Η αντιλαϊκή θεατρική παράσταση γύρω απ' το θέμα «Ελληνικό Πανεπιστήμιο».

του Θεοδόση Τάσιου

(Ο Θεοδόσης Π. Τάσιος είναι ομότιμος καθηγητής του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου.)


Μετά από μισόν αιώνα (ακριβώς) από τότε που άρχισα να υπηρετώ την πανεπιστημιακή παιδεία, και μετά απ' τους όποιους αγώνες... (στους οποίους έχω συμμετάσχει, με νου και με χέρια) κατά του πολιτικού κονφουζιονισμού, αισθάνομαι ότι έχω υποχρέωση να ξαναβάλω τις φωνές:

Τί είναι πάλι ετούτη η βαθύτατα αντιλαϊκή θεατρική παράσταση που παίζεται τους τελευταίους μήνες γύρω απ' το θέμα «ελληνικό πανεπιστήμιο»; Με όσην μου απόμεινε φωνήν, διαμαρτύρομαι για την περί ιδιωτικών λέει πανεπιστημίων μπουζουριέρα: Εδώ το ελληνικό πανεπιστήμιο βουλιάζει από μέσα-του, κι εμείς αλλού τοποθετούμε τους φωνακλάδικους καβγάδες μας...


1. Το Άσυλο καταπατείται τρείς φορές τη βδομάδα: Η βίαιη εισβολή φοιτητικών ομάδων στους τόπους εργασίας (υπαλλήλων, τεχνιτών, δασκάλων και διοικήσεων), καθώς και οι καθημερινές απειλές κατά των διαφωνούντων, συνιστούν καραμπινάτη παρεμπόδιση παραγωγής και διάδοσης ιδεών και γνώσεων στο Πανεπιστήμιο. Αυτήν ακριβώς την παρεμπόδιση ηθέλησε να αναστείλει ο περί Ασύλου Νόμος - κι ο μόνος φόβος παλαιότερα ήταν βέβαια η Αστυνομία. Τώρα που η Αστυνομία (τα τελευταία 30 χρόνια) ΟΥΔΕΠΟΤΕ παρεμπόδισε το πανεπιστημιακό έργο, τώρα που το έργο αυτό (αυθαίρετα και βίαια) παρεμποδίζεται από μέλη της πανεπιστημιακής Μη-Κοινότητας, τώρα λέγω βουλιάξαμε. Τον δε αντίλογό-σας ότι τάχα αυτά τα επονείδιστα γεγονότα είναι «για το καλό της Παιδείας», να πάτε να τον πείτε στους πολύχρωμους και μπαγιάτικους οπαδούς των ευρωπαϊκών ολοκληρωτισμών. Διάβολε, πώς είναι δυνατόν με τη μόνιμη βία, την εξωπέταξη και τον τραμπουκισμό κατά των Δασκάλων να μπορεί να υπηρετηθεί ένα ιδεώδες; Και ποιός, πότε και με τί εμπειρία, ειδίκευση και ευθύνη το μελέτησε αυτό το «ιδεώδες», ώστε να έχει καταλήξει στο μεταφυσικό αλάθητον - ακυρώνοντας για χάρη-του τη λειτουργία του Πανεπιστημίου; Κι όχι για μια βδομάδα κάθε 5 χρόνια (όπως λ.χ. στη Γαλλία), αλλά για 2 μήνες κάθε 6 μήνες. Ο επαναστατικός επαρχιωτισμός σ' όλο-του το μεγαλείο...


2. Η Δημοκρατία προοδεύει στην ελληνική κοινωνία, αλλά έχει προ πολλού καταργηθεί στα ελληνικά πανεπιστήμια. Η αντιπροσωπευτικότητα των φοιτητών που συμμετέχουν στη διοίκηση (ή στην παρεμπόδιση της διοίκησης, το ίδιο είναι), είναι διάτρητη. Πρώτον διότι ουδείς εγγυάται την δημοκρατική ορθότητα των φοιτητικών συνελεύσεων (προσκλήσεις, απαρτίες, διαδικασίες, αντιδημοκρατικός τσαμπουκάς, κ.ά.). Δεύτερον διότι συχνά δεν στέλνονται έγγραφες εξουσιοδοτήσεις εκπροσώπων. Τρίτον διότι συχνότατα όποιος γουστάρει (φοιτητής ή μη) μπουκάρει στη συνεδρίαση των οργάνων διοίκησης, όπου συμμετέχει ή ασχημονεί.
Αλλά η διάτρητη αντιπροσωπευτικότητα δεν είναι το μόνο έλλειμμα δημοκρατίας μέσα στο πανεπιστήμιο: Το χειρότερο είναι η κατά συχνά δυστυχώς διαστήματα εκτόξευση άμεσων ή έμμεσων απειλών κατά των άλλων μελών της πανεπιστημιακής Μη-Κοινότητας, κατά των Διδασκόντων δηλαδή. (Των απειλών αυτών βεβαίως διαφεύγουν όσοι Δάσκαλοι αιδημόνως σιγούν ή εξωπετάγονται αδιαμαρτύρητα.)
Εάν τα απαράδεκτα αυτά Αντιδημοκρατικά φαινόμενα συνέβαιναν σε Εργατικό Συνδικάτο, θα είχαν κατασταλεί άμεσα: Απ' τη διοίκηση του Συνδικάτου ή απ' τη Γ.Σ.Ε.Ε. ή απ' την Δικαιοσύνη. Στο Πανεπιστήμιο (κατ' αναλογίαν), οι μεν Πρυτανείες ποιούν την νήσσαν εξ ανάγκης, το κατά τα άλλα λαλίστατον Υπουργείο Παιδείας καμώνεται ότι τα αγνοεί, η δε Δικαιοσύνη είναι μη προσβάσιμη για τους τλήμονες πανεπιστημιακούς - διότι «Ασυλον (σου λέει) θα το... ποινικοποιήσεις;».
Ιδού γιατί σας λέω οτι γίναμε όλοι ξεδιάντροποι - θύτες και θύματα.
Κι ύστερα, τί όνειδος Δημοκρατίας είναι τούτο όταν το δικό-μου συνδικαλιστικό Σωματείο δεν έχει κηρύξει απεργία, οι «εκπρόσωποι» όμως ενός άλλου «σωματείου» με... απεργούν δια της βίας, πετώντας-με στον δρόμο; Χωρίς να αισχύνονται για την αντιδημοκρατική-τους συμπεριφορά, σου απαντούν (οι ανίδεοι) «μα, είναι πολιτικό το θέμα» (sic!).
Βεβαίως, τα φαινόμενα αυτά προέρχονται πάντοτε από φοιτητικές μειονότητες, ενώ η συντριπτική πλειονότητα των φοιτητών μας δεν συμμετέχει σ' αυτές τις αντιπανεπιστημιακές ασχήμιες, αλλά ούτε και τις καταδικάζει! Διότι απουσιάζει απ' τις αντίστοιχες φοιτητικές συνελεύσεις όπου αργά την νύχτα παίρνονται οι σχετικές αποφάσεις - εν ονόματι ΟΛΩΝ των απόντων. Γιατί απουσιάζουν; Είτε διότι δεν αντέχουν στις συνθήκες αυτού του αθλήματος, είτε διότι πάσχουν και αυτοί απ' τον ίδιο ραγιαδισμό όπως όλοι μας.


3. Ήτανε το κλήμα στραβό, το τρώει και το βόδι: Μικρή και υποανάπτυκτη Χώρα είμαστε, δεν έχομε (έτσι κι αλλιώς) μεγάλη Επιστήμη - κι ας μη γίνει (σήμερα) λόγος για την συντεχνία-μου των Διδασκόντων (εμείς καμωνόμαστε πως είμαστε εκτός κρίσεως). Κι εκεί απάνω που πάει να γίνει η στροφή, με νύχια και με δόντια, εκεί να και μας προκύπτουν οι εθνοσωτήριες «καταλήψεις», «στάσεις», «πορείες», «προληπτικά κλεισίματα», και ακυρώνουν περίπου το 30% του συνολικού διδακτικού έργου. Όχι το 3% (που θα ήταν ήδη κρίσιμο και πολύτιμο) αλλά το δεκαπλάσιο του. Κι όλοι μαζί από κοινού αδιαφέροντος κινούμενοι, παρανομούμε μονίμως υπογράφοντας οτι δήθεν πραγματοποιήθηκαν οι ελάχιστες 13 διδακτικές βδομάδες ανά εξάμηνο. Ψεύδος βέβαια. Ψεύδος όμως το οποίο ΟΥΔΕΠΟΤΕ το θυμούμαστε όταν αναλύουμε (υψιπετώς) την πανεπιστημιακή-μας κατάντια.


4. Την (έμμονη πλέον) καταστροφή δημόσιας περιουσίας μέσα στα πανεπιστήμια, την έχομε φάει στην περήφανη μάπα μας, τριάντα χρόνια τώρα. Γιατί το αιδήμον Υπουργείο δεν ανακοινώνει τις ετήσιες στατιστικές αυτής της κυριολεκτικά απίστευτης αιμορραγίας των φορολογουμένων; Μα, υποθέτω διότι δύσκολα θα βρει φιλικούς χώρους για να δημοσιεύσει αυτά τα στοιχεία.
Με όλα τούτα τα δεδομένα, συνιστά φαρισαϊσμόν η ερώτηση «γιατί δεν πάει μπροστά το ελληνικό πανεπιστήμιο». Σας ερωτώ κι εγώ με τη σειρά μου: Εάν ανάλογα φαινόμενα συνέβαιναν στη φαμίλια σας, στα χωράφια σας, στο μαγαζί σας, στην επιχείρησή σας - θα είχατε ποτέ θέσει την αφελή ερώτηση «γιατί δεν πάει καλά το μαγαζί»;
Ετούτα δε όλα ΔΕΝ είναι βεβαίως θέματα παιδείας - είναι θέματα Απαιδείας πολιτικής. Άρα δεν είναι δουλειά των Δασκάλων - είναι αντικείμενο ευθύνης των Βουλευτών, εκείνων δηλαδή που αντιπροσωπεύουν τον Λαό που είναι μάλλον αδιάφορος έναντι των απωλειών χρήματος, καλλιέργειας και ανάπτυξης, τις οποίες συνεπάγονται όλα ετούτα τα (μοναδικά στην Ευρώπη) τερτίπια.
Δύο πράγματα συμβαίνουν, αγαπητοί μου. Είτε όλα τούτα τα αγνοεί ο ελληνικός λαός και τα ελληνικά ΜΜΕ - οπότε έχομε οξύτατο έλλειμμα ευφυΐας. Είτε όλοι τα ξέρουν (το και πιθανότερο), και βουλιάζομε μέσα στον ραγιαδισμό μας (τα είχε προβλέψει κι ο Ιονέσκο με τους ρινόκερους) ή μέσα στην επαναστατική απολιτικότητά-μας. Και επιτρέψτε-μου να σας θυμίσω οτι η Δημοκρατία δεν αναγνωρίζει πολίτες πρώτης κατηγορίας, με βάση το κριτήριο της ηλικίας: Όταν η «επανάσταση» γίνεται τρείς φορές τον μήνα επί τριάντα χρόνια, κάποιο απολιτικό σύνδρομο μου μυρίζει εμένα. Μια άγνοια δηλαδή της απέραντης περιπλοκής των πολιτικών πραγμάτων και των συμφερόντων του «υπόλοιπου» λαού...


Τί προτείνω; Είναι απλό: Να σταματήσει αμέσως η περί ιδιωτικών πανεπιστημίων μπουζουριέρα («άλλα λόγια ν' αγαπιόμαστε»), και ν' ασχοληθεί επιτέλους η Βουλή των Ελλήνων με την ΚΥΡΙΑ μάστιγα του ελληνικού πανεπιστημίου.
Κι αμέσως μετά, θα 'ρθει η ώρα για τη γούνα
α) των Διδασκόντων και
β) των Κενταύρων του Υπουργείου Παιδείας.
Υπό τον όρον οτι τα ράμματα θα ράβονται πάντοτε μέσα στη Βουλή των Ελλήνων. Τέρμα οι υπεκφυγές.


