Το όνειρο του κάθε Έλληνα...

Σε ένα ορεινό χωριό ο δήμαρχος κάλεσε τις γυναίκες να εκμεταλλευτούν κάποιο κοινοτικό πρόγραμμα και να δημιουργήσουν έναν πρότυπο συνεταιρισμό. Στη συγκέντρωση περίμενε τους εμπνευστές του σχεδίου μία μεγάλη απογοήτευση: Η πρόταση συνάντησε την καθολική άρνηση των γυναικών. Και κάποιες μάλιστα κάλεσαν τον δήμο να πάρει αυτός την πρωτοβουλία να δημιουργήσει την εταιρεία και να τις προσλάβει ως υπαλλήλους...

Το περιστατικό συνέβη πριν από λίγα χρόνια. Είναι όμως ένα χαρακτηριστικό δείγμα γραφής για το τι πραγματικά συνέβη σε αυτή τη χώρα. Μία θέση στο δημόσιο ήταν ο παράδεισος για κάθε έναν πολίτη αυτής της χώρας.

Λένε κάποιοι ότι οι δημόσιοι υπάλληλοι δεν είναι δα και τόσοι πολλοί. Δεν έχουν δίκιο. Είναι υπερβολικός ο αριθμός τους για μία τόσο μικρή χώρα. Κι η κατάσταση γίνεται ακόμη πιο τραγική από την ώρα που ο κόσμος αυτός απασχολείται σε εταιρείες που είναι ζημιογόνες και διατηρούνται στη ζωή ακριβώς για να μην θιγούν οι θέσεις εργασίας.

Ας επιστρέψουμε στο παράδειγμά μας. Οι συμπολίτισσες του δημάρχου δεν θέλησαν να πάρουν οι ίδιες το επιχειρηματικό ρίσκο του συνεταιρισμού κι ας υπήρχαν κοινοτικά κονδύλια γι΄ αυτό το σκοπό. Ήταν βολεμένες με έναν μικρό μισθό και με την αίσθηση της μονιμότητας. Ήθελαν να ξέρουν ότι θα έπαιρναν σύνταξη από την κοινοτική επιχείρηση. Με τον τρόπο αυτόν απεμπολούσαν και τα πιθανά οφέλη από μία ενδεχόμενη επιτυχία. Αλλά αυτό ήταν το τελευταίο που τους ενδιέφερε. Το παν ήταν η μονιμότητα σε μία δημόσια θέση.

Ας πούμε, λοιπόν, ότι ο δήμος έκανε το λάθος και έκανε πράξη την πρόταση των δημοτών του. Έχει κανείς αμφιβολία για το τι θα επακολουθούσε; Η επιχείρηση θα ήταν μόνιμα ζημιογόνος και κάποια στιγμή ο δήμος θα ήταν υποχρεωμένος να δανειστεί (αν μπορούσε) για να συντηρήσει την εταιρεία σε λειτουργία. Ποιος δήμαρχος θα τολμούσε να διαλύσει μία δημοτική επιχείρηση; Οι ψήφοι των εργαζομένων και των οικογενειών τους ίσως και να ήσαν αρκετές για να χάσει τις επόμενες δημοτικές εκλογές...

Η δημοτική επιχείρηση δεν έγινε. Ευτυχώς.
Οι δημότες δεν τόλμησαν να αξιοποιήσουν τα κοινοτικά κονδύλια και να επιχειρήσουν. Δυστυχώς.
Σήμερα οι περισσότερες από τις γυναίκες εκείνες που συμμετείχαν σε εκείνη τη σύσκεψη εξακολουθούν και ασχολούνται με τα οικιακά.

Είναι μία ιστορία που έλαβε χώρα σε έναν μικρό ορεινό δήμο. Είναι μία μικρογραφία αυτού που συμβαίνει σε μία ολόκληρη χώρα εδώ και δεκαετίες. Η χώρα αυτή είναι πλούσια και οι ευκαιρίες για ανάπτυξη υπήρξαν. Απλά δεν τις εκμεταλλευτήκαμε και γι΄ αυτό ευθυνόμαστε όλοι μας...

Θανάσης Μαυρίδης


* Αναδημοσίευση από την εφημερίδα "Κεφάλαιο" της 28ης Μαΐου

Perikopes apo kounia_ DNT gia arxarious.avi

Κρατικίζουμε, Λαϊκίζουμε, δεν παράγουμε, ζουμε με δανεικά και δεν αναλαμβάνουμε τις ευθύνες μας.

Οι «αγανακτισμένοι» πολίτες κυκλοφορούν (ακόμα και με Harley) το σύνθημα «πάρτε το μνημόνιο και φευγάτε», θεωρώντας ότι μ’ αυτόν τον τρόπο θα αρχίσει η λύση των προβλημάτων μας.
Σκέφτονται, όμως, με τι συνέπειες; Στην περίπτωση αυτή είναι αυτονόητο ότι θα πρέπει να καταφύγουμε σε στάση πληρωμών. Δηλαδή:
• Να σταματήσουμε να εξοφλούμε αυτά που χρωστάμε.
• Να ξεχάσουμε, ταυτόχρονα, την όποια σκέψη για νέα δάνεια.
• Με τα διαθέσιμα χρήματα θα πρέπει να καλύψουμε τις βασικές μας ανάγκες, όπως οι εισαγωγές πετρελαίου, φαρμάκων και τροφίμων, και στη συνέχεια πληρωμές μισθών και συντάξεων.
Για όλα αυτά, τα χρήματα που εισπράττουμε δεν φθάνουν.

Το 2009 τα έσοδα του ελληνικού δημοσίου από φόρους εκτιμάται ( Eurostat ) πως έφτασαν το 20% του ΑΕΠ, όταν ο μέσος όρος στην Ευρωπαϊκή Ένωση ήταν στο 29%.

Σύμφωνα με την ίδια έκθεση η Ελλάδα συντηρεί συγκριτικά το μεγαλύτερο δημόσιο τομέα, αφού οι δαπάνες μισθών και συντάξεων του δημοσίου απορροφούν το 55% των εσόδων του δημοσίου σε σχέση με το 38% αντίστοιχα που απορροφούν στην υπόλοιπη Ευρώπη.

Και επιπλέον

• Υπάρχουν και τα έξοδα λειτουργίας του κράτους.
• Υπάρχουν κι άλλα έξοδα πέραν των μισθών και των συντάξεων (π.χ. ηλεκτρικό, θέρμανση, κίνηση μέσων μεταφοράς, τηλέφωνα και φροντίδα ασθενών, παιδιών και ηλικιωμένων, εποπτικά μέσα στα σχολεία κα).

Τι θα γίνει για όλα αυτά;

Ως ανέφικτη λύση προβάλλει η έξοδος από το ευρώ, ώστε να μπορούν να τυπωθούν χρήματα, και η απαγόρευση εξαγωγής των καταθέσεων στο εξωτερικό, πράγμα που σημαίνει απαγόρευση της ελεύθερης κίνησης κεφαλαίων. Αυτό, όμως, αποτελεί παραβίαση της Συνθήκης της Ρώμης, λόγος για τον οποίο θα οδηγηθούμε εκτός Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Το τι θα ακολουθήσει δεν χρειάζεται να το εξηγήσω. Αν κάποιοι θεωρούν ότι τα παραπάνω είναι αόριστες κινδυνολογίες, ας περιγράψουν ευθαρσώς και με ονοματεπώνυμο τις εναλλακτικές κινήσεις που μας προτείνουν.

«Να πληρώσει η πλουτοκρατία», «να πληρώσουν αυτοί που τα έφαγαν», και «φέρτε πίσω τα κλεμμένα» είναι τα συνθήματα που κυκλοφορούνται από τα αριστερά κόμματα.

