωνα με τον Μιλέρ, η πράξη είναι «πολιτισμένη» επειδή δεν είναι "εγκληματική", δηλαδή, σέβεται τις αρχές, τους κανόνες και τις απαιτήσεις του "πολιτισμού".
Ο Μαχάτμα Γκάντι είχε περιγράψει τους εξής κανόνες, την περίοδο που ήταν ηγέτης στον αγώνα της Ινδίας για την ανεξαρτησία:
1. Ένας πολιτικός αντιρρησίας (ή satyagrahi) δεν εκφράζει ποτέ την οργή του.
2. Μερικές φορές μπορεί να χρειαστεί να υποστεί την οργή του αντιπάλου.
3. Με τον τρόπο αυτό θα αποδεχθεί τις επιθέσεις από τον αντίπαλο, ποτέ όμως δεν θα προβεί σε αντίποινα. Αλλά δεν θα καταβληθεί, από το φόβο της τιμωρίας ή παρόμοιων απειλών, από οποιαδήποτε μεγέθους οργή.
4. «Όταν κάποιο μέλος της αρχής προσπαθήσει να συλλάβει έναν πολιτικό αντιρρησία, αυτός θα υποβληθεί οικειοθελώς στη σύλληψη, και δεν θα αντισταθεί στην κατάσχεση ή την αφαίρεση της περιουσίας του, όταν αυτή επιδιώκεται να κατασχεθεί από τις αρχές.
5. Αν δε ένας πολιτικός αντιρρησίας έχει στην κατοχή του κάποια περιουσιακά στοιχεία ως διαχειριστής και φύλακας, θα αρνηθεί να τα παρατήσει, έστω και αν κατά την υπεράσπιση αυτή θα μπορούσε να χάσει τη ζωή του. Ποτέ, όμως, δεν θα προβεί σε αντίποινα.
6. Στα αντίποινα περιλαμβάνονται και οι βωμολοχίες και οι βρισιές.
7. Κατά συνέπεια, ένας πολιτικός αντιρρησίας δεν προσβάλει ποτέ τον αντίπαλό του, και δεν λαμβάνει μέρος στις πρόσφατα επινοημένες κραυγές οι οποίες είναι αντίθετες προς το πνεύμα της ahimsa.
8. Ένας πολιτικός αντιρρησίας δεν μπορεί να χαιρετά τη σημαία του Ηνωμένου Βασιλείου, αλλά δεν θα προσβάλει αυτή ή τους δημόσιους υπαλλήλους, Άγγλους ή Ινδούς.
9. Αν κατά τη διάρκεια του αγώνα κάποιος προσβάλει τέτοιον υπάλληλο ή επιτεθεί εναντίον αυτού, ένας πολιτικός αντιρρησίας υποχρεούται να προστατεύσει τον εν λόγω υπάλληλο ή υπαλλήλους από την προσβολή ή την επίθεση ακόμη και με κίνδυνο της ζωής του.
Β. Ανυπακοή στο κατεστημένο
(Ρητορεία κομμάτων και ανθρώπων της Αριστεράς)
1. Αλ. Τσίπρας: Με ενωτικούς αγώνες για την ανατροπή
“Σήμερα δεν είναι απλά μια μέρα μνήμης, απλώς μια μέρα συλλογικού αναστοχασμού και εγρήγορσης" σημείωσε, προσθέτοντας πως "το μήνυμα του Νοέμβρη από τη μια μας δείχνει ότι οι αγώνες του λαού μπορούν να τα ανατρέψουν όλα, απʼ την άλλη όμως μας θυμίζει ότι χρειάστηκαν εφτά ολόκληρα χρόνια ώστε η αυθόρμητη εξέγερση της νεολαίας να ρηγματώσει τον γύψο της ξενοκίνητης χούντας των συνταγματαρχών: Ελπίζω να μην χρειαστούν άλλα τόσα, ώστε ο ελληνικός λαός να σπάσει τον γύψο του Μνημονίου και της οικονομικής εξάρτησης της πατρίδας μας" Και κατέληξε:
"Το μήνυμα του Νοέμβρη είναι επίκαιρο.
Μας δείχνει ότι μόνο με ενωτικούς αγώνες του λαού και της νεολαίας μπορούμε να απαντήσουμε στην επιχειρούμενη ανατροπή των κοινωνικών και δημοκρατικών κατακτήσεων της μεταπολίτευσης”.
...............................................................................
Η Νεολαία Συνασπισμού και ο ΣΥΝ, με τα μαζικά μπλοκ τους, ήταν στο τέλος της πορείας, περιφρουρώντας τα... μετόπισθεν, φωνάζοντας, κυρίως οι οργανώσεις σπουδάζουσας της Νεολαίας, δυναμικά συνθήματα: “Οργή λαού, ξεσηκωμός παντού, Αντίσταση στα μέτρα ΠΑΣΟΚ και ΔΝΤ” και “Η ιστορία γράφεται με ανυπακοή, αγώνας- ρήξη- ανατροπή”.

2. ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ.

Σε όλη τη διάρκεια της πορείας τα συνθήματα δε σταμάτησαν. «΄Ενωση και ΝΑΤΟ πολέμου συνδικάτο» ακούστηκε έξω απ' τα γραφεία της ΕΕ», ενώ όσο οι διαδηλωτές πλησίαζαν στην αμερικάνικη πρεσβεία το μήνυμα έφτανε ακόμα πιο «μακριά»: «Αγώνας - ρήξη - ανατροπή, η ιστορία γράφεται με ανυπακοή», «Το μέλλον μας δεν είναι ο καπιταλισμός είναι ο νέος κόσμος ο σοσιαλισμός». Μια εικόνα που αξίζει να σημειωθεί απ' τη χτεσινή πορεία ήταν τα χειροκροτήματα των μεγαλύτερων, όταν μπροστά απ' την αμερικάνικη πρεσβεία πέρναγαν τα μπλοκ του ΜΑΣ και του ΣΑΣΑ.
Η χτεσινή πορεία ήταν μια ακόμα απάντηση των εργαζομένων για τα μέτρα που έχουν επιβληθεί μέχρι σήμερα, αλλά και ένα δυνατό «όχι» για τα μέτρα που ετοιμάζουν.
3. Το σωτήριο φάρμακο της Ανυπακοής ( Γιώργος Κακουλίδης)
΄Οσο ο πρωθυπουργός θα γίνεται φτηνό όργανο στα χέρια της τρόικας, ο κόσμος της σιωπής και της πράξης θα συναντιέται στο πεζοδρόμιο.
Ο πρωθυπουργός, εκτός από τη δημαγωγική και εκβιαστική πολιτική, δεν θ' αργήσει να παρεκτραπεί εντελώς। Είναι επακόλουθο της φαύλης κατάστασης του Μνημονίου.
...............................................................
H ανυπακοή μπορεί να εξελιχθεί σε μια τολμηρά δραστική κατάσταση που θα καταστήσει τουλάχιστον ύποπτη κάθε προσπάθεια για την υπεράσπιση του Μνημονίου. Να σχηματίσει έναν πυκνό λόγο απέναντι στην απάθεια, που διαπερνά από άκρου εις άκρον την κοινωνία. Μόνο διά της ανυπακοής τα χαλκεύματα και οι επινοήσεις του καθεστώτος δεν πρόκειται να μας δαμάσουν.

Η ανυπακοή αντιμετωπίζει την αντιμνημονιακή Δεξιά σαν παρωδία που θα θυμόμαστε για χρόνια। Φανφαρόνος και κακός ηθοποιός, ο Κικίλιας πίστεψε, κατά τα άλλα, πως θα παρασύρει όλους εμάς τους φτωχοδιάβολους κάτω από την τελειωμένη - εκ των πραγμάτων - ιδεολογία του. Προσπαθεί, ο καημένος, να γλυκάνει το ύφος του, ψάχνει το δρόμο για την άνοδο, ζητά εμπιστοσύνη, αλλά, ό,τι και να κάνει, το φύραμα παραμένει φύραμα. Ετσι είναι. Με τέτοια ουράνια σιγουριά, νόμιζε ότι θα αναστήσει τα μπάζα της Νέας Δημοκρατίας. Ακόμα προσπαθεί.
Ολο αυτό το διάστημα της εκλογικής σύγκρουσης, παρακολούθησα συστηματικά το παιχνίδι του αντικομμουνισμού. Δεν ήταν μόνο ο «Σκάι» με τα ντοκιμαντέρ σε συνέχειες ή ο δεσμός του θεάματος με την Ακροδεξιά και τα απολειφάδια της, που ο κάθε λόγος τους είναι δύσοσμο μνήμα. Ηταν και τα τόσα πολλά λόγια, που εύχονταν να γίνουν λάσπη εναντίον των υποψηφίων της «Λαϊκής Συσπείρωσης». Οπως όταν μιλούσε για Κόκκινους Χμερ ο υποψήφιος περιφέρειας της Δημοκρατικής Αριστεράς. Αυτό το βακτηρίδιο που μας προμήθευσε ο κ. Κουβέλης. Ενας ραδιοφωνατζής, γελοιογραφία της Αριστεράς, που έκανε ό,τι μπορούσε για να γλείψει τους ψηφοφόρους. Αποτέλεσμα: η Δημοκρατική Αριστερά στο δεύτερο γύρο ψηφίζει τον καθεστωτικό Σγουρό. Και εις άλλα με υγεία, κύριε Ψαριανέ.
Γ. τα μηνύματα