Υ.Γ.: Παρακαλώ όσους διαφωνούν με τις απόψεις-μου, να έχουν την καλοσύνη να χτυπήσουν κατά προτίμηση τις απόψεις μου, κι όχι τα τζάμια του Γραφείου μου.

Το Δημόσιο εκπαιδευτικό σύστημα.

Θα ξεκινήσω παραφράζοντας (λίγο) μια πρόταση που διατυπώθηκε, πριν από τρία χρόνια, από μια πολύ αγαπητή μου μαθήτρια, την Όλγα Δεληγιάννη:
«Το εκπαιδευτικό μας σύστημα νοσεί. Μήπως ήλθε η ώρα να το ανταλλάξουμε με ένα μη θνησιγενές; »
Τα αναλυτικά προγράμματα, που ισχύουν για όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης, καλλιεργούν μια στείρα ανταγωνιστικότητα, χωρίς να είναι γνωστό και σαφές το επιδιωκόμενο αποτέλεσμα, και χωρίς κανείς να έχει κάνει τον κόπο να εξετάσει το αν και κατά πόσο τα διδασκόμενα αντικείμενα τείνουν στη δημιουργία ανθρώπων με ολοκληρωμένη προσωπικότητα, δημιουργικών και ευτυχισμένων. Έτσι:
• Τα λύκεια έχουν μετατραπεί σε απομιμήσεις φροντιστηρίων για να βοηθήσουν τα παιδιά στην εισαγωγή τους στα Πανεπιστήμια και τα ΤΕΙ, και τα λεγόμενα μαθήματα της Γενικής Παιδείας – αυτά που θα μπορούσαν να συμβάλλουν στην δημιουργία μορφωμένων ανθρώπων – τύποις μόνο διδάσκονται. Η συντριπτική πλειοψηφία των μαθητών (και των γονέων τους) αδιαφορούν προκλητικά γι’ αυτά και, η συντριπτική πλειοψηφία των εκπαιδευτικών τα αντιμετωπίζει σαν «καταχρηστικά» μαθήματα, ελαχιστοποιώντας της απαιτήσεις τους και παρέχοντας – ελαφρά τη καρδία – βαθμούς «ασφαλείας» στους μαθητές τους. Έχω ακούσει πολλές φορές, από εκπαιδευτικούς τη φράση: « Στα μαθήματα της Γενικής Παιδείας, εγώ ξεκινώ από το 14. Τα παιδιά προετοιμάζονται για τις Πανελλήνιες εξετάσεις, με μαθήματα Γενικής Παιδείας θα ασχολούνται; Έτσι είναι το σύστημα.»
• Τα γυμνάσια ασχολούνται μάλλον επιδερμικά με τη διδασκαλία των προβλεπομένων αντικειμένων και παραπέμπουν τη μόρφωση των παιδιών στην επόμενη βαθμίδα. Οι μαθητές που έρχονται στην πρώτη τάξη του λυκείου εμφανίζουν σοβαρές αδυναμίες στην κατανόηση κειμένου, στη σύνταξη προτάσεων και στην προφορική περιγραφή των σκέψεων τους.
• Τα δημοτικά σχολεία μετακυλύουν ένα σημαντικό μέρος από το διδακτικό τους έργο στους γονείς.
• Οι γονείς, έχοντας χάσει την εμπιστοσύνη τους στην εκπαίδευση που παρέχεται από τα δημόσια σχολεία στα παιδιά τους, στρέφονται στα φροντιστήρια και τα ιδιαίτερα μαθήματα και, έχοντας στο υποσυνείδητο τους τα περί της «άγρια ανταγωνιστικής» κοινωνίας μας , φροντίζουν να δώσουν στα παιδιά τους και ένα σωρό άλλες γνώσεις δεξιότητες ( δεύτερη και τρίτη ξένη γλώσσα, ωδείο, πιάνο, χορός κ.τ.λ.)
Και ερχόμαστε, τώρα, στην τριτοβάθμια εκπαίδευση.
Πρόβλημα 1ο.
Η χωροταξική κατανομή των ιδρυμάτων έγινε άναρχα και χωρίς κανένα εκπαιδευτικό στόχο.
Πολύ συχνά, στις περιοδείες τους, οι εκάστοτε Πρωθυπουργοί μας, εκτός από τις άλλες εξαγγελίες τους (λέγε με: «τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα»), ίδρυαν και ένα ακόμα Πανεπιστήμιο ή ΤΕΙ.
Μόνο που αυτά τα ιδρύματα δεν ήταν για να προάγουν την ποιότητα και την ποσότητα της παρεχόμενης «δωρεάν» εκπαίδευσης, αλλά ήταν για να βολέψουν κάποιους στη θέση του πρύτανη, του καθηγητή ή του αναπληρωτή καθηγητή ή του λέκτορα, καθώς και για να τονώσουν, οικονομικά, τις τοπικές κοινωνίες.
Πρόβλημα 2ο .
Οι νόμοι που διέπουν την λειτουργία των ιδρυμάτων ( ορισμένοι από αυτούς είχαν και καλά στοιχεία) αχρηστεύονται, στην πράξη, τόσο από τους διδάσκοντες όσο και από τους φοιτητές. Οι διδάσκοντες αυτοπροσδιορίζονται κατά το δοκούν και, οι φοιτητές προσπαθούν να ερμηνεύσουν τους νόμους όπως κάθε φορά τους βολεύει, με αποτέλεσμα να υπάρχει μια ιδιότυπη κατάσταση ανομίας, σ’ όλα τα ιδρύματα.
Η εισβολή των κομμάτων και των μηχανισμών τους στα ιδρύματα, επέφερε την μερική αδρανοποίηση τους και συνέβαλε στην εμφάνιση της διαπλοκής και των μικρών ή μεγάλων εκβιασμών. (Μια μικρή γεύση μπορεί να πάρει κανείς αν ανατρέξει στον τρόπο με τον οποίο εκλέγονται οι πρυτανικές αρχές και στα ανταλλάγματα που προσφέρονται από τους υποψήφιους προς τους φοιτητές.)
Πρόβλημα 3ο .
Η έρευνα στα ιδρύματα δεν απολαμβάνει κάποιας σπουδαίας αναγνώρισης από τη διεθνή επιστημονική κοινότητα και, τα διατιθέμενα κονδύλια (όσο μικρά και αν είναι) δεν μπορεί να είναι τα μόνα που φταίνε.
Ας ρίξουμε μια συγκριτική ματιά σε σχέση με άλλα ιδρύματα, ανά τον κόσμο.
Πηγή: Thomson Institute for Scientific Information, 1/10/2007, Web of Science and Essential Science Indicators (ESI) modules.
Πίνακας 1. Χαρακτηριστικά μέσης επίδοσης (περίοδος 2003-2007)
1. Ο αριθμός διεθνών δημοσιεύσεων που καταλογραφούνται σε διεθνείς βάσεις δεδομένων είναι χαρακτηριστικό ποσότητας, παρά ποιότητας. Δεν θεωρείται αξιόπιστος δείκτης, ούτε φυσικά για αριστεία, αλλά ούτε καν για τη μέση επίδοση ενός ιδρύματος.
2. Ο αριθμός αναφορών (πόσες αναφορές γίνονται από άλλα επιστημονικά άρθρα στις διεθνείς εργασίες συνυπολογίζει εκτός από την ποσότητα και την ποιότητα, αλλά ένα μειονέκτημα που παραμένει είναι ότι δημοσιεύσεις σε διαφορετικά πεδία παίρνουν διαφορετικό αριθμό αναφορών.
3. Οι δείκτες αυτοί είναι καλό να διορθωθούν επίσης με τον αριθμό μελών ΔΕΠ, καθώς αναμένεται ότι όσο πιο πολλά μέλη ΔΕΠ, τόσο περισσότερες εργασίες και αναφορές θα προκύψουν.
4. Παρουσιάζονται επίσης συγκριτικά δεδομένα για το Πανεπιστήμιο του Harvard, που έχει το μεγαλύτερο αριθμό αναφορών σε διεθνές επίπεδο καθώς και για το Πανεπιστήμιο του Cambridge που έχει τον μεγαλύτερο αριθμό αναφορών από όλα τα ευρωπαϊκά πανεπιστήμια.
Πανεπιστήμιο, Μέλη ΔΕΠ, Δημοσιεύσεις, Αναφορές, Αναφορές ανά μέλος ΔΕΠ.
Harvard 13171, 473 24, 579673, 44,01
Cambridge 5219, 21343, 186999, 35,83
Κρήτης 538, 2693, 12222, 22,72
Ιωαννίνων 587, 2806, 12647, 21,55
Πατρών 737 ,3712, 10570, 14,34
Καποδιστριακό 2055, 7206, 28140, 13,69
Αριστοτέλειο 2373, 6175, 18160, 17,65
Θράκης 578, 1084, 2149, 3,72
Πίνακας 2. Χαρακτηριστικά επίδοσης αριστείας (περίοδος 2003-2007)
1. Ο αριθμός δημοσιεύσεων πολύ υψηλής διεθνούς απήχησης είναι το πιο ακριβές μέτρο αριστείας. Πρόκειται για τις δημοσιεύσεις που, συγκρινόμενες με άλλες δημοσιεύσεις σε παγκόσμιο επίπεδο στο ίδιο επιστημονικό πεδίο και που δημοσιευτήκανε την ίδια χρονιά, βρίσκονται συγκριτικά στο κορυφαίο 1% ως προς τον αριθμό των επιστημονικών αναφορών που έχουν πάρει.
2. Για σύγκριση μεταξύ πανεπιστημίων πρέπει ο αριθμός δημοσιεύσεων υψηλής απήχησης να διορθωθεί διαιρώντας δια του αριθμού των μελών ΔΕΠ
Πανεπιστήμιο, Μέλη ΔΕΠ, Δημοσιεύσεις υψηλής απήχησης, Δ.Υ.Α. ανά 100 μέλη ΔΕΠ.
Harvard 13171, 1865, 14,16
Cambridge 5219, 493, 9,44
Ιωαννίνων 587, 34, 5,79
Κρήτης 538, 23, 4,28
Καποδιστριακό 2.055, 47, 2,29
Πατρών 737, 14, 1,90
Αριστοτέλειο 2.373, 24, 1,01
Θράκης 578, 1, 0,17