Εγώ προσωπικά δεν έχω πρόβλημα να τα υιοθετήσω όλα. Όμως με ποιο τρόπο θα αναγκαστεί η «πλουτοκρατία» ή «οι κλέφτες» να επιστέψουν τα χρήματα;
Θα πρέπει πρώτα να μας ορίσουν τα αριστερά κόμματα, συγκεκριμένα και όχι με αοριστολογίες του τύπου αυτοί που έχουν τις off shore, τα golden boys κ.τ.λ. :
• Από ποιο εισόδημα και από ποια περιουσιακή κατάσταση και πάνω θα χαρακτηρίζεται κάποιος ως πλουτοκράτης;
• Με ποια αντικειμενικά στοιχεία και ποια παραστατικά θα στηρίξουν τον χαρακτηρισμό αυτό;
• Με ποιο νομικό καθεστώς και ποια διαδικασία θα αναγκάσουν τους πλουτοκράτες να πληρώσουν ή τους κλέφτες να επιστρέψουν τα κλεμμένα;

Και μη μου πουν ότι αυτά δεν είναι δουλειά δική τους αλλά, γενικά και αόριστα, ότι είναι δουλειά του κράτους. Του κράτους που όταν προσπαθεί να «βάλει χέρι» στις παχυλές αμοιβές π.χ. των λιμενεργατών του Πειραιά ή των εργαζομένων στη ΔΕΗ βρίσκει, πρώτα και κύρια, απέναντι του τους συνδικαλιστές των αριστερών κομμάτων!

Τόσο τα κόμματα που κυβέρνησαν όσο και τα υπόλοιπα κόμματα (εντός και εκτός της Βουλής) προβάλλουν ως το υπ’ αριθμόν 1 πρόβλημα την οικονομία της χώρας. Κάνουν όμως λάθος.
Η οικονομία είναι το σύμπτωμα της ασθένειας που λέγεται τρόπος που έχουμε επιλέξει να επιτρέπουμε στους κομματικούς μηχανισμούς να καπηλεύονται την εξουσία και να μας οδηγούν σε ένα φαύλο κύκλο ανατροφοδοτούμενης διαφθοράς.

Δεν υπάρχουν διακριτές εξουσίες στη Δημοκρατία μας.

Νομοθετική, Εκτελεστική και Δικαστική εξουσία συνενώθηκαν σε μία. Στη συνέχεια ο Τύπος, που εθεωρείτο η άτυπη αλλά και πρωταρχική 4η εξουσία, συνθηκολόγησε για κάποιες κρατικές διαφημίσεις, για κάποιες κρατικές προμήθειες ή για κάποια δημόσια έργα (30 αργύρια τα έλεγαν κάποτε).
Έτσι, σήμερα έχουμε :
• Κυβερνήτη-Νομοθέτη-Δικαστή-Εκδότη , 4 σε συσκευασία του ενός.

Οι άνθρωποι που υπηρετούν το σύστημα αυτό:
• Μισθοδοτούνται από τα κρατικά ταμεία.
• Επεμβαίνουν στο Σύνταγμα της χώρας για να δημιουργήσουν ασπίδα προστασίας για την ενιαία αυτή εξουσία, θεσμοθετώντας την ανισονομία. (Νόμοι περί ευθύνης υπουργών, νόμοι φίμωσης του πολίτη που έχει στοιχεία εναντίον διεφθαρμένου πολιτικού, ΕΔΕ για να κουκουλώνονται οι ατασθαλίες Εφοριακών Πολεοδόμων κ.τ.λ. που θα διενεργούνται από ομοτράπεζους τους, και δεν ξέρω τι άλλο θα σκαρφιστούν ακόμα…)

Το σημερινό Σύστημα Διακυβέρνησης της Ελληνικής Δημοκρατίας, δηλαδή η (κομματοκεντρική πελατειακή) Προεδρευομένη Κοινοβουλευτική (και βουλευτο-ασυλική) Δημοκρατία, όπως διαμορφώθηκε από το 1974 μέχρι σήμερα, στηρίζει και επιτρέπει την Απόλυτη Εξουσία.

• Πώς αλλιώς θα μπορούσε μια δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση των Ελλήνων να αδιαφορεί για το ανθρώπινο κόστος του ενός εκατομμυρίου ανέργων του ιδιωτικού τομέα (750.000 επίσημα άνεργοι και ποιός ξέρει πόσοι ελεύθεροι επαγγελματίες που φυτοζωούν στα όρια της νεόπτωχης επιβίωσης ενώ ο ΟΑΕΕ τους κυνηγάει να πληρώσουν εισφορές που δεν έχουν να πληρώσουν);
• Πώς αλλιώς θα μπορούσε μια κυβέρνηση να επιμένει πως δεν θα απολύσει ούτε έναν δημόσιο υπάλληλο, όταν ξέρει και τελευταίος Ευρωπαίος ότι τεράστιο ποσοστό εξ αυτών “κάθονται” αλλά πληρώνονται χρυσάφι από το μόχθο και το αίμα του Έλληνα φορολογούμενου με τεράστιο κοινωνικό κόστος;

Το πρόβλημα της Ελλάδος βρίσκεται στο Σύστημα Διακυβέρνησης της Δημοκρατίας μας. Αυτό γεννά όλα τα συμπτώματα της κακοδαιμονίας μας.
Εύχομαι να αποφασίσουμε σύντομα να γίνουμε ειλικρινείς με τον εαυτό μας, να αναλάβουμε τις ευθύνες μας και να προσπαθήσουμε να αφήσουμε στα παιδιά μας μια Ελλάδα ενωμένη από τους στόχους της κοινωνίας, και όχι χωρισμένη από τα συμφέροντα και τα πάθη των ομάδων που νέμονται την απόλυτη εξουσία.
Πιστεύω ότι το καθήκον μας είναι να δούμε πως θα θεραπεύσουμε τις παθογένειες του πολιτικού μας DNA, και τότε η οικονομία, ως σύμπτωμα, θα ακολουθήσει την εξυγίανση του Συστήματος Διακυβέρνησης της Δημοκρατίας μας।

Θαν. Παπαδημητρίου

Το Δημόσιο και το δημόσιο σχολείο υπό διωγμό. Αλήθειες και ψέματα

Η πατρίδα χάνεται! Οσονούπω έρχεται η χρεοκοπία! Είμαστε σπάταλοι! Λύσεις υπάρχουν; Ναι: περικοπές μισθών, συντάξεων, συγχωνεύσεις σχολείων, νοσοκομείων, αύξηση ΦΠΑ, αύξηση τιμών σε βασικά αγαθά, πάγωμα προσλήψεων και αποκρατικοποιήσεις! (Δώστα όλα μεγάλε! Σφάξε πασά μου ν' αγιάσω!!) Ποια είναι όμως η αλήθεια; Πού κρύβεται; Ας πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά προς ενημέρωση των αναγνωστών:

Σύμφωνα με στοιχεία του Δ.Ν.Τ. το χρέος της Ελλάδας (δημόσιο και ιδιωτικό) είναι στο 179% του Α.Ε.Π. Ας δούμε λίγο τα χρέη (δημόσια και ιδιωτικά) των άλλων χωρών:

Ιαπωνία: 197,2% του Α.Ε.Π.
Ολλανδία: 234%
Ιρλανδία: 222%
Βέλγιο: 219%
Ισπανία: 207%
Πορτογαλία: 197%
Ιταλία: 194%
Μέσος όρος για Ε.Ε.: 175% του ευρωπαϊκού Α.Ε.Π.