Κανένας από τους παραπάνω δεν προτρέπει ευθέως σε πράξεις βίας, ούτε συνδέει άμεσα την ΑΝΥΠΑΚΟΗ με τη ΒΙΑ.

Πως, όμως, αντιλαμβάνονται τα παραπάνω κείμενα οι πολίτες και ιδιαίτερα οι νέοι;

Μήπως όπως οι Ιουδαίοι αντιλαμβάνονταν αυτά που τους έλεγε (κατά Βάρναλη) ο Ιησούς;

Τέτοια κηρύγματα φανατισμού και μίσους είναι τα μόνα που δεν χρειάζεται ο τόπος, στα δύσκολα χρόνια που περνάμε.

Εκείνα που χρειαζόμαστε είναι :
ΑΥΤΟΓΝΩΣΙΑ- ΑΥΤΟΚΡΙΤΙΚΗ
ΑΥΤΟΣΥΓΚΡΑΤΗΣΗ
Και ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ

Αγαπητέ μου φίλε Ανδρέα,
Είσαι δάσκαλος εν ενεργεία, και είμαι δάσκαλος που πρόσφατα συνταξιοδοτήθηκε.
Έχουμε και οι δύο χρέος (εσύ μέσα στην αίθουσα διδασκαλίας και εγώ απ’ έξω) να μην αφήσουμε τη νεολαία μας να παραπλανηθεί και να βρεθεί στο χάος.
Θανάσης Παπαδημητρίου (πάντοτε φίλος σου)

Μίκης Θεοδωράκης:Το όπλο της ανυπακοής

Τα αποτελέσματα από τις τελευταίες εκλογές θέτουν σοβαρά προβλήματα σε σχέση με εκείνο το ποσοστό των ψηφοφόρων που νομιμοποιεί μια κυβέρνηση και το κυβερνών κόμμα να ισχυρίζονται ότι διαθέτουν την πλειοψηφία ενός λαού και επομένως το δικαιούται να ασκούν την εξουσία. ΄Ηδη το γεγονός ότι οι ποικίλες αλχημείες απαραίτητες για να λειτουργήσει δήθεν το σύστημα- επιτρέπουν να αναδειχθούν κυβερνήσεις ουσιαστικής μειοψηφίας κάτω.....
του 50% και να λαμβάνουν αποφάσεις και μέτρα που είναι δυνατόν ακόμη και να αντίκεινται στα συμφέροντα της πραγματικής πλειοψηφίας έχει ως αποτέλεσμα να υποσκάπτεται η ενότητα του λαού που μονάχα μια ουσιαστική πλειοψηφία μπορεί να εξασφαλίσει και επομένως η εθνική σύμπνοια που θα πρέπει να αποτελεί το ΑΛΦΑ και το ΩΜΕΓΑ τόσο για την ομαλότητα όσο και για την πρόοδο του συνόλου μιας κοινωνίας.

Τι γίνεται όμως όταν η μεγάλη αποχή και η ύπαρξη πολλών κομμάτων κατεβάζουν τον πήχη της κυβερνητικής πλειοψηφίας στο ένα τρίτο του συνόλου των ψηφοφόρων;
Δεν πρόκειται πλέον για ένα ποσοστό περιορισμένης μειοψηφίας όπως πριν, αλλά για ένα αποτέλεσμα μιας ελάχιστης μειοψηφίας, που επομένως είναι απαράδεκτο να μπορεί να εκπροσωπήσει το σύνολο του λαού και μάλιστα σε μια περίοδο εθνικής κρίσεως. Από τις αλχημείες των συνταγματολόγων του ισχύοντος κοινοβουλευτικού μας συστήματος εκπέσαμε στην καρικατούρα της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας που επιτρέπει σε μια ασήμαντη για κοινοβουλευτικά σταθμά μειοψηφία να ασκεί την εξουσία εν ονόματι, αλλά αν το επιθυμεί και εις βάρος, της πραγματικής πλειοψηφίας του λαού.