Και να μη νομίσει κανείς ότι τολμώ να συγκρίνω τα δικά μας ιδρύματα με τα καλύτερα ιδρύματα που υπάρχουν στον κόσμο. Γι’ αυτό διαβάστε το παρακάτω:
Τετάρτη 22 Σεπτεμβρίου 2010
«Αρνητική η διεθνής αξιολόγηση των ελληνικών Πανεπιστημίων»
Την βαθύτατη ανησυχία του για την αρνητική πορεία των ελληνικών Πανεπιστημίων, με αφορμή την τελευταία διεθνή αξιολόγηση των Ανωτάτων Εκπαιδευτικών Ιδρυμάτων (QS World University Rankings), εκφράζει ο βουλευτής Δωδεκανήσου, καθηγητής κ. Δημήτρης Κρεμαστινός, με ερώτησή του προς την Υπουργό Παιδείας, Θρησκευμάτων και Δια Βίου Μάθησης, κ. Αννα Διαμαντοπούλου.
Σύμφωνα με τα αποτελέσματα της αξιολόγησης για το 2010, μόνο πέντε ελληνικά πανεπιστήμια συμπεριλαμβάνονται στη λίστα με τα 500 καλύτερα σε ολόκληρο τον κόσμο και κανένα μεταξύ των 200, καθώς το Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών, το αρχαιότερο και μεγαλύτερο πανεπιστήμιο της χώρας, εφέτος εκτοπίστηκε στην 286η θέση, από την 177η όπου βρισκόταν πέρυσι, υποχώρησε δηλαδή κατά 109 θέσεις.
Ειδικότερα, πλην του Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών, περιλαμβάνονται ανάμεσα στις θέσεις 401-450 το Πανεπιστήμιο Κρήτης και το Εθνικό Mετσόβιο Πολυτεχνείο, ανάμεσα στις θέσεις 451-500 το Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης και ανάμεσα στις θέσεις 501-550 το Πανεπιστήμιο της Πάτρας.
Ο κ. Κρεμαστινός συνδέει ευθέως την αρνητική αξιολόγηση των ελληνικών Πανεπιστημίων με το «αντίκρισμα» των πτυχίων που χορηγούν, στην αγορά εργασίας και ζητά από το Υπουργείο Παιδείας την λήψη μέτρων για την ουσιαστική αναβάθμισή τους, με παρεμβάσεις σε όλο το πλέγμα των παραμέτρων που διαμορφώνουν την Ανώτατη Εκπαίδευση στη χώρα . Επαναφέρει δε την πρόταση που έχει καταθέσει και στο παρελθόν, για την αντιγραφή του τρόπου λειτουργίας ενός από τα 10 πρώτα στην κατάταξη Πανεπιστήμια στον κόσμο.
Πρόβλημα 4ο .
Το περιβόητο Πανεπιστημιακό Άσυλο! Αντί τα ανώτατα ιδρύματα της χώρας μας να είναι χώροι ελεύθερης διακίνησης ιδεών, έχουν καταντήσει χώροι ελεύθερης διακίνησης αναρχικών, ανθρώπων που θα έπρεπε να διωχθούν με τις διατάξεις του κοινού ποινικού δικαίου και, πιθανώς μελών τρομοκρατικών οργανώσεων.
Έτσι, κάποιοι είναι «ελεύθεροι» να χτίζουν τις πόρτες των γραφείων των καθηγητών, να διακόπτουν και να ματαιώνουν συσκέψεις των οργάνων διοίκησης των ιδρυμάτων, να προπηλακίζουν καθηγητές και να κλέβουν ηλεκτρονικούς υπολογιστές και ό,τι άλλο, νομίζουν, ότι τους είναι χρήσιμο.
Πρέπει να υπάρξουν αλλαγές, εκ βάθρων, σ’ ολόκληρο το Δημόσιο εκπαιδευτικό σύστημα.
Οι αλλαγές δεν πρέπει να είναι, σε καμιά περίπτωση, προϊόν διαπραγματεύσεων με κάποιους βολεμένους του ισχύοντος συστήματος. Αρκετά τους ανεχτήκαμε.
Όλοι οι φορείς της εκπαίδευσης οφείλουν να συμβάλλουν, μέσα από ένα ειλικρινή και χωρίς προκαταλήψεις διάλογο. Ας σταματήσουν ορισμένοι να θεωρούν ως ικανή και αναγκαία συνθήκη μόνο την αύξηση των δαπανών για την παιδεία. (Αναγκαία είναι, ικανή όμως όχι.)
Θανάσης Παπαδημητρίου

Η ελληνική Επανάσταση και η αλήθεια.

Ο σηκωμός

Στις 22 του Φλεβάρη 1821 ο Αλέξανδρος Υψηλάντης, μαζί µε τα τρία αδέρφια του-Δημήτρη, Νικόλα και Γιώργο-και κάμποσους από τούς πιο σημαντικούς Φιλικούς περνάει τον Προύθο. Ο Σπ. Τρικούπης τον κατηγοράει, πως «αντί να εγκολπωθεί την ισχυράν μερίδα, την των αρχόντων, και δια της συνδρομής αυτών να ενισχύσει τον αγώνα του, εµελέτησε να καταργήση τα προνόµιά των και να κηρύξη πολιτικήν ισότητα, ο εστί, να προκαλέση την αγανάκτησιν των δυνατών εναντίον του χωρίς καν να ωφελήση ή να ελκύση τους δούλους (το λαό δηλαδή).....».
Έπειτα από µια λαμπρή αρχική επιτυχία, ο αγώνας στις Ηγεμονίες, µε τις διάφορες προδοσίες που γίνηκαν από τους τρανούς, παίρνει την κάτω βόλτα. Η µάχη στο Δραγατσάνι, όπου συντρίφτηκε ο Ιερός Λόχος, στέκεται το τέλος της εκστρατείας. Ο Αλέξανδρος Υψηλάντης παραδίνεται, µε τ' αδέρφια του Νικόλα και Γιώργο, στους Αυστριακούς στις 14 του Μάη. Πιο πριν όμως είχε προστάξει τον αδερφό του Δημήτρη, που ήταν λοχαγός στο ρούσικο στρατό κι είχε πάρει μέρος στους Ναπολεόντειους πολέμους, να φύγει για το Μοριά, έχοντας για σύμβουλό τον Φιλικό Αναγνωστόπουλο.
Όταν οι πρώτες ειδήσεις για το κίνημα του Υψηλάντη φτάσανε στο Μοριά, κανείς πια δε μπορεί να βαστάξει το λαό. Στις 21 του Μάρτη ο τσαγγάρης Παναγιώτης Καρατζάς ξεσηκώνει τους Πατρινούς, παίρνουν την πολιτεία κι αναγκάζουν τους Τούρκους να κλειστούν στο κάστρο. Το μεγάλο αυτό νέο αντηχάει κεραυνός από τη µια στην άλλη άκρη του Μοριά κι έπειτα από δυο µέρες, στις 23 του Μάρτη, ο Κολοκοτρώνης, ο Παπαφλέσας κι ο Πετρόµπεης Μαυρομιχάλης µπαίνουν στην Καλαμάτα.
Η επανάσταση λοιπόν δεν άρχισε, όπως το θέλει η επίσημη παράδοση, στις 25 του Μάρτη στην Αγία Λαύρα µε τελετές και µε δοξολογίες. Τούτη την αλήθεια την παραδέχεται πρώτος και καλύτερος ο Σπ. Τρικούπης: «Ψευδής είναι η εν Ελλάδι επικρατούσα ιδέα, ότι εν τη Μονή της Αγίας Λαύρας ανυψώθη κατά πρώτον η σημαία της Ελληνικής επαναστάσεως».
Κι ο Π. Πατρών Γερμανός, κι ο Πετρόµπεης Μαυρομιχάλης, κι οι περισσότεροι άλλοι προύχοντες του Μοριά, θέλοντας και µη πήρανε µέρος στην Επανάσταση. «Το πράγμα τέλος πάντων κατήντησε εις τόσον βαθµόν ενθουσιασµού ... ώστε και µυρίας γλώσσας Δηµοσθενικάς αν είχε τις ... » γράφει ο Περραιβός, «…δια να καθησυχάση την ορμή των Ελλήνων, ου μόνον εκοπίαζεν µαταίως, αλλ' εκινδύνευεν ακόμη και η ζωή του, επειδή τον ενόµιζον τουρκολάτρην και µάλιστα πoλύ περισσότερον υπέκειντο εις τον κίνδυνον οι Aρχιερείς και οι Προύχοντες, ως συνεχή σχέσιν έχοντες µετά των Τούρκων».

Δημ. Φωτιάδη, «Καραϊσκάκης», σελ.96, εκδόσεις «ΜΕΛΙΣΣΑ»

Η αυτοκρατορία καλά κρατεί!!

Στις 6/10/2010 το Υπουργείο Παιδείας είχε ανακοινώσει ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ ΕΚΔΗΛΩΣΗΣ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝΤΟΣ για την ανάθεση κατόπιν διαπραγμάτευσης έργου με τίτλο: «Διεξαγωγή Έρευνας Κοινής Γνώμης επί ζητημάτων Λυκείου - Λυκειακής Εκπαίδευσης». Στις 15/11/2010 το Υπουργείο ανακοίνωσε την απόφαση ανάθεσης του έργου στην εταιρεία GRO – ΕΡΕΥΝΑ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ Α.Ε. αντί του ποσού των «50.922 ευρώ συμπεριλαμβανομένου του εκάστοτε αναλογούντος ΦΠΑ».

Στις 20/3/2011 το Υπουργείο Παιδείας έδωσε στη δημοσιότητα τα αποτελέσματα της -κατά παραγγελία- έρευνας η οποία έγινε το δεύτερο δεκαήμερο του Γενάρη, με 1.987 συνεντεύξεις σε δείγμα ηλικίας 16 έως 60 ετών. Από τα ερωτήματα είναι κάτι παραπάνω από προφανής η προσπάθεια του υπουργείου όχι απλά να διαμορφώσει μια πραγματικότητα στα μέτρα του, αλλά να παρουσιάσει εικόνα αποδοχής της πολιτικής του. Είναι γνωστό εξάλλου ότι σε αυτού του τύπου τις έρευνες ότι «αγκίστρι ρίχνεις ανάλογο ψάρι πιάνεις» ή για να το πούμε αλλιώς «όποιος πληρώνει τη μουσική καθορίζει και τις νότες».

Το είδαμε εξάλλου και στις 8/2/2011 όταν δημοσιοποιήθηκε από τον πελάτη - υπουργείο Παιδείας ανάλογη έρευνα για τις νεοφιλελεύθερες αλλαγές στην ανώτατη εκπαίδευση. Σε εκείνη την έρευνα μετείχαν 404 φοιτητές, 455 γονείς μαθητών γυμνασίου, λυκείου και φοιτητών και 1.002 άτομα από το ευρύ κοινό. Το δείγμα, που σε υψηλό ποσοστό δήλωσε "ούτε ενημερωμένο, ούτε μη ενημερωμένο" ή "μάλλον μη ενημερωμένο" εμμέσως πλην σαφώς κλήθηκε να συμφωνήσει με τις προτεινόμενες αλλαγές και να καταλήξει... εντελώς αυθόρμητα στην εξής έκκληση: Το υπουργείο Παιδείας να εφαρμόσει τις αλλαγές όποιες κι αν είναι οι αντιδράσεις.
Στο δια ταύτα: Δεν είναι λίγοι εκείνοι που έχουν καταλάβει τη χρησιμότητα και τις δυνατότητες των δημοσκοπήσεων και τις ενέταξαν αμέσως στο οπλοστάσιό τους. Όχι, βέβαια, ως μέσον έρευνας των διαθέσεων αλλά σαν εργαλείο διαμόρφωσης της κοινής γνώμης και χειραγώγησης των πολιτών.
Η τεχνική είναι γνωστή. Αφήνεις απότιστο ένα λουλούδι και έπειτα ρωτάς τη γνώμη του τυχαίου διαβάτη για την κατάσταση του λουλουδιού. Μετά χρησιμοποιείς τη γνώμη του διαβάτη για να δικαιολογήσεις τις αλλαγές που θέλεις να κάνεις. Για να θυμηθούμε: Το 1990 επί κυβερνήσεως Ν.Δ. λίγο πριν από τις ρυθμίσεις Κοντογιαννόπουλου – Σουφλιά δόθηκε η ευκαιρία, με το γνωστό τρόπο, να εκφραστεί η «κοινή γνώμη» (δηλαδή αυτή που διαμορφώνουν οι ίδιοι που τη ζητούν). Τι διαπίστωνε η «κοινή γνώμη»; Η τάξη έχει χαθεί στα σχολεία, οι ιεραρχίες έχουν κλονιστεί, κανείς δεν αξιολογείται από κανέναν, τα παιδιά μένουν αγράμματα, τα φροντιστήρια κυριαρχούν, οι ιδιωτικές δαπάνες ροκανίζουν τους οικογενειακούς προϋπολογισμούς. Ποιος άραγε είναι ο αποκλειστικός υπεύθυνος γι αυτή την κατάσταση; Μήπως η Κυβέρνηση και το Υπουργείο που διαπιστώνουν κι αυτοί την κακή κατάσταση των σχολείων και έχουν δηλώσει την πρόθεση τους να τα αλλάξουν όλα; Όχι βέβαια. Φταίνε οι εκπαιδευτικοί και οι μαθητές. Και ήρθανε οι ρυθμίσεις και τα νομοσχέδια και έγινε ότι έγινε.