Ποια είναι η Ελληνική «ιδιαιτερότητα»;
Η Ελλάδα λοιπόν κάνει την πρωτοτυπία να μεταφέρει τα χρέη του ιδιωτικού τομέα στο δημόσιο. Γιατί το Ελληνικό κράτος όχι μόνο κάνει τα στραβά μάτια σε μια σειρά από ανοιχτές παρανομίες (π.χ. εισφορές στα ασφαλιστικά ταμεία) αλλά στερεί προκλητικά από το δημόσιο τους βασικούς του πόρους, προτιμώντας να φαίνεται ένα χρεοκοπημένο κράτος παρά ένας ανίκανος ιδιωτικός τομέας. Κι όλα αυτά χωρίς να αναφερθούμε στις κάθε τύπου επιδοτήσεις
Μόνο από τις offshore εταιρίες χάνονται κάθε χρόνο 6 δις έσοδα για το κράτος (Νέα, 11/05/2009). Χαρακτηριστικά ο πρώην υπουργός οικονομικών Γ. Αγαπητός αναφέρει στην Ελευθεροτυπία της 20/02: «…τα μη εισπραττόμενα φορολογικά έξοδα υπερβαίνουν το 40% των εισπραττόμενων». Σύμφωνα με στοιχεία του Ο.Ο.Σ.Α. το 25% της παραγωγής στην Ελλάδα διακινείται χωρίς παραστατικά με αποτέλεσμα το κράτος να χάνει τόσα λεφτά, ώστε αν τα έπαιρνε «…θα επέτρεπαν ακόμη και το μηδενισμό του δημόσιου χρέους μέσα σε λίγα χρόνια» (Ελευθεροτυπία, 20/02)
Σύμφωνα με τον Θ. Πελαγίδη, Καθηγητή της Οικονομικής Ανάλυσης στο Πανεπιστήμιο Πειραιώς
«Στην Ελλάδα, το χρέος του κράτους αντικατοπτρίζει και τις αδυναμίες του ιδιωτικού τομέα της οικονομίας που δεν μπορεί να είναι ανταγωνιστικός με διεθνείς όρους. Το κράτος έτσι παίρνει πάνω του και μέρος του ιδιωτικού χρέους, γεγονός το οποίο αντικατοπτρίζει και την αδυναμία του ιδιωτικού τομέα να πάρει τις ευθύνες του, να είναι διεθνώς ανταγωνιστικός χωρίς την κρατική προστασία και χρέωση.»
«Το Ελληνικό δημόσιο είναι διογκωμένο»
Σύμφωνα με στοιχεία του I.L.O. (International Labour Organization) στην Ελλάδα οι δημόσιοι υπάλληλοι αποτελούν το 22,3% των εργαζομένων την ίδια στιγμή που στην Γαλλία είναι το 30%, στην Σουηδία 34%, Ολλανδία 27%, Αγγλία 20%, Γερμανία 14%.
Τα παραπάνω στοιχεία περιλαμβάνουν τον στενό και τον ευρύτερο δημόσιο τομέα και στην λίστα των χωρών της Ε.Ε. η Ελλάδα βρίσκεται περίπου στο μέσον!
Η διόγκωση λοιπόν του δημοσίου είναι πέρα για πέρα πλαστή και ουσιαστικά χρησιμοποιούν την λειτουργικότητα του δημόσιου τομέα προκειμένου να πείσουν τον κόσμο ότι είναι διογκωμένος. Δεν έχει όμως παρά να ρίξει κανείς μια απλή ματιά στις μετατάξεις και τις αποσπάσεις για να δει το μηχανισμό «αξιοποίησης» των υπαλλήλων και τις ευθύνες γι αυτήν. Αλλά δεν μιλάμε μόνο για «εξυπηρετήσεις»: Χαρακτηριστική η περίπτωση υπουργείου που προσέλαβε 250 υπαλλήλους στα Κέντρα Αγροτικής Ανάπτυξης (μέσω Α.Σ.Ε.Π.) χωρίς να έχει προνοήσει ΚΑΝ να νοικιάσει χώρο εργασίας γι αυτούς!! Η οργάνωση όμως των διευθύνσεων/οργανισμών/υπουργείων δεν είναι θέμα των δήθεν περισσευούμενων υπαλλήλων, αλλά των αδρά αμειβόμενων στελεχών και των πολιτικών τους προϊσταμένων. Αν αύριο λοιπόν απελευθερωθούν οι απολύσεις τα «στελέχη» αυτά μαζί με τους πολιτικούς τους προϊσταμένους θα εισηγηθούν την χρησιμότητά μας ως εργαζόμενοι, θα εισηγηθούν για την δική μας δουλειά, σύνταξη, ζωή!
«Οι Έλληνες δεν δουλεύουν»
Σύμφωνα με στοιχεία της Eurostat οι Έλληνες εργαζόμενοι εργάζονται κατά μέσο όρο 42 ώρες την εβδομάδα έναντι 40,3 ωρών που είναι ο μέσος όρος στην Ε.Ε. Αν λοιπόν ψάχνουμε για «τεμπέληδες» καλύτερα να πάμε πιο βόρεια όπου οι Σουηδοί (38,1), Δανοί (38) Φιλανδοί (37,8) κλπ. φαίνεται να τεμπελιάζουν πολύ για τα δεδομένα του Πρετεντέρη.
Γιατί λοιπόν είναι μειωμένη η παραγωγικότητα;
Το πρόβλημα και πάλι βρίσκεται στον ιδιωτικό τομέα: ΔΕΝ κάνει καμία τεχνολογική βελτίωση, δεν αναλαμβάνει το κόστος του εκσυγχρονισμού του και στηρίζεται στο χαμηλό μεροκάματο, το οποίο για να εξασφαλίσει πηγαίνει πλέον ΕΠΙΔΟΤΟΥΜΕΝΟΣ ΑΠΟ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ (ΕΣΟΑΒ, Interreg III κλπ.) σε χώρες των Βαλκανίων.
Ως ανταπόδοση, τα κέρδη του από το εξωτερικό…παραμένουν στο εξωτερικό, σε off-shore εταιρίες και τράπεζες. Μάλιστα για να δείξουν την ευγνωμοσύνη τους (ειδικά) οι τράπεζες προς το δημόσιο, όχι μόνο κερδοσκοπούν με το χρέος του δημοσίου μέσα από την γνωστή κομπίνα με την ΕΚΤ (Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα), αλλά προτρέπουν εδώ και χρόνια τους «σημαντικούς» πελάτες τους να βγάλουν τις καταθέσεις τους στο εξωτερικό σε αφορολόγητους off shore παραδείσους που ιδρύουν οι…ΙΔΙΕΣ!!!! (Ελευθεροτυπία 3/05/2002)
Σε αυτούς δόθηκαν 25 δις «σωτηρίας» και εγγυήθηκαν άλλα 16!!!

Ας συνεχίσουμε με κάτι άλλο! Είναι πράγματι σπάταλο το δημόσιο και ποιοι το"σπαταλούν"; Μια ματιά στα παρακάτω στοιχεία είναι ενδεικτικά:

Οι προκλητικοί μισθοί των βουλευτών στην Ελλάδα της κρίσης

Τη στιγμή που οι μισθωτοί χάνουν κατά μέσον όρο 400 ευρώ το μήνα ...
εδώ και ένα χρόνο ελέω Μνημονίου, οι ανώτατοι άρχοντες είδαν μόνο τη μείωση κατά...

12% των εξόδων παράστασης όταν οι..... συνολικές αποδοχές των δημοσίων υπαλλήλων κόπηκαν οριζόντια 20% (πλέον των Δώρων και επιδόματος αδείας που κόπηκαν σε όλους ανεξαιρέτως).

Κοντά σε βουλευτές, υπουργούς, υφυπουργούς, τον πρωθυπουργό και τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας «ευνοημένοι» είναι και οι πέριξ αυτών υπάλληλοι της Βουλής, οι οποίοι εκτός του ότι διατήρησαν 16 μισθούς εισπράττουν παχυλά εφάπαξ -κατά μέσον όρο 250.000 ευρώ -και υψηλές συντάξεις. Παγκόσμια πρωτοτυπία αποτελεί και η κατοχύρωση δύο συντάξεων για τους βουλευτές.