Το γεγονός αυτό κατά τη γνώμη ενός απλού πολίτη όπως εγώ αποτελεί εκτροπή από τη δημοκρατική νομιμότητα κατά την οποία η πλειοψηφία κυβερνά και η μειοψηφία ελέγχει. Γιατί σήμερα η μεν μειοψηφία κυβερνά, η δε πλειοψηφία είναι καταδικασμένη να υφίσταται παθητικά τις αποφάσεις της. Γεγονός που κατά τη γνώμη μου νομιμοποιεί την ανυπακοή και την καθιστά όργανο άμυνας των πολλών απέναντι σε μια έωλη και ουσιαστικά αντιδημοκρατική νομιμοποίηση των ολίγων. Στον πρώτο γύρο των εκλογών για τον «Καλλικράτη» το ΠαΣοΚ απώλεσε ένα εκατομμύριο των ψηφοφόρων του. Αυτό σημαίνει ότι με τον α΄ ή τον β΄ τρόπο οι οπαδοί του κυβερνώντος κόμματος διαφώνησαν με την πολιτική του.

Πώς καταγράφεται λοιπόν αυτή η αποδοκιμασία του κυβερνητικού προγράμματος από τους ίδιους τους οπαδούς του σε συνταγματικό επίπεδο ουσίας και όχι τύπων; Και κυρίως ποια είναι στο επίπεδο πραγματικής δημοκρατικής λειτουργίας του πολιτεύματος; Και με ποιες επιπτώσεις στην πορεία της χώρας; Και με ποιο ουσιαστικό και όχι τυπικό και διάτρητο κύρος όπως τώρα θα εξακολουθεί να έχει το μονοπώλιο των αποφάσεων στη Βουλή για την ψήφιση νόμων και μέτρων χάρη στην κυβερνητική πλειοψηφία; Πρόκειται για ένα συνταγματικό αδιέξοδο, που βαρύνει, αλλοιώνει και βλάπτει τη χρηστή διακυβέρνηση της χώρας, οδηγώντας σε μια ουσιαστική κατάχρηση εξουσίας, και μετατρέπει τη Βουλή σε ένα άλλοθι για μια κατ΄ ουσίαν δικτατορική επιβολή μιας μειοψηφίας επί της πλειοψηφίας। Με άλλα λόγια οδηγεί στην καταπάτηση της Δημοκρατίας ως συστήματος που διασφαλίζει ίσα δικαιώματα σε όλους τους πολίτες. Υποθέτω ότι μετά τη μετατροπή του πολιτεύματος από προεδρικό σε πρωθυπουργοκεντρικό ο ρόλος του Προέδρου της Δημοκρατίας, που είναι κατά το Σύνταγμα «ρυθμιστής του πολιτεύματος», παραμένει παθητικός.

Τι δέον γενέσθαι; Το ιδεώδες θα ήταν η ίδια η κυβέρνηση να αποκτούσε συναίσθηση της θέσης της και να αναζητούσε μέσα και έξω από τη Βουλή την ευρύτερη δυνατή συναίνεση, επιδιώκοντας οι όποιες αποφάσεις να έχουν την έγκριση της ουσιαστικής πλειοψηφίας του λαού, παύοντας να οχυρώνεται αλαζονικά σε μια συνταγματική νομιμότητα που μοιάζει με το «άδειο πουκάμισο» του Γιώργου Σεφέρη.
Σήμερα μπορούμε να πούμε ότι ο βασιλιάς είναι γυμνός, δηλαδή ιστορικά και εθνικά ακατάλληλος να υποστηρίξει τα δικαιώματα του λαού του।