Για θυμηθείτε. Λίγα χρόνια αργότερα, την περίοδο 1997 – 1998, επί κυβερνήσεως ΠΑΣΟΚ, ο Γεράσιμος Αρσένης, μέσα από τα στρατευμένα μολύβια – λιβανιστήρια πολλών δημοσιογράφων και τα επιφωνήματα των εκφωνητών της αυλής και της οθόνης, διαπίστωνε ό,τι και η «κοινή γνώμη». Ανεργία των πτυχιούχων, φροντιστηριοποίηση, αμάθεια, Λύκειο προθάλαμος του Πανεπιστημίου. Και άρχισε, συνοδευμένος από τις ιαχές των κολάκων και πατώντας στις προσδοκίες της «κοινής γνώμης» (που ζητάει αλλαγή αλλά ξεχνάει να ρωτήσει σε ποια κατεύθυνση), να υλοποιεί τη μεγαλόπνοη μεταρρύθμιση των 28 πανελλαδικώς εξεταζόμενων μαθημάτων στη Β΄ και στη Γ΄ Λυκείου, μετατρέποντας το Λύκειο στο Λαβύρινθο με το Μινώταυρο.

Τώρα, με τέχνη το Υπουργείο Παιδείας έστρωσε το ίδιο γνωστό παιχνίδι. Πλήρωσε 50.000 ευρώ για μια «έρευνα» που τι αποκαλύπτει; Ότι «μόλις ένας στους πέντε Έλληνες εμφανίζεται ικανοποιημένος από το επίπεδο εκπαίδευσης του Λυκείου στην Ελλάδα αλλά ακόμα λιγότεροι (13,6%) θεωρούν ότι τα προγράμματα του προετοιμάζουν κατάλληλα τους μαθητές για το μέλλον τους» και ότι «Η συντριπτική πλειοψηφία των συμμετεχόντων στην έρευνα τονίζει ότι το σύστημα προάγει την αποστήθιση και όχι την κριτική σκέψη, απάντηση που δόθηκε από το 8,4%». Φοβερή αποκάλυψη!

Καμώνεται πως δεν γνωρίζει ότι τα προβλήματα των σχολείων σχετίζονται με τη δική του και την προηγούμενη πολιτική που είναι δεμένες με ένα νήμα, καμώνεται ότι έχει στο χέρι τη ΝΕΑ ΜΕΓΑΛΗ ΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΣΗ ΤΟΥ ΛΥΚΕΙΟΥ και αναφωνεί: επιτέλους ας δούμε τι λέει και ο απλός κόσμος. Ο απλός κόσμος τι λέει. Αυτός που πληρώνει μια περιουσία στα φροντιστήρια και τα ιδιαίτερα, αυτός που συνεχίζει να πληρώνει κι όταν μπαίνει το παιδί του στο Πανεπιστήμιο, αυτός που το βλέπει να μαραζώνει από την ανεργία ή την υποαπασχόληση ή τη μετανάστευση μετά το πτυχίο. Έ τι να λέει ο απλός κόσμος; Ότι λέει για τα δημόσια νοσοκομεία που δεν έχουν ούτε γάζες, ότι λέει για τους γιατρούς με τις ατελείωτες ουρές, ότι λέει για την εξέταση που δεν την καλύπτει η ασφάλεια και την πληρώνει από την τσέπη του. Να πάνε στο διάβολο λέει. Και βέβαια η κατάρα αυτή δεν μπορεί να φτάσει τους Υπουργούς γιατί βρίσκονται μακριά του φτάνει όμως στο προσωπικό του νοσοκομείου, τους γιατρούς, σε όποιον βρει μπροστά του.

Το Υπουργείο καμώνεται ότι έχει σηκώσει τα μανίκια για να ανταποκριθεί στις προσδοκίες της κοινής γνώμης. Θα πάρει τα στοιχεία της έρευνας της «κοινής γνώμης» που θα είναι : οι καθηγητές δεν δουλεύουν, το παιδί μου μόνο στο φροντιστήριο μαθαίνει, οι υπολογιστές δεν δουλεύουν, αναγκάζομαι να πληρώνω ιδιαίτερα, κλπ κλπ (αυτά θα είναι τα αποτελέσματα της έρευνα καθώς, ως γνωστό, ότι αγκίστρι βάζεις τέτοια ψάρια πιάνεις). Τι ζητάει λοιπόν η «κοινή γνώμη»; ΑΛΛΑΓΗ.

Έ το Υπουργείο την έχει. Θα την προσφέρει καλά διπλωμένη σε χρυσόχαρτο με φιόγκους όπως ταιριάζει να μεταμφιέζει κανείς το κακό για να μην αναγνωριστεί έγκαιρα.

papakonstantinou basilis - Efiva Gerakia

Αφιερωμένο σε όλους τους μαθητές μου!
Αφιερωμένο στην ..... Αννούλα του χιονιά!
Από μένα! Τον αναπληρωτή των 18 ετών!
Που θα εξακολουθώ να ονειρεύομαι,
ως ανόητος, ως ρομαντικός και ως αφελής!
Υποκλίνομαι ταπεινά!

ΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΣΤΟΝ ΚΑΙΡΟ ΤΟΥ ΔΝΤ

Οι καταγγελίες δεν ωφελούν όταν παραμένουν καταγγελίες.

Στα τέλη της δεκαετίας του ’50 και στις αρχές της δεκαετίας του ’60 τα πράγματα, από οικονομικής απόψεως, ήταν τόσο άσχημα όσο είναι και σήμερα.
Πολλοί συμπατριώτες μας έπαιρναν το δρόμο της ξενιτιάς για να αναζητήσουν, ως εργάτες σε ανθρακωρυχεία ή σε βαριές βιομηχανίες, μια καλύτερη τύχη.
Ένα παιδί της εποχής εκείνης, που ο πατέρας του ήταν εξόριστος για τη συμμετοχή του στο Ε.Α.Μ. , διάβαζε σε μια αριστερή εφημερίδα ότι η χώρα μας έχει πλούτο που τον δημιουργούν οι εργάτες και οι αγρότες αλλά τον καρπώνονται οι τραπεζίτες , οι μεγαλέμποροι και οι πολιτικοί και, όλοι αυτοί, έβγαζαν τα χρήματα λαθραία σε Ελβετικές τράπεζες, όπου είχαν αριθμημένους και όχι επώνυμους λογαριασμούς.
Το κείμενο αυτό ( με παραλλαγές που δεν αλλοίωναν την ουσία του ) έκανε συστηματικά την εμφάνιση του.
Ήταν κάτι ανάλογο με αυτό που λέγεται και γράφεται σήμερα:
«Η αλήθεια είναι τούτη:
Τα 600 δισ. του συσσωρευμένου πλούτου που κατέχουν οι τράπεζες,
τα 700 δισ. του συσσωρευμένου πλούτου που κατέχουν οι εν Ελλάδι πολυεθνικές και μονοπώλια, τα 450 δισ. που έχει πληρώσει ο ελληνικός λαός σε τόκους την τελευταία δεκαετία υπέρ ντόπιων και ξένων «τοκογλύφων» δανειστών, τα 60 δισ. «ρευστό» που διαθέτουν οι 4.000 Έλληνες πλουτοκράτες με «private banking» λογαριασμούς, είναι από μόνα τους ασφαλή στοιχεία για να προσδιοριστεί με απόλυτη ακρίβεια ποιοι τα φάγανε και ποιοι συνεχίζουν να τα τρώνε». (αν και τα αριθμητικά στοιχεία αμφισβητούνται από πολλούς)
Το παιδί το εμπέδωσε (το κείμενο), άρχισε να το προβάλλει σε κάθε ευκαιρία και να ζητά, μαζί με άλλους, να διωχθούν οι παραπάνω και να αναγκασθούν να επιστρέψουν τα χρήματα που έφαγαν .
Μια μέρα, ένας από το ακροατήριο του τον ρώτησε:
• Αυτά που λες - πέρα από τη συναισθηματική σου πεποίθηση ότι αληθεύουν- μπορείς να τα αποδείξεις;
• Το νομικό καθεστώς που διέπει τη ζωή μας φτιάχτηκε από τους ανθρώπους που εσύ κατηγορείς. Θα σου επιτρέψει – και αν ακόμα βρεις κάποιες ενδείξεις – να προχωρήσεις στη δίωξη τους;
Ήταν κάτι ανάλογο με αυτό που γίνεται σήμερα:
« Εξεταστικές επιτροπές, σκυλοκαβγάδες για τα μάτια του κόσμου, δήθεν διαφωνίες, δήθεν επιφυλάξεις και το αποτέλεσμα ΜΗΔΕΝ. Οι συμμετέχοντες όμως, από όλα τα κόμματα, προσπαθούν να εκμεταλλευτούν πολιτικά το γεγονός και να «τσιμπήσουν ψήφους», να επιρρίψουν τις ευθύνες στους άλλους, εισπράττοντας τη δέουσα αμοιβή τους.»
Και τότε και σήμερα είναι πολλοί εκείνοι που στα κρυφά «διπλαρώνουν τους ισχυρούς και στα δυο λυγάν τη μέση» , όπως έλεγε και ο Βάρναλης, και συμμαχούν μαζί τους αρκεί να φάνε και αυτοί ένα κοκαλάκι!
Αρκεί να τους δοθεί η ευκαιρία να τα «πιάσουν μαύρα» και να αποκτήσουν και αυτοί το αυθαίρετο τους, το ακριβό τους αυτοκίνητο και πιθανώς και το σκαφάκι τους.
Αυτό κατάντησε να γίνει «Εθνική μας κουλτούρα», που στις μεταξύ μας συζητήσεις το παραδεχόμαστε όλοι, αλλά «διαρρηγνύουμε τα ιμάτια μας» όταν μας το λένε άλλοι ( Στρος Καν – Όλι Ρεν και όπως αλλιώς κι αν λέγονται).
Το παιδί της εποχής εκείνης, καθώς μεγάλωνε, άρχισε να σκέφτεται πως υπάρχουν δύο λύσεις:
• Η λύση της λαϊκής επανάστασης και η εγκαθίδρυση λαϊκής δημοκρατίας, πράγμα που εφαρμόστηκε σε άλλες χώρες και, αντί να φέρει την ευημερία των λαών, έφερε νέα κομματική γραφειοκρατία, νέους πλουτοκράτες και νέους δυνάστες.
Η εξαθλίωση των ανθρώπων στις χώρες του τέως υπαρκτού σοσιαλισμού το μαρτυράει. (Αλήθεια, όλοι αυτοί οι Ρώσοι και Ουκρανοί μεγιστάνες του πλούτου , που κυκλοφορούν σήμερα ανά τον κόσμο και ιδρύουν τις μεγάλες εταιρίες και αγοράζουν εφημερίδες, ποδοσφαιρικές ομάδες κ.τ.λ. ήταν ή δεν ήταν αγαπημένα παιδιά του κομμουνιστικού κόμματος; )
• Η λύση της απόκτησης γνώσεων και δεξιοτήτων που θα του επέτρεπαν να πολεμήσει την παραπάνω « Εθνική κουλτούρα» και να συμβάλλει, μαζί με όσους άλλους το ήθελαν, στη δημιουργία «νέας κουλτούρας» που θα εστιάζει στην βελτίωση του ήθους των ανθρώπων και στην προβολή ιδανικών και αξιών.
Παρά τις αντιξοότητες, το παιδί της εποχής εκείνης τα κατάφερε και έγινε δάσκαλος. Στα 40 χρόνια της ενασχόλησης του με τα παιδιά προσπάθησε να αναδείξει αυτή τη «νέα κουλτούρα» και την αξία του λόγου με επιχειρήματα και όχι με γενικόλογες καταγγελίες।

Θανάσης Παπαδημητρίου

"Τις πταίει;"

«Φταίει» ο λαός του 1 εκατομμυρίου ανέργων.