Σύμφωνα με αναλυτικό ρεπορτάζ της "Ελευθεροτυπίας" και βάσει στοιχείων από το υπουργείο Οικονομικών καταδεικνύουν, σύμφωνα με πληροφορίες, και τα προνόμια που συνεχίζουν να απολαμβάνουν οι 300 του Κοινοβουλίου και οι πέριξ αυτών:

Οι περικοπές

* Καταρχήν το Μνημόνιο έφερε την περικοπή κατά 12% των εξόδων παράστασης του Προέδρου της Δημοκρατίας, του πρωθυπουργού, του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης, του προέδρου της Βουλής, των υπουργών και των υφυπουργών. Δηλαδή, μια μηνιαία περικοπή της τάξης των περίπου 1.000 ευρώ για τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας και 190 ευρώ κατά μέσον όρο για τους υπόλοιπους.

* Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας εισπράττει περίπου 360.000 ευρώ. Σύμφωνα με το άρθρο 1 του νόμου 565/18.3.1977 του παρέχεται μηνιαία χορηγία ίση με το τετραπλάσιο της βουλευτικής αποζημίωσης (7.000 ευρώ) ήτοι 28.000 ευρώ, τα οποία περιορίζονται σε περίπου 22.000 ευρώ μετά την παρακράτηση φόρου εισοδήματος 20%. Συμπληρωματικά καταβάλλονται μηνιαία ως έξοδα παράστασης ίσα με το 1/3 της χορηγίας -και μάλιστα χωρίς κρατήσεις ήτοι 9.300 ευρώ, τα οποία μετά τη μείωση του 12% περιορίστηκαν σε περίπου 8.200 ευρώ. Μηνιαίως εισπράττει περίπου 30.000 ευρώ ή κοντά 360.000 ευρώ ετησίως.

* Ο πρωθυπουργός παίρνει τη βουλευτική αποζημίωση 7.000 ευρώ, προσαυξημένη κατά 40% ως έξοδα παράστασης ήτοι 2.800 ευρώ ή περίπου 2.460 ευρώ μετά την περικοπή 12%. Συνολικά λαμβάνει περίπου 9.460 ευρώ το μήνα ή περίπου 113.500 ευρώ (προ φόρου) ετησίως.

* Τα μέλη του Υπουργικού Συμβουλίου, που έχουν και τη βουλευτική ιδιότητα, λαμβάνουν τη βουλευτική αποζημίωση 7.000 ευρώ μηνιαίως, με προσαύξηση 30% για τον αντιπρόεδρο και 20% για τους βουλευτές ως έξοδα παράστασης ήτοι 2.100 ευρώ και 1.400 ευρώ αντίστοιχα. Μετά την περικοπή 12% τα ποσά αυτά μειώνονται σε 1.900 ευρώ και 1.230 ευρώ αντίστοιχα. Συνεπώς ένας υπουργός ή υφυπουργός-βουλευτής λαμβάνει μηνιαίως 8.230 ευρώ ή περίπου 98.760 ευρώ (προ φόρου) ετησίως. Ο αντιπρόεδρος λαμβάνει 8.900 ευρώ μηνιαίως ή περίπου 106.800 ευρώ (προ φόρου) ετησίως.

Το υπουργικό

* Τα μέλη του Υπουργικού Συμβουλίου, που δεν έχουν τη βουλευτική ιδιότητα, λαμβάνουν τη βουλευτική αποζημίωση 7.000 ευρώ και το 50% των εξόδων παράστασης των υπουργών -βουλευτών ήτοι 700 ευρώ, τα οποία περιορίστηκαν σε 610 ευρώ μετά την περικοπή 12%. Συνεπώς μηνιαίως λαμβάνουν 7.610 ευρώ ή περίπου 91.320 ευρώ (προ φόρου) ετησίως.

* Οι βουλευτές εκτός της βουλευτικής αποζημίωσης 7.000 ευρώ (κάθε χρόνο από το 2009, ο πρόεδρος της Βουλής εισηγείται τη μείωση της αποζημίωσης στην ολομέλεια, η οποία την εγκρίνει) εισπράττουν και έξοδα παράστασης 1.400 ευρώ ή περίπου 1.230 ευρώ μετά την περικοπή 12%. Μηνιαίως λαμβάνουν (προ φόρου) 8.230 ευρώ ή 98.760 ευρώ ετησίως.

* Αξίζει να καταγραφεί ότι οι βουλευτές έχουν λαμβάνειν και από τις συμμετοχές τους στις Επιτροπές -δείχνοντας ιδιαίτερο ενδιαφέρον στην Επιτροπή Οικονομικών που συνεδριάζει τις περισσότερες φορές τον τελευταίο χρόνο, ώστε να αναπληρώσουν, σύμφωνα με πληροφορίες, τα χαμένα από τις περικοπές του Μνημονίου. Επιπροσθέτως λαμβάνουν επίδομα οργάνωσης γραφείου, επίδομα κίνησης αναλόγως του τόπου εκλογής, αυτοκίνητα, και μεταξύ άλλων η Βουλή τούς πληρώνει και τους λογαριασμούς τηλεφώνου.

Δύο συντάξεις

* Καταστρατηγείται πρωτίστως από τους βουλευτές ο βασικός κανόνας του ενός κύριου φορέα σύνταξης για όλους τους ασφαλισμένους. Οι βουλευτές λαμβάνουν δύο κύριες συντάξεις και χωρίς κανέναν περιορισμό ως προς το ύψος της σύνταξης που λαμβάνουν από άλλο ασφαλιστικό ή συνταξιοδοτικό φορέα κύριας ασφάλισης. Από το 1993 και μετά το σύνολο των ασφαλισμένων λαμβάνει μόνο μια κύρια σύνταξη, ενώ το προνόμιο των δύο κύριων συντάξεων διατηρήθηκε μόνο για ασφαλισμένους προ του 1993. Αξίζει να αναφερθεί ότι ακόμη και ο διπλασιασμός του χρόνου της βουλευτικής θητείας από 4 σε 8 έτη από το 2008 δεν αφορούσε τους παλιούς, αλλά τους νέους βουλευτές.

* Σε όλους τους Προέδρους της Δημοκρατίας που έχουν αποχωρήσει παρέχεται ισόβια μηνιαία αποζημίωση λόγω εξόδων παράστασης ίση με το 50% της μηνιαίας χορηγίας του νυν Προέδρου της Δημοκρατίας ήτοι 11।000 ευρώ (μετά τον παρακρατούμενο φόρο 20%) ή ετησίως 132.000 ευρώ.
Κι αν τόσα "τσεπώνουν" τα καμάρια μας στη Βουλή και πέριξ αυτής, θα ρωτήσει κανείς: άλλοι δεν "κονομάνε";
Ιδού λοιπόν οι μισθοί των στελεχών της δημόσιας διοίκησης μηνιαίως (τα στοιχεία είναι του 2004):