Στο μεταξύ και ώσπου η πολιτική εξουσία να επιλύσει τα προβλήματά της, εμείς η συντριπτική πλειοψηφία των ανεξάρτητων πολιτών έχουμε ηθικό, εθνικό και δημοκρατικό χρέος να θεωρούμε τις αποφάσεις αυτής της ουσιαστικής μειοψηφίας, σε μια εποχή μάλιστα που έχει παραδώσει τις τύχες της χώρας μας στους ξένους, ως ηθικά, εθνικά και δημοκρατικά παράνομες, αντιτάσσοντας το όπλο της ΑΝΥΠΑΚΟΗΣ στις ηθικά, εθνικά, δημοκρατικά και ιστορικά παράνομες αποφάσεις της.
Ανυπακοή, ατομική και συλλογική, σε όλα τα αντιλαϊκά μέτρα που παίρνονται μάλιστα κατ΄ επιταγήν των ξένων επιτηρητών μας και που θίγουν, εκτός από τα συμφέροντα του Λαού και της χώρας, την προσωπική, λαϊκή και εθνική μας αξιοπρέπεια. Στην ιστορία των δημοκρατιών η πολιτική ανυπακοή υπήρξε το μέσο μη βίαιης και διαφανούς αντίστασης του συνειδητού πολίτη απέναντι στις αποφάσεις μιας κυβέρνησης που παραβιάζει τους θεμελιώδεις κανόνες της κοινωνικής συμβίωσης. Η πολιτική ανυπακοή δεν είναι μια αυθαίρετη έννοια.

Είναι μια ολόκληρη θεωρία της πολιτικής επιστήμης και του Συνταγματικού Δικαίου και κεκτημένο του πολιτικού και συνταγματικού μας πολιτισμού. Ας μην ξεχνάμε την ακροτελεύτια διάταξη του Συντάγματός μας: «Η τήρηση του Συντάγματος επαφίεται στον πατριωτισμό των Ελλήνων».

Σχόλιο.
Ο Μίκης Θεοδωράκης, όσες φορές κλήθηκε από την Πατρίδα να προσφέρει τις υπηρεσίες του ( ΕΑΜ – ΕΜΦΥΛΙΟΣ - ΧΟΥΝΤΑ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΑΡΧΩΝ), ανταποκρίθηκε και με το παραπάνω.
Η συμβολή του στον Πολιτισμό είναι ανεκτίμητης αξίας.
Κάθε κριτική σ’ αυτά που λέει, μπορεί μα θεωρηθεί ως θρασύτητα και αναίδεια.
Διακινδυνεύοντας να αποκτήσω και τους δυο παραπάνω χαρακτηρισμούς, μπαίνω στον πειρασμό να σχολιάσω μερικά ερωτήματα που θέτει (και απαντά)



1. Τι γίνεται όμως όταν η μεγάλη αποχή και η ύπαρξη πολλών κομμάτων κατεβάζουν τον πήχη της κυβερνητικής πλειοψηφίας στο ένα τρίτο του συνόλου των ψηφοφόρων;

Η ύπαρξη πολλών κομμάτων, από μόνη της, δεν είναι υποχρεωτικά κακή και καταδικαστέα.
Η ύπαρξη πολλών ομοειδών κομμάτων (κυρίως στο χώρο της Αριστεράς), που αλληλομισούνται και οι μεν κατηγορούν τους δε για προδότες, είναι κακή και καταδικαστέα.
Η φιλοσοφία ΟΛΩΝ των κομμάτων, να θέλουν να ισχυρίζονται (το καθένα για λογαριασμό του) ότι αυτοί, μόνο, ξέρουν την αλήθεια και έχουν τις λύσεις για τη σωτηρία της Πατρίδας και την ευημερία του Λαού, είναι κακή και καταδικαστέα.
Η πρακτική ΟΛΩΝ των κομμάτων (το καθένα για λογαριασμό του) να θέλουν να ελέγξουν τα πάντα και να περάσουν, με θεμιτά και αθέμιτα μέσα, μόνο τη δική τους γραμμή είναι κακή και καταδικαστέα.
Αυτή η φιλοσοφία και η πρακτική των κομμάτων έπληξε θανάσιμα την δική τους αξιοπιστία και φέρει την ευθύνη, σε μεγάλο βαθμό, για την εμφάνιση της αποχής των πολιτών από τα πολιτικά πράγματα και από τις εκλογές.