«Φταίει» ο λαός των 2,5 εκατομμυρίων που ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας.

«Φταίει» ο λαός του 1 εκατομμυρίου συνταξιούχων που ζουν με 600 ευρώ και κάτω.

«Φταίει» ο λαός με το 50% των ιδιωτικών υπαλλήλων να αμείβεται με κάτω από 1.011 ευρώ.

«Φταίει» ο λαός της συντριπτικής πλειοψηφίας των δημοσίων υπαλλήλων - δασκάλων και καθηγητών (που λείπουν κατά χιλιάδες από τα σχολεία), των νοσοκομειακών γιατρών και νοσηλευτών (που λείπουν κατά δεκάδες χιλιάδες από τα νοσοκομεία), που ζουν με «τρεις κι εξήντα».

«Φταίει» ο λαός των 11 εκατομμυρίων, γιατί oι 500.000 από αυτούς (το χαμηλότερο κατ' αναλογία πληθυσμού ποσοστό στην ΕΕ) διορίστηκαν στο Δημόσιο και οι κρατούντες, αυτοί που «τους διόρισαν», οι ίδιοι που επιχειρούν να χτίσουν πάνω στο δικαίωμα για δουλειά τους κομματικούς τους στρατούς, οι ίδιοι που αναφωνούσαν «εσείς είστε το κράτος», έρχονται σήμερα και ισχυρίζονται: «Ολοι μαζί τα φάγαμε»!

Ας το μάθει ο ελληνικός λαός.

Ας το μάθουν πρώτοι απ' όλους οι χτεσινοί ψηφοφόροι του ΠΑΣΟΚ,

όλοι αυτοί που τους κόβουν τους μισθούς, τις συντάξεις, τα ασφαλιστικά και εργασιακά δικαιώματα, που τους έχουν πεθάνει στους φόρους:

Τα 28 δισ., τα επόμενα 15 δισ., τα μεθεπόμενα 10 δισ. και τα τελευταία 25 δισ. προς τους τραπεζίτες... «όλοι μαζί τα φάγαμε»!
Τα 100 δισ. καθαρά κέρδη την τελευταία δεκαετία που ενθυλάκωσαν 300 οικογένειες από το Χρηματιστήριο... «όλοι μαζί τα φάγαμε»!
Τα 500 δισ. που διακινούνται ετησίως από βιομήχανους και εφοπλιστές στις «οφ σορ»... «όλοι μαζί τα φάγαμε»!
Τα ομόλογα... «όλοι μαζί τα φάγαμε»!
Τα λεηλατημένα από τη Σοφοκλέους... «όλοι μαζί τα φάγαμε»!
Τα κτηματολόγια... «όλοι μαζί τα φάγαμε»!
Τα φέσια της Ολυμπιάδας... «όλοι μαζί τα φάγαμε»!
Τα «μαύρα» της «Ζήμενς»... «όλοι μαζί τα φάγαμε»!
Τα μυστικά κονδύλια και τις χορηγίες του υπουργείου Εξωτερικών προς τους εκλεκτούς των ΜΚΟ... «όλοι μαζί τα φάγαμε»!
Τα λεφτά για τα «υποβρύχια που γέρνουν»... «όλοι μαζί τα φάγαμε»!
Τα «χαβιάρια» της ξιπασιάς πάνω στα «κότερα»... «όλοι μαζί τα φάγαμε»!
Τα κλεμμένα από τους «συντρόφους που πλουτίσανε» και από τους «συντρόφους που ενέδωσαν στην κρυφή γοητεία της μπουρζουαζίας»... «όλοι μαζί τα φάγαμε»!
Τα «απροσδιόριστα βάρη για τον προϋπολογισμό» που (όπως οι ίδιοι αναφέρουν στις αιτιολογικές εκθέσεις τους) συνιστούν οι επιδοτήσεις και οι φοροαπαλλαγές υπέρ πλουτοκρατών... «όλοι μαζί τα φάγαμε»!
Τα λύτρα υπέρ εργολάβων στις εθνικές και λοιπές οδούς... «όλοι μαζί τα φάγαμε»!

Η αλήθεια είναι τούτη:

Οσο ισχύει ότι «όλοι μαζί»... παραδώσαμε τον Οτσαλάν στους Τούρκους, άλλο τόσο ισχύει ότι «όλοι μαζί τα φάγαμε».

Οσο ισχύει ότι «όλοι μαζί» υπογράψαμε υπέρ των «νομίμων και ζωτικών συμφερόντων» της Τουρκίας στο Αιγαίο, άλλο τόσο ισχύει ότι «όλοι μαζί τα φάγαμε».

Οσο ισχύει ότι «όλοι μαζί» αναφωνούσαμε το βράδυ των Ιμίων εκείνο το «ευχαριστούμε τις ΗΠΑ», άλλο τόσο ισχύει ότι «όλοι μαζί τα φάγαμε».

Η αλήθεια είναι τούτη:

Τα 600 δισ. του συσσωρευμένου πλούτου που κατέχουν οι τράπεζες,
τα 700 δισ. του συσσωρευμένου πλούτου που κατέχουν οι εν Ελλάδι πολυεθνικές και μονοπώλια,
τα 450 δισ. που έχει πληρώσει ο ελληνικός λαός σε τόκους την τελευταία δεκαετία υπέρ ντόπιων και ξένων «τοκογλύφων» δανειστών,
τα 60 δισ. «ρευστό» που διαθέτουν οι 4.000 Ελληνες πλουτοκράτες με «private banking» λογαριασμούς,
είναι από μόνα τους ασφαλή στοιχεία για να προσδιοριστεί με απόλυτη ακρίβεια ποιοι «τα φάγανε» και ποιοι συνεχίζουν να «τα τρώνε».

Όταν τα αφεντικά της ΔΕΗ, του ΟΤΕ, της ΕΡΤ, της Τραπέζης της Ελλάδος, αύξαναν από το 2000 ως σήμερα τους παχυλούς μισθούς τους έως και 200% - και αυτό καταγγέλθηκε άπειρες φορές από το ΚΚΕ και μόνο! - έπρεπε να καταγγέλονται και οι εργαζόμενοι που διορίζονταν από το παράθυρο ή ρουσφετολογικά;
Έπρεπε να τα βάζουμε με το δάσκαλο και τον καθηγητή των 1100 με το ζόρι ευρώ, την ώρα που τα κομματικά επιτελεία διόριζαν στο Δημόσιο τους συμβούλους τους - τα κομματόσκυλα δηλαδή - οι οποίοι κόστιζαν στο κράτος ένα σκασμό λεφτά;
Έπρεπε το ΚΚΕ να καταγγείλει το άνοιγμα νέων σχολείων που έδωσαν δουλειά σε χιλιάδες νέους που οι πρασινογάλαζοι φρόντισαν πρωτίστως να βάλουν στα Πανεπιστήμιά μας και φρόντιζαν τη νομιμοποίηση άλλων τόσων από το εξωτερικό με τους περιβόητους πια χρηματισμούς του ΔΙΚΑΤΣΑ, πράγμα που επί χρόνια κατάγγελνε το ΚΚΕ στη Βουλή και στο λαό; Δηλαδή έπρεπε το ΚΚΕ να υποστηρίζει να μείνουν και οι μισοί νεολαίοι αγράμματοι και οι άλλοι μισοί άνεργοι; Αυτό είναι το δόγμα του "νέου σοσιαλισμού" της Αννούλας και του Γιωργάκη;

Εγώ φίλοι μου αύριο μπορεί να μην είμαι στην εκπαίδευση, γιατί έτσι αποφάσισε η Αννούλα, ο Γιωργάκης και ο Όλι Ρεν. Είδα 18 χρόνια τώρα τα όνειρά μου και τα όνειρα πολλών ακόμα νέων ανθρώπων να γκρεμίζονται. Είδα την πατρίδα μου να διασύρεται διεθνώς και να εξευτελίζεται. Είδα κυρίους χοντοκοιλαράδες και ξετσίπωτους, γόνους δικτατόρων, να προσπαθούν να μας κάνουν μαθήματα ήθους και Δημοκρατίας - για φανταστείτε τον εγγονό του Χίτλερ να μας μίλαγε για ειρήνη, ποιος θα τον έπαιρνε αλήθεια στα σοβαρά; Κια για όλα αυτά ξέρω πολύ καλά τους ενόχους.

Είδα όμως και κάποιους άλλους, δασκάλους και καθηγητές, να παλεύουν σε κάθε κουτσοχώρι, σε συνθήκες πολλές φορές αντίξοες, με μισθούς πείνας να παλεύουν να κρατήσουν το όραμα για μια καλύτερη πατρίδα ζωντανό! Να μάθουν τα ελληνόπουλα γράμματα με κέφι και μεράκι πιο ζωντανό απ' αυτό του Πεταλωτή και της παρέας του, που μέχρι χθες δεν τον ήξερε ούτε ο θυρωρός της πολυκατοικίας του και τώρα φουσκώνει σα γαλί και μας κάνει και τον ξερόλα! Παιδιά που δεν τους βόλεψε εκεί ο κομματικός τους φίλος ή η τοπική οργάνωση του κόμματός τους, αλλά οι συνεχείς κρίσεις και αξιολογήσεις (πτυχία, μεταπτυχιακά, διδακτορικά, ΑΣΕΠ και ξανά ΑΣΕΠ και ξαναμνά ΑΣΕΠ).

Αλληλεγγύη ναι, αλληλεγγύη μεταξύ των εργαζομένων όμως και όχι με αυτούς που μας γύρισαν 100 χρόνια πίσω, σε όσους πρόδωσαν τον ελληνικό λαό, έφαγαν το καταπέτασμα και τώρα ζητούν συγχωροχάρτι.
Και παραλάσσοντας λίγο τους στίχους του Καβάφη:
"Εμείς, μόνο εμείς ως λαός πήγαμε την πατρίδα μας ψηλά, όσο και αν πήγε, εμείς οι μεροκαματιάρηδες και οι "κοπρίτες"!
Για Λακεδαιμονίους θα μιλάμε τώρα!"

Το νέο σχολείο, οι συγχωνεύσεις, η στάση των εκπαιδευτικών και η ρητορεία των κομμάτων.