Ανώτατα Στελέχη ΔΕΚΟ (ενδεικτικά)
§ ΔΕΗ Πρόεδρος Δ/νων Σύμβουλος	13.200 14.670
§ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΠΕΤΡΕΛΑΙΑ - ΕΛΠΕ ΑΕ Δ/νων Σύμβουλος	15.260
§ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΑΕΡΟΠΟΡΙΚΗ ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΑ - ΕΑΒ ΑΕ Δ/νων Σύμβουλος	9.570
§ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΤΟΥΡΙΣΤΙΚΑ ΑΚΙΝΗΤΑ ΑΕ Δ/νων Σύμβουλος	6.450
§ ΟΑΕΔ - Διοικητής	7.340
§ ΕΡΤ ΑΕ - Πρόεδρος & Δ.Σ. (12 τον αριθμό)	8.800
§ ΟΣΕ - Πρόεδρος & Δ.Σ.	10.960
Ανεξάρτητες Αρχές κλπ. (ενδεικτικά)
§ Επιτροπή Κεφαλαιαγοράς (Πρόεδρος)	11.740
§ Διαχειριστής Ελληνικού Συστήματος Μεταφοράς Ηλεκτρικής Ενέργειας ΑΕ Δ/νων Σύμβουλος	11.000
§ ΡΑΘΕ- Πρόεδρος	6.450
§ Εθνική Επιτροπή Τηλεπικοινωνιών & Ταχυδρομείων (ΕΕΤΤ) Πρόεδρος	10.270
Στελέχη Τραπεζών & Χρηματοπιστ. Οργανισμών
§ Χρηματιστήριο Αθηνών
Πρόεδρος	17.600
Αντιπρόεδροι	12.840
§ Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο (Πρόεδρος)	15.300
§ ΕΘΝΙΚΗ ΤΡΑΠΕΖΑ
Διοικητής	17.600
Υποδιοικητές	14.500
§ ΑΓΡΟΤΙΚΗ ΤΡΑΠΕΖΑ
Διοικητής	14.670
Υποδιοικητές	11.740
Στελέχη ΕΣΥ
§ Πρόεδρος ΠΕΣΥ	5.850
§ Διοικητής Μεγάλων Νοσοκ. Μονάδων	5.400

Για κάντε την πρόσθεση......Και αυτά με στοιχεία του 2004! Που σημαίνει πως 7 χρόνια μετά και με τις ανάλογες αυξήσεις οι μισθοί αυτοί θα είναι πλουσιώτεροι κατά 20%! Και μέσα στα άλλα η Ελλάδα "της μαγκιάς", μια χώρα δέκα εκκατομμυρίων νοματαίων, διαθέτει τρία κρατικά κανάλια!!! και εκατόν εξήντα δύο κρατικά ραδιόφωνα ανά την Ελλάδα, όταν χώρες όπως η Ιταλία (Raiuno), Γερμανία (ZDF), Γαλλία, Ισπανία, με πληθυσμό πάνω από πενήντα εκατομμύρια, έχουν πια ένα μόνο κρατικό κανάλι! Μπράβο μας! Τελικά ποιος δουλεύει ποιον σε αυτόν τον τόπο ξέρουμε; Μάλλον, αλλά πού να το παραδεχτούμε όταν η "κομματική τσίμπλα" έχει καλύψει τα ματάκια μας!

Απάντηση Υπουργείου Παιδείας

Δραστηριότητες 3ου Γυμνασίου Κηφισιάς

Φωτεινό δεν είναι το σχολείο που κάνει τα παιδιά ψυχολογικά ράκη!

Φωτεινό δεν είναι το σχολείο που κάνει τα παιδιά ρομποτικές μηχανές απομνημόνευσης!

Φωτεινό δεν είναι το σχολείο που έχει πολλά φώτα!
Φωτεινό είναι το σχολείο που δείχνει τα φώτα του πολιτισμού!
Τη φετινή χρονιά το 3^ο Γυμνάσιο Κηφισιάς έδειξε τα φώτα του ελληνικού πολιτισμού τόσο εντός, όσο και εκτός συνόρων!

Από την αρχή της χρονιάς παλέψαμε, μοχθήσαμε, αγωνιστήκαμε και τα καταφέραμε: στις 8 Μαΐου η θεατρική μας ομάδα ανέβασε με τεράστια επιτυχία την παράσταση "Πλούτος" του Αριστοφάνη. Ήταν τόσο καταπληκτική η προσπάθεια των παιδιών, ώστε αποσπάσαμε «διθυραμβικά» σχόλια από τον τοπικό τύπο και τους φορείς της πόλης, που με επαινετικό τρόπο χαρακτήρισαν την παράστασή μας «επιδαύρεια». Αξίζει ένα μεγάλο ΜΠΡΑΒΟ στα παιδιά και σε όλους τους συντελεστές.

Δεν μείναμε όμως εκεί! Στις 1,2 και 3 Απριλίου η θεατρική μας ομάδα με συνοδούς καθηγητές την κ. Αντζελέ και τον κ. Κατσούλα επισκέφθηκαν την Αργολίδα: Μυκήνες, Επίδαυρο, Ναύπλιο, Σπέτσες και Πόρο. Καταπληκτική εκδρομή και συγκινητικές οι στιγμές που ζήσαμε όλοι!

Από τις 6 έως τις 12 Απριλίου η ομάδα του προγράμματος «Παιδεία της Δημοκρατίας» αποτελούμενη από 30 μαθητές και μαθήτριες της Γ΄ Γυμνασίου με συνοδούς καθηγητές τους κ. Αντζελέ Μαρία, κ. Μαχαίρα Μάλαμα, κ. Αιμιλίου Σπύρο και κ. Κατσούλα Ανδρέα επισκέφθηκαν το Λονδίνο. Μια υπέροχη εκδρομή με πλούσιο πρόγραμμα για τους συμμετέχοντες και εμπειρίες μοναδικές: Ελληνικό Γυμνάσιο – Λύκειο Λονδίνου, Βρετανικό Μουσείο, Μουσείο Φυσικής Ιστορίας, Μπάκιγχαμ Palace, Πύργος Ουίντσορ, Στράτφορντ upon Nevon όπου είδαμε από κοντά το σπίτι του Ουίλιαμ Σαίξπηρ κ.α.

Εμείς αποδείξαμε πως όταν υπάρχει θέληση, πολλά και αξιόλογα μπορούν να γίνουν! Η μιζέρια και η γκρίνια δεν φέρνουν κανένα αποτέλεσμα!

Διαβάστε τα σχόλια της εφημερίδας "Κηφισιά":

“Η άριστα οργανωμένη θεατρική ομάδα του 3ου Γυμνασίου Κηφισιάς ανέβασε τον «Πλούτο» του Αριστοφάνη στο θέατρο του Γυμνασίου, στην οδό Πατρών και Κορίνθου, την Κυριακή 8 Μαΐου και ώρα 8 μ.μ. Το έργο ανέβηκε σε μετάφραση του Κώστα Βάρναλη, σε διασκευή του Ανδρέα Κατσούλα. Ηθοποιοί, μαθητές του 3ου Γυμνασίου, χορός αγροτών επίσης μαθητές και στην ηχοληψία και το φωτισμό οι μαθητές - αστέρια, ο Νίκος Λυκοτόμαρος και ο Νίκος Αργαλιάς, σωστοί επαγγελματίες. Υπεύθυνη προγράμματος και παρουσίασης της θεατρικής παράστασης η Διευθύντρια του Σχολείου κ. Μαρία Αντζελέ που καλωσόρισε τους επισήμους, τους γονείς, τους κηδεμόνες, τους φίλους που πήγαν να απολαύσουν μια πραγματικά «επιδαύρεια» παράσταση, από τη θεατρική ομάδα του 3ου Γυμνασίου. Θαύμασαν την τέχνη και την επιδεξιότητα των μαθητών οι αντιδήμαρχοι κ.κ. Νίνα Βλάχου, δημοσιογράφος, Νίκος Παναγιώτου, Πολιτικός Μηχανικός, Βασίλης Ξυπολυτάς, Οικονομολόγος-Οικολόγος. Επίσης ο προϊστάμενος του Γραφείου Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης κ. Ηρακλής Ιακώβου, ο Λυκειάρχης του 2ου Λυκείου Κηφισιάς κ. Χριστοδούλου, καθηγητές και κοινωνικοί παράγοντες της περιοχής. Το ανέβασμα του έργου «Πλούτος του Αριστοφάνη», φωτογραφία, ενδυματολογία, σκηνογραφία-σκηνική επένδυση, μακιγιάζ, σκηνοθεσία έγινε υπό την ευθύνη και εποπτεία του καθηγητή του σχολείου, κ. Κατσούλα Ανδρέα, φιλόλογο και τον χορογράφο κ. Νίκο Τζώρτζη, που παράλληλα είναι και πρόεδρος του Συλλόγου Γονέων και Κηδεμόνων του Σχολείου. Θερμά συγχαρητήρια στους υπεύθυνους, τους ηθοποιούς και τους παράγοντες για την άρτια παρουσίαση του έργου.”