2. Επιτρέπεται σε μια ασήμαντη, για κοινοβουλευτικά σταθμά, μειοψηφία να ασκεί την εξουσία εν ονόματι, αλλά αν το επιθυμεί, και εις βάρος, της πραγματικής πλειοψηφίας του λαού;
Σήμερα το ανακαλύψαμε αυτό; Όλες οι μεταπολιτευτικές κυβερνήσεις μας είχαν τα παραπάνω γνωρίσματα.
Άλλες, τις θεωρήσαμε σαν αναγκαίο κακό.
Κάποιες άλλες, τις χειροκροτήσαμε με πολύ ενθουσιασμό.
Οι κυβερνήσεις συνεργασίας ή οι οικουμενικές κυβερνήσεις ήταν πολύ βραχύβιες και σημείωσαν παταγώδη αποτυχία, διότι συγκροτήθηκαν υπό το πρίσμα κομματικών σκοπιμοτήτων και υστεροβουλιών και όχι από πραγματικό ενδιαφέρον για το καλό του Λαού και την προκοπή του τόπου.
Και όμως, αυτές οι μειοψηφικές κυβερνήσεις κατάφεραν να διαφθείρουν ένα πολύ μεγάλο τμήμα του Λαού, εγκαθιδρύοντας τις πελατειακές σχέσεις, την αδιαφάνεια και τη διαφθορά και πλήττοντας θανάσιμα τις αξίες, τα όνειρα και τα ιδανικά.
Αυτό το μεγάλο τμήμα του Λαού "βολεύτηκε" (ή νόμισε ότι βολεύτηκε) για 35 χρόνια και τώρα, που ήλθε η ώρα να πληρωθεί ο λογαριασμός, απεκδύεται των ευθυνών του και αντιδρά σπασμωδικά. (Δεν φταίμε εμείς - άλλοι τα φάγανε –να πληρώσουν οι άλλοι – για ποιον να ψηφίσουμε; - να αλλάξουν όλοι οι άλλοι, εκτός από εμάς.)
Και , όμως, όλοι το ξέρουμε ότι
Φταίμε και εμείς
Φταίτε και εσείς
Φταίνε και οι άλλοι
Όπως λέει και το τραγούδι του Λουκιανού.

3. Εμείς, η συντριπτική πλειοψηφία των ανεξάρτητων πολιτών, έχουμε ηθικό, εθνικό και δημοκρατικό χρέος να θεωρούμε τις αποφάσεις αυτής της ουσιαστικής μειοψηφίας, σε μια εποχή μάλιστα που έχει παραδώσει τις τύχες της χώρας μας στους ξένους, ως ηθικά, εθνικά και δημοκρατικά παράνομες, αντιτάσσοντας το όπλο της ΑΝΥΠΑΚΟΗΣ στις ηθικά, εθνικά, δημοκρατικά και ιστορικά παράνομες αποφάσεις της.
…………………………………………………………………………………
Και πως εννοείται αυτή η ανυπακοή;
Ανυπακοή, ατομική και συλλογική, σε όλα τα αντιλαϊκά μέτρα που παίρνονται μάλιστα κατ’ επιταγήν των ξένων επιτηρητών μας και που θίγουν, εκτός από τα συμφέροντα του Λαού και της χώρας, την προσωπική, λαϊκή και εθνική μας αξιοπρέπεια.
Ας μην ξεχνάμε την ακροτελεύτια διάταξη του Συντάγματός μας: «Η τήρηση του Συντάγματος επαφίεται στον πατριωτισμό των Ελλήνων».

Το όπλο της ΑΝΥΠΑΚΟΗΣ και, με τη σημασία που του αποδίδει ο Μίκης Θεοδωράκης (αλλά και κάποια από τα εντός Βουλής κόμματα), φοβούμαι ότι θα μας οδηγήσει σε ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ και αυτή με τη σειρά της σε ΝΕΟ ΕΜΦΥΛΙΟ.
Η συνταγή δοκιμάστηκε στο παρελθόν.
-Ξεκινάμε με αγνές προθέσεις, στην πορεία υιοθετούμε την αρχή « ο σκοπός αγιάζει τα μέσα» και, εν ονόματι αυτής της αρχής, διαπράττονται εγκλήματα και από τις δύο πλευρές.
-Η βία φέρνει περισσότερη βία, το αίμα φέρνει περισσότερο αίμα και, στο τέλος κάποιος επικρατεί.
-Εφαρμόζει το «δίκαιο του ισχυρότερου», μιλά για «Εθνικοφροσύνη» και, μετά από 60 χρόνια, αρχίζουν όλοι να αναζητούν την «Εθνική συμφιλίωση».
Ανυπακοή και ταυτόχρονη υπακοή στην ακροτελεύτια διάταξη του Συντάγματος μας, το οποίο ψηφίστηκε από «μια ασήμαντη, για κοινοβουλευτικά σταθμά, μειοψηφία να ασκεί την εξουσία», ακούγεται κάπως παράξενα।