Πρόσφατα ανακοινώθηκε από το Υπουργείο Παιδείας το αναλυτικό πρόγραμμα και η σχεδιαζόμενη δομή για το νέο σχολείο.
Χθες ανακοινώθηκε η πρόταση για τις σχεδιαζόμενες συγχωνεύσεις των σχολείων.
Για όλα αυτά ζητήθηκε Δημόσια διαβούλευση.
Μπορεί το Υπουργείο Παιδείας, ως βραχίονας της Κυβέρνησης, να θέλει να εφαρμόσει μια πολιτική που, κατά τη γνώμη τους, είναι απαραίτητη και θα βγάλει το εκπαιδευτικό μας σύστημα από το τέλμα στο οποίο βρίσκεται.
Μπορεί ακόμα να σκέφτεται ότι αυτό επιβάλλεται από τη δεινή οικονομική κατάσταση στην οποία βρισκόμαστε.
Μπορεί να ισχύουν και τα δύο.
Εκείνο, όμως, που έχει σημασία είναι να δοθεί μια απάντηση στα ακόλουθα ερωτήματα:
1. Υπάρχει κατάσταση τέλματος στο εκπαιδευτικό μας σύστημα, με σχολεία που ιδρύθηκαν άναρχα, για λόγους εξυπηρέτησης της κομματικής πελατείας, ακόμα και για λόγους εξασφάλισης κάποιας «μίζας» σε κάποιους αρμόδιους που συναλλάσσονται με κατασκευαστικές και προμηθευτικές εταιρίες;
2. Υπάρχει ένα καθεστώς διορισμών εκπαιδευτικών σε απομακρυσμένα και δυσπρόσιτα σχολεία, οι οποίοι αμέσως αποσπώνται σε πόλεις της προτίμησης τους και ταυτόχρονα προσλαμβάνονται αναπληρωτές και ωρομίσθιοι για τα σχολεία αυτά;
3. Υπάρχει ένα καθεστώς δήλωσης πλασματικού αριθμού μαθητών, από πολλά σχολεία, έτσι ώστε αυτά να δημιουργήσουν περισσότερα τμήματα και να διεκδικήσουν το διορισμό και 2ου υποδιευθυντή και την πρόσληψη κάποιων ωρομισθίων εκπαιδευτικών, έτσι ώστε να ελαφρυνθεί, κάπως, το ωρολόγιο πρόγραμμα των εκπαιδευτικών που κατέχουν τις οργανικές θέσεις;
4. Υπάρχει, λόγω παντελούς έλλειψης αξιολόγησης, ένα καθεστώς σχετικής ασυδοσίας των εκπαιδευτικών, κατά την εκτέλεση των καθηκόντων τους;
5. Υπάρχει ένα καθεστώς μισθολογικής ισοπέδωσης των εκπαιδευτικών, έτσι ώστε και αν ακόμα βρεθούν ελάχιστοι που θέλουν να προσφέρουν «το κάτι επιπλέον», να δέχονται ειρωνικά σχόλια από τους άλλους του τύπου: «Ρε μ…..., τι κάνεις; Νομίζεις θα σου το αναγνωρίσει κανείς;»
Και, αν η απάντηση στα παραπάνω ερωτήματα είναι καταφατική,
υπάρχει κανείς που να πιστεύει ότι όλα θα διορθωθούν με μια αύξηση του μισθού των εκπαιδευτικών ή με μια μείωση του αριθμού των μαθητών ανά τμήμα στους 25 ή στους 20, ή ακόμα με επιπλέον διορισμούς εκπαιδευτικών;
Από τη δεκαετία του ’60 , που ήμουν φοιτητής, ακουγόταν το σύνθημα :
ΔΩΣΤΕ ΛΕΦΤΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΙΔΕΙΑ.
Το ίδιο ακούγεται και σήμερα. Οπωσδήποτε τα λεφτά είναι απαραίτητα, αλλά από μόνα τους αρκούν;
Δεν είμαι πολιτικός- και ούτε σκοπεύω να γίνω, τώρα στα γεράματα - γι’ αυτό και δεν με ενδιαφέρει να μετακυλήσω ευθύνες σε άλλους και να δηλώσω ότι εγώ θα τα έκανα καλύτερα.
Αν όμως, όλοι μας, μπορούσαμε να διατυπώσουμε την άποψη μας «για το δέον γενέσθαι» αντί να καταγγέλλουμε τους άλλους, μήπως θα βρίσκαμε τη λύση;
Αυτό είναι το αυτονόητο και αντί γι’ αυτό:
• Οι ομοσπονδίες ΟΛΜΕ-ΔΟΕ βρίσκονται στην καρακοσμάρα τους, δεν μπορούν να καταστρώσουν ένα σχέδιο για την αντιμετώπιση της κατάστασης, τα ρίχνουν όλα στο μνημόνιο και αναλίσκονται σε λίγο διάλογο- που στη συνέχεια τον καταγγέλλουν- λίγο συντεχνιασμό και αρκετή απεργιολαγνεία, με γενικά και αόριστα αιτήματα.
Το χειρότερο είναι ότι βαυκαλίζονται πως μπορεί να πετύχουν – ο λύκος στην αναμπουμπούλα χαίρεται - να πάρουν κάτι από τα επιδόματα που σκοπεύει να πάρει η Κυβέρνηση από τους υπαλλήλους άλλων Υπουργείων που αμείβονται καλύτερα!
• Το ΚΚΕ και το ΠΑΜΕ επιμένουν πως πρέπει να αποκαλύψουμε ότι τα σχολεία μας είναι «σχολεία της αγοράς» και πως πρέπει να ξεσηκώσουμε γονείς – μαθητές και εκπαιδευτικούς για να απαιτήσουμε το «σχολείο των λαϊκών αναγκών», χωρίς να το προσδιορίζουν, χαϊδεύοντας αυτιά προς κάθε κατεύθυνση, καταγγέλλοντας τον δικομματισμό ως την αιτία όλων των κακών και αναμασώντας απλά το βασικό σύνθημα:
ΔΩΣΤΕ ΛΕΦΤΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΙΔΕΙΑ.
Οι κραυγές της όψιμης κομμουνίστριας κας Κανέλλη δεν αποτελούν προτάσεις που θα διορθώσουν τα κακώς έχοντα στο εκπαιδευτικό μας σύστημα.
• Η Ριζοσπαστική Αριστερά χρησιμοποιεί μια ξύλινη αντικαπιταλιστική ρητορεία και διατυπώνει ένα στείρο εκπαιδευτικό διεκδηκητισμό, χωρίς ούτε η ίδια να τον πιστεύει. Νομίζει ότι, με σύμμαχους τους –ξεκομμένους από τη βάση τους – επαγγελματίες συνδικαλιστές της ΟΛΜΕ και της ΔΟΕ, θα προκαλέσει ένα λαϊκό ξεσηκωμό, που θα της δώσει πόντους για να εξασφαλίσει την συνέχεια της κοινοβουλευτικής της εκπροσώπησης.
• Οι θέσεις των συντηρητικών κομμάτων δεν απέχουν πολύ από της θέσεις της Κυβέρνησης, αλλά αυτό είναι κάτι που δεν πρόκειται να το παραδεχτούν διότι πρέπει απλά να καταγγέλλουν την Κυβέρνηση για ό,τι κάνει!
Με τέτοιες νοοτροπίες δεν πρόκειται να βρεθεί λύση.
Ας προσπαθήσουμε, όλοι, να μιλήσουμε τη γλώσσα της αλήθειας (και όχι της αλήθειας μας), διατυπώνοντας θέσεις που υποστηρίζονται από τεκμηριωμένα επιχειρήματα, χωρίς να δαιμονοποιούμε τα μνημόνια και τις παραινέσεις των άλλων.
Ας προσπαθήσουμε να λύσουμε εμείς το δικό μας πρόβλημα με την κατάσταση που επικρατεί στο εκπαιδευτικό μας σύστημα।

Θανάσης Παπαδημητρίου

Οι συγχωνεύσεις και τα ……κροκοδείλια δάκρυα!

Και κλάμαααα….. η κυρία! «Ξεσηκωθείτε αδέλφια! Χάνεται το έθνος! Χάνεται η παιδεία μας! Καταστρεφόμεθα! Η σοσιαλιστική κυβέρνηση που διαδέχθηκε την επάρατο δεξιά που διαδέχτηκε το σοσιαλιστικό ΠΑΣΟΚ που διαδέχτηκε την επάρατο δεξιά που διαδέχτηκε το καλό ΠΑΣΟΚ που διαδέχτηκε την κακιά δεξιά που διαδέχτηκε τη χούντα, καταστρέφει την παιδεία μας! Κλείνει τα σχολεία αδέλφια! Ξεσηκωθείτε!»
Πόσο υποκριτικά και ψεύτικα ακούγονται όλα αυτά. Χρόνια τώρα κάποιοι υγιείς άνθρωποι, φωνάζουν για το προφανές: η πολιτική του δικομματισμού ΕΙΝΑΙ πηγή κινδύνων για τη χώρα μας. Έχοντας υπέρ τους την αλαζονεία που τους δίνει το μονοπώλιο της εξουσίας έχουν «κατσικωθεί» στο σβέρκο μας και κάνουν ό, τι γουστάρουν. Ποιος θα τους σταματήσει; Το 80% που στηρίζει την πολιτική τους; Είμαστε σοβαροί; Τα ‘χουμε κοπανήσει και έχουμε πάθει αμνησία;
Χρόνια τώρα – προ μνημονίου – συζητούν το ίδιο πράγμα. Να περάσουν τα σχολεία στους δήμους και η εκπαίδευση σταδιακά στα χέρια του ιδιωτικού κεφαλαίου, του ρουσφετιού και της αναξιοκρατίας. Η ιδιωτικοποίηση στο χώρο της Παιδείας χρόνια συζητιέται. Μόνο οι πορωμένοι κομματικά, οι τυφλοί και οι αφελείς δεν το έβλεπαν. Και τώρα κάποιοι χύνουν κροκοδείλια δάκρυα για τις συγχωνεύσεις. Μόνο γέλιο βέβαια προκαλούν οι σχεδιασμοί της «σοσιαλιστικής εθνικής κυβερνήσεως». Αφού φρόντισαν οι ίδιοι!!! να γεμίσουν κάθε γωνιά της Ελλάδας κι από ένα σχολείο ζαλίζοντάς μας με το «κράτος πρόνοιας» που ήταν κοντά στον πολίτη, αφού άνοιξαν τις πύλες των ελληνικών Πανεπιστημίων και…. todos caballeros, αφού νομιμοποίησαν κάθε τίτλο των Παν/μίων του εξωτερικού και έριξαν όλους αυτούς τους πτυχιούχους στην εκπαίδευση, αφού έφτασαν κάποια τμήματα όπως π.χ. το Παιδαγωγικό στα 19.000 μόρια και έπρεπε να φτύσεις αίμα για να μπεις, τώρα επιχειρούν να στείλουν στη «σοσιαλιστική» ανεργία χιλιάδες νέους και νέες που τόσα χρόνια τους πιστεύουν και τους ακολουθούν σα σκυλιά από πίσω!
Λίγο τσίπα και φιλότιμο έχετε ωρέ εσείς που κάθεστε στους αναπαυτικούς θρόνους σας ως άλλοι Νέρωνες και απλά θαυμάζετε τη Ρώμη σας να φλέγεται; Ξέρετε ωρέ καλόπαιδα πού έχετε οδηγήσει τη χώρα; Κι εσείς ωρέ παιδιά κλεφτόπουλα που τόσα χρόνια σαν σφουγγοκωλάριοι τους υπηρετείτε πιστά, έχετε ωρέ καταλάβει πως οι γαλαζοπράσινοι θεομπαίχτες σας δουλεύουν διπλό γαζί;
Ά ρε δύσμοιρε ελληνικέ λαέ! Τη μία φάπα μετά την άλλη τρως, αλλά φαίνεται πως οι φάπες των «σοσιαλιστών» σου είναι τόσο γλυκές που εσύ νομίζεις πως είναι χάδια ερωτικά!!!
Καληνύχτα σας!