Ο «εκδημοκρατισμός της γνώσης» και οι «γκρινιάρηδες»…, του Σπύρου Θύμη

Σχόλια πανω στο κείμενο του Π . Μανδραβελη στο μαθημα της Νεοελληνικής Γλώσσας..και οχι μόνο...

Έπεσε το μάτι μου στα χθεσινά θέματα της έκθεσης που είχαν να κάνουν με τον εκδημοκρατισμό της γνώσης και την ισότιμη πρόσβαση σε αυτή μέσω του διαδικτύου και των νέων τεχνολογιών. Το κείμενο που επιλέχτηκε, ήταν ένα άρθρο του δημοσιογράφου της Καθημερινής Πάσχου Μανδραβέλη το οποίο βρίσκεται ολόκληρο στο τέλος του άρθρου μου. Παρακάτω παραθέτω ένα μεγάλο απόσπασμα:

«Είναι δεδομένο ότι το διαδίκτυο έφερε μια πιο ισότιμη πρόσβαση στη γνώση. Ζούμε ένα κύμα εκδημοκρατισμού της γνώσης. Παλιότερα, για να δει κανείς τη βιβλιοθήκη του Κέμπριτζ, έπρεπε να ταξιδέψει χιλιάδες χιλιόμετρα. Σήμερα, μπορεί να βρει τα βιβλία της από το γραφείο του. Παλιότερα, έπρεπε να έχει κάποιος λεφτά για να παρακολουθήσει μαθήματα του ΜΙΤ. Σήμερα, έρχονται διαδικτυακά στο σπίτι του. Σ’ αυτόν τον υπαρκτό εκδημοκρατισμό της γνώσης ορθώνονται τρεις γκρίνιες. Η μία είναι η άρνηση της τεχνολογίας, εξαιτίας των πιθανών κινδύνων που έχει η ανάπτυξή της. Ο Πολ Βιρίλιο, για παράδειγμα, έγραψε την «Πληροφοριακή Βόμβα». Είναι σίγουρος ότι η κοινωνία της γνώσης ενέχει κινδύνους, αλλά άγνωστους. Δεν τους ξέρει, αλλά...υπάρχουν. Η δεύτερη γκρίνια έχει να κάνει με τα «παιδάκια της Αφρικής». Το ακούμε για κάθε νέα τεχνολογία: «Τι να το κάνω εγώ το εμβόλιο για το Αλτσχάιμερ, όταν τα παιδιά της Αφρικής δεν έχουν ούτε ασπιρίνη για τον πυρετό;». Το επιχείρημα έχει εν μέρει λογική. Πραγματικά «τι να το κάνεις το εμβόλιο για το Αλτσχάιμερ, αν δεν έχεις Αλτσχάιμερ;». Αν όμως αποκτήσεις, το πρώτο που ξεχνάς είναι τα «παιδάκια της Αφρικής». Η τρίτη γκρίνια έχει να κάνει με το διαβόητο «ψηφιακό χάσμα». Βέβαια, καμιά τεχνολογία, καμιά επιστημονική επανάσταση δεν διαχέεται αμέσως σε όλη την υφήλιο. Ο Γουτεμβέργιος τύπωσε την πρώτη Βίβλο το 1455· ωστόσο στην Ελλάδα η τυπογραφία ήρθε στις αρχές του 19ου αιώνα. Όσο για το τυπωμένο βιβλίο, ακόμη πασχίζουμε να γίνει κτήμα του ελληνικού λαού. Το σημαντικό, όμως, είναι ότι η επανάσταση έγινε και ακόμη προχωρεί. Εξάλλου, αυτοί που μιλούν για ψηφιακό χάσμα στην Αφρική πρέπει να αναλογιστούν ποιο είναι το τυπογραφικό χάσμα του δυτικού κόσμου με την Αφρική…»

Τι σημαίνει ισότιμη πρόσβαση στη γνώση και τι σημαίνει εκδημοκρατισμός της γνώσης; Είναι έννοιες ταυτόσημες; Η μια συμπληρώνει την άλλη ή είναι δυο διαφορετικά πράγματα; Το ότι έχουμε όλοι ισότιμη πρόσβαση στη γνώση, σημαίνει αναγκαστικά και ότι οι γνώσεις που μας παρέχονται, είναι και εκδημοκρατισμένες; Όλοι έχουμε το δικαίωμα να βλέπουμε καθημερινά «ισότιμα» τις «ειδήσεις» στην τηλεόραση, αλλά αυτό σημαίνει αναγκαστικά ότι η γνώση και η παρουσίαση της πραγματικότητας κινείται σε δημοκρατικά πλαίσια;

Θα μου πεις υπάρχει και το «ίντερνετ» όπου ο καθένας μπορεί να βρει ό,τι θέλει… Όλοι μπορούμε πλέον να έχουμε έναν υπολογιστή και να χανόμαστε μέσα στην ανεξάντλητη πληροφορία που μας παρέχεται… Όλοι; Εεεε… σχεδόν όλοι… άμα εξαιρέσεις τα «παιδάκια της Αφρικής», της Καμπότζης, του Λάος, των Φιλιππίνων, της Ινδονησίας και κάμποσων χωρών ακόμα που μάλλον οι ισχυροί του κόσμου και οι υπηρέτες τους τα έχουν ξεχάσει, χωρίς ούτε καν να έχουν Αλτσχάιμερ για δικαιολογία… Τότε ναι… Όλοι οι υπόλοιποι μπορούμε και έχουμε πρόσβαση στο «ίντερνετ»… Δε θα ρωτήσω γιατί αυτά τα παιδιά εκτός από πρόσβαση στο «ίντερνετ» δεν έχουν ούτε καν ασπιρίνες, αφού την απάντηση την έχω πάρει ήδη μέσα από το κείμενο: «καμία επιστημονική επανάσταση δε διαχέεται αμέσως σε όλη την υφήλιο». Αφού, λοιπόν, η τυπογραφία στην Ελλάδα ήρθε εκατοντάδες χρόνια μετά από την εφεύρεσή της, κατά τον ίδιο τρόπο αργεί και η ασπιρίνη να πάει στην Αφρική τώρα… Λογικός ο παραλληλισμός ε; Πού να κουβαλάνε τώρα με τις άμαξες και με τα κάρα τις ασπιρίνες στην Αφρική; Μα για μισό λεπτό όμως… Αυτή η γρήγορη διάχυση της τεχνολογίας και των ωφελειών της δεν είναι το βασικό επιχείρημα των οπαδών της παγκοσμιοποίησης, οι οποίοι αναφέρουν συνεχώς τα οφέλη που θα έχει για τα παιδιά του τρίτου κόσμου και για τους φτωχούς ανά την υφήλιο η παγκόσμια εξάπλωση του καπιταλισμού; Μήπως η ασπιρίνη κατατάσσεται στις τεχνολογίες αιχμής και αργεί λιγάκι, για να φτάσει, ή μήπως υπάρχει έλλειψη στην αγορά;

Θα συμφωνήσω ότι το διαδίκτυο και οι νέες τεχνολογίες είναι μια αστείρευτη πηγή γνώσης (ή πληροφορίας σωστότερα) και ότι η χρήση τους βοηθάει στον εκδημοκρατισμό και στην παγκοσμιοποίηση της γνώσης, αλλά βέβαια ενέχει και πολλούς κινδύνους. Ο αρθογράφος, όμως, όπως μπορεί κανείς να καταλάβει ακόμα και από τον τίτλο του άρθρου του , «Γκρίνιες για το διαδίκτυο», προσπαθεί να υποτιμήσει την κάθε είδους κριτική και επιφύλαξη που ασκείται στις νέες τεχνολογίες και στο διαδίκτυο, και να τις υποβιβάσει στο επίπεδο της αδικαιολόγητης και ψυχωτικής «γκρίνιας».