Αντί να απέχουμε από εκλογές και να διατυπώνουμε ένα γενικά και αόριστα καταγγελτικό λόγο, ας προσπαθήσουμε να εντοπίσουμε και να αναδείξουμε τα θετικά στοιχεία της κοινωνίας, δίνοντάς τους νέα, λειτουργική πνοή.
Αν δεν μας εκφράζουν τα κόμματα και ο τρόπος που λειτουργούν στην κοινοβουλευτική μας Δημοκρατία, ας οργανωθούμε και ας δημιουργήσουμε άλλα, μέσα από την κοινωνία μας, που θα μας καθοδηγούν και θα μας εμφυσούν με ιδανικά, θα διαμορφώνουν οράματα, θα παλεύουν για την ποιότητα της ζωής μας και το συλλογικό συμφέρον.
Είναι καιρός να φύγουμε από το ρόλο του θεατή που περιμένει παθητικά τη σωτηρία του.
Είναι καιρός να κάνουμε την ειλικρινή αυτοκριτική μας και να αναλάβουμε τις ευθύνες μας.
Είναι καιρός να δουλέψουμε και να πληρώσουμε το λογαριασμό για τα σπασμένα που όλοι μας δημιουργήσαμε.

Θανάσης Παπαδημητρίου

37 χρόνια μετά - Πάλης ξεκίνημα (Μ. Θεοδωράκης)

37 χρόνια μετά και τα συνθήματα παραμένουν περισσότερο επίκαιρα από ποτέ. Σήμερα που η πατρίδα μας νιώθει το βρώμικο παιχνίδι του ΔΝΤ και της ΕΕ στις πλάτες της, που νιώθει ξανά τους Αμερικανούς εισβολείς να προσπαθούν να λεηλατήσουν με τον πιο επαίσχυντο τρόπο ό,τ ι αυτός ο λαός με αίμα, κόπο και ιδρώτα έχει αποχτήσει! Μονάχος του, πληρώνοντας πολλές φορές με αίμα τους αγώνες και τις θυσίες! Αγώνες και θυσίες που οι ντόπιοι προστάτες των ΗΠΑ ξέχασαν πολύ, μα πάρα πολύ εύκολα και γρήγορα. Εμείς όμως οφείλουμε να θυμόμαστε, να μην ξεχάσουμε ΠΟΤΕ, γιατί η λήθη οδηγεί τους λαούς στην ανυπαρξία! "Αιώνια η μνήμη σε σας αδελφοί, στον τίμιο που πέσατε αγώνα". Στο Πολυτεχνείο ας αφήσουμε ένα λουλούδι, ένα δάκρυ και μια υπόσχεση σε εκείνους που έδωσαν τη ζωή τους για ελευθερία και δημοκρατία! ΑΘΑΝΑΤΟΙ!

37 χρόνια μετά

Ένας φόρος τιμής στα παιδιά του Νοέμβρη του '73! Σεπτέμβρης 1974, η χούντα έχει πέσει από τον Ιούλη με την παράδοση της εξουσίας στον Καραμανλή. Οι Έλληνες καλλιτέχνες ενώνουν τη φωνή τους και πραγματοποιούν μια συναυλία που όμοιά της δεν έχει ξαναγίνει. Γήπεδο ΠΑΟ, Λεωφόρος Αλεξάνδρας. Θεοδωράκης, Ξυλούρης, Καλογιάννης, Χαλκιάς, Νταλάρας, Φαραντούρη κ.α. Είμαι 4 χρονών παιδάκι τότε. Κάθομαι με τον πατέρα μου κοντά στα δοκάρια του ενός τέρματος. Ο ενθουσιασμός και η έκσταση του κόσμου είναι κάτι απερίγραπτο! Στιγμές συγκίνησης, στιγμές μοναδικές. Είμαστε πια λεύτεροι! Δεν θα το ξεχάσω ποτέ!