Τα μαθηματικά της αβύσσου..., της Λιάνας Κανέλλη

Και αίφνης σείστηκε η γη. Και αμέσως έπεσε η τιμή του πετρελαίου διεθνώς με την «εκπληκτική» εξήγηση «πως ο καλύτερος πελάτης μας, η Ιαπωνία, λόγω ζημιών θα μειώσει τις παραγγελίες της...»! Απλά πράγματα. Δούναι και λαβείν κατά Μέρκελ. Η προσταγή - πρόταση απλή. Πουλήστε τώρα τη δημόσια περιουσία στους ιδιώτες. Σ' αυτούς δηλαδή που δε χόρτασαν να ρουφάνε και την τελευταία σταγόνα πλούτου που παράχθηκε χρόνια τώρα με ιδρώτα από υποπληρωμένους εργάτες για χορτασμένα αφεντικά.
Σκέφτομαι σε πόσα σχολεία και νοσοκομεία, εφορίες κι άλλα δημόσια κτίσματα, έχω περιοδεύσει, ήδη γερασμένα κι ετοιμόρροπα πριν καν περάσεις την πόρτα ορατά ως ομαδικοί τάφοι.
Σκέφτομαι τη Ρικομέξ και τις Πόρτες που κανείς συνάδελφος δημοσιογράφος δε μνημόνευσε πενθώντας για την Ιαπωνία, δικαίως αλλά και υποκριτικά θαυμάζοντας τις αντισεισμικές κατασκευές της και την εκπαίδευση του πληθυσμού στην αντιμετώπιση των σεισμών.
Πνιγμένοι στη μπόχα από τις λουμπενοσυμμορίες στο ποδόσφαιρο, με το τσιγάρο στο χέρι, καθόμαστε μπροστά στην οθόνη και χαζεύουμε οδυνηρά τα σπίτια να παρασέρνονται σαν τραπουλόχαρτα απ' τη χαστουκισμένη στα έγκατα της Γης θάλασσα των πυθμένων. Στην αλληλουχία των εικόνων, θα εμφανιστεί και η φάτσα που θα λέει ότι για να «βοηθήσουν» οι δανειστές, πρέπει να πουλήσουμε τον ΟΠΑΠ, τη ΔΕΗ, τον ΟΤΕ σ' αυτούς που τζογάρισαν μισή ώρα μετά το γιγάντιο Εγκέλαδο, την τιμή των πτωμάτων... Υστερα ήρθε το επιστημονικό σχόλιο και αποτέλειωσε την αποκαμωμένη έκπληξη του ανθρώπου, όταν συγκρούεται με την αδάμαστη φύση ως άνους και άφρων. «Ο σεισμός στην Αττική ήταν 32.000 φορές μικρότερος, αλλά ο πιο ακριβός στην ιστορία μας...».
Κάθε φορά που μια μαζική συμφορά θερίζει μάζες (γι' αυτό και τη λένε έτσι) βγαίνουν απροκάλυπτα οι τελώνες κι οι φαρισαίοι της εποχής κι απλώνουν εκείνη τη φοβερή τσόχα του κομπιναδόρικου κεφαλαίου και παίζουν τα κέρδη και τις ζημίες με τα ακέφαλα πτώματα. Η ζωή κι η εργασία έχουν ευτελιστεί ως «πληροφορίες» στο βωμό της «δυτικής εικόνας» τόσο όσο να μην ξέρουμε τίποτα για την εργατική τάξη της Ιαπωνίας. Οι φανφαρόνοι που προτείνουν πάντα χαρακίρια ως άλλοθι της τάξης τους επιμένουν να αγνοούν δήθεν πως ένας βιομηχανικός εργάτης στη χώρα του ανατέλλοντος ηλίου παίρνει τόση σύνταξη ώστε ν' αντέχει να φάει κρέας μια άντε δυο φορές μόνο το μήνα. Κι ακόμα πως η απεργία είναι ευκολότερα αντιμετωπίσιμη απ' τη γιαπωνέζικη μαφία που διαφεντεύει το ένα τρίτο του μαύρου χρήματος στον πλανήτη. Οσο η εικόνα θα δείχνει χρυσάνθεμα κι όχι τη γιαπωνέζικη φτώχεια, τόσο θα παραμένει εκπαιδευτικά ατελέσφορη η... πληροφορία ότι ο σεισμός στην Ιαπωνία είχε ισχύ 40 βομβών Ναγκασάκι... Τα μαθηματικά της αβύσσου στην καπιταλιστική συνάρτηση δεν αφορούν σε ανθρώπους...

Το παιδί με το ταμπούρλο - the boy with the drum : Nana Mousxouri(lyrics)

Για κάθε παιδί σε αυτόν τον κόσμο...
Για κάθε μικρή ψυχούλα....
Ένα μοναδικό τραγούδι κι ένα μοναδικό video clip....
Όσο υπάρχουν ακόμα άνθρωποι........

Οι απεργοί πείνας της Υπατίας και οι «Ελληνάρες».

Πριν από λίγες μέρες έληξε η απεργία πείνας των λαθρομεταναστών, με ένα συμβιβασμό ανάμεσα σ’ αυτούς και τους αρμόδιους της κυβέρνησης.
Ένα συμβιβασμό που δεν τους νομιμοποιεί, αλλά δίνει το δικαίωμα, σε κάποιους από αυτούς, να υποβάλουν αίτηση για άδεια παραμονής υπό ορισμένες προϋποθέσεις.
Ο συμβιβασμός αυτός απέτρεψε το, οδυνηρό για όλους μας, ενδεχόμενο να έχουμε νεκρούς από απεργία πείνας.
Ο συμβιβασμός αυτός ήταν το λιγότερο που μπορούσε να κάνει μια κυβέρνηση και, όμως, ξεσήκωσε θύελλα αντιδράσεων από την πλευρά της αντιπολίτευσης.
• « Η κυβέρνηση παρανόμησε και υποχώρησε (ξεβρακώθηκε κατά την κ. Πιπιλή) νομιμοποιώντας τους εκβιαστές λαθρομετανάστες»
• «Η κυβέρνηση παραβιάζει τους ισχύοντες νόμους και δεν έπρεπε να μπει στη λογική της διαπραγμάτευσης, με τους παράνομους απεργούς πείνας, διότι αυτό θα ξεσηκώσει ένα κύμα εκβιασμών, προς την πολιτεία, από όλους τους υπόλοιπους λαθρομετανάστες, κατά τους εκπροσώπους του ΛΑΟΣ»
• « Η κυβέρνηση έχει τεράστια ευθύνη, διότι έφερε τους απεργούς πείνας στα πρόθυρα του θανάτου και πρέπει να προχωρήσει στη νομιμοποίηση τους, κατά τα αριστερά κόμματα.» Το γεγονός ότι, κάποιοι αριστεριστές τους ξεσήκωσαν, τους βοήθησαν να κάνουν την κατάληψη της Νομικής και τους συμπαραστάθηκαν στον εκβιασμό απέναντι στην πολιτεία, εμείς πρέπει να κάνουμε πως δεν είδαμε τίποτα…, δεν ακούσαμε τίποτα…
Αν, πάλι, η κυβέρνηση δεν είχε κάνει αυτόν τον συμβιβασμό, και πέθαιναν μερικοί άνθρωποι που πράγματι βρίσκονται σε απόγνωση, ΟΛΟΙ θα φώναζαν ότι η κυβέρνηση είναι ανάλγητη και ανίκανη να χειριστεί οποιοδήποτε θέμα!
Καμία από τις κυβερνήσεις, που είχαμε, δεν φρόντισε να συντάξει ένα σωστό μεταναστευτικό νόμο, αλλά και κανένα κόμμα από την αντιπολίτευση δεν απαίτησε κάτι τέτοιο.
ΟΛΟΙ, όμως, ήταν πρόθυμοι να εκμεταλλευτούν πολιτικά το δράμα αυτών των δυστυχισμένων ανθρώπων!
Εγώ, ταπεινά, έχω να απευθύνω μια έκκληση προς ΟΛΟΥΣ:
Κυρίες και κύριοι, επιτέλους, ΣΟΒΑΡΕΥΤΕΙΤΕ.
• Δεν ξύπνησαν, ένα πρωί, όλοι αυτοί οι άνθρωποι και είπαν :
Ας μετακινηθούμε, λαθραία, προς τις Ευρωπαϊκές χώρες, ξεκινώντας από την Ελλάδα και την Ιταλία, που είναι, σχετικά εύκολα, προσβάσιμες.
• Ήταν οι Αμερικάνοι, οι Άγγλοι και τα λοιπά τσιράκια τους, που στήριξαν στο Ιράν, στο Ιράκ, στο Αφγανιστάν, στο Πακιστάν, σε Αραβικές και Αφρικανικές χώρες, στο Κόσσοβο, στη Βοσνία κ.τ.λ., λαθρέμπορους, τρομοκράτες και δικτατορίσκους κάθε μορφής, προς εξυπηρέτηση των συμφερόντων τους, υπό το πρόσχημα της δημοκρατικοποίησης των χωρών αυτών.
Και, όταν, αυτοί οι αχυράνθρωποι έπαψαν να εξυπηρετούν τα συμφέροντα των Αμερικάνων, Άγγλων κ.τ.λ., αυτοί οι μεγάλοι υποκριτές και καπηλευτές των ιδανικών τους βομβάρδισαν, τους έκαψαν, σύλησαν τα πολιτιστικά τους μνημεία και καταλήστεψαν τον πλούτο τους, υπό τις ευλογίες του Ο.Η.Ε. και με τα εργαλεία θανάτου του Ν.Α.Τ.Ο.
• Και όταν η περίφημη «δημοκρατικοποίηση» γέμισε τις χώρες αυτές με ερείπια, με μνήματα και με ανάπηρους, τι περιμέναμε να συμβεί; Δεν θα έπαιρναν οι κάτοικοι των χωρών αυτών «των ομματίων τους» , αναζητώντας, με αβάσταχτο πόνο και ταλαιπωρίες, μια κάποια ελπίδα επιβίωσης στις Ευρωπαϊκές χώρες;
• Η απληστία του, δήθεν αναπτυγμένου και δήθεν πολιτισμένου, κόσμου γέννησε (και γεννά) τα κύματα των λαθρομεταναστών .
• Οι κλειστές θύρες των Ευρωπαϊκών χωρών, πλην εκείνων που έχουν την ατυχία να βρίσκονται στην περιφέρεια, προκαλούν το στοίβαγμα των λαθρομεταναστών στη χώρα μας.
• Η κουτοπονηριά των Ελληναράδων τους οδηγεί σε αδήλωτη και υπαμειβόμενη εργασία, σε άγρια εκμετάλλευση ακόμα και σε πορνεία.
Και, οι Ελληναράδες αυτοί, όταν διαπιστώσουν ότι οι λαθρομετανάστες δεν τους είναι πλέον απαραίτητοι, τους καταγγέλλουν και ζητούν την απομάκρυνση τους, επικαλούμενοι (αυτοί που έχουν γράψει στα παλιά τους τα παπούτσια τους νόμους) την εφαρμογή των νόμων!
Αφού συνειδητοποιήσουμε τις αιτίες που γεννούν τη λαθρομετανάστευση, ας αναλώσουμε χρόνο και χρήμα για να οδηγηθούμε στην εξάλειψη τους.
Ας απαιτήσουμε από τις Ευρωπαϊκές χώρες (κυρίως εκείνες που πήραν ενεργό μέρος στη δημιουργία των λαθρομεταναστών) να δεχθούν ένα μέρος από τους ανθρώπους αυτούς και να τους δώσουν μια ευκαιρία στη ζωή.
Όσοι από τους ανθρώπους αυτούς μείνουν στη χώρα μας, πρέπει να αντιμετωπιστούν ως άνθρωποι, ισότιμοι με εμάς και με νόμιμο τρόπο να αφομοιωθούν, να εργαστούν και να συμβάλλουν στην καλυτέρευση της χώρας μας.