Έναν «γκρινιάρη», λοιπόν, το Γάλλο στοχαστή Πολ Βιρίλιο, κατακρίνει και στο άρθρο του ο κ. Μανδραβέλης, γιατί στο βιβλίο του «Πληροφοριακή Βόμβα» «είναι σίγουρος ότι η κοινωνία της γνώσης ενέχει κινδύνους, αλλά άγνωστους. Δεν τους ξέρει, αλλά...υπάρχουν», γράφει ειρωνικά ο αρθογράφος. Για τον κ. Μανδραβέλη το διαδίκτυο είναι εξ ορισμού δημοκρατικό και φιλελεύθερο και άρα και ακίνδυνο. Όπως γράφει, όμως, ο Μανώλης Ανδριωτάκης σε μια απάντηση του άρθρου αυτού η οποία δημοσιεύτηκε στις 28/09/2009, «Η σκανδαλώδης υποχώρηση της Google στην Κίνα δεν είναι καθόλουδημοκρατική κι όμως το γεγονός αυτό αποσιωπάται (στο άρθρο) με μεγάλη ευκολία. Το ότι οι μεγάλες αυτές επιχειρήσεις που λειτουργούν ως φίλτρα των πληροφοριών, συνεργάζονται με καταπιεστικά καθεστώτα, δεν αποδεικνύει άραγε ότι το Μέσο μπορεί και να χρησιμοποιηθεί αντιδημοκρατικά; Επιπλέον, πώς μπορεί να περνά απαρατήρητη η επώαση τόσων πολλών φασιστικών τάσεων μέσα στο Διαδίκτυο; Το Διαδίκτυο για τον κ. Μανδραβέλη, όπως και για πολλούς τεχνόφιλους στη χώρα μας, όπως ο κ. Νίκος Δήμου, είναι εξ ορισμού δημοκρατικό. Αλλά το Διαδίκτυο, όπως και κάθε τεχνολογία, είναι ουδέτερο, περιμένει δηλαδή τα υποκείμενα να του προσδώσουν νόημα και περιεχόμενο». Για τον κ. Μανδραβέλη, λοιπόν, αυτέςοι αντιδημοκρατικές και προπαγανδιστικές πλευρές του διαδικτύου δεν είναι επικίνδυνες και το μόνο πρόβλημα που ίσως διακρίνει, είναι ο «κατακερματισμός της εμπειρίας» και το «πληροφοριακό άγχος».

Ας πάρουμε τώρα για παράδειγμα το ντοκιμαντέρ «Χρεοκρατία» που παρουσίασε και το Corfupress πριν από λίγο καιρό… Το «Χρεοκρατία» ήταν μια από τις λίγες προσπάθειες που έγιναν, ώστε να εκδημοκρατιστεί η γνώση -να παρουσιαστεί μια εναλλακτική λύση-σχετικά με την κρίση, ανεξάρτητα από το αν συμφωνεί κάποιος ή όχι με αυτή. Η ισότιμη πρόσβαση στο ντοκιμαντέρ έγινε μέσω της δωρεάν διάθεσής του στο «διαδίκτυο». Τι κινδύνους μπορεί να κρύβει ένα τέτοιο ντοκιμαντέρ; Για τον «γκρινιάρη» Βιρίλιο ίσως να έχει, αλλά για τους υπερασπιστές της κοινωνίας της πληροφορίας και της ισοτιμίας της πρόσβασης στη γνώση αποκλείεται… Προς μεγάλη έκπληξη, όμως, των αναγνωστών του κ. .Μανδραβέλη στην «Καθημερινή» τελικά ανακαλύπτει και ο ίδιος κινδύνους βλέποντας το εν λόγω ντοκιμαντέρ, που, παρόλο που βοηθάει στην ελεύθερη πρόσβαση και στον εκδημοκρατισμό - πλουραλισμό της γνώσης, έχει το μεγάλο «μειονέκτημα» να μην αρέσει στον ίδιο…

Γράφει, λοιπόν, σε πρόσφατο άρθρο του στην Καθημερινή σχετικά με το ντοκιμαντέρ «Χρεοκρατία»: «Για να πεις ένα μεγαλύτερο από τα μεγάλα ψέματα, πολλές φορές δεν αρκεί η στατιστική. Η εικόνα με τη μουσική υπόκρουση μπορεί να το κάνει καλύτερα… Έτσι κι αλλιώς όσα λέγονται σε μια κινηματογραφική ή τηλεοπτική παραγωγή, είναι πτερόεντα· αυτό που μετρά, είναι το κατακάθι, τα συναισθήματα που δημιουργούνται… Το ξέρουν οι διαφημιστές, το ξέρουν και οι δημοσιογράφοι… .Η παραγωγή «Χρεοκρατία» (Deptocracy), που έχει γίνει μεγάλη επιτυχία στο Διαδίκτυο, είναι μία από εκείνες τις δουλειές που «καταβροχθίζουν τον λόγο». Και είναι εξόχως προπαγανδιστικό.»

Βρε μήπως τελικά η κοινωνία της πληροφορίας και η πρόσβαση στην τεχνολογία ενέχει, εκτός από το «πληροφοριακό άγχος» που ίσως αποδέχεται ο κ.Μανδραβέλης, κι άλλους κινδύνους; Κάπου με μπερδεύει ο αρθρογράφος…

Μεγαλύτερο ακόμα κομφούζιο σχετικά με τις απόψεις του κ. Μανδραβέλη περί διαδικτυακών κινδύνων δημιουργείται, επειδή στο τέλος του συγκεκριμένου άρθρου του υπάρχει και προτεινόμενο προς ανάγνωση ένα κείμενο του Αριστείδη Χατζή, Επίκουρου Καθηγητή Φιλοσοφίας. Γράφει, λοιπόν, ο Καθηγητής Χατζής:

«Όποια ώρα κι αν ανοίξεις την τηλεόραση, όπου κι αν ψάξεις στο internet, όποια εφημερίδα κι αν διαβάσεις, θα πέσεις πάνω στους έμπορους της άγνοιας. Σε εκείνους δηλαδή που επιβιώνουν και ενίοτε πλουτίζουν, εκμεταλλευόμενοι την άγνοια αυτών που τους εμπιστεύονται και βασιζόμενοι στις ελλιπείς γνώσεις που έχουν οι περισσότεροι για διάφορα ζητήματα (ιστορία, διεθνής πολιτική, οικονομικά κλπ.). Καθώς είναι αρκετά δύσκολο να επενδύσει κάποιος στη συγκέντρωση των απαραίτητων πληροφοριών και να επιλέξει τις αξιόπιστες πηγές, γιατί δε διαθέτει το χρόνο και τα απαραίτητα εργαλεία, για να το κάνει, αναζητά κάτι απλό και εύπεπτο».

Γκρινιάρης και ο Χατζής λοιπόν… Μάλλον όχι… Τελικά ίσως ο κ. Μανδραβέλης άρχισε να αντιλαμβάνεται κι άλλους κινδύνους της τεχνολογίας και της υπερφόρτωσης της πληροφορίας εκτός από τον «κατακερματισμό της εμπειρίας» και μας προτείνει να διαβάσουμε κι εμείς το άρθρο του καθηγητή, για να ενημερωθούμε σχετικά με αυτούς… Υπάρχει δικαιολογία άλλωστε, αφού το πύρινο άρθρο κατά του ντοκιμαντέρ είναι μεταγενέστερο αυτού των πανελληνίων όπου μιλάει για τον «γκρινιάρη» Βιρίλιο …

Αμέσως μετά, όμως, όποιος συνεχίσει την ανάγνωση του κειμένου του κ. Χατζή, αντιλαμβάνεται ότι αναφέρεται σε μια συγκεκριμένη «κατηγορία γνώσεων» στην οποία ο κ. Μανδραβέλης έχει μια ιδιαίτερη αντιπάθεια… Υπάρχουν «κίνδυνοι» από την τεχνολογία και την «κοινωνία της πληροφορίας», αλλά μόνο όταν σχετίζονται και χρησιμοποιούνται για την προώθηση συγκεκριμένων απόψεων… Συνεχίζει, λοιπόν, ο Καθηγητής: «Το πρόβλημα με τους διανοούμενους (με και χωρίς εισαγωγικά) που εκφράζουν δημόσια τις απόψεις τους, είναι ότι δεν υπάρχει ένας εύκολος τρόπος να ελέγξει το κοινό την ποιότητά τους. Μπορούν να λένε ό,τι θέλουν. Από τον Michael Moore, τον Max Keiser, το Zeitgeist και τη Naomi Klein μέχρι τους εγχώριους μεταπράτες των θεωριών συνωμοσίας, τους αμόρφωτους δημοσιογράφους και τους διανοούμενους της συμφοράς οι διαφορές είναι ελάχιστες». Για όποιον δεν κατάλαβε, οι παραπάνω ψευτοδιανοούμενοι είναι αυτοί που έχουν μια διαφορετική άποψη σχετικά με τα αίτια της κρίσης που βιώνουμε σήμερα, και πώς μπορεί αυτή να αντιμετωπιστεί. Αυτοί, λοιπόν, είναι το πρόβλημα… Αυτοί είναι οι «επικίνδυνοι»… αυτοί που λένε κάτι άλλο… οι διαφορετικοί ... αυτοί που παρεκκλίνουν ...Υπάρχουν, βέβαια, και άλλοι τέτοιοι διανοούμενοι της συμφοράς και «παλαβοί αριστεροί», όπως τους ονομάζει συχνά πυκνά ο κ. Μανδραβέλης, που λένε ό,τι θέλουν… Μερικοί τέτοιοι είναι οι «της πρωτοβουλίας για την επιτροπή λογιστικού ελέγχου του δημόσιου χρέους», τα στελέχη του ΚΚΕ, οι οικονομολόγοι του ΣΥΡΙΖΑ, ο Άρης Χατζηστεφάνου και η Κατερίνα Κιτίδη με το «Χρεοκρατία» και διάφοροι άλλοι που οι απόψεις τους και οι γνώσεις τους κάνουν «επικίνδυνο» τον κατά τα άλλα «ακίνδυνο εκδημοκρατισμό της γνώσης» που υποστηρίζει ο αρθρογράφος…

Γράφει πιο κάτω ο κ. Μανδραβέλης συνεχίζοντας το «στόλισμα» στο ντοκιμαντέρ: «Οι παραγωγοί του κ. Άρης Χατζηστεφάνου και Κατερίνα Κιτίδη προφανώς ασπάζονται την άποψη ότι σκοπός των ντοκιμαντέρ είναι να αλλάξουν τον κόσμο, όχι να τον ενημερώνουν… Γι’ αυτό δεν έχουν ούτε μία αντιτιθέμενη άποψη στη θέση που θέλουν να προωθήσουν». Πρώτον, με ποιον τρόπο μπορείς να αλλάξεις τον κόσμο χωρίς πρώτα να τον ενημερώσεις; Δεύτερον, αυτό το ντοκιμαντέρ, όπως και άλλες λίγες παρόμοιες προσπάθειες, είναι η ίδια η αντιτιθέμενη άποψη ή τουλάχιστον μια από αυτές… Η κυρίαρχη άποψη είναι αυτή που μας βομβαρδίζουν καθημερινά από παντού… Δε μας φτάνει το καθημερινό πιπίλισμα από όλα τα μέσα; Θέλουμε άλλη μια πηγή ενημέρωσης που να λέει πάλι τα ίδια; Τι είδους «δημοκρατία της γνώσης» είναι αυτή; Παίρνοντας σαν δεδομένο ότι κανείς δεν κατέχει την απόλυτη αλήθεια και ότι το κυρίαρχο δόγμα αυτή τη στιγμή σε όλα τα μέσα ενημέρωσης είναι ο «μονόδρομος του μνημονίου», τότε θα έπρεπε, όποιος είναι υπέρ του εμπλουτισμού και του «εκδημοκρατισμού της γνώσης» και των απόψεων, όχι μόνο να επικροτεί κάθε είδους αντίθετη με την κυρίαρχη άποψη αλλά και να την ενισχύει… Έχετε απορία για το τι γνώμη έχει ο κ. Μανδραβέλης για την επιτροπή ελέγχου του δημόσιου χρέους; Με την απορία θα μείνετε… Όπως γράφει και ο blogger «Πιτσιρίκος», που τον αναφέρει και ο Κ. Μανδραβέλης στο άρθρο των πανελληνίων : « Ο κ. Μανδραβέλης έγραψε 1262 λέξεις για το «Debtocracy» και δεν ανέφερε το βασικό θέμα που θέτει το ντοκιμαντέρ: τη δημιουργία Επιτροπής Λογιστικού Ελέγχου για το ελληνικό δημόσιο χρέος».

Η εκδημοκρατισμένη γνώση, λοιπόν, ανεξάρτητα από την ποσότητα και την ποιότητά της, είναι αποδεκτή και δε δημιουργεί κανένα κοινωνικό πρόβλημα και κανένα κίνδυνο, μόνο όταν κινείται στα όρια του κατεστημένου και της ιδεοληψίας των εκφραστών του… Όταν κάποιος ανησυχεί για την ανεξέλεγκτη πληροφορία, τότε χαρακτηρίζεται οπισθοδρομικός από τους «φιλελεύθερους» ή καλύτερα «γκρινιάρης».

Αν, όμως, η γνώση εκδημοκρατιστεί «επικίνδυνα», τότε οι «φιλελεύθεροι» δημοκράτες σπεύδουν να την κατακρίνουν, αυτή τη φορά όμως όχι γιατί είναι «γκρινιάρηδες» αλλά «ορθολογιστές» και ρεαλιστές. Φυσικά ο αναλύων αυτή τη διαφορετική «γνώση», από εκεί που υπό άλλες συνθήκες, αν αυτή ήταν αρεστή, θα βοηθούσε στον «πλουραλισμό της γνώσης», τώρα βαφτίζεται «ψεύτης» και «προπαγανδιστής»… Δημοκρατία στη γνώση λοιπόν … Αλλά μην το παρακάνουμε κιόλας!

Έχει δίκιο ο αρθρογράφος, λοιπόν, όταν παραλληλίζει τις αντιδράσεις ενάντια στο «διαφορετικό» με αυτές των σκοταδιστών «μοναχών του Μεσαίωνα βλέποντας την πλημμύρα των αιρετικών κειμένων που άρχισαν να βγαίνουν από τις τυπογραφικές μηχανές»… Αυτές οι αντιδράσεις, όμως, δε διαφέρουν σε τίποτα από τον τρόπο που οι σημερινοί «μοναχοί» των ΜΜΕ, οι «ιερείς» του φιλελευθερισμού και οι «διαμορφωτές της κοινής γνώμης» αντιδρούν μπροστά στα «αιρετικά κείμενα» που εναντιώνονται στο «μονόδρομο» της κυβέρνησης και σε κάθε άλλη εναλλακτική πρωτοβουλία η οποία προβάλλεται από ελάχιστους και φυσικά δε βρίσκεται στα φανταχτερά πρωτοσέλιδα των εφημερίδων και στα λαμπερά στούντιο των κεντρικών δελτίων όπου οι «δημοκράτες της γνώσης» συχνάζουν…

http://www.corfupress.com/news/index.php?option=com_content&view=category&id=96:2010-05-16-17-59-34&Itemid=126

Σπύρος Θύμης