Θανάσης Παπαδημητρίου

Φτωχοί ή κακομαθημένοι;

Αγαπητέ μου φίλε Ανδρέα,
Σίγουρα υπάρχει ο εθνικός μας πλούτος : Ορυκτά μεταλλεύματα (αλουμίνιο, βωξίτης, χρυσός, άργυρος), πετρέλαιο, φυσικό αέριο κλπ .
Σίγουρα δεν έπαψαν να γεννιούνται φωτεινά μυαλά στον τόπο μας που, δυστυχώς, μένουν αναξιοποίητα.
Υπάρχει όμως η τεχνογνωσία, η διαφάνεια και η αξιοκρατία για την αξιοποίηση τόσο του εθνικού μας πλούτου όσο και των ικανών συμπολιτών μας;
Η υποβάθμιση των Ελληνικών Πανεπιστημίων και Πολυτεχνείων, που έχει ενταθεί από το 1974 μέχρι σήμερα, μήπως εγγυάται την προσφυγή σε ξένους «σωτήρες»;
Μια προσφυγή που θα επιφέρει πέρα, από το εθνικό ξεπούλημα, και τις ανάλογες παχυλές μίζες σ’ αυτούς που θα υπογράψουν τις συμβάσεις;
Και, ας μη βιαστεί κανείς να ρίξει το φταίξιμο μόνο στα δυό κόμματα που κυβέρνησαν τον τόπο από το 1974 και μετά, διότι κατά τη γνώμη μου υπάρχουν και πολλοί άλλοι παράγοντες που συντέλεσαν στην υποβάθμιση των σχολείων, των πανεπιστημίων και στην καταρράκωση των θεσμών και των αξιών που επέφεραν, με τη σειρά τους, την εξαφάνιση της γεωργικής και κτηνοτροφικής παραγωγής, την πλήρη αποβιομηχάνιση της χώρας, την ανάπτυξη του παραεμπορίου, την αποθράσυνση των μεσαζόντων, την καταλήστευση των κρατικών εσόδων και τη θεοποίηση της αρχής της ήσσονος προσπάθειας, μέσω ενός πελατειακού διορισμού στο Δημόσιο ή μέσω των εύκολων κηρυγμάτων για ανυπακοή στους νόμους, για καταλήψεις σχολείων-πανεπιστημίων-υπουργείων-δρόμων-νοσοκομείων κ.τ.λ.
Είναι ευνόητο να διαμαρτύρονται οι νηπιαγωγοί, οι δάσκαλοι και οι καθηγητές της Μ.Ε. για την πενιχρή αμοιβή τους, για τις ελλείψεις στην υλικοτεχνική υποδομή και για ανυπαρξία επιμόρφωσης.
Όμως γιατί η διαμαρτυρία τους αυτή πρέπει να συνοδεύεται από φυγοπονία, από «λευκές» απεργίες και από ωχ-αδερφισμό και την μη επίδειξη του ενδιαφέροντος και της στοργής απέναντι στους μαθητές τους όπως, σε εξίσου δύσκολα χρόνια, (τα μετακατοχικά και τα μετεμφυλιακά) επέδειξαν οι παλαιότεροι συνάδελφοί τους;
Βεβαίως υπάρχουν και σήμερα οι φωτεινές εξαιρέσεις, αλλά θα πρέπει να βλέπουμε την πλειοψηφία και όχι την μειοψηφία.
Είναι αδιανόητο να εξακολουθούμε να επιτρέπουμε να λειτουργεί στα Πανεπιστήμια μας η αρχή της οικογενειοκρατίας, να υφίστανται οι συναλλαγές καθηγητών και φοιτητών στην εκλογή πρυτάνεων, οι συναλλαγές στα μεταπτυχιακά προγράμματα, και η διασπάθιση ακόμη και αυτών των λίγων χρημάτων που διατίθενται για την έρευνα.
Μπορώ να καταλάβω γιατί τα λεγόμενα αστικά κόμματα δημιούργησαν την παραπάνω κατάσταση και γιατί θέλουν τη συνέχιση της.
Δεν μπορώ να καταλάβω όμως γιατί τα λεγόμενα αριστερά – προοδευτικά κόμματα δεν θέλουν την ανατροπή της.
Μήπως αυτό γίνεται στο όνομα του περιβόητου κομματικού ελέγχου της φοιτητικής νεολαίας;
Και αυτό θα πρέπει να το εισπράξω εγώ ως πράξη φιλοπατρίας;
Όλοι είμαστε υπέρ της διαφάνειας, του ελέγχου, της αξιοκρατίας και της ισότητας. Μόνο που ζητάμε, όλα αυτά να ισχύσουν για τους άλλους, τους μεγάλους, αυτούς που ευθύνονται για την κρίση.
Εμείς, οι κάθε εμείς, πρέπει να παραμείνουμε στο απυρόβλητο!
Διαμαρτύρονται οι έμποροι και οι μικροί και μεσαίοι ελεύθεροι επαγγελματίες ότι μειώνεται συνεχώς ο κύκλος των εργασιών τους και οδηγούνται στον αφανισμό, διότι το κράτος δεν δίνει χρήματα στην αγορά για την αύξηση της ρευστότητας.
Την ίδια στιγμή, όμως, παρακρατούν τον Φ.Π.Α. που τον εισέπραξαν και δεν τον αποδίδουν στο κράτος. Όσοι απ’ αυτούς και όπου μπορούν δεν εκδίδουν αποδείξεις, κάνοντας μαύρες συναλλαγές με τους πολίτες (τόσο θέλω με Φ.Π.Α. αλλά θα το πληρώσεις λιγότερο χωρίς Φ.Π.Α. Γιατί να τα φάει το κράτος και όχι εσύ;)
Διαμαρτύρονται οι έμποροι και οι μικροί και μεσαίοι ελεύθεροι επαγγελματίες διότι ο κόσμος δεν έχει χρήματα να αγοράσει.
Την ίδια στιγμή, όμως, αυξάνουν τις τιμές των προϊόντων, περικόπτουν τους μισθούς των υπαλλήλων τους και εφαρμόζουν τις διάφορες μορφές ελαστικοποίησης της απασχόλησης.
Ο στόχος τους είναι ένας: Δεν πρέπει να ελαττωθούν τα κρυφά κέρδη της επιχείρησης!
Οι συνδικαλιστές, που τόσα χρόνια τα έκαναν πλακάκια με την εκάστοτε εξουσία, προς ίδιον όφελος, τώρα υποκρίνονται τους αγωνιστές και παρακινούν τον κόσμο σε απεργιακή γυμναστική, με γενικόλογους και αόριστους στόχους, όχι γιατί πιστεύουν στο «δίκιο του εργάτη», αλλά γιατί θέλουν να δείξουν ότι έχουν και αυτοί εξουσία και να δηλώσουν στους κρατούντες ότι δεν είναι διατεθειμένοι να χάσουν τα προνόμια τους.
Τα κόμματα της αντιπολίτευσης διαφωνούν σε όλα και καλύπτουν άκριτα κάθε κινητοποίηση, άλλα γιατί ελπίζουν να έλθουν αυτά στην εξουσία και να κάνουν οι ίδιοι όσα, σήμερα, καταγγέλλουν και, άλλα γιατί ελπίζουν ότι θα γίνει μια λαϊκή επανάσταση που θα την καπελώσουν και θα παρουσιαστούν ως «σωτήρες», ιδρύοντας το δικό τους άγριο κομματικό κράτος.
Την ίδια στιγμή διαμαρτύρονται ΟΛΟΙ για την ανικανότητα της κυβέρνησης (της όποιας κυβέρνησης) να φέρει επενδύσεις!
Ότι έχει στηθεί ένα βρώμικο παιχνίδι εναντίον της πατρίδας μας και του ελληνικού λαού, αυτό είναι πράγματι ηλίου φαεινότερο!
Μόνο που σ’ αυτό το παιχνίδι παίρνουμε μέρος όλοι μας. Ο καθένας με τον τρόπο του!
Ας πάψουμε να αναζητούμε ξένους δάκτυλους και λίγους ντόπιους ανθέλληνες. Είμαστε όλοι ένοχοι και ας το παραδεχτούμε. «…. Οι θεοί και οι οξαποδώ εκεί δεν είναι παρά εδώ», όπως έλεγε και ο Βάρναλης.
Θανάσης Παπαδημητρίου.

Πόσο "φτωχοί" είμαστε τελικά;

Με ρωτούν πολλοί μαθητές μου, κύριε είμαστε τελικά φτωχή χώρα ή πλούσια;
Να ξέρετε πάντοτε πως η αλήθεια των πραγμάτων κρύβεται μεταξύ της υπερβολής και της έλλειψης! Η πραγματικότητα είναι πως υπάρχει μεγάλος εθνικός ορυκτός πλούτος και πετρέλαιο στη χώρα μας! Και αυτό το ξέρουν και οι Αμερικανοί και το ΔΝΤ! Ένας τρόπος για να βάλουν αυτόν τον ανεκτίμητης αξίας πλούτο στο χέρι τους ήταν να παρουσιάσουν τη χώρα φτωχή και χρεωμένη, ώστε να παρουσιαστούν μετά σαν σωτήρες για να μας "δανείσουν"! Εμφανίζουν ένα χρέος 340 δισ ευρώ!!! Πόσο εύκολο είναι να ξεχρεώσεις ένα τέτοιο χρέος; Απίθανο μάλλον! Και τι κάνεις; Μα ήδη η τρόϊκα και το ΔΝΤ είπαν πουλήστε "εθνική περιουσία", Και ποια είναι η εθνική περιουσία; Ο εθνικός μας πλούτος βέβαια: Ορυκτά μεταλλεύματα (αλουμίνιο, βωξίτης, χρυσός, άργυρος), πετρέλαιο, φυσικό αέριο κλπ κλπ. Αφού δεν έχετε χρήματα, δώστε ό, τι άλλο έχετε. Και όσο δεν υποκύπτουμε τόσο θα πιέζουν για σκληρότερα μέτρα προς το λαό, ώστε στο τέλος να "σπάσουμε" και να πούμε το "ναι"! Αλήθεια δεν παραξενεύτηκε κανείς για την απόφαση μεταξύ Ελλάδας - Τουρκίας για τη συνδιαχείριση του Αιγαίου;
Και πάμε σε κάτι άλλο. 133 δισεκατομμύρια ευρώ ήταν το ΑΕΠ μας (ό, τι παράγουμε ως χώρα δηλαδή) το 2000. 245 δις είναι σήμερα. Λίγο παράξενο για "φτωχή" χώρα "τεμπέληδων" και "κοπριτών", όταν μάλιστα χώρες όπως η Ιαπωνία ή η Αγγλία ή οι ΗΠΑ έχουν αντίστοιχα από 300 έως 500 δισ ΑΕΠ. Αν μια χώρα 10 εκατομμυρίων κατοίκων έχει ΑΕΠ 245 δισ και θεωρείται φτωχή τι να πει και η Αγγλία με 320 δισ ΑΕΠ και πληθυσμό κοντά στα 50 εκατομμύρια;
Τέλος, να θυμίσω πως από το 1998 έως σήμερα τα κέρδη των τραπεζών αγγίζουν συνολικά τα 500 δισεκατομμύρια ευρώ, ποσό ικανό και το χρέος να καλύψει και το δημόσιο έλλειμμα επίσης. Αλήθεια πού τα βρήκαν οι τράπεζες αυτά τα χρήματα; Από την καταραμένη τη φτώχεια;
Ότι έχει στηθεί ένα βρώμικο παιχνίδι εναντίον της πατρίδας μας και του ελληνικού λαού, αυτό είναι ηλίου φαεινότερο! Το θέμα είναι να αποκαλυφθεί όσο το δυνατόν γρηγορότερα ποιοι βρίσκονται πίσω από αυτό το παιχνίδι τόσο εντός Ελλάδος (κυβέρνηση, κόμματα, πολιτικοί) όσο και εκτός (ΕΕ, τρόϊκα, ΔΝΤ, ΗΠΑ).
Καλή αποκριά!!
ΥΓ. Ντυθείτε κάτι άλλο φέτος, όχι πολιτικοί. Είναι αρκετά καρνάβαλοι αυτοί από μόνοι τους!!!